szczesliwe zwiazki? - Netkobiety.pl

Na forum trafiają przeważnie osoby, które szukają rad i wsparcia, więc w różnorakich kryzysach, gdy pojawiają się problemy.
Nie warto tworzyć sobie obrazu stosunków damsko-męskich na tej podstawie :-D

A ja chyba więcej realnych własnych problemów. Jak ktoś chce budować dom, to niech to porządnie przemyśli :-D
Ale i tak zauważyłam, że jak tu trafiłam, to byłam bardziej smutna a przez to tez bardziej empatyczna, bo jednak nastrój ma wpływ, a to się zmieniło wraz z moją sytuacją i stanem emocjonalnym.

Fora są po to, żeby uzyskać pomoc i wsparcie, dlatego piszą tacy, co mają problem. A nie po to, żeby opisywać swoje szczęście. Oraz tacy, co chcą pomocy udzielać.

A to nie jest trochę tak że jak coś uwiera to się ma potrzebę o tym gadać, szukać rady, wyżalić się, bo jest to stale na tapecie a jak wszystko gra to się po prostu w zadowleniu żyje i aż tak na tych sprawach sercowych nie skupia? Zauważyłam to kiedyś po koleżankach, jak jest im dobrze w związku to nie mówią o nim mega dużo (chyba, że ktoś zapyta albo jest jakiś konkretny temat który pasuje), a jak jest źle to co chwila złazi na tematy związkowe, żalenie się, opowiadanie czym im partner zalazł za skórę

Ja myślę że to po prostu taki syndrom że jak coś Ci nie leży to zwracasz ma to uwagę i o tym myślisz (a co za tym idzie - mówisz). Też częściej słyszę o pracy od tych co swojej nie lubią, aniżeli od tych co są na tym polu spełnieni i zadowoleni. Bo Ci drudzy po prostu robią swoje i nie myślą o tym non stop, a tym pierwszym ciągle dzwoni frustracja zmęczenie i niezadowolenie. Takie moje obserwacje.

Odnośnie narodowości to nie zauważyłam u żadnej aby wypowiadali się nadwyraz często w superlatywach o partnerze. Choć uważam że Polacy ogółem mają ciągoty do narzekania

Temat jest tak ogólny i jednocześnie dotyka bardzo subiektywnych spraw i postrzegania ich więc nie za bardzo da się dojść do jakiegoś jednego wniosku jedynie prawdziwego .
Znowu abarot trza by było ustalać co to jest to szczęście związkowe i szczęście w ogóle  i że ma to obowiązywać wszystkich takie pojęcie - niemożliwość po prostu.
Wszystko się po za tym zmienia i "nic nie jest dobre ani złe samo przez się tylko umysł czyni je takim " a umysł idealnym nie jest
ponieważ wszystkie funkcje psychologiczne w nim nie mogą być jednakowo idealnie rozwinięte taka jego natura powiązana z instynktami tymi podstawowymi ,potoczne pojęcie szczęścia jest do dupy niczego nie wyjaśnia tak jak "proponowane "wzorce tego zjawiska .
Projekcje i przeniesienia ,naśladowanie i powtarzanie pojęć o szczęściu skutek  ,to tylko "chwilowe" satysfakcje i zadowolenie oraz tego przeciwieństwa i żądanie kolejnego powtarzania,to emocje ogromna część życia ważna ale  emocje mijają ,jeżeli je się uwalnia i daje im żyć a potem umrzeć.Nie ma możliwości je przywracać do życia reanimować ,tłumienie ich też jest bardzo niezdrowe ,porządek z emocjami to pierwszy kroczek do szczęścia
rysy ma każdy i każdy związek je ma to oczywistość każdy też tak jak widzę gada że nie ma ideałów jednocześnie oczekuje w głębi tego ideału skrycie i podstępnie żąda nagrody w postaci tegoż
wyjście poza te wszystkie urazy i egzaltacje  ,poza znane rozróżnienie ,miedzy korzyściami i niekorzyściami w związku ,odejście poza akceptacje i nieakceptowanie,danie sobie spokoju z tymi wszystkimi duperelami w stylu preferencji i uprzedzeń
to jest szczęście inaczej emocje i myślenie zawładnie resztą co znowu powoduje konflikt i spycha intuicje i percepcje w cień przez co nie rozwija się i nie rośnie w tym .Wzrost i ruch jest wszystkim a nie zatrzymanie się na jakimś bzdurnym ideale zwanym także czasem cellem lub sensem.
Czy to szczęście że ludzie się nie kłócą albo mało kłócą ze sobą ? ,że trzymają się siebie latami - nie ,od tego nie zależy szczęście ,ponieważ szczęście nie zależy od niczego,przyjemności zależą za to od mnóstwa warunków, to że ktoś był z kimś całe życie nie świadczy o tym że był szczęśliwy czy nieszczęśliwy ,bo subiektywne i niema możliwości w żaden sposób tego uczynić obiektywną prawdą, można sumować  stawiać se plusy i minusy ,tylko to też taka sztuczka matematyczna próbująca zamknąć we wzór to szczęście ,a szczęście to prosta sprawa może być,ja tam wielkiego pojęcia nie mam o szczęściu co to jest tak naprawdę ma coś wspólnego ze spokojem i objawia się tak zwaną pogodą ducha pomimo tego co mnie spotyka i co omija ,mój związek uchodzi pewnie za udany ale on jest taki jaki jest ,ponieważ nie miał być od początku  to wiem na pewno  idealny i doskonały i jeszcze oboje żyjemy mamy podobnie z tym i taka filozofią ,tu i teraz to szczęście a nie matrix, jeden dzień ma się tylko do dyspozycji reszta to marnowanie czasu na myślenie w różny sposób o przyszłości lub przyszłości czyli abarot przeniesienia i projekcje,unikanie rywalizacja w związku
ciągłe patrzenie egzotycznie na siebie i na innych ,małpowanie, powtarzanie, odtwarzanie to bariery  ,i nie chodzi o to że jestem wolny od tego wszystkiego, nie nie jestem zona też nie jest chyba jeszcze nie fruwa i nie świeci w ciemności , mogę możemy okazuje się  niedoskonale z tymi rysami żyć i uwalniać się od tego co znamy uwalnianie się rozumiem jako szczęście czyli przestają mieć znaczenie warunki ,czyli to bezustanne bredzenie mamrotanie którego największą częścią jest obsesyjne natrętne ocenianie i porównywanie różnicowanie czy jestem szczęśliwy czy nie jestem czy my jesteśmy szczęśliwi czy ona jest szczęśliwa ,to odbiera po części spokój wstęp do szczęścia ogromna ilość orgazmów to też nie jest jeszcze szczęście .
Ja z kolei widzę że jak się nie dostanie porządnego kopa na odlew od życia to się jest w matrixie i ciągle opowiada sobie  bajki te smutne i te wesołe na przemian .

Chyba się nie zrozumieliśmy Paslawek.
Zapodam więc porównanie z budowlanki:
Mogą być wady budynku czy mieszkania sprawiające że on traci na uroku, niedopieszczony jest po prostu. 
Ale planując zakup można śmiało uznać że robi się dobrą inwestycję, bo mury solidne, widok z okien piękny, lokalizacja świetna.
Gorzej gdy ktoś inwestując pieniądze życia nie sprawdzi instalacji, solidności fundamentów zachlyśniety ładną  farbą na ścianach i firankami nie sprawdzi planu zabudowy.
Więc pisząc o drobnych wadach widocznych mam raczej na myśli takie pęknięcia które są objawem czegoś poważniejszego A że są niby drobne nie zwraca się uwagi.
Sam pracujesz w jakiejś dziedzinie i pewnoe jesteś w stanie dostrzec potencjalne zagrożenia tam gdzie ktoś powie, gościu nie psuj powietrza bo jest ok.
Statystycznie to może być i prawda. Będzie ok i nigdy nic się nie stanie.
Myślę że wiesz o co mi chodzi.a może i nie, ale  czy to istotne?.
Z tym że Polacy narzekają na związki A cudzoziemcy nie no cóż nie mam takich obserwacji.
Pewnie są jakieś środowiska gdzie modnie i seksi jest na żonę czy męża ponarzekać.
Natomiast w kafejkach są wątki o życiu codziennym związków udanych i tam mozna się podzielić  swoimi obserwacjami bez natykania się na jakieś problemy z ktorymi siłą rzeczy będą  lądować w tym dziale ludzie.

Szczęśliwy związek - niby każdy słyszał, ale nikt w swoim gronie znajomych nie widział.

Szczęśliwy związek to jest utopia. Nie ma takich związków. Przez 2-3 lata jest super. Jest chemia, są emocje. Ale potem jest stagnacja, nuda. Dobry związek, stabilność to jest nuda. Jeżeli cały czas są fajerwerki w związku to coś jest nie tak. Ludzie dlatego zmieniają partnerów jak rękawiczki bo im się wydaje, że związek to ma być "wow".

Tymczasem szczęśliwy to może być singiel, albo singielka. Związek w założeniu ma pomóc 2 osób łatwiej znosić trudy życiowe, czyli związek uczyni życie trochę łatwiejszym, ale nie zagwarantuje szczęścia. Wręcz przeciwnie, związek to będą tarcia, wieczne wyznaczanie granic osobistych, rywalizacja. Życie to nie komedia romantyczna. Życie we dwójke jest trudniejsze, bo trzeba się wyrzec i zrezygnować z wielu rzeczy. Są plusy, są minusy, ale nigdy nie będzie sielanki, nigdy nie będzie idealnie. Trzeba spojrzeć prawdzie w oczy i nie żyć bajką, bo inaczej trzeba będzie zmieniać partnera aż do śmierci, zeby ciągle łapać te motyle

No masz troche racji. Poznałem kiedys bardzo szczęśliwego włocha grubo po 90...mega pozytywny gosc jako nastolatek opuścił Włochy i bujał sie całe życie po świecie  glownie Afryka i Ameryka Pd . Wrócił na stare śmieci Amalfi po 2000cznym i juz zostal....znał kilka słów po polsku ale glownie przez pare dni
gadaliśmy po angielsku nie miał żony, dzieci, to była najszczęśliwsza osoba jaka poznałem .
Miał w sobie tyle energii ze spokojnie mogł obdzielić kilka rodzin. 
Nikogo w zwiazku tak szcześliwego nie spotkalem .

Ta "stagnacja i nuda" mogą mieć tak naprawdę wiele plusów których początkowe fajerwerki najczęściej nie mają - np. poczucie bezpieczeństwa, zaufanie, mocno o twardo zakorzeniona przyjaźń, wspólna rodzina, wspólne osiągnięcia. Każda faza związku ma w sobie coś innego. A to że ludzie często uważają że trawa u sąsiada jest bardziej zielona to już inny temat.

Nie wiem, ja sie po dziesięciu latach z partnerem wcale nie nudzę i jakoś na niesamowite kompromisy iść nie musialam. Nie czuję się ograniczana i nie ograniczam. Mam też poczucie zaufania, bezpieczeństwa, spokoju, jedności i wspólnych celów.

Może problem leży w tym, że są osoby, które sie zwyczajnie nie dobrały, albo, że jedna ze stron nie jest wystarczajaco dojrzala by tworzyć związek.

Mało tego, z cała pewnością ktoś by znalazł problem i  zaczął go rozkładać na czynniki pierwsze - ale tak to właśnie jest szczęście jest relatywne i naprawdę zależy od danej osoby/ pary. To co mi daje szczęście nie konieczne musi się zgadzać z tym co daje szczęście Zosi albo Kasi ale jeśli znajdę partnera który będzie na podobnym poziomie co ja rozumował dane szczęście to uważam to za jackpot. Bo dla jednego szczęście w związku to fakt ze nie musi chodzić do pracy bo druga osoba zarabia wystarczająco, dla innego szczęście to gotowanie drugiej osobie itp.
To co pisze Witold to kompletna bujda- w sensie sprawdza się w początkowej fazie związku a później ludzie szukają wspólnie już czegoś innego, jeśli ktoś ciągle zmienia partnerów bo musi mieć motylki w brzuchu oznacza to ze jest emocjonalnie kulejący i nie potrafi / nie chce/ nie może wprowadzić związku na kolejny level.

Jestem w szczęśliwym  związku, ba jest lepiej niż na początku,  ale przychodzę  tu pomagać  ludziom,  nie chwalić się tym...bo po co...  Myślę,  że w wielu sytuacjach  to by mogło przybic osoby  potrzebujące wsparcia,  pomocy w trudnych sytuacjach życiowych.  Z drugiej  strony,  mige być odebrana jako ktoś, kto się przechwala. 

Ale przyznaję,  jestem szczęśliwa w udanym związku,  czasem nawet radzieckim

To tak jak u mnie. Nam się zdarza omawiać, dyskutować na różne tematy, ale w życiu bym tego nie nazwała kłótnią.

A ja uważam, że kłótnia nic nie wyjaśnia ani nie oczyszcza. Im bardziej ludzie przestają nad sobą panować, tym gorzej. Sporne kwestie ostatecznie i tak wyjaśnia się rozmową, a nie podniesieniem głosu czy innym elementem kłótni. I - niezależnie od mojej niechęci do kłótni - zupełnie nie rozumiem, w czym ona by miała pomóc, skoro każdą sprawę można omówić spokojnie.

Inna rzecz, że dla mnie stwierdzenie typu: "jeśli w związku nie ma kłótni, to zamiata się problemy pod dywan" jest na poziomie: "wszyscy mężczyźni piją". Czyli tworzeniem ogólnych prawd na podstawie tego, co się zna, bo przecież jeśli się czegoś nie zna, to to nie istnieje.

Fachowcy też :-/ Do tej pory miałam tylko barwne doświadczenia z kontaktów z fachowcami od wykończniówki, ale budowlańcy to oddzielna kategoria :-O. Pełno partaczy znikających po fuszerce, albo zapominających o terminach, majstrów obiecujących złote góry itd. Książkę można by napisać.
Ale oprócz fachowców, to jeszcze dobijają mnie ceny, budżet dawno się rozjechał i ponieważ rodzice sfinansowali nam działkę, to myśleliśmy, że wybudujemy się z oszczędności albo ostatecznie sprzedamy mieszkanie, na którym teraz mamy najemców, ale co Ty, bez kredytu się nie da.
No i do tego dochodzą opóźnienia w dostawach dosłownie wszystkiego, np. okna były na zamowienie indywidualne, które i tak jest realizowane o wiele dłużej niż standardy, a i tak czekaliśmy dodatkowo 4 m-ce.

Z niecierpliwością czekam aż przyjdzie ten dzień, gdy wyniosą się z budowy. Na razie to mam na przemian stany ekscytacji z chęcią pozbycia się tego „problemu” w takim stanie, jakim jest. Nie wiem skąd u mojego faceta tyle cierpliwości i zapału, bo jakby to tylko ode mnie zależało, to juz parę razy bym chyba odpuściła.

Sorki Edek, że prywatę odstawiam w Twoim wątku.

Zapytałeś kiedyś kolegów, po co tak męczą się w związkach z tymi strasznymi kobietami, które poślubili? ;-)

Wiesz co, ja zawsze trochę z przymrużeniem oka słucham szczebiotów o szczęśliwych związkach. To dla mnie mit. Szczęśliwe są momenty, króluje proza życia, którą zreszta sama lubię, bo ona daje poczucie bezpieczeństwa. Za to jak ktoś mówi o satysfakcjonującym związku, to szeroko nastawiam uszy.

Nieruchomość obecnie to świetna lokata kapitału, bo kasa teraz traci szybko na wartości.

Co do tematu, szczęśliwy związek, pewnie fajnie wtedy jest.

Z moich obserwacji wynika, że ludzie kłócą się o pierdoły. Ewentualnie są rozczarowani partnerem, który po ślubie miał się zmienić a został taki jak był Czasem w drugą stronę panowie narzekają, że po dziecku partnerka jest totalnie innym człowiekiem Ostatnią grupą kłócących się są partnerzy bardzo zależni od siebie lub jeden partner bardzo uzależniony od drugiego (wszystko muszą robić razem albo partner robi za szofera i żona nie umie sobie dnia zaplanować bez jego pomocy)

Nie wiem nawet o co ja miałabym się kłócić, nie potrafię nic wymyśleć. Poważne tematy dla mnie to jedynie dzieci i wspólne finanse, ani jeden z tych tematów nas nie dotyczy Reszta to niech się dzieje wola nieba, żadne przyziemne obowiązki spełnione czy niespełnione nie są w stanie mnie aż tak wyprowadzić z równowagi abym wszczynała kłótnie

Ja jednak zostanę przy swoim w kontekście tematu wątku. Zarówno w życiu, jak i wielu przykładach z forum, za stwierdzeniami "byliśmy dobraną parą, nie kłóciliśmy się wcale, związek był idealny" najczęściej kryje się brak szczerości i/lub problemy z komunikacją. Nagle ni stąd ni z owąd pojawia rozstanie i jest mega zaskoczenie, że komuś coś nie pasowało ale nie był w stanie podjąć rozmowy bo uważał, że druga osoba sama się domyśli, albo ją czymś zrani, a druga osoba myślała, że wszystko jest ok, wręcz idealnie, bo nie ma żadnych nieporozumień i większych sprzeczek.
Najczęściej brak chęci do podejmowania trudnych tematów czy rozwiązywania problemów na bieżąco wynika z przeświadczenia, że i tak to nic nie da i/lub z no właśnie chęci unikanięcia kłótni by utrzymać złudną wizję idealnego związku.

Rox, ale podnoszenie trudnych tematów to nie kłótnia. To dyskusja. Kłótnia pojawia się wtedy, kiedy zaczynają ponosić emocje. Jeżeli potrafisz z drugą osobą dyskutować i podejmować kompromisy, ustalać wspólne rzeczy, to to dalej nie jest kłótnia. To jest dyskusja. Rozwiązywać problemy na bieżąco też można bez kłótni.

My potrafimy dyskutować. Potrafimy podejmować trudne tematy. Potrafimy wypracowywać kompromisy. Jednocześnie nie zdarza nam się podnosić na siebie głosu w emocjach, nie zamiatamy tematów pod dywan czekając aż się nagromadzą i wybuchną. A tego skutkiem są właśnie kłótnie i sprzeczki.
Więc nie ma co oceniać. Jedni mają taki charakter, że porzucają talerzami i za 5min się pogodzą, a inni wolą posiedzieć przy kawie i na spokojnie omówić bieżące sprawy. Żadna postawa nie jest gorsza, jeżeli obu stronom pasuje.

Dokładnie. Jeżeli na kimś nam zależy, to nie ma opcji by nie pojawiały się emocje w sytuacjach, kiedy ktoś świadomie lub nie sprawił nam przykrość, zachował nieodpowiednio lub nie zgodził z nami w ważnej dla nas sprawie. Weźmy chociaż przykład z sąsiedniego wątku. Już na początku związku, mąż kończąc pracę w Wigilię o 14-stej, wraca do domu późnym wieczorem i nie widzi w tym problemu. Już widzę, jak kobiety ze stoickim spokojem w podobnej sytuacji siadają do rozmowy przy herbatce i wypracowują kompromis.  Jeśli kobieta nie reaguje, nie ma w niej emocji, to najpewniej ma w głębokim poważaniu, że mąż się spóźnił na kolację wigilijną bez powiadamiania jej o tym. Jak są silne emocje, to najpewniej pojawiają się łzy i/lub złość. Dlatego jedna tylko popłacze w samotności, a inna zrobi awanturę. Przy braku reakcji, emocji, taki mąż raczej uzna, że nic się nie stało i wszystko ok.

Sara myślę, że zupełnie się nie rozumiemy. Ja mając na myśli kłótnie nie mam wyłącznie na myśli jakichś karczemnych awantur ale zauważanie i podejmowanie spornych kwestii i problemów, jakie się pojawiają. Przecież nie da się w każdym przypadku pójść na kompromis, nie zawsze czytamy w myślach drugiej osoby i jesli nam nie powie, to możemy nie wiedzieć, że nasze zachowanie mogło ją zranić czy zdenerwować. Takie dyskusje na argumenty to też pewnego rodzaju walka o postawienie na swoim, zaznaczenie swoich granic itd. Ok, są różne osoby i jedni będą prowadziły takie dyskusje bez żadnych emocji a u innych te przysłowiowe talerze będą latały. To już chyba zależy od temperamentu ale jeśli to działa, to w sumie jaka różnica jaki dana para model wybierze?
Ja mówię raczej o przypadkach, kiedy ludzie twierdzą, że się nie kłócą bo nie mają ku temu powodów bo waśnie są idelanym czy szczęśliwym związkiem i w ogóle ze wszystkim się zgadzają. To może by bardzo mylące czy wręcz złudne. Bo najczęściej w takich przypadkach jedna osoba się podporządkowuje drugiej stawiając swoje uczucia i potrzeby na drugim miejscu lub całkowicie z siebie rezygnując albo oboje mają w poważaniu co myśli i czuje druga osoba bo każdy żyje po swojemu i nie wchodzą sobie w drogę.
Chyba nie umiem bardziej tego wytłumaczyć.

mogą jeszcze nie wchodzić sobie w paradę w sprawach które  nie mają kluczowego wpływu na codzienne życie.
I tu tzreba mieć zbliżone poglądy na to, co w związku jest wspólne, a co jest oddzielne.
np. ktoś moze uznawać że to jak się ubiera partner należy do strefy wspólnej i to kontrolować
to jak rozwija sie jego kariera zawodowa
alboi uznać że to śa jego sprawy- a np ustalamy tylko sprawy finansowe.
I u jednych par, gdzie jest tu zgoda w zakresie ingerencji nie wywoła to konfliktu, a u innych będzie kłótnia, bo żona nie chce by mąż prtzestał pracować w korpo i zaczął uczyć w szkole np.
Po prostu niektórzy się nie kłócą bo dają sobie więcej wolności niż inni.

Moze być szcześliwa para gdzie są jak paużki nierozłaczki, pod warunkiem że oboje tal lubią.
albo taka w żyjaca w otwartym zwiążku.

ale zwykle jesteśmy gdzieś w strefie pomiędzy.

W początkch małzeństwa, przeważnie bywa kolorowo, nie ma się jeszcze dużych problemów, nie da się każdej decyzji w życiu sprowadzić do wspólnego mianownika.
I też nie trzeba się kłócić, ale jedna strona musi ustąpić, czyli już nie czuje się komfortowo, choć nie zawsze, bo jeśli akceptuje jest ok.

Lubimy rządzić, partnerem też i to rodzi konflikty.

Jedna, gorzej jak dwie strony są bardzo emocjonalne, wybuchowe, to przysłowiowe  talerze latają.

Ile charakterów, tyle zachowań, jednemu do szczęscia brakuje mniej, drugiemu więcej...

No dokładnie, trochę mnie to przeraża, takie przeświadczenie, że jak kłótni nie ma to duszenie/unikanie problemów. Jakby nie było innej drogi.

Związki....porównam sobie do samochodów bo jest ich poprostu tysiące marki, modele roczniki, wersje kolory etc.
Są oczywiście różne pary, widzę że można wbic taki level ze kłutni nie ma tylko herbatka
i jazda Rolls-Royce emocje....no byly na poczatku kiedyś tam:).
Każdy jednak ma swój  matrix. Mimo zlepku cech, uczuc, DNA składni miejsca czasu i przestrzeni jesteśmy tak rózni i niepowtarzalni.
Szczęśliwe związki też.
Nasz to chyba taka stara 911 opcja"mały wariat"
zona mowi ze takich scenariuszy w ksiazkach i filmach nic nigdy nie było...że marzyła o sielance i spokoju, co na poczatku tak sie zapowiadało...ale skakanie po serpentynach życia weszło za głęboko no i jak na chwile przystaniemy po oddech  to pyta czemu stoimy
Tak jest fajnie. Emocje przeważaja
Dla nas trawnik sasiada zawsze będzie nijaki obrzydliwie rowny i jednolity smutny...nasz to prawie łąka wydaje nawet dzwieki rusza sie sa baczki pszczolki i motylki i jest kolorowy .
Całe szczęście nikogo to tutaj nie boli.

Wieka, pełna zgoda. To jak wygląda związek zależy w dużej mierze od charakteru i oczekiwań dwojga osób go tworzących. Komuś z boku taki czy inny model może się nie podobać lub nie określiłby go szczęśliwym bo ma inny pogląd na ten temat, albo na odwrót.
Jedni potrzebują więcej przestrzeni i indywidualności w związku, inni mniej. Ktoś z boku może powiedzieć, że facet jest pod pantoflem czy kobieta zdominowana, a im to może pasować bo nie muszą podejmować odpowiedzialności i chętnie podporządkowują się partnerowi. Podobnie ktoś może powiedzieć, że ktoś w domu jest meblem i taki związek nie wróży ale jeśli obojgu to pasuje, to w czym problem?
Prawda jest jednak taka, że każdy z nas jest inny i ma różne potrzeby, granice, wrażliwość, poczucie taktu czy humoru. Właściwie na każdej płaszczyźnie prędzej czy później mogą powstawać spięcia czy nieporozumienia. Wiem, że ładnie i rozsądnie brzmi powiedzenie, na bieżąco rozmawiamy i rozwiązujemy problemy ale przecież nie w każdej sytuacji kompromis jest możliwy i nie zawsze sama rozmowa rozwiązuje problem. Wtedy bardzo łatwo zrezygnować z siebie, swoich potrzeb, a ta granica jest czasem bardzo cienka i nagle się okazuje, że ok mamy związek bez kłótni ale nie jesteśmy w nim szczęśliwi bo gdzieś po drodze zatraciliśmy siebie i swoje potrzeby i zaczęliśmy żyć według wymagań czy pomysłu drugiej osoby.
Przecież w sytuacji, kiedy dwie osoby mają różne zdanie czy oczekiwanie w danej kwestii, kompromis czy dyplomatyczne rozwiązanie problemu to najczęściej ustąpienie jednej strony, a nawet obu. Co z tego, że nie ma krzyków jak w ostatecznym rozrachunku i tak jedna osoba czuje nie w pełni usatysfakcjonowana bo dla świętego spokoju przyznała drugiej rację. W takiej sytuacji może się wydawać, że wszystko jest ok ale jeśli ktoś zacznie ustępować coraz częściej, to w pewnym momencie, nawet po 10 czy kilkunastu latach wybuchnie.

Racja. Tyle że w szczęśliwym związku bez kłótni nie ustępuje tylko jedna strona, więc dlaczego z góry zakładać, że szczęście pozorne, bo kosztem jednego z partnerów?
Druga rzecz, ile takich super ważnych, fundamentalnych kwestii pojawia się w czasie trwania związku? Czy przypadkiem te najważniejsze nie są jasne jeszcze przed/na samym początku i partnerzy są świadomi, na co się piszą? I oczywiście, że kolejne mogą się pojawić, ale to przecież nie tak, że co tydzień jest szalenie istotny problem do rozwiązania, który wziął się znikąd, i wcześniej absolutnie nie dało się na taką sytuację przygotować.
Kwestii, w których można mieć różne zdanie, jest multum, fakt. Tylko że te codzienne są zazwyczaj zupełnie nieistotne. Wybór filmu, restauracji, miejsca wakacji, kto sprzątnie kuwetę, o której na zakupy, jaki odkurzacz kupić, czy spotkać się ze znajomymi, kiedy zapłacić rachunki... No to nie są sprawy największej wagi i myślę, że wszystkie pary są w stanie znaleźć sposób radzenia sobie z nimi. U nas prosto: ustępuje ten, komu mniej zależy na swoim rozwiązaniu. I naprawdę nie interesuje mnie to, czy na 10 razy ustąpiłam 2 czy 8. Nawet jeśli 8, to jestem zadowolona z tych dwóch ważnych dla mnie razów; nie potrzebuję mieć idealnie po równo. A jeśli sama wybrałabym w jakiejś sytuacji X, a mój partner aż się pali do wersji Y i widzę, że jest to dla niego wyjątkowo istotne, to nie muszę stawiać na swoim.
Po prostu trudno mi wyobrazić sobie sytuację, która jest na tyle ważna, żeby nie móc iść na kompromis, a jednocześnie na tyle nieważna, że nie przyszło nam do głowy omówić jej wcześniej.

Pisanie o swoim szczęśliwym związku jest dla mnie trudne. Zaczęłam pisać dlaczego uważam swój związek za szczęśliwy i szybko to skasowałam, bo poczułam się jak samochwała, która chce pokazać innym jak powinni żyć. Szczęście nie jest stałym stanem ducha dla pojedynczego człowieka, tym bardziej trudno, aby dwoje ludzi czuło się stale szczęśliwymi, niemniej jeśli wziąć pod uwagą wszystkie plusy i minusy zaryzykuję stwierdzenie, że mój związek można uznać za szczęśliwy.
Kocham męża bo stale jest dla mnie osobą godną podziwu i szacunku. Ma silną osobowość, podobnie jak ja, a mimo to żadne nie stara się zawłaszczyć drugiej osoby, i co chyba ważniejsze, żadne z nas nie da się drugiemu podporządkować xD. Jesteśmy razem a jednocześnie każde z nas jest niezależne i zapewniamy sobie bardzo duży obszar wolności osobistej. Nie za dużo ze sobą dyskutujemy na poważne tematy, za to bardzo często się śmiejemy, praktycznie kilka razy dziennie, a naszą wspólną pasją są dłuższe wyprawy i szybkie krótkie wycieczki. Ach ta pandemia
W czasie tych dziestu lat były chwile lepsze i gorsze, ale nigdy nie chciałam być z innym mężczyzną, żaden inny nie zaimponował mi bardziej niż mąż, żaden inny nie wzbudził mojego pożądania.  Myślę, że on ma podobnie, bo czasem słyszę od wspólnych koleżanek i znajomych, że w jego oczach widzą miłość do mnie.Wiem że mogę na niego liczyć, zawsze mnie szanował, nigdy nie usłyszałam obraźliwych epitetów pod moim adresem. Jest moim kochankiem i przyjacielem, opoką na której zbudowałam dom swojego życia. Chyba to jest dla mnie miłością przez wielkie W.

Oczywiście my też mamy odmienne zdania na wiele tematów. Rozwiązujemy to bardzo różnie. Czasem krótkie ostre spięcia, czasem obracamy to w żart, często zbyt poważne podejście męża do bzdury wywołuje u mnie spazmatyczne salwy śmiechu, który najczęściej i jemu się udziela, a czasem nie chce mi się słuchać jego gderania i puszczam to mimo uszu. Gdy sprawa jest w moim odczuciu ważna i chce zmienić jakieś zachowania czy nawyki męża nauczyłam specjalnej taktyki - poważnie wyłuszczam swoje racje i nie wchodzę w dyskusję tylko zostawiam mu temat do przemyślenia. Wiem, że w pierwszym odruchu zaprzeczy, jak to prawdziwy men, dlatego nie podejmuje dyskusji by udowodnić swoich racji. Gdy sytuacja się powtarza znowu poważnie wykładam swój punkt widzenia i zostawiam temat bez dyskusji. Nigdy nie musiałam powtarzać swoich racji więcej niż trzy razy żeby zrozumiał problem.

Wchodzę na Forum bo moją pasja są rozmowy z ludźmi, lubię analizować ludzka psychikę, dzielić się swoją wiedza psychologiczną, pomagać innym rozwiązywać problemy. Tak miałam od zawsze, już jako dziewczynka często byłam powiernicą sekretów i problemów koleżanek, potrafiłam dochować tajemnicy i zawsze miałam dużo zrozumienia i empatii dla innych. Żeby nie było tak słodko mam też sporo wad. Jedną z nich jest mała umiejętność dyplomacji, co czasem skutkuje zbyt obcesowym wyrażaniem własnego zdania. Mojego męża takie sprawy nie interesują, on ma swoje pasje, którym oddaje się gdy ja stukam w klawiaturę xD

Unikam pisania o sobie, nie lubię podawać własnych przykładów z życia przy okazji omawiania sytuacji innych osób, bo nie chcę aby to zostało odczytane jako pokazywanie własnej wyższości.

To Olinka ,Wielokropek w takim układzie są strasznie nieszczęśliwe , ja też .
Lubię ludzi nie istotne czy ktoś w to wierzy czy nie ,czy mu się to podoba czy nie ,lubię się dzielić tym co wiem, jak daję radę nie dając jej sobie często,pisząc te swoje mroczne "elaboraty" opisując ludzkie wady piszę o swoich , czasem niebezpośrednio ponieważ nie czuje się kimś lepszym ani gorszym,po prostu lubię siebie, dlatego lubię ludzi nie boję się ich już, widzę siebie w nich,a jeżeli ktoś nie wierzy trudno nie mam jak udowodnić tego na forum,nie można mi też tego udowodnić że jestem nieprawdziwy taka wada forum i komunikacji między ludźmi,to jest poza zasięgiem ,wierzy się lub nie,już nie jestem bogiem, ogromna ulga  ,jak ktoś robi sobie że mnie pomniczek to tylko na swoje ryzyko ,bo jak napisałem nie jestem ani lepszy ani gorszy i jest to jeden z kroków w stronę szczęścia .

Też zwróciłam uwagę na ten fragment wypowiedzi aniuu1 - Gdybym była w szczęśliwym związku to nie sądzę abym trafiła na to forum i spędzała tu czas pisząc..

Bycie w szczęśliwym związku między innymi polega na tym, że nie ograniczasz się do całkowitego oddania drugiej osobie. Nikt nie zajmuję się całymi dniami domowymi obowiązkami, a każdą wolną chwilę przeznacza dla partnera. To by nas zubożyło, ograniczyło w relacjach międzyludzkich, ograniczyło  horyzonty. Ludzie potrzebują, a przynajmniej ja potrzebuje, wymiany myśli z wieloma osobami, poznawania odmiennych punktów widzenia na otaczający nas świat , dowiadywania się nowych rzeczy
Na pewno w pierwszym okresie wspólnego zycia ludzie są bardzo siebie spragnieni i chcą jak najwięcej przebywać razem. W czasie miodowego miesiąca nie marzy się o pisaniu na Forum. Z biegiem czasu coraz więcej osób włączamy do naszego życia i uważam, że tak jest bardziej zdrowo

A Twoja żona wie, że tu się udzielasz i ile czasu Tobie to zajmuje? Jakoś to komentuje?
Co prawda ja najczęściej piszę tu, jak jestem w pracy :-D, ale przecież nie tylko, więc jak mój facet dostrzeże, że się tu produkuję, to czasami skomentuje, czy nie szkoda mi czasu. A on sam lubi np. oglądać bzdetne, jak dla mnie - filmiki na youtubie :-D

Aniuu napisała, że ona „sądzi, że…”, więc to takie teoretyzowanie i nie przywiązywałabym do tego większej wagi.
Mnie się wydaje, że wiele osób trafia na to forum, jak ma gorszy czas w życiu, a potem zostaje z przyzwyczajenia (u mnie tak było, więc projektuję), a czasem może z wdzięczności, albo z nudów, itd.