Grupa wsparcia dla dziewczyn/kobiet bojących się powiedzieć "nie" - Netkobiety.pl

Umajona, zobaczyłam Twój nick i z ciekawości zajrzałam. Ale odpowiedź muszę przemyśleć.
Ogólna moja refleksja jest taka, że ludzie często nie myślą samodzielnie, mierzą wszystko jedną, niejednokrotnie wcale nie własną, a bezrefleksyjnie przejętą skądś, najczęściej z rodzinnego domu miarą i tak z pokolenia na pokolenie przechodzą różne stereotypy.
W dzisiejszych czasach powoli świadomość się zwiększa, ale dawniej, w jakiejś małej wiosce komu do głowy przyszło, że można żyć i myśleć inaczej niż babcia, prababcia czy ciocia?
Do dziś przekazy pokutują, a zaczęło się wszystko - według mojej skromnej teorii wysnutej z lektur i różnych wypowiedzi - od całkiem prostego faktu, że facet był tym silniejszym i on dyktował warunki. A ona potrzebowała obrońcy, żywiciela w trudnych chwilach ciąży i wychowywania małych dzieci.
Potem był i nadal ma się nieźle ten cały patriarchat.

I taki atawizm został, że kobieta musi mieć faceta

Jak bym taką dziewczynę wsparła? Zapewniałabym ją, że bez względu na fakt bycia w związku jest wartościową osobą. Że sam fakt bycia w związku wcale równoznaczny ze szczęściem nie jest. Że ma święte prawo mówić nie i jej obawy, że zostanie przez to odrzucona, często bywają bezpostawne. A jeśli się potwierdzą, absolutnie nie powinno to wpływać na jej samoocenę, po prostu z kimś było nie po drodze. Będzie z kimś innym.

Umajona, nie chcę tu się powtarzać, ale wiesz chyba, że moje życie wyglądało dość niestandardowo. Dużo sobie wkręciłam obaw, urazów, czułam się kimś gorszym.
Koniec końców, ja też bałam się mówić nie, a zamiast tego wycofywałam się bez słowa, albo stawałam się agresywna i zła. Potem przegadałam parę spraw na forum i pod wpływem tego w relacji z PP zachowałam się inaczej - właśnie wyraźnie, ale bez atakowania mówiąc o swoich potrzebach. I co? Okazało się, że można. Bardzo mnie to wzmocniło.

Hej :-)

Odnosząc się do zaznaczonego powyżej pytania, to:
- mam doświadczenia takie, że i byłam odmawiającą i tej, której odmawiano :-). Tak, tak, faceci też czasami mogą nie mieć ochoty, stresować się, spieszyć i nie chcieć odwalać chałtury ;-)
- moja rada dla osoby, która przepełniona jest obawami zależałaby od tego, czy:
1) obawy tej osoby mają podstawy w rzeczywistości,
2) są wynikiem wyobrażeń tej osoby.

Ciekawy temat. Byłam kiedyś w takiej sytuacji, facet z fajnym charakterem, a przynajmniej tak wyglądało i  Na dodatek nieziemsko mi się podobał fizycznie ,  ale podskórnie czulam, że być może on nie chce pogłębiać dalszej znajomości  na wielunpoziomach , chce tylko jedynie seksu. Odmówiłaj więc,  mając świadomość,  że być może będzie to koniec znajomości.  Tak jak się obawiałam, kontakt za jakiś czas się całkowicie urwał  z jego strony.

Jakby byl seks,  to kontakt pewnie przetrwałby dłużej,  byłby o spotkania w jednym celu, po czym poznał by inną,  z którą miałby oczywiście oprocznie seksu wspólne spędzanie czasu,  plany na przyszłość i być może uczucie,  kto wie.
Jakoś mi się nie chciało być przystankiem,  dopóki nie znajdzie sobie kogoś na poważnie.

Wystarczy się kilka razy spotkać ot tak i zobaczyć jak się wobec nas dany zachowuje. Nawet jak się dość szybko pójdzie do łóżka to chyba łatwo ocenić jego stosunek do nas, do spotkań, czy są to randki czy spotkania "na seks". Przecież nie każda nowa znajomość musi zakończyć związkiem. Ważne byśmy się dobrze czuli w tej relacji.

Jeśli masz ochotę, to fajnie by było, gdybyś obie opcje wzięła pod lupę
Różne są sytuacje u różnych dziewczyn, różne dylematy. I aż mi się buzia uśmiecha, gdy pomyślę, że może komuś ten wątek pomoże

Od siebie napiszę, że nie trzeba się bać. Warto wiedzieć, czego się chce, a co sprawia dyskomfort - i nie czuć się z tego powodu winną... Myślę, że jeśli dla kogoś jest się ważną, to on to zrozumie i zaakceptuje A jeśli nie będzie w stanie, jeśli ma zupełnie inne potrzeby/oczekiwania, to lepiej, jeśli odejdzie. Nie warto naginać swoich granic wbrew sobie, bo wtedy i tak związek nie będzie szczęśliwy, a zbliżenia nie będą dawać radości. Z czasem wszystko zacznie się psuć i narastać frustracja oraz żal do drugiej osoby.
A to nie o to chodzi w związku.
Odwagi!

Tylko ważne jest też, w jaki sposób się mówi to "nie". Szacunek przede wszystkim

Teraz dopiero doczytałam, że wątek dotyczy nacisków dotyczących początków i rozwijania relacji w sferze seksualnej, a mój wcześniejszy post dotyczył stałej relacji, w której pierwszy seks partnerzy mają już za sobą :-)

Żadnych obaw w sobie nie należy lekceważyć i skoro występują, to należy się nad nimi pochylić i im się przyjrzeć. Z pewnością w obu przypadkach radziłabym posłuchać siebie i nie robić niczego wbrew sobie, więc odmowa wydaje się naturalną konsekwencją własnych odczuć.

To, nad czym warto się zastanowić, to skąd te obawy. Czy one mają jakiekolwiek pokrycie w rzeczywistości a to najlepiej będzie można ocenić po tym, jak partner reaguje na odmowę. Czy stroi fochy, lekceważy lub wyśmiewa odmowę, albo się złości. Bo jeżeli żadna z tych reakcji nie ma miejsca, to może oznaczać, że właścicielka obaw niewłaściwie postrzega partnera i właściwie ma problem z samą z sobą. Wtedy dobrze dotrzeć do źródeł takiego myślenia postawy, coby nie stało się to większym problemem w rozwijaniu relacji, bo może to oznaczać większe problemy z zaufaniem, albo ogólnie stereotypowym postrzeganiem facetów jako tych, którym chodzi tylko o jedno,...

Oczywiście, inaczej to wygląda w relacji nastolatków i bardzo młodych osób, a inaczej w przypadku dojrzałych osób. Bo przeważnie dojrzali partnerzy po prostu potrafią na temat seksu, rozpoczęcia współżycia, swoich obaw z tym związanych rozmawiać a nastolatkowie to już niekoniecznie i wiele zostaje w kwestii domysłów, niewypowiedzianych myśli i obaw oraz pragnień, że partner się domyśli.

Prego, prosisz o przykłady patriarchatu? A zobacz, co się dzieje w krajach arabskich.
U na może na mniejszą skalę, ale można zaobserwować poddaństwo, zwłaszcza w pokoleniu rodziców i dziadków. Ot taki delikatny przykład:
Opowiadam w pracy, jak poprzedniego dnia wybrałam się z koleżanką na fajny koncert, a koleżanka w wieku mojej mamy pyta całkiem serio:
- A mąż ci pozwolił?

A ile razy w domach obserwuje się, że gdy oboje wracają z pracy, on odpoczywa, a ona zaiwania? I tak dalej. To nie zawsze są drastyczne sytuacje.
A ile razy ona nie odejdzie od jakiegoś drania, bo przecież "sama sobie nie poradzi" - i to ostatnie często wcale nie jest prawdą.

Widzę element poddaństwa w przytaczanych wyżej "rozkminach", czego facet oczekuje od kobiety. A gdyby tak kobiety częście pytały siebie o własne oczekiwania?

Mam może trochę przerysowane skojarzenia, ale mnie to się kojarzy z kupczeniem seksem i własnym ciałem. Kobiety czasem chcą przez seks ugrać coś dla siebie, manipulują, zamiast iść za głosem serca i śmiało mówić "nie"... lub "tak". Czasem taka osoba nawet chciałaby, ale powstrzymuje ją tylko obawa przed jego opinią. Czasem nie chce, ale... też się obawia negatywnego odbioru.
To jest przerzucanie odpowiedzialności - dochodzę do wniosku.
Jak słusznie zauważyła Lady Loka, faceci również bywają pokrzywdzeni przez patriarchalne stereotypy.

W omawianej kwestii chciałabym przekazać swojemu dziecku płci dowolnej (w rzeczywistości mam syna): Wiedz, czego chcesz.

Odnośnie przytaczanych rozterek i odgadywania męskich zamiarów - nie każdy jest uczciwy i ujawni zamiary. Dobrze mieć swój rozum i wiedzieć: o.k, chciałam tego, marzyłam, że na łóżku się nie skończy, ale trudno. Wszystko ze mną w porządku i nie żałuję swojej decyzji.

Bo nie jest. A powody mnożysz tylko w swojej głowie. Każdy ma swoje granice i tempo ale... też w różny sposób można pokazać zainteresowanie: bliskością, pocałunkiem czy nawet propozycją następnego spotkania itd.
Jeżeli facet od razu dąży do seksu i jeśli go nie otrzyma to się zmywa, to nie ma czego żałować. Wcześniej też pisałam, że nie ma co udawać bardziej "świętej" niż się jest (ani też bardziej wyzwolonej by zaimponować). Też nie jestem za tym (choć rozumiem i szanuję, że są kobiety które mają inaczej), by iść do łóżka tylko z tym i wtedy kiedy jest "miłość". Też nie ten wiek.
Nie polecam też znajomości kiedy facet od razu mówi, że chce tylko seksu albo romansu (jest zajęty).
Myślę, że jeśli facet jest zainteresowany to to pokaże (jeśli też kobieta da sygnał) i to, że nie będzie seksu na pierwszej randce tylko na np. 3-ciej czy jeszcze kolejnej nie zrobi różnicy, wręcz to napięcie jeszcze bardziej oboje nakręci. A jak się od razu zrazi, to niech idzie w ch*rę*.
Ja przyznam szczerze, że na początku znajomości z moim obecnym partnerem zachowałam się bardzo nieszablonowo (tak myślę), bo niemal od razu chciałam dowodów (już nie pamiętam czy na 2 czy 3 spotkaniu), że nie jest żonaty i właściwie to był warunek (też pewnie kwestia wieku i doświadczeń), ale.. gdyby facet miał coś na sumieniu to by mnie zbył. A tak nasza znajomość od razu przeszła na trochę inny etap (wtedy jeszcze bez seksu). Po czasie mówił, że był zszokowany.. ale mu tym zaimponowałam (to tak apropos tego, że jak ktoś miał romans to skreślony. Nie ważne czy miał, ważne że wyciągnął wnioski). I tak jesteśmy do dziś...

Nie chciałabym, żeby ten wątek skupiał się na mnie. Chciałabym, żeby był zbiorem pozytywnych historii, doświadczeń, przemyśleń
Być może są dziewczyny, które do tej pory spotykały się z przykrymi sytuacjami w momencie powiedzenia "nie" i nie wiedzą, że może być inaczej - że może być z szacunkiem, troską i miłością, bez wymuszania, bez fochów, bez agresji. Różne są historie, różne są przyczyny tych lęków.

Ja zbyt dużego doświadczenia nie mam, ale pewien chłopak zaskoczył mnie kiedyś mówiąc mi coś w stylu: "Mów mi, jeśli czegoś nie chcesz, bo ja tego nie wiem"

Otwartość wiele ułatwia, jest bardzo skuteczna - sama się o tym przekonałam. Wciąż jednak, mimo żem starsza już pani ( ), trudno mi pogodzić się z faktem, że to co dla mnie tak oczywiste jak np. mówienie sąsiadom "dzień dobry", nie jest takie dla wszystkich. Chodzi mi o zbyt szybkie skracanie dystansu, gdy nie jestem na to gotowa, gdy ktoś jest niemal obcy. Jak można pierwszy, absolutnie pierwszy raz na oczy widzianą kobietę łapać za kolano, jakby się razem beczkę soli zjadło? Dlaczego z takim przed chwilą nieznanym facetem, mam chodzić za rękę, jakbym już uznała go za swojego? I tak dalej.
Nie boję się mówić nie, ale zwyczajnie mnie to wkurza, a i przykro nieraz, bo niejednokrotnie takie tempo zepsuło na starcie coś, co miało potencjał.
Mówię facetom nie i to oni czują się odrzuceni. Tak, wiem, mogę wyjaśnić, ale - patrz: pogrubiony fragment (edytuję tekst).
Dla mnie to elementarne, że początki znajomości to faza zapoznawania się, o bliskości jeszcze nie ma mowy, może być sympatia i ciekawość.
Chciałabym mieć ten luksus, żeby nawet nie musieć o tym wspominać
Na chwilę obecną jestem totalnie zniechęcona do zawierania znajomości przez internet. W realu jednak faza "początkowa" ma normalniejszą dynamikę i kolejność.

Przepraszam za częściowy  offtop ale nie mogę się powstrzymać.
Rossanko nie wiem czy zdajesz sobie sprawę z tego ze to Ty dokonujesz sabotazu znajomości nawet tych które by Ci odpowiadały. Nie chodzi o odmowe seksu bo do tego oczywiście masz prawo jeśli nie czujesz chęci, gotowości, nastroju ale to co napisałaś świadczy o czymś innym. Odmowilas mimo chęci i pociągu ale założyłaś z góry ze facet być może będzie chciał tylko się przy Tobie zabawić przed wejściem w poważny związek. Napisalas sama ze był przystojny i mial fajny charakter, nie padło nic o tym ze zachowywał się w sposób wskazujący nawet minimalnie na to ze traktuje Cie niepowaznie. Ale nie musiał nic robić bo Ty sama juz zaocznie wydałaś wyrok. Tak przyjęte założenie sprawiło zapewne ze zachowywałaś się w stosunku do niego w sposób który go rzeczywiście do Ciebie zniechęcil.  Podkreslam raz jeszcze nie chodzi mi o odmowe seksu bo do tego ma kazdy pelne prawo nawet z racji nie tej fazy nastroju (stąd częściowo to offtop) ale przyjmowanie założenia co do złych intencji  drugiej osoby przekłada się  rowniez a może przedewszystkim na dystans i zduszenie relacji na innych, niefizycznych płaszczyznach. Jednym słowem taka samospełniająca się przepowiednia. On BYC MOZE ma mnie za nic, nie traktuje mnie poważnie wiec ja na wszelki wypadek bede traktować go chłodno, z dystansem i jeszcze komunikować mu ze mam go za nieszczerego wykorzystywacza.Bede go tak skutecznie zniechęcać swoim zachowaniem ze wkoncu chlop się sam podda i zaniecha kontaktu a ja wtedy krzyknę z satysfakcja: a nie mowilam?!!  A potem bede utyskiwać na samotnosc, która sama sobie zgotowalam przez czarnowidztwo i samoocenę na poziomie rowu Mariańskiego ( której nie podniosa zadne ćwiczenia, fajne ciuchy ani kursy jesli sama w sobie tego nie poczuje).

Ta żonka wcale nie wściekała się o paliwo. Przeniosła jakieś liczne frustracje i zwyczajnie wyładowała się na mężu pod pierwszym lepszym pretekstem. Ale mniejsza o to, bo rzeczywiście co innego jest tematem wątku.

Mozna i męża poprosić, tylko między poprosić a dzwonić z pretensjami jest wielka różnica.
Jak prosiłam męża o coś wtedy gdy był w pracy to po pierwsze pytałam czy ma czas, a po drugie mozna czegoś nie wiedzieć i wykonać nawet 10 telefonów,, byle grzecznie i komunikatywnie.
nie ma głupich pytań, jak ktoś czegoś nie wie.

werbalizowanie bardzo pomaga. z tym że do werbalizowania czegoś w sferze seksualnej jednak większośc kobiet potrzebuje zaufania do mężczyzny, zwłaszcza ktoś młody. Obowiązuje też czytanie komunikatów niewerbalnych.
Cóż Ci mam napisać Umajona. jak męzczyżnie się nie spodoba twoje NIE to może i pójdzie do innej. ale jak zrobisz coś przeciwko sobie , to gdzie Ty od siebie pójdziesz?
Z doswiadczenia: można być nieśmiałą i zahamowaną wobec jednego Pana, a wobec drugiego zachowywać się jak Pani z filmów dla dorosłych i samą siebie zaskoczyć. I to jest normalne.

Bardzo fajny temat

Znam go w sumie od dwóch stron. Z pierwszej - mój pierwszy chłopak, "wielka miłość", bardzo naciskał na szybki pierwszy raz, na kolejne formy zbliżeń, bo miał duży problem z kontrolą swoich potrzeb. Byliśmy nastolatkami. On po prostu strasznie "świrował" będąc w relacji ze mną, a nie będąc w żaden sposób zaspokojony. Jego zachowanie oscylowało między "do rany przyłóż", kiedy spełniałam te potrzeby, a "cham, prostak i burak", kiedy odmawiałam wciąż typowego seksu. Do teraz dziękuję jakiejś wewnętrznej sile (?), która mówiła "nie jestem gotowa, koniec kropka". Nawet jak w pewnym momencie powiedziałam "tak" (bo tak bardzo "kochałam", a on tak bardzo cierpiał...) to zaraz poczułam jak mocno tego żałuję i się wycofałam, kosztem oczywiście okropnego jego zachowania. Wylałam morze łez, nabawiłam się nerwicy lękowej i mega cierpiałam (bo to ogólnie chora relacja była), ostatecznie na jakiś czas zerwaliśmy z tego powodu kontakt, jego zachowanie przekroczyło wszelkie granice, bo ciągle odmawiałam.
Potem kontakt odnowiliśmy jak byliśmy starsi, było na tyle dobrze, że nawet mieszkaliśmy jakiś czas. Właściwie to przeżyłam z nim w końcu ten pierwszy raz - ale w pełni świadoma zgoda, wszystko było w porządku, bo tego naprawdę chciałam i nie żałuję . Bo początki to my mieliśmy dobre, jak to bywa zwykle.
Natomiast potem w trakcie związku wielokrotnie bałam się mówić "nie". Z obawy o to, że się obrazi, że się nie przytuli, że będzie oschły, nieczuły - no typowy lęk przed odrzuceniem i mega zależność. A presja na seks była duża, weszło to niemal w "codzienny grafik". Ze dwa razy nawet szłam "po" do łazienki płakać (niedługo po tych akcjach i tak z nim zerwałam). Ja się autentycznie cieszyłam jak miałam okres albo infekcję - bo miałam wiarygodną wymówkę, niepodważalną, żeby odpocząć od tego seksu. Ogólnie mam duże libido i nie zawsze było to jakimś przymusem, ale było męczące na dłuższą metę no i w pewnych momentach nie umiałam mówić "nie".
Więc totalnie rozumiem ten strach i obawy takich dziewczyn. I tak jak jest napisane wyżej - praca nad sobą, nad strachem przed odrzuceniem, poczuciem własnej wartości i asertywnością - to najlepsze lekarstwo.
Teraz dopiero w obecnym związku mam komfort mówienia "nie", bo mam bardzo wyrozumiałego i empatycznego partnera. Od początku badał granice, upewniał się delikatnie, czy może, nigdy na nic nie namawiał i nie naciskał. Jak mówię "nie" to mam wrażenie, że ja robię w głowie sobie z tego wielki problem i mam ochotę się kajać, a on podchodzi do tego zupełnie na luzie. No, zupełnie inne podejście.
Ale też między tymi związkami była terapia, praca nad sobą i wiem, że jeśli komukolwiek by się moje "nie" nie spodobało - to jego problem. Ja już więcej się nie dam wkręcić w spiralę poczucia winy i płakanie w łazience...

Uff, trochę mi się ciężko to pisało. Ale mam nadzieję, że takie doświadczenia będą jakoś pomocne komuś. Mam nadzieję, że coraz więcej dziewczyn będzie pytało, czego chcę ja i stawiało to wyżej od tego czego chce partner (oczywiście w tym konkretnym temacie).

Tak, to było fajne
Szkoda tylko, że były to słowa bez pokrycia, ale to już inna historia - a tu miały być te pozytywne  

Tak, czasem trochę przykro, ale też uważam, że lepiej być samej, niż w relacji, która unieszczęśliwia.
Mi też się wydawało, że "ciężko kogoś znaleźć z takim podejściem", ale różne historie w tym wątku i w ogóle na forum pokazują, że wcale nie aż tak ciężko

Na pewno będą Pokazałaś dwa różne przykłady reakcji chłopaka na "nie". Dziewczynie, która z doświadczenia zna tylko pierwszą sytuację, może być trudno uwierzyć, że może doświadczać takiej relacji, jaką masz teraz, czyli:

Ale pokazujesz (i nie tylko Ty), że to jest możliwe Ja nieraz czytałam różne wypowiedzi w różnych wątkach z szeroko otwartymi oczami - "to tak może być?" I myślę, że nie jestem jedyna... Dlatego utworzyłam ten wątek, żeby w jednym miejscu zebrać jak najwięcej takich fajnych historii

Bez sensu.
W tej sferze trzeba znaleźć partnera, który chce tego samego co ja. Jeśli oczekiwania są różne, to relacja musi walnąć.

Szkoda, że autorka tematu usunęła konto.
Trzeba uszanować decyzję.

Odniosę się do jednej z kwestii tu poruszonych.
Mianowicie, brak odmowy ze strachu że partner poczuje się odrzucony.
Mam wrażenie że tu leży trochę pewna naleciałość takiego prostego sposobu myślenia: facetowi zawsze się chce i wiele mu nie trzeba. I nawet jeżeli to prawda po części, to wydaje mi się że to przekłada się na inną rzecz. Sporo kobiet nie uwodzi swojego partnera, nie flirtuje z nim bo wychodzi z założenia że "...jak mu się podobam to będzie chciał seksu". Zatem jedynym sygnałem potwierdzającym atrakcyjność seksualną mężczyzny dla partnerki w takim związku jest zgoda na sam akt. Skoro partnerka odmawia, raz, drugi, trzeci... to nic dziwnego że czasem taki mężczyzna zaczyna realnie się czuć nieatrakcyjny i odrzucony.
A wystarczy pamiętać że mężczyźni też lubią komplementy. Też czasem chcieli by usłyszeć że się podobają i są atrakcyjni. Wystarczy żeby seks nie był jedynym sposobem wyrażania pociągu do partnera.

Nie sądzę.
To jest bardziej skłonność do brania na siebie odpowiedzialności za cudze emocje przy jednoczesnej niskiej samoocenie, co skutkuje przedkładanie cudzych potrzeb i pragnień ponad swoje.

Nie sądzę.
Jak powyżej, to konsekwencje brania na siebie odpowiedzialności za to, co on sobie pomyśli. I po prostu brak otwartości i szczerości, a zamiast tego prowadzenie gry.
Sporo kobiet nie flirtuje i nie uwodzi swojego partnera, bo one „hodują” swój wizerunek takich „dobrych dziewczyn”. „Dobre dziewczyny” nie okazują inicjatywy, bo wtedy przestają być dobrymi dziewczynami, znaczy rodzinnymi, lojalnymi, spokojnymi i wiernymi ;-) Hamują się więc, gdyż nie chcą zburzyć tego wizerunku. Bo obawiają się, że on jeszcze sobie pomyśli, że ona jakaś rozwiązła jest, skoro lubi i chce poszaleć w łóżku. A dodatkowo mają obawy, że może on pomyśli, że jak go nie będzie, to od razu do innego pójdzie, jak będzie miała pragnienie, więc bezpieczniej jest, jak tylko on inicjuje.
Rozumiesz? Różne filmy mają w głowie, coś na wzór tego, że on poczuje się urażony w przypadku odmowy.

Efekt pewnie jest taki, jak to opisujesz.