Tęsknie za samodzielnością i niezależnością + myślę o rozwodzie - Netkobiety.pl

Przemyśl sprawę ,czy nie potrzebujesz terapii ,żyjesz nie swoim życiem przede wszystkim dalej koncentrując się na mężu nie myślisz w zdrowy sposób o sobie ,nie dbasz o siebie psychicznie.
Zanim postanowisz o rozwodzie powiedz E co czujesz i myślisz o niej odważnie ,nieistotne co oni zrobią .
Twój mąż szykuje sobie nawrót pomimo że jest na terapii tak na moje oko ,teraz zamiast zająć się sobą "leczy" i wyrywa się do pomocy Twojej siostrze a jeszcze po pół roku to on trzeźwy nie jest i zdrowy to ponad jego siły podobnie z pracą nie stać go teraz zeby nie pracować.
Przygotuj się do rozmowy ,ale wiedz że taka rozmowa może nic nie dać.

Nie wiem czy wątek jest autentyczny.
Wątpię.
Ale jeśli tak, to nie mąż jest problemem.

Autorko, mąż z Twoich opowieści wręcz wygląda na fajnego faceta i dobrego męża. Ty robisz wrażenie czepialskiej i kapryśnej.

Taka koncentracja na życiu innych ,jest jednocześnie próbą kontrolowania wszystkich w koło i koncentracją chorą na sobie, bardzo szkodliwe to jest zjawisko, jeżeli masz depresję to możliwe że jest ona wynikiem tej nadkontroli w celu zyskania pseudo komfortu  za wszelką cenę wymuszając na innych poządanych zachowań i to jeszcze w taki sposób że mają się domyslać czego Ty chcesz.
inni ludzie nie będą postepować tak jak Ty sobie to wyobraziłaś i uważasz to za jedynie słuszne od groma frustracji i uraz powstaje jeżeli chce się zmieniać wszystkich wedle swoich wizji

Za dużo na siebie bierzesz i właściwie nikogo tym nie uszczęśliwiasz. Sama jesteś przemęczona a to powoduje, że jesteś poirytowana, szybko się denerwujesz a mąż pozostawiony sam sobie, szuka kogoś z kim może pogadać i dla kogo będzie choć odrobinę interesujący, bo dla ciebie dawno już przestał kimś takim być.

Przystopuj, odpocznij, jeśli nie możesz wziąć urlopu to idź do lekarza i weź L4, bo jesteś po prostu "zajechana" i w końcu doczekasz się jakiejś powaźnej choroby albo wypadku.

Nie jesteś z żelaza i zrozum to. Jeśli twoj mąż może siedzieć w domu tygodniami i nie boi się że umrzecie z głodu, to ty też możesz.

Dopiero gdy odpoczniesz i nieco do siebie dojdziesz, to pomyślisz co zrobić z twoim małżeństwem. Teraz masz typowe objawy wypalenia, poirytowanie, problemy ze snem, obniżony nastrój bądź nawet depresja, więc to nie najlepszy czas na podejmowanie ważnych życiowych decyzji. Najpierw ty, a potem wszystko inne - to powinna być twoja dewiza na najbliższy czas.

Nie no, Moi drodzy, to nie jest tak, że ja oczekuje, że on będzie chodził na paluszkach dookoła mnie. Ja na co dzień zajmuję się domem, aktualnie jestem drugi dzień na urlopie.
Lipiec był jaki był, pod względem pracy, bo pracownicy poszli na urlopy (jest nas 7 osób, z czego 4 poszły na urlop). Zwyczajnie w trakcie tego miesiąca byłam na bardzo wysokich obrotach. Jestem tylko szarym, szeregowym pracownikiem, nie mam nic do gadania. Gdybym wtedy poszła na l4, to by mnie zwolnili. A mamy na głowie kredyt... Nie jest też tak, ze"wkurza mnie bo jest na l4 i nie żyje w trybie który mi odpowoada". Nie. Skoro w lipcu miałam orkę na ugorze, a on siedział na l4 (nie, nie z powodu choroby, po prostu nie chciał pracować na okresie wypowiedzenia), jeździł na wakacje, do rodziców, do znajomych, na działkę, to zwyczajnie liczyłam, że zajmie się przez ten czas domem. Ja nawet nie miałam kiedy brudzić, bo praktycznie cały czas byłam w pracy. Tyle, ile udało mi się robić w domu, to robiłam, ale zwyczajnie czasem nie miałam siły. Ale to nawet nie o to chodzi. Raczej o fakt, że jak ja chciałam sprzątać, to nie, bo on wychodzi, jedzie do domu rodzinnego, umówił się ze znajomymi, jedzie pomagać u siostry w remoncie. Ale kiedy on sobie umyślał, że ma być sprzątanie/porządkowanie piwnicy/działki - to miałam się podporządkować i natychmiast zaczynac sprzątanie. Sytuacja sprzed kilku dni: wzięłam miotłę i zaczęłam zamiatać pokój. Chciałam po prostu z grubsza ogarnąć podłogę, omiesc na szybko, na co mój mąż "co ty robisz kobieto, przecież jest odkurzacz, po cholere zamiatasz, sama sobie życie utrudniasz". a ja wcale nie chciałam jakoś dokładnie sprzątać, zwyczajnie zmieść własne włosy i sierść. I o taką głupotę potrafi się przyczepić. Innym razem poprosiłam go, żeby zrobił naleśniki na obiad, powiedział, że ok. Przyszłam z pracy ciesząc się na te głupie naleśniki, bo UWIELBIAM naleśniki, a ten mówi, że naleśników nie ma, bo on akurat miał ochotę na kurczaka. Zapytałam go, czy może w takim razie usmażyć kilka dla mnie jak zje kurczaka, bo od kilku dni chodzą za mną naleśniki, to mi odpowiedział, że nie, bo ON ZROBIŁ OBIAD więc mam zjeść to, co on zrobił. I tak za każdym razem. On zrobił, więc mam jeść, bo jak nie, to np. Nie zawiezie mnie do pracy, albo coś takiego. Ok, zwykle nie wybrzydzam i jem, bo fajnie, że ktoś mi ugotował. Więc usmażyłam sobie sama

Chyba pozostaje Ci zacząć od siebie, być miłą o te naleśniki prosić  a nie wymagać, tu macie chyba jakiś problem komunikacyjny.
Jeśli mąż nie zareaguje,  to się będziesz dalej zastanawiać. 
Może wystarczy trochę  docenienia, i nie branie każdej uwagi do siebie np jak z tym odkurzaczem. Wiele hałasu o nic.

W pierwszym poście piszesz że mąż sprząta, gotuje, zajmuje się psem. A w ostatnim że nic w domu nie robi.

I po co takie krytykowanie autorki? Dla mnie to wyglada bardziej jak wypalenie uczuc, codziennosc stala sie bardziej meczaca dla obu stron, ciezko tu oceniac majac na uwadze tez ten ciezki okres w pracy

Nie wiem Elu gdzie wyczytałaś "jej działanie" i na jakiej podstawie tak stwierdzasz.

Heh. Właśnie mi przypomniałeś  że miałam Yoskine kupić:) reklamowany przez Annę Marię.
Izabella,  niewolnictwa w Polsce nie ma.
Szeregowy pracownik  też ma prawo do urlopu Co niektórzy lubią tworzyć wokół siebie aurę poświęcenia i spiny.

Każdy ma jakieś terminy i jazdy w pracy, każdy.
Ale nie zapomina że ma rodzinę, czy kiedyś dzieci.
Autorka nie jest tu wyjątkiem.

Autorka zasuwa w pracy i zżyma się, że on ma urlop. Znam to, bardzo ludzkie... a jednak na własne życzenie. Pracę można zmienić, o podziale obowiązków porozmawiać, urlop zaplanować wspólnie wtedy, kiedy praca na to pozwala (nie każdy może brać urlop kiedy chce i to jest normalne), o wstawianiu razem i chodzeniu spać też można pogadać, o stworzeniu przyjaznej atmosfery w trudnym czasie, o spacerach, o zaczepkach i drwinach...
Tylko wygląda na to, że nie ma woli w obu osobach, żeby być znów blisko i razem. Łatwo się okopać w swoich złościach, gniewach, w swoim trudzie i znoju i przestać widzieć drugiego człowieka... ona widzi tylko jego bimbanie i żądania że "ugotował i ona ma już natychmiast jeść" a on widzi że dla niej nic się nie liczy, tylko praca i nawet jego gotowanie, sprzątanie nic nie znaczą.
Wspieranie i zrozumienie działa w obie strony. Na razie autorka wcale nie zamierza się w nie uzbroić bo jest zagoniona i nie ma czasu zatrzymać się nad tym, co jest dla niej ważne, cenne, kto jest watrościowy i na co warto w życiu pracować. Taka spirala zdarza się większości ludzi, którzy przekraczają ludzkie możliwości, porzucają zdrowy tryb życia, pracują nocami, rozregulowują rytm... zaczynają wszystkich widzieć jako tych złych. Przyjdzie urlop, chwila wytchnienia... i autorka zobaczy, że wiele z tych rzeczy to irytyacja spowodowana jej przemęczeniem i złymi decyzjami, które możnaby było zażegnać, gdyby miała jakikolwiek kontakt ze sobą i swoimi emocjami... miejmy nadzieję, że jeszcze wtedy będzie co zbierać.

Bycie razem to nie przymus, możesz być sama. Ale z jakiegoś powodu zdecydowałaś się na życie razem. To, że nie masz teraz na to siły, nie oznacza, że nie będziesz żałować rozstania, gdy wypadniesz ze spirali przepracowania i zmęczenia tym, że ktoś obok śmie oddychać.

Dostaniesz chociaż za to tłusty bonus jakiś czy może tylko uścisk dłoni prezesa? Bo to "prezesa" wina.
Ja podchodzę do swojej pracy odpowiedzialnie. Ale w życiu bym się na takie coś nie zgodził. Chyba, że sypnąłby groszem. Wtedy inna sprawa, można negocjować.

Nie wiem dlaczego założyliście, że ja w tej pracy zapierdzielalam z radością i śpiewem na ustach. No nie, dyrekcja tak zdecydowała, że 3 osoby obrobią, a reszta niech idzie na urlop. A potem przymusowy urlop dla WSZYSTKICH pracowników, firma stała zamknięta na 4 spusty. Ja ledwo miałam na tyle urlopu, żeby wziąć ten przymusowy. Z pracą jest ciężko, z pracą w zawodzie nawet nie wspominam. Nie mam kwalifikacji, żeby pracować 8-16.
I jeszcze raz, nie chcę, żebyście tu szukali kłamstwa, bo raz mąż pedant a raz nic nie robi, więc wytłumaczę jeszcze raz: Mąż robi to, co mu wpadnie do głowy, wtedy, kiedy mu pasuje, i wymaga przy tym mojej obecności. SAM nie zrobi nic. Ja SAMA sprzątam, ot po prostu. Leży coś to podniosę, wyniosę śmieci, odkurzę, umyje podłogę, zrobie i powieszę pranie, zetrę kurze, zapakuje i rozpakuje zmywarke. Nie musi go przy tym być, może być w domu rodzinnym, w pracy, gdzieś tam. Wchodzi do domu i jest czysto. Ja nie mogę liczyć na podobny stan. Ze sprzataniem czeka na mnie, i gdy np. Wracam po nocy do domu, a on ma wolne (a poszedł do pracy dopiero 1 września, od  lipca siedząc na zwolnieniu), to nie zobaczę posprzątanego mieszkania, tylko on zarządza, że sprzątamy i koniec. Bo on wymyślił, że teraz w tym momencie ma być sprzątanie. Jeśli mówię - zdrzemnę się, i spoko, możemy sprzątać - chodzi i smęci, że wszystko robi sam, że nic nie robię, że syf, bałagan, aż się nie zabiorę do sprzątania. W drugą stronę to NIE DZIAŁA. Kiedy ja powiem "dobra, wstajemy i sprzątamy, bo bałagan", to po prostu nie ma reakcji.

Nie sądzę, żebym wyszła za nieodpowiedniego faceta. Taki stan rzeczy utrzymuje się właściwie od ok 3-4 miesięcy ,kiedy on jest zwyczajnie nie do wytrzymania. Wkurza mnie u niego właśnie ten pęd, że ma być robione to, co on chce wtedy, kiedy on chce.

No to teraz mi trochę rozjasnilas.
On nie ma pracy teraz Ty zapracowujwsz się.
Obstawiam że czuję się z tym nieprędko i gra w grę: jednak ja tu rządzę.
Zastanów się jak ją przerwać.