Pytanie na temat początków, nowych znajomości. - Netkobiety.pl

O ja zdecydowanie nie jestem żadnym typem zdobywcy i jakieś gierki typu najpierw okazywanie mi zainteresowania a potem wycofywanie sie, granie niedostepnego/niedostepnej i tak w koło Macieju powodują u mnie irytację i szybko bym z takiej relacji zrezygnowała.

Natomiast pytanie czy wieje od Ciebie desperacja czy też po prostu wprost okazujesz swoje zainteresowanie bez gierek. Wiem ze ciężko to samemu ocenić ale może opiszesz nam jakaś taka sytuację? Bo ciężko powiedzieć na ten moment

No i co to znaczy że wcześnie pokazujesz zainteresowanie - wyznajesz miłość i chęć związku na drugiej randce czy po prostu nie krepujesz się żeby na powiedzieć że randka Ci się podobała i chciałbyś umówić się na kolejną?

Ja nie lubię udawania i gierek, ale też nie znoszę zbytnich poufałości na początku. Zainteresowanie można okazać subtelnie i spokojnie.
Bombardowanie sms-ami męczyłoby mnie, wolę rozmowę przez telefon, choćby jedną dziennie, ale konkretną.
Na pewno jednak nie chciałabym być lekceważona i za kimkolwiek biegać. Jak ktoś ma mnie w nosie, to ja jego tym bardziej.
Myślę, że to bardzo indywidualna sprawa i najlepiej po prostu wyciągać wnioski z obserwacji. A z wnioskami zbytnio się nie spieszyć, bo bywają pochopne i mylne.

Nie, nie są to aż tak skrajne przypadki gdzie wyskakuję z wyznaniem miłości na drugim spotkaniu, powiedzmy,że przeważnie powtarza się pewien schemat, po kilku,kilkunastu spotkaniach zaczynam się wkręcać i otwarcie mówię o uczuciach jakie tworzą się w mojej makówce.
W tym momencie najczęściej występuje gong i zaczyna się tekst z typu "masz wspaniałe cechy jakie zawsze szukałem u faceta ale ja nie jestem wstanie odwzajemnić Twoich uczuć"

Oczywiście kiedy pierwszy raz to usłyszałem to cóż, troszkę zabolało ale powiedzmy postawiłem sobie wytłumaczenie z typu, "to nie ona, po prostu nie ma tego czegoś".
Jednakże kiedy ów schemat zaczął się powtarzać i każda moja relacja w którą włożę jakieś emocjo tak się kończy, coś zaczęło w mojej głowie nie pasować, pewnego rodzaju męska pewność siebie zaczęła siadać, również te słowa o mojej "wspaniałości" z czasem już zaczęły być jak obelga albo najzwyczajniej tani sposób na spławienie mnie.

Tylko raz usłyszałem słowa "za bardzo się spieszysz i dla mnie to za szybko", było to jakieś półtora miesiąca spotykania.
Z jedne strony to rozumiem z drugiej wydaję mi się,że jednak jakby coś miało się pojawić od jej strony to pomimo wszystko...pojawiłoby się.
Zaproponowała mi spotykanie dalsze na luzie jako kolega-kolezanka, ale po czymś takim ( może błędnie) przeważnie zostaje zupełnie zgaszony i tracę motywację i zapał, także relacje umiera śmiercią naturalną.

Co do pytania o komplementy, nie są to jakieś puste teksty, najczęściej dotyczą pewnego zachowania, zaangażowania w pracy czy pasji którą lubię u drugiego człowieka, kiedy wkłada serce w coś co robi, jasne czasem mi się zdarzyło powiedzieć,że ma ładne oczy kiedy rzeczywiście takie były w moim odczuciu.

Akurat kwestia dawkowania zainteresowania na samym początku jest mi znana. W dawnych czasach, kiedy jeszcze nie wyobrażałem sobie, że nie można się obejść w życiu bez drugiej połówki, to akurat byłem niezmiernie wyczulony na to, jak bardzo można tuż na starcie przesadzić z tym zainteresowaniem. Momentalnie człowiek czuje się osaczony, jeśli pierwsze kilka tygodni czuje, żę ktoś mu wiecznie się narzuca, pisze, proponuje spotkania, dzowni itp. Nie ma nawet chwili wytchnienia. Działa to wręcz zupełnie w przeciwny sposób do zamierzonego. Tak samo, jak zwierzanie się z każdego problemu.

Możliwe,ze faktycznie to wszystko rozchodzi się o ta właściwą osobę.
W momencie poznania jej te wszystkie wątpliwości i wyczucie chwili kiedy coś zrobić a kiedy nie, znikną.

Sporo myślałem o terapii bo długa samotność w moim odczuciu zmienia nieco osobowość i człowiek w pewnym momencie już tak bardzo chce to zmienić,że właśnie ta cała desperacja czy to w mowie ciała czy gestach najprawdopodobniej wychodzi na powierzchnie.
A wiem,że wy, panie, macie jednak ten szósty zmysł i wyłapujecie te drobne niuanse miedzy wierszami czy w zachowaniu,coś co dla mnie pewnie jest już normą poprzez długotrwałe powtarzanie pewnych błędów.

Również to co napisał "bagienny" jest dla mnie do zmiany,że czasem chyba zbyt bardzo pokazuje,że jestem i nie daje kobiecie zatęsknić czy nieco odetchnąć, jest to pewnie spowodowane też nieco słabszą wiarą w siebie i w moim błędnym odczuciu muszę cały czas pokazywać swoje zamiary i swoje uczucia co prowadzi do rozpadu relacji.

,że czasem chyba zbyt bardzo pokazuje,że jestem i nie daje kobiecie zatęsknić czy nieco odetchnąć, jest to pewnie spowodowane też nieco słabszą wiarą w siebie i w moim błędnym odczuciu muszę cały czas pokazywać swoje zamiary i swoje uczucia co prowadzi do rozpadu relacji.

Jak to się objawia? Piszesz, dzwonisz kilka razy dziennie? Jak to wygląda?

Nie nie, na pewno nie było moim celem użalanie się, faktycznie nieco mało konkretów podałem.

Cóż, może po kolei...

Podam może ostatnią relację, była to kobieta z problemami z stresem pourazowym, traumatyczne przeżycie które spowodowało u niej takie zaburzenie.
Wiele razy podkreślała,ze za bardzo się z tym nikim nie dzieli, potrzebuję czasu aby zaufać, w momencie kiedy zaczęła wchodzić na te tematy i otwierać się, przyjąłem to jako coś przełomowego...Co jakiś czas pytałem jak się czuję, czy nie potrzebuję pomocy i jakby coś to jestem, możliwe,ze robiłem to za często i po prostu to ją zniechęciło.

Po jednym ze spotkań zapytałem potem w smsie czy czuję się już pewniej w moim towarzystwie i czy zniknął "stres" o jakim wspominała wcześniej jaki objawiał się u niej podczas naszych spotkań.
Po tym pytaniu odpisała mi dość długą i rozległą odpowiedzieć,że lubi mnie, ceni moją troską i ogólnie mam cechy jakich zawsze szukała u mężczyzny jednakże ona nie czuję tego aż tak jak ja i nie czuję potrzeby spędzania ze mną każdej wolnej chwili choć bardzo by chciała i podle jej z tym.

Może błędem było samo to pytanie?  Niejako wymuszenie określenia się na etapie na którym jeszcze nie była gotowa na takie "wyznania"?  Albo po prostu wcześniej czy później odpowiedź byłaby taka sama bo nie było "tego" czegoś.

Z grubsza podobnie wyglądały poprzednie relację,że w momencie kiedy kobieta otwierała się przede mną zaczynałem to odbierać jak znak,że coś do mnie czuję a chyba po prostu to był objaw sympatii i mojego podejście,że się tym interesowałem i starałem pomóc.
Może po prostu za bardzo chcę i mylę czystą sympatię z uczuciem?

Bardzo możliwe, że za bardzo chcesz i mylisz te rzeczy.
Bardzo możliwe, że pytań było za dużo, czy niektóre padły za wcześnie i poczuła sie przyciśnięta. Ale z drugiej strony, gdyby coś czuła do Ciebie, to takie pytania nie spowodowałyby chyba ucieczki czy potrzeby obszernego wyjaśniania, że "nie czuje tego aż tak jak ty".
Nie, to, że ktoś się otwiera, nie musi znaczyć, że coś do Ciebie czuje. To są różne sprawy.
Chęć pomocy jest dobrą rzeczą, ale trzeba mieć sporo wyczucia i szczególnie na początku nie "osaczyć" nią drugiej osoby, i szczególnie w taki sposób, żeby ten ktoś nie czuł się do czegoś zobowiązany za sprawą tej pomocy, bo to na pewno nie pomoże w zacieśnieniu znajomości. Umów się sam ze sobą, że jeśli pomagasz, tu nic za to nie oczekujesz, a jeśli chcesz z kimś być, to nie traktujesz pomocy jako środka do tego, bo to nie zadziała, zresztą jest niezbyt uczciwe.

Przez lata pakowałam się w relacje, w których były dziwne gierki, podchody, przeciąganie liny i w początkowych fazach ukrywanie uczuć, żeby za szybko się nie odkryć. Aktualnie jestem z mężczyzna, który od samego początku okazywał mi duże zainteresowanie, nie ukrywał emocji i uczuć. W pierwszej chwili nieco się pogubiłam, bo byłam przyzwyczajona do innego schematu, ale szybko zrozumiałam, ze lepiej być po prostu sobą i nie bawić się w jakieś głupie podchody. U nas wszystko poszło dość szybko, związek, wspólne mieszkanie, deklaracje. I nie żałuje, bo to najlepsza relacja jaka kiedykolwiek zbudowałam z mężczyzna - szczera, oparta na rozmowie, zaufaniu, ciepłe i dużej ilości miłości.

Może moje pytanie wyda się obcesowe, ale wydaje mi się, że jest ważne: a ruchasz autorze od momentu poznania do wyautowania, czy nie ruchasz? Może twoim problemem jest to, że za dużo gadasz, a za mało robisz.

Może też te kobiety bardziej niż faceta potrzebują ratownika, emocjonalnego wsparcia i mylą to z uczuciem, a potem się reflektują, że to jednak nie to.

Nie wiem czy wybieram takie kobiety z problemami bo te kwestie wychodziły po czasie i na wstępnym etapie znajomości o tym nie wiedziałem, nie miała świecącego neonu na czole "mam problemy".
Nie odczuwam raczej chęci pomocy jako pożyczki którą należy spłacić, bo widzę,że takie macie według mnie odczucia, mam taką cechę,że gdzie mogę to pomagam i nie jest to tylko kobieta która mi się podoba, jest to też przysłowiowy sąsiad spod piątki albo 60 letnia sąsiadka której wkręcę żarówkę i nie liczę na płomienny romans...
Jak ktoś ma jakiś problem to nie umiem obojętnie to zlać i zawsze staram się coś pomóc, nie wiem może to wygląda z boku jak chęć wkupienia się w łaski i kupienia sobie uczucia kobiety, choć zamiary mam kompletnie inne i nie chcę w taki sposób zdobyć uznania z pewnością.

Też miałam odczucie, że przyciągają Cię kobiety, którymi trzeba się zaopiekować. To niby nie są informacje wypisane na czole, ale potrafią być przemycane niewerbalnie, ludzie to czują. Jeżeli większość pań miała właśnie taki wspólny mianownik, to tutaj może być problem. W miłości szukamy tego, co znane, czyli głównie tego, co zaobserwowaliśmy w najmłodszych latach życia. Często osoby zaburzone emocjonalnie, to właśnie osoby wychodzące z domów, gdzie ta miłość była niepełna lub jej brakowało, może kojarzyć się z brakiem stabilizacji, odrzuceniem, awanturami, chłodem, nadmierną kontrolą, wahaniami nastrojów.
I teraz wyobraźmy sobie sytuację. Brak ciepłej, bezpiecznej przystani tworzy głęboką potrzebę wypełnienia tej luki. Pojawiasz się Ty. Dajesz ciepło, dajesz zrozumienie, dajesz wsparcie. Na poziomie racjonalnym wszystko jest wspaniałe, Ty "jesteś wspaniały", idealnie wpasowujesz się w obraz osoby perfekcyjnej do tworzenia przyszłości. Tylko coś im nie gra, coś jest nie tak, coś uwiera, czegoś BRAKUJE. Ale dostarczasz tych pozytywnych emocji, więc trwają w tym dalej, czekają, obserwują. Przychodzi moment, w którym Ty mówisz co czujesz i jednocześnie niejako zmuszasz je do podsumowania znajomości. I widzisz, wszystko jest pięknie tylko - paradoksalnie - przez brak znajomego bólu miłości z dzieciństwa, one nie czują, że to miłość. W tym momencie się żegnają. Nie jest to bezpośrednio przyczyna wyznania, tylko całej relacji.

Jest też druga opcja, która wydaje mi się możliwa. Jest szansa, że za bardzo się płaszczysz przed drugą osobą, za mało jest w Tobie męskiej decyzyjności i inicjatywy. Jest to oczywiście moje subiektywne odczucie, ale jeżeli mężczyzna wrzuca mi się pod pantofel od pierwszych dni znajomości, to traci ogromną część tego, co było w nim pociągające. Dobrze jest, gdy mężczyzna ma swoje życie, swoje zdanie, swój punkt widzenia, swój pomysł. Gdy nie boi się zaprotestować, wyegzekwować czasu dla siebie, wyrazić własnego zdania chociaż wie, że jego kobiety jest zupełnie inne. Nie mówię tutaj o byciu chamem nieliczącym się z kimkolwiek, ale po prostu o byciu sobą i traktowaniu z szacunkiem tej drugiej osoby, ale przede wszystkim siebie.

Wracając do pierwszego pytania. Okazanie zainteresowania na początku jak najbardziej tak, szczególnie by uniknąć sytuacji, gdy obie strony chcą, ale nie są pewne. Większość kobiet zanim się odsłoni będzie czekała na wyraźniejsze znaki od mężczyzny. Reszta zależy od preferencji. Były tu wątki kobiet, które bardzo potrzebowały takich wyraźnych sygnałów i postawienia trochę na piedestał, inne byłyby tym przerażone. Złotej recepty tutaj nie będzie.

Hm...druga osoba nie jest od ratowania. Ciekawe skąd to u Cb :-/ Masz pomysł? Może Twój rodzic potrzebował pomocy? Albo zauważał Cię dopiero wtedy, gdy byłeś pomocny?

„Pomocność” to pozornie dobra cecha, taka chwalebna, ale jeśli na tym opierasz swoją szansę na zaistnieniu w cudzym życiu, albo w ogóle swoją wartość, to co wówczas, gdy w związku ratownik dotąd ratujący partnera już nie jest potrzebny, bo problem znika?
Tak do przemyślenia.

Różnie może być.

Mając praktycznie zerowe doświadczenie w tych sprawach powiedziałem jakoś po miesiącu, nic złego się nie stało, dziewczyna (obecnie żona) zrobiła wielkie oczy, potem się przytuliła.
Sama powiedziała to jakiś miesiąc później.

Całkiem możliwe. Opierając się na własnym przykładzie mogę napisać, że u nas istotnie wszystko przebiegało naturalnie, swobodnie, a jeśli wcześniej towarzyszyły mi jakieś obawy, to kiedy na mojej drodze stanął TEN mężczyzna, wszystko okazało się być mocno na wyrost, bo one zupełnie przestały istnieć. To było wręcz zadziwiające jak szybko znikały wszelkie wątpliwości i bariery. To dlatego twierdzę, że to w jaki sposób czujemy się przy drugiej osobie, wiele nam mówi o jakości danej relacji.
Z drugiej strony ludzie są różni i niektórzy są na tyle pospinani i zamknięci w sobie, że ogromną trudność stanowią dla nich jakiekolwiek bliższe kontakty. W takiej sytuacji dobrze byłoby najpierw nad sobą popracować, dopiero potem szukać kogoś do związku. 

Trudno wyrokować, bo temat jest złożony, ale z uwagi na swoje przeżycia możesz odczuwać silną potrzebę bycia dla kogoś ważnym, bycia kochanym, a że nie czujesz się wystarczająco dobry i pewny siebie, to właśnie w ten sposób usiłujesz zdobywać czyjąś przychylność.

Tak na marginesie, bo to wydaje mi się bardzo ważne - jeśli Twoi rodzice zachorowali na któryś z typów raka, który się dziedziczy, pamiętaj, proszę, aby się pod tym kątem przebadać, o ile oczywiście jeszcze tego nie zrobiłeś.