Nie radzę sobie z depresją mojego faceta - Netkobiety.pl

Jezeli on nie uczestniczy w terapii, to leki nie dadza mu nic i sytuacja sie nie zmieni.

Czy w jego rodzinie ktoś chorował na depresję? masz jakieś informację na ten temat? jak wygląda relacja z jego ojcem? czy ma kolegów, czy spotyka się z nimi i wychodzi z domu?
ogólnie człowiek sięga do takich zasobów jakie posiada, on ze swoim problemem nie wiele robi, Ty nie jesteś w stanie mu pomóc, odsuń na chwilę emocję i spójrz na Waszą relację z perspektywy 3 osoby co widzisz?

Ogólnie wygląda na to że lepiej mu w świecie wirtualnym gdzie nikt nic od niego nie wymaga a on codziennie może się wcielić w innego bohatera niż w życiu prawdziwym gdzie podlega ocenie i czegoś od niego się wymaga (zgodnie z trafną opinią wyżej), nie rokuje to za dobrze.

Ola Twój chłopak tak jak jego ojciec ma problem z alkoholem prawdopodobnie,ta jego "melancholia",apatia ,marazm,lenistwo,wycofanie,ucieczka w wirtualny świat i gry, kiedy nie pije,pasywność i zanik energii motywacji do działania to jeden z typów depresji - alkoholowej a leki chłopak wyłudza symulując regularną depresję  ma też niektóre objawy syndromu DDA.
Nie trafisz do niego w najbliższym stuleciu ponieważ on jest typem alkoholika we wczesnej fazie uzależnienia który bardzo wyjątkowo stanowczo, i precyzyjnie unika konsekwencji,bardzo dba o obraz własnej kontroli nad piciem  i kryje się, stwarza sobie i otoczeniu cały system iluzji nieszczęśnika i nieboraka ,a alkohol tak na niego działa że bardzo obniża mu nastrój bywają takie przypadki wcale nie rzadkie choć rzadziej występują u młodych mężczyzn częściej młode kobiety tak mają,nie musi się codziennie upijać do nieprzytomności .Takie wymuszanie totalnej kontroli na sobie i otoczeniu nie mając jej lub tracąc ją coraz bardziej w celu zachowania pozorów może pozbawiać go siły stąd taki zamulony jest co przypomina depresję.Bardzo wygodny sposób kontrolowania Ciebie to znaczy panowania nad Tobą - dość toksyczna zagrywka,będąc z nim nieświadomie i niechcący podtrzymujesz jego chore myślenie ,podejrzewam że większość stereotypów dotyczących problemu alkoholowego, nie kojarzy Ci się z tym chłopakiem

On w ogóle nie porusza ze mną tego tematu, bo chyba tak jest mu dobrze, kiedy tak jak wcześniej wspomniałam udaje się, że problemu nie ma. A jest i we mnie się aż gotuje. Ja już nawet nie pytam kiedy zadzwoni na tę uczelnię, bo od trzech tygodni, podkreślam od TRZECH mówi "zrobię to jutro". Są momenty kiedy czuję, że jestem szczęśliwa będąc w tym miejscu, w którym teraz się znajduje, razem z nim mieszkając. Kocham Go, naprawdę. Ale szczęście mija kiedy widzę mojego faceta, który siedzi do rana, w drugim pokoju zamiast ze mną w łóżku, grając w gry, który siedzi po nocach, bo wtedy tym bardziej nie ma żadnych obowiązków do wypełnienia i nie trzeba się przejmować. Ja potem naprawdę potrafię wybuchnąć, co nie koniecznie jest właściwe. Właśnie teraz to się stało. Otworzył sobie piwo, chociaż nie może łączyć alkoholu z lekami.

Dziękuję za Wasze wypowiedzi. Faktycznie, nie wspomniałam o tym w moim poście, ale psychiatra mówił mu, że ma objawy DDA i prawdopodnie zaburzenie osobowości, ale nie wiem dokładnie jakie. Wiem, że potrzebna mu terapia, mówiłam mu o tym, ale nie można do niego dotrzeć. Wczoraj mieliśmy sprzeczkę, doszło do tego, że mówił, że może lepiej zerwać, bo on ma dość mojego komentowania i wtrącania się. Nie wiem czy faktycznie tak nie byłoby lepiej, niedługo jedziemy do domów rodzinnych, odpoczniemy trochę od siebie, a później zobaczymy. Nie jestem typem osoby, która zostawia ukochanego jak pojawiają się problemy, bo nie na tym polega miłość i dojrzały związek, ale już brakuje sił powoli. Ja bardzo szybko przywiązuje się do ludzi, więc myśl o zerwaniu mnie przeraża. Mam wrażenie, że mam też dość ciężki charakter i chyba poniżam się w czasie kłótni. Często płaczę, nie panuje nad emocjami, bo tak bardzo nie chcę stracić tej relacji. Z jednej strony czuję od niego opiekuńczość, wsparcie, ale jak przychodzi gorszy moment albo nie daj Boże coś mi się nie spodoba, czuję jak bardzo mnie nie szanuje i nie chce mu się rozwiązywać problemu. Po jakimś czasie od takiej kłótni, kiedy wyrażę swoje zdanie, że coś mi się nie podoba, myślę sobie po co było to moje poniżanie, płacz, jakieś przepraszanie za podniesiony ton, skoro on do mnie potrafi mówić takie rzeczy, że aż wstyd. Dajcie znać co o tym myślicie

Odzywa się do mnie w wulgarny sposób, jego teksty kiedy jest wkurzony, to "pukniej się w łeb", "zamknij dupe", "odpierdol się", "czuję jakbym gadał z jakąś głupią", albo lekceważąco "dobra, pogadaj sobie, mi się nie chcę", "ja skończyłem rozmowę", albo ja coś jeszcze mówię, a on zakłada słuchawki i włącza muzykę

Temu, że on jest z Tobą nie dziwię się.
Dziwię się temu, że Ty jesteś z nim.

Myślę że wasz związek przekształca się w piekiełko i to Twoje bardziej.
Skoro chłopak powiedział ci że "lepiej zerwać" to wierz mi prędzej czy później i tak to zrobi.
Przeszkadzasz mu w jego życiu i na tym etapie chorowania uzależnienia czy czegoś tam .
W tej fazie mikre szanse że cokolwiek osiągniesz jeżeli chodzi o jego zdrowienie ,z tego co napisałaś łatwo jest w stanie z Ciebie zrezygnować pod byle pretekstem jego chorowanie jest związane z obsesyjnymi i kompulsywnymi zachowaniami i myśleniem,jeśli sam wprost tego nie zrobi to sprowokuje Ciebie żebyś Ty z nim zerwała to stary numer.
Z tą troską o osoby potencjalnie uzależnione,z depresją i zaburzeniami osobowości jest trochę inaczej niż z innymi chorymi ,
Łagodząc konsekwencje,ustępując ,rezygnując i godząc się na rodzaj przemocy podtrzymuje się w sposób nieświadomy i niezawiniony jego wulgarne ,niegodne ,przemocowe zachowania jednocześnie w samoobronie robisz to co on reagujesz agresją i rozpaczą.Takie zjawiska jak uzależnienie leczy się na psychoterapii same leki to zbyt mało i są niewystarczające a nawet bywają zbędne w terapii,natomiast uzależnienia są progresywne mają osobniczą dynamikę ,w dodatku jeżeli nawet ma jakiś rodzaj depresji łączeni leków i alkoholu jest katastrofą dla jego psychiki autentycznie nie ma w tym cienia przesady żeby straszyć.
Jeżeli chłopak reaguje na Twoje argumenty agresją niechęcią i uporem to mało prawdopodobne że pójdzie się leczyć ,nie ponosi żadnych konsekwencji chorowania ,Ty służysz mu do ich niwelowania ,wykończysz się ciągle obserwując jego zachowania ,granie ,picie nie jesteś w stanie wpłynąć w żaden sposób na niego jeżeli on nie walnie o dno .Twoje lęki objawy współuzależnienia będą się nasilać mogą dojść somatyczne objawy i skutki jak bóle brzucha ataki paniki,bóle głowy zaparcia lub sraczki ,coś pomiędzy nerwicą a depresją ,a przywiązanie przejdzie u Ciebie w jeszcze większe uzależnienie od emocji związanych i wyzwalanych w odniesieniu do chłopaka coraz trudniej może być Ci się od niego uwolnić jeżeli jemu będzie wygodnie przyciągać Ciebie dobrym sercem i odpychać Ciebie byciem podłym i brakiem szacunku do Ciebie oczywiście do czasu bo prędzej może mieć dość Twojego wychowywania i gderania awantur i rozstanie się z Tobą szukając kogoś nowego ,kogoś kim będzie mu łatwiej z niby czystą kartą manipulować.

Matkowanie mu nie było moim celem, absolutnie. Miałam na celu mu pomóc wyjść na prostą, ale może faktycznie trzeba odpuścić? Zanim rozjedziemy się do domów rodzinnych na te kilka dni, postawie sprawę jasno. Albo coś robi ze swoim życiem, bo ma 24 lata, wypadałoby zachowywać się odpowiedzialnie i chociażby zacząć szukać pracy razem ze mną, żeby opłacać mieszkanie albo kontynuować edukację i zadbać przede wszystkim o swoje zdrowie psychiczne i związek, albo będę zmuszona wynająć sobie coś sama i niestety rozstać się z nim. Jeśli mu zależy, zrobi coś ze sobą, jeśli nie, wszystko jest jasne. Może wydaje się, że piszę to bez żadnych emocji, ale nie. Emocji jest dużo, czuję strach i smutek jak sobie pomyślę, że związek może się skończyć, ale może czasami trzeba podjąć takie kroki, które wydają się trudne, żeby wyjść na prostą?

W życiu trzeba myśleć też o sobie i swoim dobrostanie, szczególnie że zrobiłaś co mogłaś i sięgnęłaś do takich zasobów jakie posiadasz. Czuć że wciąż ciężko Ci podjąć decyzję odejścia i trochę chcesz przenieść ciężar tej decyzji na osoby na forum, ale ona jest tylko Twoja. Chłopak powtarza schemat z domu i wciąga teraz w niego Ciebie (już widać rezultaty, dalej będzie tylko gorzej). Jesteś odpowiedzialna ale nie dasz rady sama ciągnąć tego wózka. To są fakty które warto jeszcze raz podkreślić.

Możesz rozmawiać z nami na forum. To zbliżenie akurat teraz jak wyjeżdża jeszcze mocniej namiesza Ci w głowie, choć niewątpliwie dało poczucie chwilowej bliskości i trochę zmniejszyło wzrastające napięcie to może mieć reperkusje w postaci zwiększonego poczucia osamotnienia w najbliższych dniach. Polecam Ci spacery i czytanie, trzeba trochę zająć głowę.

tak jest, to czas żeby porobić rożne porządki, zakupy, przeczytać zaległe lektury, obejrzeć zaległe filmy, poczytać czym jest współuzależnienia, dda też można, ta wiedza się przyda

zgadza się:), z problemami lepiej nie zostawać samemu, wpisz w google: DDA w związkach – Dorosłe Dzieci Alkoholików a miłość

możesz się bać stracić znowu kogoś bliskiego, przeszłość odgrywa ogromną rolę w naszym teraźniejszym życiu, niemniej nie zgadzaj się na złe traktowanie, widać że masz sporą refleksyjność i chęć działania, wyczuwam że jesteś bardzo samodzielna, być może ze względu na śmierć mamy sama się szybko stałaś dorosła ale wciąż masz brak bliskości związanej z jej nagłym odejściem i brakiem jej przez te wszystkie lata, Twój obecny partner niestety Ci tego nie da

Walentynki to święto zakochanych. Ani jedno, ani drugie z was na zakochanych nie wygląda, dodatkowo on nie lubi świętować tego dnia. Może, skoro nie znasz jego planów na najbliższy czas, zapytasz go o to. To taka prosta, ale jak widać, zapomniana metoda.