Zwierzęta priorytety praca. Co zrobić? - Netkobiety.pl

Witam wszystkich. Mam ogromny problem i nie wiem już co zrobić i co myśleć, muszę się chyba po prostu dowiedzieć czy słusznie mam problem czy to że mną jest coś nie tak..
Jestem z moim partnerem już prawie 2 lata. Mieszkamy w sumie od początku razem( w jego domu rodzinnym, jednak sami-mama pracuje za granicą, ojciec nie żyje, rodzeństwo mieszka w innym mieście) bo miałam nieprzyjemną sytuację we własnym domu i mój M zaproponował żebym zamieszkała z nim. I cóż mam powiedzieć. Wyobrażałam sobie to inaczej. Pierwsza kwestia-praca. Pracuje tylko ja. Chwytam się czego mogę. Oboje jesteśmy na rencie rodzinnej po zmarlych rodzicach, ale jak można się spodziewać te kwoty nie starczaja na życie. Więc pracuję. I nie zrozumcie mnie zle- lubię pracę i nie wymagam od mojego żeby też zapie**alał, nie mam potrzeby mieć faceta który mnie utrzymuje. Tym bardziej że mój ukochany ma problemy zdrowotne z którymi musi się uporać zanim będzie mógł iść do pracy. I rozumiem to wszystko. Ale problem jest taki że przychodze z pracy do pracy. Posprzątać ugotować i najlepiej jeszcze zrobić dobrze. O ugotowanym obiedzie po powrocie z pracy nie ma mowy. Czemu? Bo syf w kuchni. Jak pytam czemu nie mógł naczyń z wczoraj pozmywac czy wsadzić do zmywarki(bo ja już nie miałam siły) to pyta się mnie czy to on tak nasyfil że ma to sprzatac. Odkurzanie? W życiu nie. Czemu? Bo tyle tych kłaków po moich "sierściuchach" że mu się rzygać chce. A potem problem do mnie że nie umiem się domem zająć.. Kurde ni3 mogę robić wszystkiego naraz. Skoro ni3 pracuje to mógłby pomagać w domu.. Druga kwestia to moje "siersciuchy".mam pieska shih-tzu. Od poczatku tu z nim mieszkam, M wiedział że będę się wprowadzać z pieskiem którego mam od kiedy skończyłam 12 lat. I na początku wszystko było super. Potem bardzo szybko zaczely mu przeszkadzać WSZYSTKIE dźwięki wydawane przez tego psa. Kichanie, oblizywanie się, stukanie pazurów o panele. Tyle dobrze że mały nie szczeka bo już wogole byłaby masakra.. I tu się zaczely pojawiać zgrzyty. Ja żyjąc z tym psem przez 8 lat na pewne dźwięki 'ogłuchłam'. Po prostu nie zwracam na nie uwagi bo są moja codziennością. Mój M nigdy do tego przyzwyczajony nie był a należy do osób które do skupienia się potrzebują ciszy więc rozumiałam to że może go to irytować. Ale to ju nie jest irytacja. On na niego krzyczy kiedy ten się oblicze kilka razy pod rząd. Do tego stopnia krzyczy że mój mały się trzęsie że strachu i czasem nawet popusci-za co oczywiście też dostaje nastepna dawkę opierdzielu. Piesek już jest nie najmlodszy więc zdarzają mu się wpadki w stylu załatwienia się w domu. Nie jest to bardzo częste ale no zdarza się ostatnio częściej i jak na złość akurat jak ja jestem w pracy. I tak jest super bo sygnalizuje że potrzebuje wyjść ale jak mój M się zamyka w pokoju mając go gdzieś to ten nie wytrzyma i puści. M nie wyjdzie z nim na dwór jak mnie nie ma "bo on się go nie słucha a nie będzie się z nim ganiał żeby wrócił do domu". Więc jak ten się w domu załatwi to wina jest moja bo zapomnialam wyjść ze swoim "gadem" na dwór przed praca. I uwaga. M tego nie sprzatnie. Zostawi to aż wrócę do domu bo on po tym smierdzielu nie będzie sprzątał. Pies dobrze wie ze nie może tego robić i zawsze jak mu się zdarzy to pokazuje skruchę i chce przeprosić. Wiem dobrze ze robi to tylko kiedy już naprawdę nie może wytrzymac. Ale M uważa ze on mu to robi na złość. Bo akurat zawsze jak mnie nie ma, bo on go chce zdenerwować bo go nie lubi. Po takiej akcji nie wolno mi psa pogłaskać przez kilka dni bo "nie zasłużył". Do tego dochodzi kotka. W zeszłym roku urodziły nam się małe koty. Dwa miały iść do domu-moja kotka i jego kocur. Kocur jest pół domowy pół dwórny bo moja kicia nauczyła się korzystać z kuwety a kot niestety poszczywal w domu. Oczywscie " takiego smierdziela w domu trzymać nie bedzie" więc został wyrzucony na dwór. Moja kotka w końcu zaczęła bardziej dokazywac. Jak była gadka o kotach w domu to on wszystko rozumial- ze to kot ze bedzie wskakiwal w różne miejsca ze bedzie drapal-wszystko rozumie tylko chce zeby kot miał jasno zaznaczone jeśli coś takiego zrobi że nie wolno mu tego robić i to jest zle. Ale mam wrażenie że rozgoryczenie że ja mam swojego kotka w domu a on nie wzięło górę. Nagle wszystko co "kocie" zaczęło mu przeszkadzać. To że skacze za owadami, że lubi sobie wskoczyć na parapet, że śpi na krześle zamiast w lezeniu. Miarka się przebrala jak wskoczyła na stół bo wyczuła resztki jedzenia. Imba taka że ja byłam przerazona. Oczywiście dostała opieprz ale to nie wystarczyło. Na kilka dni była zamknięta w kotłowni i ja nie miałam nic do powiedzenia.. Niestety sytuacja się powtórzyła. Teraz mam kota "wy*ebac na dwór bo on go w domu widzieć nie chce".ja wiem że pewnych rzeczy nie powinna robić ale kurde jest tylko kotem. Pewne rzeczy robi instynktownie pewne rzeczy bedzie robić bo po prostu koty tak mają. I ja jej wciąż nie pozwalam na to czego nie chce żeby robiła ale problem i tak jest bo albo " ja za mało dosadnie ja wychowuje" albo "ona jest tak tempym kotem że niczego nie potrafi się nauczyć". Urosła ogromna kłótnia bo tak się zdarzyło że pies dwa dni pod rząd załatwił się w domu, zaraz potem kot na stole, i teraz ja jestem ta najgorsza i mi się baty zbierają za to że " jak zwykle moje gady psują mu dzień".
Kocham go nad życie i nie wyobrażam sobie go zostawić. To jest, mój najgorszy koszmar. Ale po prostu nie wiem już co mam zrobić bo w każdej rozmowie wszystko jest obracane tak że to moja wina i że to ja jestem najgorsza. A jak mu powiem że może nie warto się aż tak denerwować z powodu niektórych rzeczy i samemu sobie nakręcać złych emocji i psuć sobie dnia to wracamy do punktu wyjscia- ja mu śmiem mówić że sam sobie psuje dzień? Jak to przecież ja i moje gady..
Nie mam siły trochę już ale nie mogę też żyć bez niego i wydaje mi się że jestem w punkcie bez wyjścia. Czy może powinnam zmienić swoje priorytety? Czy to ja mam złe oczekiwania?