Wariuje - Netkobiety.pl

Masz rację powiem jej...dziwi mnie to bo przez trzy lata nie czułem czegoś takiego...obawy przed jej utratą...mnie to paraliżuje, niszczy mi każdy dzień...mówię sobie co ty gościu dajesz, wszystko jest dobrze...a po chwili znów to samo. Nie wiem jak się tego pozbyć

Ale co jej powiesz? Że masz problem i chciałbyś to na nią przerzucić?
Ty nie chodzisz na uczelnię czy w inne miejsca gdzie poznajesz jakieś kobiety?
Co by ona miała zrobić? Zamknąć się w domu byś był spokojny?
Nieustannie Cię zapewniać że Cię nigdy nie opuści?
Problem jest w tym że masz niskie poczucie wartości i nie czujesz się jej godny.
I dla niej to nie będzie komfortowe jak jej powiesz A i tak jak jej powiesz ona NIE  BĘDZIE   w stanie zmniejszyć twoich lęków. 
Bo wygląda że problem jest w Tobie A nie w niej.
Trzeba się gdzieś udać  i źródła tych lęków poszukać.
Może po prostu nie jesteś gotowy na związek i lepiej pobyć  samemu?

Rozmowa z partnerką o tym, co mnie gryzie i boli nie jest przerzucaniem na nią problemów. Jest rozmową, w której można wspólnie jakoś sobie pomóc.

Uważam, że absolutnie nie powinien jej o tym mówić. Są rzeczy, których się nie mówi partnerowi, dla którego chcemy być atrakcyjni.

U mężczyzn to mogą być różne strachy, z którymi on sam sobie musi poradzić, bo po co dziewczynę/narzeczoną/żonę jeszcze tym obciążać. To tak jakby obca osoba poszła do dziewczyny i powiedziała "Zobacz na swojego faceta -- on się o Ciebie boi, boi że Cię straci, że kogoś poznasz...". Znaczenie jest takie, że on jest dla niej trochę za słaby, za niskie progi, że "ona zasługuje na kogoś lepszego".

U kobiet to mogę być jakieś kompleksy w wyglądzie, których on pewnie nie widzi nawet, a "szczera rozmowa z ukochanym o wszystkim" wcale nie pomoże.  To tak, jakby obca osoba poszła do niego i powiedziała  "Zobacz na swoją dziewczynę -- tutaj ma taką wadę, a tam siaką, czli nie jest taka idealna jak Ci się wydawało..."

@viscaleb ...    sypanie jej kwiatów pod stopy nie pomoże... ale jak zobaczy że ma przy sobie wartościowego mężczyznę, z którym chciałaby żyć, to nie stracisz jej... więc jakoś wesprzyj swoje poczucie wartości...

Zły wniosek.

Prawidłowy wniosek:    scena zazdrości świadczy o tym że ona jest zazdrosna, że ma taką wadę... tylko tyle...

"Chciał bym w jakiś sposób sprawdzić czy jej jeszcze zależy, co o tym może świadczyć?"

Niestety nie ma papierka lakmusowego, żeby to sprawdzić.

Też uważam, że nie powinieneś jej mówić, bo ona nie jest w stanie Ci pomóc, nawet jej zapewnienia nic nie dadzą, bo w życiu pewna jest tylko śmierć i podatki.

Masz problem ze sobą, jak piszesz, że nie wyobrażasz sobie życia bez niej, czyli też szwankuje wyobraźnia, bo nic nie jest nam dane na zawsze. Trzeba umieć żyć samemu, żeby umieć z kimś, nie można swojego życia uzależniać od drugiej osoby.

A u Ciebie to uzależnienie powoduje taką frustrację, jedynie terapia może Cię z tego wyciągnąć, bo problem leży głębiej w Twojej psychice.

Autorze, jesteś po prostu zazdrosny, bo dziewczyna zaczyna studia, więc różnie może byc. Wiadomo.
Jesteś niespokojny i pełen obaw i najwyraźniej nakrecasz się na maksa.
Musisz jakoś zapanować nad sobą, bo rzeczywiście zwariujesz.
Przecież i tak będzie tak, jak będzie. Głową muru nie przebijesz.
Wskazówki czysto praktyczne.
Zaczynamy więc. Przede wszystkim musisz zdać sobie sprawę z tego, że to, co myślisz i czujesz masz wypisane na twarzy. Podejrzewam, że Twoja dziewczyna zna Cię na tyle, że od jakiegoś czasu może patrzeć na Ciebie jak na wariata. Pewne rzeczy po prostu wyczuwa się intuicyjnie i ona do tej pory na pewno domyśliła się, że bardzo się boisz. Jest więc niemym świadkiem Twojej słabości. Z ludźmi zawsze jest tak, że gdy wyczuwają osobę słabsza od siebie, to natychmiast zaczynają obrastać w piórka, czyli mówiąc lopatologicznie, zaczynają lekceważyć słabszego i przestają się starać. Twoja dziewczyna może więc w pewnym momencie stracić do Ciebie szacunek i respekt. Nie ma niczego bardziej żałosnego od widoku faceta, który płaszczy się przed kobieta i skacze koło niej jak na trampolinie. Jest to tym bardziej żałosne, jeśli ta silniejsza strona takich rzeczy nie robi. To oczywiste.
Wiesz jak to jest- łatwo przyszło, łatwo poszło. Taka mamy po prostu naturę.
Ty wmawiasz w siebie, że dziewczyna wymyka Ci się z rąk bo i niestety tak może się zdarzyć. Samo życie.
Przestań napinać się i robić przy niej oczy spaniela, bo ona zacznie śmiać się z Ciebie, oczywiście w duchu.
Wasze pozycję w związku powinny być równe, a Ty najwyraźniej idziesz w kierunku jej podnóżka. Za chwilę zaczniesz ja śledzić, wypytywać, aż w końcu zamienisz się w stalkera. Stracisz ja wtedy na własne życzenie.
Zachowuj się normalnie i zamiast zamartwiać się na zapas zrób coś, co Twojej dziewczynie bardzo zaimponuje. Ona ma pójść na studia i być dumna ze swojego faceta. Nie pokazuj jej rozmamlanej twarzy, tylko pokaż, że stać Cię na wiele. Niech jej studia będą dla Ciebie wyzwaniem, że możesz osiągnąć więcej niż do tej pory. Konkurencje będziesz miał bowiem dość ostra. Jako ciepłe i przestraszone kluchy nie zaimponujesz kobiecie. Jako silny pewny siebie facet możesz utrzymać jej dalsze zainteresowanie Twoja osobą.
Powodzenia.

Jak ona pojedzie na studia i kogoś pozna... to nie będziesz ani o tym wiedział, ani miał wpływ na jej decyzje, uczucia...
Oby ona wtedy myślała, że jesteś dla niej super mężczyzną.
Takim co nie zrzędzi, nie wypłakuje się że się boi że ona odejdzie, ale bierze życie takim jakie jest i rozwiązuje problemy.

Jeśli ona odejdzie, to będziesz musiał się pozbierać i pewnie wtedy szukać nowej dziewczyny.
Ale ta nowa nie będzie chciała być terapeutą dla Ciebie, tylko będziesz musiał być atrakcyjnym dla niej mężczyzną.

Jak widzisz życie, jakkolwiek by się potoczyło, to jedynym wyjściem jakie masz jest być dobrym mężczyzną.

Zatem stań się taki... Dbaj o swoją dziewczynę, nie rób dramy z byle g... , nie zrzędź, ona nie jest twoim workiem do bicia, na którym możesz się wyżyć. Ona nie jest księżniczką wokół której będziesz biegał, jesteście partnerami. Pracuj porządnie, zarabiaj, dbaj o dom... Ale nie rób rzeczy ze strachu, na przykład nie musisz codziennie do wazonu dawać nowych kwiatów, myśląc, że jak tego nie zrobisz, to ona odejdzie do innego. Zachowuj się normalnie, jak porządny, uczciwy, dobrze zorganizowany człowiek.

Podpisuję się pod tym.

Rozumiem Cię. Powinno być tak jak mówisz. Ale w praktyce można coś zepsuć...

No ja tam pole widzę.
Ale ja akurat też nie jestem z tych uważających, że bycie w związku jest ciężką pracą. Ja uważam, że jak się jest w związku z odpowiednią osobą to praca robi się sama.
I mieliśmy też tego typu rozmowy, kiedy któreś z nas czuło się gorzej. I mieliśky rozmowy w stylu "sytuacja, w której się znaleźliśmy teraz przypomina mi do złudzenia sytuację, przy której rozpadł sie mój poprzedni związek. Jak zrobić, żeby to przejść i tym razem nie skopać?" Przeżyliśmy, przegadaliśmy, dokopaliśmy się do tego, skąd brały się takie odczucia. A skoro to wszystko doprowadziło do ślubu, to jakoś nie straciliśmy przy tym na atrakcyjności.

Mój mąż widział mnie jak miałam całonocny napad jelitówki. Nie wiem co musiałabym zrobić czy powiedzieć więcej, żeby stwierdził, że nie jestem już dla niego atrakcyjna.

Jeżeli jedna osoba w związku ma jakiś problem to warto to przegadać. Nie na zasadzie "bo ja się boję, że Ty...", tylko na zasadzie "ostatnio czuję się źle, bo mamy w życiu zmiany, a zmiany są trudne i w związku z tym chciałbym to przepracować z Tobą, w sposób...." i tu powinna się pojawić konkretna propozhcja rozwiązania sprawy od Autora. W sensie bez zrzucania winy na dziewczynę, ale przedstawić jej swoje odczucia. Bo jaki jest sens je chomikować? Autor je chomikuje i guzik mu to póki co daje.
A może ona znając go lepiej zobaczy coś, co tutaj umknęło, a mogłoby pomóc?

Dopóki się ją z tego równania wykopuje to ona nie ma szans pomóc osobie, która jest jedna z najbliższych w jej otoczeniu.

Przez dłudie małżeństwo uwierz ludzie się widzą w sytuacjach gorszych niż napad jelitówki.
W tym akurat mozesz jakoś pomóc, lekarstwa zorganizować czy po lekarza zadzwonić.
na niskie poczucie wartości partner nie pomoże. wiec obciążanie go tym jest bez sensu.
To co podałaś to normalne rozmowy o zwiążku- to co innego.
Chyba że jego dziewczyna robi nietypowe rzeczy- przy których On czuje się niepewnie- ale do takich rzeczy nie należy pójście na studia, do pracy itd.
poza tym cały jego niepokój może nie mieć nic wspólnego z nią. czy nawet zazdrością.
mogą być to rzeczy związane ściśle z jego osobą, jego myśleniem o sobie jako wartościowym człowieku, a nawet z podobną sytuacją w dzieciństwie, gdy ktos wyjechał.
Partner to nie terapeuta.

Ja się zgadzam z Elą. Oczywiście jestem za tym, żeby rozmawiać o problemach, ale wtedy, gdy:
a) druga osoba może pomóc z rozwiązaniem tego problemu ("skarbie, źle się czuję/zarysowałam auto/X chce, żebym zrobiła coś tam/spędzamy za mało czasu razem"),
b) rozmowa nie ma na celu rozwiązania, ale też nie obciąży - tak naprawdę nieistniejącą - winą tej drugiej osoby (czyli "boję się, że stracę przyjaciela, bo ma nowych kumpli" - okej, ale "boję się, że Cię stracę, bo poszłaś na studia" - no nie, w ogóle wtf?).

A u autora mamy dokładnie taką sytuację: "kochanie, czuję się źle przez to, że robisz absolutnie normalną rzecz". To nie w porządku i to jest coś, z czym autor powinien poradzić sobie sam, a nie obarczać swoją dziewczynę świadomością, że jest niby odpowiedzialna za jego stan. Co innego, gdyby wynikało to z jakichś jej działań, których można by nie akceptować - wtedy jasne, trzeba pogadać, jeśli dziewczyna coś "odwala". Ale ona tylko poszła na studia. Jeśli autor sobie z tym nie radzi, to jest wyłącznie jego problem. Bo tak naprawdę co z tej rozmowy ma wyniknąć? Że ona go zapewni o swojej miłości? Że odtąd będzie uważać, żeby nie pogorszyć jego stanu i np. nie wyskoczy na spotkanie ze znajomymi, bo się autor bardziej zestresuje? Że powie, że rzuca studia dla spokoju jego sumienia? Ona nie powinna być postawiona w sytuacji, w której ma świadomość, że od tego, co w tym temacie zrobi, zależy spokój autora. A nie wierzę, że autor jej powie ot tak, bez żadnych oczekiwań. Nie wierzę też, że po niej to spłynie, a jeśli nawet spłynie, to autor nie będzie miał nic przeciwko. Na pewno jakieś oczekiwania względem tej rozmowy ma, więc nie wchodzi w grę zwykłe wygadanie się.

Młody taki już nie jestem bo ani się obejrzę a 30 na karku.
Życie? Myślę że każdy ma proboemy, ja ich również mam dość sporo...długi po ojciu i nie tylko, ciężkie dzieciństwo bardzo miałem, nadal nie jest lekko, ale tak było od zawsze..problemy itd. z dziewczyną jestem ponad 3 lata...nigdy w życiu nie miałem jakiś lęków przed jej utratą...nigdy. Od kilku miesięcy się zaczęły, tak po prostu z dnia na dzien.
Nie kochany to ja zawsze byłem, pierwsze słowa kocham cię nie usłyszałem od rodziców czy rodziny, tylko w wieku 25 lat od dziewczyny....ale czy to ma znaczenie. Ehhh, nic jej nie powiem, jestem twardy i ona tego nie zauważy, tym bardziej że jeszcze nie mieszkamy razem. Jakoś sobie muszę z tym poradzić.