Relacje międzyludzkie - Netkobiety.pl

Masz silna potrzebę akceptacji społecznej. Kiedyś ktoś mi zdradził dobra radę apropo: w latach młodzieńczych byłem tym gościem który nigdy nie inicjował spotkań, tylko czekał aż ktoś da cynę. No i to było dość wygodne, nigdy nikt nie odrzuca, nic nie muszę organizować ect. ale z roku na rok coraz mniej było tych telefonów czy pukania do drzwi. „Nie odzywałeś to myślałem ze nie chcesz się spotykać” taki był argument jak pytałem czemu dawno sie dana osoba nie odzywała. W relacja międzyludzkich nie można być biernym ale z drugiej strony nie można być natrętnym. Jesteś mało asertywna, na każda potrzebę lecisz nawet w nocy. U mnie takie zachowanie szacunku nie wzbudza. Trzeba umieć wyznaczać granice i pokazywać ludzi ze mój czas jest ważny i wartościowy. Jak jesteś dostępna zawsze i wszędzie mocno spłacasz swoją osobę i ludzie czują ze nie jesteś „jakaś wyjątkowa”. Osobiście mam fazy ze dotrzeć do mnie mogą nieliczne osoby jak włącza mi się okres introwertyzmu. Automatycznie ludzie czuja się przez to mocno „wyróżnieni” i doceniają to. Więź i szacunek rośnie. Druga sprawa ze nie da się zadowolić wszystkich. Relacje się kończą, zaczynaja, rotują, to normalna sprawa i nie ma się co tym przejmować. To co bym Ci doradził to znalezienie złotego środka, nie bądź bierna ani tez zbyt nachalna. Nie bądź na każde zawołanie ludzi niezależnie od okoliczności (chyba ze ktoś ma pożar). „Bądź atrakcyjna”, ludzie czuja jaki ktoś ma stosunek do siebie i chcą spędzać czas z osobami atrakcyjnymi, ogólnie rzecz ujmując . No i zaprzyjaźnij się z samą sobą, wtedy jest łatwiej przejść różne okresy w relacjach.

Relacja powinna być wymienna, pytanie czy te osoby są w stanie to odwzajemnić czy tylko Cię wykorzystują.

Czujesz się mocno osamotniona z jakiegoś powodu. Wiesz.. to pewnie jest złożony problem który początek ma w dzieciństwie i najpewniej w relacji z rodzicami. Mam wątpliwości czy ktoś Ci tu pomoże. Ja osobiście tez nie mam problemu z tym żeby komuś napisać żeby przyhamował jak „męczy konia”. Przyjaźń to nie jest pisanie codziennie tylko np. Napisanie po roku kiedy nikt nie ma pretensji.

Tak, mam na myśli przyjaźnie między dziewczynami. Także uważam że nie ma przyjaźni damsko-meskiej.

Przyjaźń nie wymaga troski? No nie wiem gdybym miała zły dzień fajnie by było gdzieś wyskoczyc z psiapsiola i się rozerwać. Mówię ze swojej perspektywy. Gdybym wiedziala że moja przyjaciółka źle się czuje chciałabym jej pomoc. Bo sama chciałabym tego od drugiej osoby.

Może jest to spowodowane właśnie tym poczuciem samotności. Nie wiem.

Ja po prostu źle reaguje gdy coś się zmienia. Spędzanie ze sobą czasu powoduje że się przyzwyczajam buduję więź, gdy ta więź sie luzuje, zaczynam się bać, że trace kogoś.

wieka napisała bardzo ważną rzecz - w przyjaźni nie może być pretensji.
Na mnie pretensje działają bardzo demotywująco.
Mam wtedy wrażenie, że coś dostałam jako dług, chociaż przy wręczaniu była mowa o prezencie. Prezent to dar. Dług to obciążenie, które trzeba spłacać. Wtedy budzi się we mnie sprzeciw, bo czuję się, jakby ktoś podsunął mi do podpisania umowę, w której drobnym druczkiem coś zostało ukryte, i teraz jest to  przeciwko mnie wykorzystywane.
We wzajemnych relacjach nie robi się częstych bilansów na zero. Raz ktoś daje więcej bo ma takie możliwości, innym razem ta druga osoba może nam więcej ofiarować, trzeba się jednak liczyć z tym, ze to może być rozłożone w bardzo długim czasie.
Bardzo się chwali, że na prośby reagujesz spontanicznie i pomagasz. Mam jednak wrażenie, że Tobie jest trudno prosić gdy czegoś potrzebujesz. Wtedy łatwiej Ci wystawiać rachunek za wyświadczone przysługi niż samej poprosić o przysługę. To zmienia cały układ, bo stawiasz się na uprzywilejowanej pozycji, a przyjaźń to równość.
Nie zawsze ktoś ma możliwość czy nawet chęć spełniać naszą prośbę. Może być Ci przykro z tego powodu, ale to zupełnie inny kaliber niż pretensje i robienie wyrzutów. Ja też bym się czuła przytoczona, gdyby ktoś mi wymawiał swoje zasługi. Na drugi raz wolałabym już nie przyjmować przysług od tej osoby, zwłaszcza gdy nie bardzo mi na tych przysługach zależy.
Weź też pod uwagę, że robiąc przysługę sama dobrze się bawisz. Idąc z koleżanką do teatru masz dobrą rozrywkę w dobrym towarzystwie. Wielkich kosztów nie ponosisz, jakiegoś specjalnego poświęcenie też tutaj nie było. Koleżance mogło być bardzo przykro że wystawiasz jej rachunek za coś, z czego sama z ochotą korzystałaś

Dziękuję Wam za udział w dyskusji. Spróbuję przemyśleć wszystko to, o czym napisaliście.

No masz mnie całkowicie. Tak, mam z tym problem. Rzadko proszę o pomoc. Często sama uważam, że tej pomocy nie potrzebuję i sama sobie świetnie radzę i wolę pomagać innym.

Ale gdy wszystko się skumuluje, mogę dojść do momentu gdy zacznę ubolewać jak bardzo mi źle i dlaczego nikt się nie domyśla, że potrzebuję wsparcia.

To wszystko chyba wynika z tego, że ja działam w taki sposób. Mam dość dobrą mentalną intuicję. Tzn. wyczuwam, kiedy ktoś potrzebuje pomocy, albo jest smutny. Sama tą pomoc proponuję, nie czekam aż ktoś mnie poprosi. Dlatego sama nie lubię prosić. Uważam, że proszenie to takie zmuszanie kogoś. Jeśli ktoś przyjmie ode mnie taką prośbę, źle się czuję. Chciałabym wtedy bardzo tej osobie dziękować i jestem tak wdzięczna, jakby ta osoba zrobiła niewiadomo jak wielką rzecz... Takie aż moje niedowierzanie, wzruszenie, że ktoś mi pomaga, albo coś dla mnie zrobił.

Wiecie co? Mieszkam sama i robię wszystko w domu samemu. Są sytuacje dla mnie nienaturalne... Chociażby gdy siostrzeniec u siostry zrobił herbatę i mi ją przyniósł. Normalnie sama u siebie to robię. Proste. Bo nie ma kto. Jestem sama. A to było takie... cudowne. Niby tak banalne. A ja się czułam jakby zrobił coś wielkiego.

Jeśli chodzi o pomaganie z korzyścią dla siebie jak to było z teatrem, że sama skorzystałam z fajnego wyjścia. Tu może tak wygląda. Ale jak mi na kimś zależy to wiecie co? Gdyby jakiś znajomy, o którego się troszczę, zadzwonił w nocy, że źle się czuje, i rzeczywiście wiedziałabym, że tego potrzebuje, to wstałabym i pojechała do niego. Gdzie tu moja korzyść? Ja po prostu to robię bo najzwyczajniej w świecie sprawia mi radość wspieranie bliskiej mi osoby... I chciałabym wiedzieć, że ja równie dobrze mogę liczyć na niego... A tak jak pisałam, zazwyczaj jest rozczarowanie. I nie wiem jak się tego pozbyć.

Jakoś umknęła mi Twoja ostatnia wypowiedź, więc odpisuję z opóźnieniem

Sama jetem podobnym typem do Ciebie Mikus_1990 więc rozumiem o czym piszesz. Często nie czekam, aż ktoś mnie poprosi tylko staram się pomagać, gdy  ktoś tego potrzebuje. Z czasem jednak doszłam do wniosku, że z pomocą o którą ktoś nie prosi nie trzeba się zbytnio spieszyć. I nie chodzi o to, że lubię gdy mnie proszą, tylko taka pomoc może być źle odebrana.Nieraz  ludzie potrzebują, żeby ich jedynie wysłuchać, a niechcianą pomoc uważają za mądrzenie się, bo ktoś z boku lepiej wie, co powinni robić.

Bardzo sobie cenię, gdy ktoś zapewnia o gotowości do pomocy. Wiem, że w trudnych chwilach mogę się do tej osoby zwrócić, mam też osoby na które zawsze mogę liczyć. To bardzo pomaga w trudnych chwilach, nawet jeśli z tej pomocy staram się nie korzystać. To taki mój żelazny kapitał.
Z drugiej strony znam osoby, które nigdy nie poproszą, a jedynie dają do zrozumienia, w pokrętny sposób, że tej pomocy chcą, a potem nie potrafią za tą pomoc powiedzieć zwykłego dziękuję, czy w jakiś sposób wyrazić wdzięczności.  Często właśnie te osoby nie są same chętne do pomocy, albo coś obiecają, a słowa nie dotrzymują. Wtedy mam wrażenie, że robię za jelenia. Nigdy im nie wypomniałam tego co otrzymali, bo to by było poniżej mojej godności, nie żałuje też udzielanej im pomocy, bo dawałam z serca i chce by tak pozostało. Tylko na kolejną próbę wzbudzenia mojej pomocy już nie reaguję. Mam wrażenie, że taka osoba stosuje swoistą taktykę -  skoro nie prosi to znaczy, że nie ma za co dziękować, a jak dostaje to ewentualnie ona może wziąć. Dlatego uważam, że trzeba swoje zachowanie dostosować do konkretnych osób i ich sposobu zachowania. Wtedy nie ma rozczarowań i poczucia wykorzystania.
Prośba o pomoc jest też przyznaniem się do własnej słabości i dlatego niektórzy  unikają jej jak ognia. Rzecz w tym, ze w relacji przyjacielskiej dobrze jest być szczerą i raz pokazać się silną, a czasem odsłonić swoje miękkie podbrzusze i słabość. To wyrównuje pozycje w relacji, bo raz dajesz a raz bierzesz, i każdy ma tego świadomość. Jeśli zawsze jesteś tą silniejszą, to stawiasz się na wyższej pozycji, a to jest trudne do przyjęcia przez drugą stronę.

Prośba o pomoc w żadnym stopniu nie jest zmuszaniem do pomocy, jeśli jest wyrażona w odpowiedni sposób. Zawsze można tak zapytać, by ta osoba mogła nam odmówić, jeśli to byłby dla niej  problem.

Dobre relacje z bliskimi nie zawsze są łatwe. Czasem jednym słowem można niechcący kogoś zranić. Dlatego dobrze jest rozmawiać i w razie nieporozumień starać się sprawę wyjaśnić. Kiedy trzeba wytłumaczyć się, a kiedy trzeba przeprosić. Wszyscy popełniamy błędy bo jesteśmy ludźmi, i tylko dobra wola obu stron sprawia, że potrafimy przez długie lata utrzymywać dobre znajomości i przyjaźnie.

Tez jestem introwertykiem, ktory potrzebuje kontaktow z ludźmi xD.
Nawiązywanie kontaktow niestety nie przychodzi mi łatwo, ale gdy juz kogos poznam umiem słuchac i byc uważną na drugą osobę.
Poza tym dzis zyje sie szybko, więc o prawdziwą bliskość wcale nie tak łatwo.