Związek a osobne wyjscia/wyjazdy - Netkobiety.pl

Jeśli próbuje ograniczać Ci kontakty i jest na tyle inwazyjna, że kurczowo próbuje Cię trzymać przy sobie to Twoja dziewczyna jest BLUSZCZEM. Totalnie Cię osaczyła i demonstruje Ci swoje uwielbienie w krzywdzący sposób. Uzależnia się od Ciebie i ogranicza Cie i to się raczej nie zmieni, bo dziewczyna chyba mocno hołduje modelowi związku symbiotycznego.
To się dobrze nie skończy.
Dobrze napisano powyżej - pomyśl Autorze co by było, gdyby ona była Twoją żoną. Jak wyobrażasz sobie taką relację za 10 lat oraz siebie i Twoje kontakty społeczne przy takiej kobiecie?

Generalnie, zaczynam sobie uświadamiać pewne rzeczy. W moim poprzednim poważnym, acz szczeniackim związku (większość czasu na odległość) byłem z indywidualistką (może nieco narcystyczną), wychowaną w duchu własnej wyjątkowości. Chcąc zatrzymać ją przy sobie, zwrócić jej uwagę sam wykazywałem zachowania toksyczne, dążąc do symbiozy, a im bardziej chciałem jej przy sobie, tym bardziej oddalała się ode mnie.
Po rozstaniu spędziłem trochę czasu sam ze sobą i choć okres bycia singlem nie trwał u mnie długo (8 miesięcy), to okoliczności (pandemia) sprawiły, że mogłem dobrze poznać swoje potrzeby, zrozumieć błędy i polubić własne towarzystwo. Odbudowałem zaniedbane relacje ze znajomymi, poznawałem nowych ludzi, generalnie robiłem to, co powinien robić 20-kilku latek - korzystałem z życia.
Moja obecna dziewczyna zaintrygowała mnie swoją interesującą osobowością, niezależnością i zaradnością.
Świetnie się dogadywaliśmy, była między nami iskra. Początkowo spotykaliśmy się w weekendy, bo mieszkaliśmy 70 km od siebie. Wreszcie, zdecydowaliśmy się zamieszkać wspólnie (z jej inicjatywy).
W pewnym momencie mocno zaczęły irytować mnie jej codzienne aluzje dotyczące tego, że nie jest najważniejszą osobą w moim życiu. Wcześniej ignorowałem podobne zachowania, traktując je jako przejaw miłości i przywiązania, krótko mówiąc myślałem, że jej po prostu bardzo zależy (sam postępowałem podobnie w poprzedniej relacji).
Natomiast w momencie, gdy każde moje wyjście z kumplami, czy samotne wyjazdy wywoływały w niej uczucie lęku, przez co okres przed tymi wydarzeniami poprzedzały kłótnie i wywoływanie we mnie poczucia winy, zacząłem się zastanawiać nad sensem tego wszystkiego.
Bardzo często, gdy zabierałem ją do znajomych, czy rodziny kończyło się to jej komentarzami i pretensjami, że rzekomo nikt nie zwracał na nią uwagi, nie zagadywał, przez co czuła się niekomfortowo.
W obliczu kłótni wspominała ciągle o "koleżkach" - "idź do koleżków lepiej", "tak to mów swoim koleżkom, a nie mi", lub o rodzinie - przedstawiając mnie jako maminsynka (co absolutnie nie jest prawdą, w domu bywam raz na 1/2 miesiące, z rodzicami rozmawiam raz w tygodniu), podczas gdy ona potrafi codziennie wisieć z ojcem na telefonie.
Wyrażała w ten sposób chyba swego rodzaju żal - jej nieliczni znajomi mieszkali w innych miastach, z rodzicami ma dość toksyczną relację - są bardzo zaborczy, nie znoszą sprzeciwu, psycholog później określił ją jako DDD.
Zauważyłem też, że jej niezależność prysła, potrzebowała ciągłej uwagi, gdy gdzieś wyjeżdżałem musieliśmy wcześniej wspólnie jechać na zakupy, bo sama by nie poszła, ani nic nie ugotowała. Praktycznie nigdzie nie jeździła sama, musiałem jeździć z nią dosłownie wszędzie. Przez przeszło rok wspólnego mieszkania ani razu nie miałem "wolnej chaty", to chyba o czymś świadczy.
Spędzamy mnóstwo czasu razem, a dodatkowo oboje pracujemy zdalnie, poza moimi wyjściami i wyjazdami praktycznie się nie rozstajemy. Wydaje mi się, że to dla niej cały czas mało. Ciągle wymaga ode mnie dowodów na moje przywiązanie. Po miesiącu mieszkania w pierwszym mieszkaniu powiedziała, że chce się wyprowadzić, bo nie czuje się tu dobrze - wymagała ode mnie wypowiedzenia umowy i rychłej wyprowadzki, mimo że dopiero się wprowadziliśmy, po długich tygodniach poszukiwań mieszkania na wynajem. Później zaczela przebąkiwać o tym, że bardzo chce, żebyśmy się wyprowadzili do innego miasta (kilkaset kilometrów dalej, bez konkretnego powodu), bo "będąc związku mamy tworzyć własną codzienność, to że znajomi i rodzina nie będą w pobliżu nie powinno mieć dla mnie żadnego znaczenia. Ostatnio pojawiły się nagminne aluzje odnośnie pierścionka, bo na co mamy czekać.
Próbowaliśmy już nawet terapii dla par, byliśmy na dwóch spotkaniach, ale nie przypasowała jej pani psycholog - wg mojej dziewczyny była stronnicza.
Ja jestem w kropce, z jednej strony sporo "zainwestowalem" w tę relację, potrafi być między nami naprawdę bardzo dobrze, ale bardzo często się po prostu duszę. Z kolei, nie wiem czy umiałbym to przerwać, ona jest bardzo emocjonalna, boję się jakby to przyjęła, wielokrotnie widziałem próbkę jej histerycznych relacji, nie chciałbym ostatecznie jej skrzywdzić, z drugiej strony nie chcę zatracić siebie...

No, i właśnie. Za dużo jej u ciebie i nie dajesz rady. Z kolei jej pasuje, żebyście cały czas byli razem. W mojej ocenie wygląda to tak, że ty chciałbyś  się wreszcie urwać, a ona przeciwnie, wszystko mieć pod kontrolą. Obydwoje dorośnijcie. Ty zdecyduj czy naprawdę odpowiada ci taki stan rzeczy. Dziewczyna musi sama zdobyć przekonanie, że nie zawsze możecie być razem, a ona w tym czasie, kiedy ciebie nie ma, może robić mnóstwo ciekawych rzeczy, o których teraz nawet nie pomyśli.  Jeśli jej nie odpowiadają twoi znajomi, to też coś znaczy.
Może idźcie na terapię z innym psychologiem?

Jasne, wszystko, co piszecie jest prawdą, natomiast pytanie brzmi, jak zakończyć tego typu relację. Moja partnerka od kilku miesięcy bierze antydepresanty, potrafi momentalnie wybuchnąć, krzyczeć, że mnie nienawidzi, po czym rozpłakać się histerycznie mówiąc, że jest świadoma tych wszystkich rzeczy, ale po prostu jestem jedyną osobą, z którą może porozmawiać, bo nie ma nikogo, do kogo może się odezwać, poza tym czuje sie bardzo samotna i nic nie sprawia jej radości, często mówi też, że nie widzi sensu i celu w życiu. Z każdą tego typu sytuacją coś we mnie umiera i najchętniej spakowałbym walizki i wyprowadziłbym się, natomiast blokujenie wizja tego, że ona tego nie wytrzyma.

To absolutnie nie jest prawdą, ma 2 przyjaciółki, z tym, że mieszkające daleko. Gdy proponuję jej, że jeżeli chce, to możemy częściej wychodzić że znajomymi parami, to może złapie z kimś kontakt, to fuka na mnie, że nie jest desperatką... Co do zwierzaka, to ostatnio poszedłem tym tropem i od 2 tygodni ma kota

Ma dziewczyna problem i to się nie zmieni.
Na co konkretnie bierze antydepresanty, leczy się u psychiatry?

Powinieneś myśleć głównie o sobie, czy chcesz się męczyć w takiej relacji czy nie, więc się z tym pogódź, albo pomału się odsuwaj.

Tak by było najlepiej, ale na to autor nie jest gotowy, dlatego wg mnie na początek lepiej być sobą i nie ulegać jej presji, ignorować lamenty, wtedy jest szansa, że sama dojdzie do wniosku, że taki związek nie dla niej...

To nie do końca prawda.
Gdy ja sobie pomyślę co odwalałam przez pierwsze 2 lata związku z mężem (jeszcze wtedy chłopakiem), gdy ten jechał gdzieś sam, to mi wstyd.
Owszem, zgadzałam się, ale chodziłam smutna, a potem - gdy wyjechał na weekend - dzwoniłam np. w sobotę i obrażałam się o byle głupotę oczekując że od razu wróci, choć miał wrócić w niedzielę.

Potem mi po prostu przeszło i obecnie sama go wyganiam żeby gdzieś jechał, pakuję go, daję buziaka i życzę dobrej zabawy, ciesząc się że pobędę sama. W czasie jego wyjazdu nigdy do niego nie dzwonię, bo namiętnie korzystam z wolnej chaty (w tym sensie że robię co chcę, głośno śpiewam, nie robię obiadów itd.)

Teraz jest wręcz odwrotnie. Ja akurat nigdy nie wyjeżdżam na parę dni, ale bywam u mamy na parę godzin, to mąż dzwoni i pyta kiedy wracam bo dziwnie mu samemu.

Sądzę że wówczas mój mąż odbierał to trochę jak tyranię, bo za każdym razem pytał CZY MOŻE gdzieś jechać. Nie chciałam być suką, więc zgadzałam się, ale jednocześnie byłam smutna, zła, czepialska, wciąż mu to wypominałam. Miałam nadzieję że dzięki moim fochom zrezygnuje z wyjazdu.

Teraz już nie pyta czy może, ale informuje że wtedy i wtedy wyjeżdża. A ja zacieram ręce.
Pamiętam jak dawno temu koleżanka-mężatka mi powiedziała "zobaczysz, za jakiś czas będziesz się cieszyła gdy będzie gdzieś wyjeżdżał", a ja sobie myślałam "nigdy!". A jednak naprawdę tak jest.

Sądzę że często w "świeżym" związku są takie napady zazdrości, oburzenie gdy druga osoba wyjeżdża sama. Bo jest to wtedy jeszcze niepewny grunt, nie wiadomo czego się spodziewać. Jest to też ta faza związku, gdy jesteśmy gorąco zakochani i chcemy spędzać z tym kimś każdą wolną chwilę, smuci że ktoś bawi się dobrze bez nas. A w długim związku nie tylko wiemy już jaki ktoś jest, ufamy mu w 100%, to jeszcze tęsknimy za paroma dniami samotności.

Mój mąż akurat wyjeżdża zawsze w miejsca, gdzie będzie pił. Są to albo zloty facetów z jakiejś gry komputerowej, albo integracje z pracy. Więc nie zawracam mu dupy, tym bardziej przed snem, gdy jest pijany. Kiedyś to byłoby dla mnie nie do pomyślenia, a teraz mu ufam.