Zostałam oszukana i wręcz obdarta ze swojej seksualności. - Netkobiety.pl

Może zacznę od tego, że od zawsze w moim domu rodzinnym i ogólnie rodzinie  ważna była wiara katolicka i co się z tym wiąże co niedzielna wizyta w kościele. Nawet pamiętam, że w dzieciństwie gdy wakacje spędzałam u babci, ta kazała mi się modlić przed posiłkiem. Ujmę to tak byłam do tego stopnia uduchowiona i zafiksowana na tym punkcie, że kiedy inne dzieci chciały zostać piosenkarkami ja np. zakładałam koc na głowę i udawałam, że jestem zakonnicą. Nie uważam, że samo wychowanie w wierze zrobiło z mego mózgu papkę, bo Dekalog stanowi uniwersalne zasady moralne i wszystko byłoby dobrze gdybym później w wieku nastoletnim mogła się sprzeciwić, ale niestety u mnie w domu coś takiego nie było możliwe. Gdy w okresie buntu ściągałam krzyż ze ściany to rodzice byli bardzo oburzeni i uważali, że wstąpił we mnie diabeł. Ogólnie w moim domu rodzinnym aż do teraz panuje ślepe poddaństwo, wręcz fanatyzm religijny, radio Maryja jest włączone w kuchni prawie cały czas i jeśli zachowuje się w sposób nieakceptowalny przez moją matkę( ja dorosła osoba) mówi do mnie, że dałam się omotać diabłu. Nie twierdzę, że szatan nie istnieje, przeciwnie wierzę w jego obecność, ale uważam, że ciągle straszenie jest przesadą. Warto dodać, że jestem osobą wrażliwą, a wcześniej nawet nadwrażliwą i pełną lęku, więc byłam b. podatna na manipulacje i zastraszanie oraz wpędzanie w poczucie winy, a we wczesnej młodości cierpiałam na zaburzenia nerwicowe.
Tak naprawdę dopiero w tym roku otworzyły mi się oczy na dużo spraw w tym właśnie aspekcie i zaczęłam analizować swoje życie pod tym kątem. Jako osoba wierząca w wieku nastoletnim mimo buzujących hormonów powstrzymywałam się przed wchodzeniem w związki( choć randkowałam i miałam powodzenie) oraz nie dałam sobie szansy na zakochanie się  ponieważ wtedy trudniej byłoby mi zachować wstrzemięźliwość i wolałam nie kusić losu.  Zresztą przez matkę zostałam wychowana na idealną czystą jak łza kandydatką na żonę( kobieta ma się szanować itp.),  miałam nie narzucać się chłopakom, nawet pierwsza miałam nie mówić do nich cześć, bo zostałoby to odebrane jako narzucanie( to akurat sama zweryfikowałam, ponieważ zrozumiałam, że to po prostu głupota). Tak więc byłam grzeczną, przykładną, posłuszną, ślepo wykonującą rozkazy dziewczynką. W okresie nastoletnim byłam zbuntowana, ale w granicach rozsądku, aczkolwiek jeśli chodzi o sprawy seksu to zawsze uważałam, że będę czekać do ślubu.  Dopiero po 25 roku życia zrozumiałam, że nie chce być po prostu żoną, że nie chce stanowić dodatku dla jakiegoś mężczyzny, być jego trofeum.  W Kościele katolickim panuje patriarchat i od kobiety oczekuje się posłuszeństwa, czystości, bycia tą mądrzejszą, a od faceta? niby też, ale bądźmy realistami jakie są szanse, że zdrowy, pełen energii mężczyzna w wieku 20 kilku lat będzie prawiczkiem? Najśmieszniejsze i najdziwniejsze w tym wszystkim jest to, że ja czasami widziałam te podwójne standardy, zdawałam sobie sprawę, że mam marne szanse spotkania mężczyzny z takim samym idealistycznym podejściem do spraw seksu, ale nie wiedzieć czemu zgadzałam się z tym. Co więcej moja matka zawsze mówiła: chłopu można więcej itp.
Nie mam żalu do rodzicielki za to, że wpoiła mi pewne zasady, dzięki temu np. w wieku nastoletnim miałam silny kręgosłup moralny i zawsze opierałam się presji rówieśniczej oraz byłam indywidualistką.  Chodzi o to, że jestem młodą kobietą( krótko przed 30-tką), a mam bardzo małe doświadczenie w sferze damsko-męskiej i jestem pogubiona w sferze seksualności, ponieważ uwierzyłam, że moim celem i dumą jako kobiety być dziewicą dla faceta, który wcześniej mógł się bawić do woli, no i nigdy tak naprawdę nie dałam sobie szansy zakochać się z wzajemnością. Mam żal do siebie, że uwierzyłam w jakieś bajki, a nie brałam uwagi, że to kompletnie nieżyciowe podejście. Mam żal do siebie, że nie zauważyłam, że moi rodzice im podobni, którzy czekali do nocy poślubnej brali ślub zaraz po 20, więc tak naprawdę nie było im aż tak ciężko poczekać. Wiem, że dużo spraw mogę jeszcze nadrobić, ale musiałabym liczyć się z tym, że po fakcie miałabym duże wyrzuty sumienia i musiałabym sobie z tym poradzić.  Wciąż nie uważam, że seks jest w związku najważniejszy, ale jest ważny i istotny i nie zanosi się żebym do 30 wyszła za mąż, więc co? Mam zostać sama do końca życia? Zauważcie, że często piszę zaczekać, bo wpojono mi bierność i że to mężczyzna zawsze musi inicjować kontakt, bo inaczej byłoby to odebrane jako narzucanie się. Nie wiem dlaczego akurat teraz otworzyły mi się oczy, może przez to, że przez pandemie zaprzestałam regularnego uczęszczania na mszę. Ciągle wierzę w Boga, tylko jakby mniej w Instytucję Kościoła i sztywne zasady. Czy Waszym zdaniem mam szansę pod tym względem być normalna? Czy mam szanse opanować wyrzuty sumienia? Czy jakiś mężczyzna zakładając, że się we mnie zakocha nie będzie przerażony tym, że jestem zupełnie zielona? Czy jestem dziwaczką?