Uczucie samotności - Netkobiety.pl

Hej.
Jestem z chłopakiem już ponad 2 lata. Mieszkamy od siebie około 50 km. Widujemy się tylko w weekendy. Już się do tego przyzwyczailiśmy.
Od miesiąca może troszkę więcej, czuję się dziwnie osamotniona w tym związku. Chodzi mi o to, że kiedy widzę albo słyszę, że inne dziewczyny spotykają się częściej ze swoimi drugimi połówkami, albo codziennie ze sobą piszą, to przez to czuję to osamotnienie. Też bym chciała codziennie pisać ze swoim chłopakiem, a tak to piszemy tylko raz w tygodniu, bo jak się go zapytałam czemu częściej nie piszę, to on wiecznie nie ma czasu. Okey, zrozumiałam to, bo wiem że po pracy zawsze coś musi robić, bo nie umie usiedzieć na miejscu. Smutno mi z tego powodu. Tak jakoś teraz mnie to dręczy, bo wcześniej na to jakoś nie zwracałam uwagi, ponieważ moja przyjaciółka nikogo nie miała, to nie miałam być o co zazdrosna. A jak słyszę, że ona codziennie pisze ze swoim to jedynie co odpowiadam to jak można tak codziennie o czymś pisać. Tylko dlatego, żebym nie pokazała że jej zazdroszczę.
Ogólnie jestem osobą, która potrafi zazdrościć wszystkiego innym i tu jest u mnie jedna mega negatywna cecha.
Czy wy też tak rzadko komunikujecie sie ze swoimi partnerami?

Lady Loka napisał/a:

@nonimowa000 napisał/a:

Hej.
Jestem z chłopakiem już ponad 2 lata. Mieszkamy od siebie około 50 km. Widujemy się tylko w weekendy. Już się do tego przyzwyczailiśmy.
Od miesiąca może troszkę więcej, czuję się dziwnie osamotniona w tym związku. Chodzi mi o to, że kiedy widzę albo słyszę, że inne dziewczyny spotykają się częściej ze swoimi drugimi połówkami, albo codziennie ze sobą piszą, to przez to czuję to osamotnienie. Też bym chciała codziennie pisać ze swoim chłopakiem, a tak to piszemy tylko raz w tygodniu, bo jak się go zapytałam czemu częściej nie piszę, to on wiecznie nie ma czasu. Okey, zrozumiałam to, bo wiem że po pracy zawsze coś musi robić, bo nie umie usiedzieć na miejscu. Smutno mi z tego powodu. Tak jakoś teraz mnie to dręczy, bo wcześniej na to jakoś nie zwracałam uwagi, ponieważ moja przyjaciółka nikogo nie miała, to nie miałam być o co zazdrosna. A jak słyszę, że ona codziennie pisze ze swoim to jedynie co odpowiadam to jak można tak codziennie o czymś pisać. Tylko dlatego, żebym nie pokazała że jej zazdroszczę.
Ogólnie jestem osobą, która potrafi zazdrościć wszystkiego innym i tu jest u mnie jedna mega negatywna cecha.
Czy wy też tak rzadko komunikujecie sie ze swoimi partnerami?

To może pora razem zamieszkać?

Mamy po 20 lat. Niby mogłabym już za parę miesięcy, ale rzecz w tym, że strasznie się boje tego nowego życia u niego. Więc jak narazie to nie wchodzi w grę.

"To może pora razem zamieszkać?"

a to juz chyba bylby strzal w kolano. skoro widuja sie tylko w weekendy to tak naprawde nawet sie nie  poznali. do tego z jego strony jakiegos zaangazowania tez nie widac.7

tak jak powiedziala Lady Loka- znalezc kogos blizej.

Lady Loka napisał/a:

blueangel napisał/a:

"To może pora razem zamieszkać?"

a to juz chyba bylby strzal w kolano. skoro widuja sie tylko w weekendy to tak naprawde nawet sie nie  poznali. do tego z jego strony jakiegos zaangazowania tez nie widac.7

tak jak powiedziala Lady Loka- znalezc kogos blizej.

No raczej tak, ale jakby razem zamieszkali, to by szybko to wyszło. Generalnie dwa lata związku weekendowego w tak młodym wieku to zabójstwo dla związku.
Myślałam, że skoro pracują, to są jednak ciut starsi. Wspólne zamieszkanie szybko zweryfikuje wszystkie wątpliwości.

Dużo młodych osób teraz poznaje się przez internet i tak tworzy związki. No niestety jestem jedną z tych osób, ale nie potrafiła bym po 3 latach znania się tak po prostu z nim zerwać przez głupia odległość. Chciałby zamieszkać razem, ale ja boje się nowych zmian. Nowi ludzie, nowe otoczenie, nowa praca
To nie jest łatwe

Facet rozsądnie patrzy na sprawę, twardo stąpając po ziemi: dla niego związek to najwidoczniej stały kontakt a nie romzowy prze telefon i wiadomośći wysyłane,okraszone serduszkami..Próbuje zrobić krok naprzód a Autorka nie widzi tego, że właśnie jej lęki nie pozwalają na dalszy pozytywny rozwój sytuacji.

bagienni_k napisał/a:

Facet rozsądnie patrzy na sprawę, twardo stąpając po ziemi: dla niego związek to najwidoczniej stały kontakt a nie romzowy prze telefon i wiadomośći wysyłane,okraszone serduszkami..Próbuje zrobić krok naprzód a Autorka nie widzi tego, że właśnie jej lęki nie pozwalają na dalszy pozytywny rozwój sytuacji.

Masz rację z tym że rozsądnie patrzy. A z tymi wiadomościami i serduszkami to może tego mi brakowało. W sensie żeby przez takie małe rzeczy poczuć się ważna. Nie wiem. A jeżeli chodzi o lęki z przeprowadzką, to bardzo się boje, bo jestem świadoma tego, że nie potrafię jeszcze dojrzale myśleć.

Lady Loka napisał/a:

@nonimowa000 napisał/a:

Dużo młodych osób teraz poznaje się przez internet i tak tworzy związki. No niestety jestem jedną z tych osób, ale nie potrafiła bym po 3 latach znania się tak po prostu z nim zerwać przez głupia odległość. Chciałby zamieszkać razem, ale ja boje się nowych zmian. Nowi ludzie, nowe otoczenie, nowa praca
To nie jest łatwe

Ja aż tak stara nie jestem, żebym o tym nie wiedziała
natomiast odległość to inna sprawa, bo mogłaś sobie znaleźć faceta bliżej.
Weekendowy związek przez dwa lata bez perspektyw na wspólne mieszkanie to bardzo długo. I bardzo ciężkie jest to do zmiany. Jak Ty sobie wyobrażasz Wasze dalsze życie, skoro Ty nie chcesz z nim zamieszkać, bo się boisz, a on widocznie nie ma już ochoty poświęcać Ci tyle czasu przez messengera?

Dobrze się dogadywaliśmy z początku i stwierdziliśmy, że 50km to nie tak dużo. Może ciągnął tą znajomość, bo sam chciał być w związku na odległość, bo w tygodniu i tak prawie nie ma go w domu to może stwierdził, że i tak nie będzie miał czasu na spotykanie się w środku tygodnia z jakąś inną, gdyby miał kogoś bliżej.

A o zamieszkaniu u niego myślę prawie cały czas. Tylko nie potrafię się do tego przekonać. Obecnie i tak jego siostra jest do września w domu, więc jak narazie nie mówimy tak dużo o tym.