Tygodnik Osobisty - Netkobiety.pl

Witam znowu
Dziś były mistrzostwa świata na dystansie półmaratonu, Gdynia 2020.
Z powodu chorób, nie jestem zdolna do takich wyników jak inni, ale ciężko pracuję. Dziś wydarzył się mini-cud. Jestem diabelnie zawzięta i ostatni półmaraton przebiegłam z zatruciem pokarmowym, po drodze wymiotując, zupełnie odwodniona. Tym razem było zupełnie inaczej. Nie było idealnie, bo biegłam w mocnym deszczu przez cały czas, ale czułam się świetnie tego dnia, a czas zrobiłam lepszy od planowanego.... o 11 minut!! Nie mogłam sama w to uwierzyć, jak dobrze mi poszło. Cały półmaraton biegłam szybciej, niż jeszcze miesiąc temu biegałam 10km. Leki w końcu zaczynają działać.

Po udało mi się ogarnąć, i z bólem nóg i stawów udać się do przyjaciół na opijanie. Ale jako, że wszyscy jesteśmy już stare baby i dziady,  prawie nic nie zostało ostatecznie wypite (i dobrze!). W tym momencie, w swojej kategorii, ZAJMUJĘ 14 MIEJSCE NA ŚWIECIE!!! Wsród 8,5 tys. biegaczy! Oczywiście amatorów, jak ja.

Wydarzyło się coś jeszcze, poznałam kogoś, i mam straszny bałagan w głowie. Uważam, że jestem ładna, ale nie na miarę modelki. Natomiast on, to prawdziwy model, i to z fachu. Jednocześnie bardzo mi się podoba (kogo by nie pociągał model niczym z reklamy Calvina Cleina), i odpycha. Z doświadczenia wiem, że zazwyczaj tak ładni ludzie mają pewne nieprzychylne cechy, szczególnie mężczyźni. I często niewiele do zaoferowania jako osoba. Nie wiem, czego może ode mnie chcieć, ale przy nim czułam się jak mała bezradna dziewczynka, gotowa rzucić się na szyję i wyznawać miłość. Ostatni raz czułam się tak przy kimś 10 lat temu, jak poznawałam pierwszą miłość, z którą spędziłam 5 lat. Tym bardziej mnie to martwi, bo życie niestety tak nie wygląda, ja mam plany i cele do zrealizowania i brak czasu na jakieś relacje. Muszę się zastanowić, co jest dla mnie ważne. Zaprosił mnie na kawę, ale nie wiem, czy chcę. Nie jestem gotowa na związki, tym bardziej, że mnie potwornie onieśmiela i mogłabym wpaść jak śliwka w kompot.
Z resztą, czego on może ode mnie chcieć? I czy czułabym się z nim pewnie? Właśnie dlatego chyba zrezygnuję, nie chce mi się w to wszystko bawić, nie nadaję się do tego całego tarła związanego z nowo poznaną osobą, flirtów i tak dalej. Z drugiej strony, mój pierwszy też wydawał mi się fizycznym ideałem (bo był bardzo przystojnym mężczyzną - również fotografowanym swego czasu), a oprócz tego był kochanym, ciepłym chłopakiem, który nigdy nie spojrzał na inną i doskonale o tym wiedziałam.
Nie jestem osobą która patrzy na wygląd, byłam z kimś, kto fizycznie mnie odpychał, ale się zakochałam i znalazłam w nim atrakcyjne cechy. Seks mieliśmy najlepszy ze wszystkich. Wolałam tę przyjaźń, która była najpierw, i naturalny rozwój relacji. Mimo to, nie da się zanegować, że na każdego człowieka zadziała ich fizyczny ideał.

Czy można mieć jedno i drugie?

Programowania można się nauczyć nie wydając pieniędzy. Trzeba tylko czasu i mnóstwa czasu.

Nie odrzucaj miłości z tego powodu że nie chesz związku. Można mieć kogoś bliskiego na luzie, bez zobowiązań początkowo.

     
Na razie stań się programistą, który zarabia 40% mniej. Jak będziesz pracować, to skończysz studia. Liczy się upływający czas, a na naukę programowania pewnie z pół roku trzeba poświęcić.

Rozumiem, że nie chcesz się zbliżać, aby nie być skrzywdzoną. Ale można kogoś mieć blisko a jednak zachować dużo wolności aby realizować swoje plany na życie.

Witajcie

Było tak jak myślałam, tzn. wykonałam test i wyszedł pozytywny, dlatego teraz spędzam czas w domu. Dziś jest pierwszy dzień praktycznie bez objawów już, natomiast  izolację domową mam do 3 listopada. Większość czasu spałam, z powodu choroby i z nudów też. Nie wiem jak ja kiedyś mogłam spędzać całe dnie w łóżku, ale teraz to jakiś koszmar, szczególnie odkąd się już dobrze czuję.
Pracuję w gastronomi, a jak wiadomo, lokale zostały zamknięte. Nie wiem co ze mną będzie, bo miałam umowę o pracę, ale do końca października... Niedługo się dowiem, czy będzie kontynuowana, czy dopiero po otworzeniu gastro, czy też mi podziękują... Jestem tam potrzebna, więc zakładam, że przedłużą mi umowę po lockdownie. Tymczasem właścicielka mieszkania sama zaproponowała obniżenie czynszu, co mnie ratuje.
Ale związku z tym spodziewam się, że do końca roku będę bezrobotna. Mam wsparcie rodziny, więc finansowo przeżyję, ale bez rewelacji.

Zamierzam wykorzystać ten czas wolny na tyle, na ile mogę. Najchętniej zrobiłabym prawo jazdy w tym czasie, ale nie stać mnie Plany mi się trochę pokrzyżowały, bo chciałam ruszyć z całym planem jedzeniowo-treningowo-naukowo-pracującym, ale koronawirus wykluczył dwie pierwsze, a obostrzenia ostatnie.

Natomiast zdecydowałam, że czas ruszyć z j. angielskim, skoro mam tyle czasu. Znalazłam już książkę, którą niegdyś przerabiałam z korepetytorką, taki gruby kolos z słownictwem i gramatyką od a do z. Zamierzam codziennie na kilka godzin do tego przysiąść, a do tego znalazłam fajną apkę na telefon z klasycznymi książkami po angielsku, dzięki której mogę szybko tłumaczyć nieznane zwroty. Oprócz tego moja siostra chodzi na spotkania z angielskiego, na których ludzie po prostu rozmawiają w tym języku, także tego też pewnie za jakiś czas spróbuję.
Znalazłam też fantastyczną książkę z dietą z niskim indeksem glikemicznym (mam insulinooporność) a, że kocham gotować, to chętnie ją przerobię.
Tylko to mi pozostaje w sumie, jak nie mam pracy, to mogę jedynie odpoczywać, trenować, gotować i się uczyć.'

Edit. Do tego niedługo się dowiem, co z tą pracą w banku. Siostra niedługo zaproponuje mnie na to stanowisko.

Bbaselle, nie wiesz jak mi miło było czytać twój post
Jeśli będę mieć pytania, to na pewno do Ciebie napiszę! Tymczasem broń boże nie jestem z angielskiego początkująca! Raz obejrzałam dokument i nie zauważyłam, że napisy są anglojęzyczne, dopiero jak siostrze go polecałam to zwróciła uwagę na to, że nie ma polskiej wersji. Natomiast chcę to pociągnąć do końca, bo niewiele pracy by u mnie wymagało wejście na C1/C2 i chciałabym to poprzeć później certyfikatem do CV.

Zakupiłam w empiku "Advanced grammar in use", oraz "Wielka gramatyka języka angielskiego", coś podobnego kiedyś przerabiałam i chciałabym sobie to przypomnieć, szczególnie te zaawansowane kwestie. Jeżeli chodzi o rozumienie ze słuchu, to od lat korzystam z dobrodziejstw anglojęzycznych mediów i bardziej osłuchana być nie mogę już. Słownictwa mi brakuje, i to w sumie najbardziej paląca kwestia. Czy raczej często słowa znam, bo je rozumiem, ale sama mam problem na nie wpaść. Wypadałoby te słówka powtarzać, potrenować ich używanie. No i zdrętwiałam z mową, niegdyś na korepetycjach dużo rozmawiałam, brałam udział w wymianach uczniowskich i tak dalej. Teraz tylko czasem w restauracji mi się trafi.

I te miny, kiedy kelnerka płynnie opowiada po angielsku o potrawach Szkoda, że to się na napiwki nie przekłada, szczególnie ze strony Niemców.
Póki co czekam na zamówienie w podekscytowaniu, jestem pewna, że jak zaatakuję temat wraz z fiszkami, książkami, rozmowami to uda mi się wejść na wyższy poziom i może to też otworzy mi pewne drzwi w życiu O, zapomniałabym o aplikacji którą znalazłam do trenowania akcentu.

Edit. Książki zakupiłam, bo musiałabym drukować 500-600 stron, a to się mija z celem, a cena była okazyjna.

Hej, przeczytałam Twoje posty. Bije od Ciebie prawdziwa moc. Napisałaś takie zdanie "mam 23 lata, mam poczucie że zmarnowałam życie" a we mnie wtedy obudził się spontaniczny krzyk! To jakby powiedzieć komuś, kto własnie wrócił z wojny, na której był 6 lat, że zmarnował życie.
Stoczyłaś wielki bój i wiele razy się podnosiłaś. Być może wojna się jeszcze nie skończyła, ale teraz jest czas pokoju i wykorzystujesz go na 120% i to jest wspaniałe. Podziwiam Twoje decyzje i determinację. Robisz super rzeczy, dobrze że planujesz, wychodzisz myślami w przód - rób tak dalej! CUDOWNIE że utrzymujesz aktywność fizyczną - to jest mega lek na współczesność pełną stresu. Wspaniale, że trzymasz dietę, wielu ludzi nie zdaje sobie sprawy, jak silne są powiązania między zdrowiem a dietą. Myślisz o związkach, facetach - to normalne. Normalne też jest podjąć decyzję "nie teraz, na ten moment to nie dla mnie" - możesz tak zrobić i dać sobie czas na odkrycie nowych rzeczy o sobie, które być może pomogą Ci w  zrozumieniu o co Ci chodzi z tymi facetami.

Mega pozytywne jest to, że widzisz swoje sukcesy i pisz o nich jak najwięcej. Polecam też terapię indywidualną z kimś w nurcie Gestalt albo humanistycznym i podobnych, przy takim poziomie samoświadomości jaki masz, odkrycie kolejnych swoich mechanizmów, przekonań, będzie wyzwaniem prostszym niż dla kogoś, kto broni się przed poznawaniem siebie.
Mam podobnie jak Gary, jeśli masz możliwość zacząć zarabiać już teraz i zbierać miesiące do doświadczenia w CV, to tak rób. Ale oczywiście Ty sama wiesz na co masz siły i chęć. Wiem z doświadczenia że skończenie studiów może być mega ważnym kamieniem milowym dla siebie samej.
Trzymam kciuki.

Na dziwnych ludzi nic nie poradzisz, zamiast się wzruszać można wzruszyć ramionami. Skrajnie nieodpowiedzialny typ, jeśli akurat chciał się teraz po Twojej koronie spotkać.

Jak Cię czytam to mam jeszcze takie pytanie, zupełnie nie podchwytliwe ale tendencyjne: czy robisz dla siebie miłe rzeczy? Piszesz, że ciśniesz ze wszech stron, fizycznie i emocjonalnie i psychicznie i zawodowo. A czy bywasz dla siebie miła i łagodna i dajesz na luz? tak pomyślałam, ża mało tego w Twoim opisie ale może w życiu jest na to czas i przestrzeń.

Od dłuższego już czasu obiecywałam znajomym, że w końcu wpadnę do Wrocławia, ale ciągle coś się działo u mnie i nie miałam za bardzo kiedy. Natomiast mam niedługo urodziny i zaplanowałam sobie 3-dniowy wypad z tej okazji Znajomy tutaj ode mnie ma mieszkanie puste, więc zatrzymam się tam. W piątek jadę na urodziny kolegi, w sobotę rano do znajomego leczyć kaca, w środku dnia odwiedzam przyjaciół z uczelni w akademikach na before party, a wieczorem do przyjaciółki na parapetówkę. W niedzielę zaś lecę zjeść jakiś takeout do kumpla i wracam do do domu.
Dotarło do mnie też, jak bardzo tęsknię za Wrocławiem, ale niestety nie mogę teraz tam wrócić. Mam tutaj ogromne wsparcie psychiczne w najbliższych przyjaciołach (którzy są za starzy na picie - więc i ja tego nie robię) i rodzinie. Tutaj nie mam okazji do imprezowania non stop więc mogę się skupić na tym, co mam do zrobienia.
Może za rok we wrześniu uda mi się zacząć studia jednak we Wrocławiu, nie u siebie, ale to zależy od tego jak daleko będę z programowaniem i angielskim. Chciałabym wtedy już móc robić jakiś staż w tym temacie... Jeśli nie będę na tym poziomie, to zacznę tutaj naukę i spróbuję ją przenieść do Wrocławia w jeszcze następnym roku.
W najgorszym wypadku wrócę tam już po studiach, szukać pracy w IT
Żeby tam wrócić, najpierw muszę mieć ogarnięte wszystko tutaj. Póki co muszą mi starczyć odwiedziny tam co jakiś czas.

Trochę mam wyrzuty sumienia, be nie dość, że będzie się lał alkohol, to 3 dni w plecy nauki, ale usprawiedliwiam się odreagowaniem kwarantanny i urodzinami.
Jutro i w piątek przed wyjazdem postaram się zrobić jak najwięcej.

Na zamknięcie ust członkom rodziny, którzy krytykują Twoje zachowanie, często działa terapia szokowa. Możesz im wywalić wszystkie brudy, które pewnie chowasz, bo nie mówi się źle o rodzinie. Najlepiej przy znajomych, żeby wszyscy usłyszeli. A tak naprawdę to wiesz, jak masz sumienie czyste, to nic im do tego, co robisz. Dyskomfort to emocja, możesz zachować się niezależnie od niej, a nie podlegać. Czasem nasze emocje działają w oparciu o przekonania, których nie chcielibyśmy mieć, ale tkwią w nas. To tylko informacja, nie rzeczywistość.

Dobrze, że masz świadomość tego, że nie chcesz mieć teraz kontaktu fizycznego i słuchasz swojego ciała. Gratuluję i trzymam kciuki. Nie ma powodu, żebyś fundowała sobie wzmocnienie objawów, zaczynając coś za wcześnie.

Kobieto masz dopiero 23 lata, DOPIERO DOPIERO, nie nakręcaj się że zmarnowałaś życie bo to jest totalna nieprawda, znam ludzi którzy zaczeli życ i osiągać sukcesy zawodowe czy prywatne grubo po 30, 40stce a nawet 50 i 60stce. To nie jest wyscig zaden, fakt ze radzilas sobie na kierunku inzynieryjnym i ekonomicznym dowodzi ze masz duzy potencjal do nauki, po prostu wybierz co chcesz robic i zacznij to robic, to czy skonczenie Ci zajmie 5 czy 10 lat jest totalnie bez znaczenia, uwierz mi ze potem finansowo to nadrobisz. Niektórzy kilka razy bankrutują zanim zarobią dobre pieniądze.

Odnośnie związków jest złota zasada, która sam późno zrozumiałem i zinternalizowałem: nie wchodzi się w żadne związek póki się nie uporządkuje własnej głowy i demnów przeszłosci, sam zaznałem dużego cierpienia i przemocy w domu będąc nastolatkiem a potem w relacjach z kobietami i mechanizm jest zawsze taki sam bez względu na płeć: uporządkuj wlasną glowe a bedziesz jasno wiedziec kogo i czego chcesz, jakich cech szukasz w drugim człowieku, ludzi dobrej woli o dobrym sercu jest równie dużo jak złych i paskudnych, to nieustana i odwieczna walka dobra ze złem gdzie żadna ze stron nie może uzyskać przewagi, po prostu naucz się czytać ludzi lepiej.

A i zmieniam Twoją perspektywę jak na 23 lata to bardzo dużo osiągnełaś i przeżyłaś i niewatpliwie jestes bardzo silną i empatyczną osoba, ktora pewnego dnia zazna szczescia i doceni to jak nikt inny, bo trudne przeżycia w całym swoim złym niepotrzebnym cierpieniu pozwala też odczuwać na poziomie niedostepnym dla zwyklego smiertelnika, cos o tym wiem, ma to swoje dobre i zle strony ale zdecydowanie wiecej lepszych

Powodzenia i sie nie poddawaj, walka trwa i juz dawno wstalas z kolan i wyprowadzasz coraz lepsze kontry, jeszcze troche i siegniesz po medal, tylko sie nie poddawaj w pol drogi

Takie światełka są bardzo potrzebne w życiu jak Twoje światełko, mnie akurat teraz są trochę mroku nadeszło we mnie , jak to w życiu - po prostu noc do przetrwania.

Pozdrowienia i trzymaj się idziesz jak burza, uważaj na siebie i się nie przeciążaj, nie bierz zbyt wiele na raz - wiem jak jest na początku.

Dowiesz się i to się nie kończy ,każdy dzień będzie początkiem i końcem to zupełnie inne tu i teraz niż dragi alkohol itp,mimo trudnych momentów ,które są nietrwałe i też przemijają,może usłyszysz kiedyś od kogoś że jesteś , jak balsam ,ja to kiedyś w cięższych chwilach dla bliskiej mi osoby usłyszałem to od niej.
Po prostu nie przestawaj to co robisz jest wielkie największe ,nie pójdzie na marne nawet w cięższych chwilach.
Wolność jest przepiękna, najpiękniejsza potem przychodzi pojawia się miłość której nie powstrzymasz podzielisz się nią z kimś bo Ci wolno i możesz.
Tylko nie przestawaj nie odpuszczaj mimo popełnianych błędów ,chwil zwątpienia ,cięższych czasów nie przestawaj siebie budować .

Wszystko z tobą jest w porządku,tak ma być, z czasem jeżeli ułożysz się z życiem w teraźniejszości, wspomnienia ,tęsknoty zmienią miejsce,pamięci uczuć,emocji w idealny sposób nie da się wymazać ,bo i poco to stanowi cząstkę doświadczania i Twoich zdolności przeżywania, rozwijania tego .Pierwsza miłość jest zawsze pierwsza ,nie musi być jakaś ostateczna, wzorcowa ,czy dodatkowo jakaś tam, jest pierwsza i tyle ,ani najważniejsza ,ani najmniej ważna,ani lepsza ani gorsza była na tamten czas dokładnie taka jak być powinna choć nie ma kontynuacji w więzi ,zostawia coś i może uczyć ,mnie też zajęło parę lat na pogodzenie się ,dojście do momentu w którym odszedł pewien ból ,niczego nie zapomniałem,wspomnienia niektóre zblakły,ale uczucia pamiętam do dziś jak tylko chce sięgnąć wstecz ,a nie żyć przeszłością i w przeszłości ,umysł z czasem i działaniem wyrównuje znaczenie istotność i ważność wspomnień ,robi miejsce i zaprasza do życia z czymś innym i nowym .Warto poznać siebie i jak przezywamy czujemy myślimy.Uśmiechać się będziesz do tego co było ,bez żalu.

Większość spraw zjawisk ,uczuć ,postaw tych szczęśliwych zależy od nas, od nas pochodzi i to szczęście i nieszczęście mamy wybór raz jest on wolny innym razem nie jest ,ale nie izoluj się od wpływu innych ludzi na Ciebie,chociaż ze sobą przeżyjesz życie i na końcu każdej decyzji i wyboru jesteś z tym sama Twój głos autorytet co by nie mówić decyduje to ludzie bywają wsparciem ,wdzięcznym, nawet niby obcy inni
,Ty też możesz rozwiązując swój własny problem wspierać innych,pomagając sobie ,tacy jesteśmy po prostu.

Dzięki za dobre słowo Herlino.
Cieszę się że dostałaś tę pracę to może fajnie rozszerzyć Twoje możliwości i pomóc w realizacji planów.
Jak widzisz życie nie jest tylko ciemne jest jasne również.
Trzymaj się i nie zapominaj o forum bo to fajne forum .

Mam przyjaciela od dosłownie 10 roku życia internetowo. Rozmawiamy przez messengera i telefon. Jest mi najbliższym człowiekiem i jako jedyny wie wszystko, od sponsora, uzależnienia, przez kontakty rodzinne aż do teraz. Nie rozmawialiśmy zawsze systematycznie ale zawsze szczerze. Zna mnie na wylot, od najgorszych do moich najlepszych momentów. Cały czas mieliśmy kontakt i znamy się jak stare konie. Plan jest taki, że w tym roku w wakacje ma się wprowadzić do miasta mojego i ew. do mnie. Różni nas 600km, ale kurczę, kocham go, naprawdę. Wie o mnie wszystko a mimo to ma o mnie dobre zdanie. Tak, jest mi ciężko w to uwierzyć.

To człowiek jak i ja, i czasem ma różne stany. Czasem mi nie odpisuje bo ma gorszy moment. Ostatni tydzień mnie ignorował, ale czułam, że to nie ja, a jego gorsze samopoczucie i nie ma ochoty gadać. Więc pisałam i czekałam aż odpisze jak mu się lepiej zrobi, bo to normalne i ja też czasem tak mam. Ale teraz to coś innego. Czasem obraża się o coś i nie wiem o co, i to jest coś innego niż zwykła niechęć do kontaktu międzyludzkiego  do jakiego ma prawo. On mnie każe teraz za coś, za to że nie odpisałam za szybko, za nie wiem co, i nie mam siły. Wypłakuję oczy z powodu przykrości mojego ojca  i jest mi żal, że nie mogę powiedzieć o tym przyjacielowi, bo gra  w jakąś gierkę, nie wiem jaką. Mam go dość i mam żal, że nie mogę na niego liczyć. Jednocześnie jestem dumna, że daję sobie z tym radę sama, ale to chyba nie o to chodzi... Zawiódł mnie w jakiś sposób. Czuję, że daję sobie radę, ale jest mi przykro, że musze pisać na forum a nie do niego.

Jesteś otoczona złymi ludźmi... twój były... twój ojciec... twój "przyjaciel"...

Kurczowo się ich trzymasz.... bardzo Ci na nich zależy, na tym aby dobrze o Tobie myśleli.

Trzeba się emocjonalnie zdystansować.

,Paslawek, w trakcie terapii i po mojej jeździe kilkumiesięcznej z narkotykami i alkoholem byłam kompletnym abstynentem - nawet kawy nie piłam żeby się nie pobudzać. Od alkoholu stronię raczej i piję tylko do okazji - wczoraj na urodziny ojca, poprzednim razem na sylwestra, a następny będzie pewnie dopiero na święta Wielkanocne. Zwykle piję mało jeśli już, a wczoraj tej wódki było za dużo i to widać z resztą po moich postach, bo strasznie tę sytuację wzięłam do siebie i się nad sobą użalałam - nie wszystko jest winą alkoholu ale chyba jednak głównie on był sprawcą wczorajszej sytuacji...

Też nie stało się nic takiego, bo wypiłam jednego drinka później w domu, popłakałam, dogadałam się z przyjacielem i poszłam spać jak przetrzeźwiałam. Czuję się dzisiaj słabo i wolałabym jednak gdybym wczoraj sobie darowała kilka kolejek. Cóż, mam nauczkę na przyszłość i nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem, tylko odchorować to i następnym razem nie pić.

Gary, coś źle zrozumiałeś - żadnego mojego ex nie ma w moim otoczeniu.  Z ojcem mam skomplikowane relacje - trochę ją lepiej opisałam w czyimś innym temacie, więc to skopiuję poniżej, natomiast mój przyjaciel to jest przeciwieństwo złej osoby a doszło do zwykłego nieporozumienia które po napisaniu tych postów sobie wyjaśniliśmy. Napisałam mu, że mam zły wieczór a nie mogę na niego liczyć i od razu odstawił na bok animozje. Nie pisał nie dlatego, że był zły, tylko sam ma swoje problemy i nie miał ochoty na kontakt częsty ostatni tydzień.

"Słuchaj, Nadia, mogę jedynie powiedzieć, jak było u mnie. Mój ojciec ma zaburzenia ze spektrum autyzmu, nigdy nie usłyszałam od niego, że mnie kocha lub że jest dumny - natomiast słyszałam, że byłam wpadką, że żałuje, że się urodziłam, nic ze mnie nie będzie itp. W wychowaniu moim praktycznie nie brał udziału i tak naprawdę zupełnie mnie nie zna jako osoby. W pewnym momencie po szczerej rozmowie z siostrą uświadomiłam sobie (tak, z dnia na dzień), że nie mam na to wpływu. Dla niej też nie był dobry, choć zawsze miał o niej lepsze zdanie, bo ja byłam emocjonalna a ona opanowana. On jest jaki jest, ja jestem jaka jestem - dlaczego powinnam kierować się opinią osoby, która mnie nie zna? Po co się tym denerwować i przejmować? Kim tak naprawdę dla mnie jest, ile dla mnie znaczy? Zaczęłam zadawać sobie dużo pytań i starać się przy jego nagonkach aby jednym uchem wpadało, a drugim wypadało.

Również chodziłam na psychoterapię i przykro przyznać, ale kiedyś ojciec był chory i podczas imprezy bardzo dużo wypił, byłam wtedy w domu i był w takim stanie, że mama bała się czy nic mu nie grozi. Pomyślałam wtedy, że nie czułabym nic w związku z tym. Każde spotkanie rodzinne bez niego byłoby przyjemniejsze. Mama mogłaby znaleźć kogoś lepszego. Dotarło do mnie, że on przez tyle lat traktował mnie podle, ale koniec końców to on dostał największą karę. Jego obie córki go nie kochają. Ten człowiek ma ogromne szczęście, że wyrosłyśmy na tak wspaniałe osoby (czego nie widzi), że nigdy tego nie odczuł z naszej strony.

Nauczyłyśmy się żyć z nim takim jaki jest, i wiesz co? Od tej pory nasze stosunki są o wiele lepsze. Wcale to nie sprawia, że nagle coś do niego czuję, ale po prostu nie przeszkadza mi już jego obecność. Za każdym razem jak mówi coś nieodpowiedniego - po prostu cała rodzina sprawnie udaje, że tego nie słyszała, kiedy robi jazdy to nikt się tym nie przejmuje, tylko są one od razu uspokajane bo po ludzku jesteśmy mądrzejsze od niego. Kłótnie w rodzinie spadły do zera. Po prostu przyznaje się mu racje albo puszcza mimo uszu, a on żyje w błogiej nieświadomości. Odkąd przestałam wymagać od niego miłości i zaakceptowałam to, jaką jest osobą - wszystko się samo rozwiązało. Pogodziłam się z wieloma rzeczami i  przestałam na siłę chcieć inaczej.

Jesteśmy super zgraną rodziną, widzimy się co tydzień na obiadku, święta są prawdziwie rodzinne, zawsze wszyscy mogą liczyć na wzajemną pomoc - w tym ojca. W sobotę są jego urodziny i piekę mu na nie babeczki i przekąski, a są to urodziny ze znajomymi rodziców - zaliczają nas, swoje dorosłe córki, do tej paczki. Ile osób może tak powiedzieć o swojej rodzinie? Dodam tylko, że ojciec nadal ma o mnie jakieś super-fatalne zdanie i uwielbia je uzewnętrzniać.
Nie czuję żadnej potrzeby kiedykolwiek mu powiedzieć jaka jest prawda, jakim był ojcem, co do niego czuję ani jak to wpłynęło na całe moje życie. Wiem, że to nie ma absolutnie żadnego znaczenia."

No i w sumie to jest prawda i zdanie ojca mnie nie obchodzi, ale wczoraj przebił wszystko nie pamiętaniem, że mnie chłopak pobił - no przyznacie, że to już za wiele. Na miejscu oprócz odpowiedzi jednym zdaniem nic mu nie powiedziałam, po prostu poprzypominało mi to sporo rzeczy i w domu musiałam się wypłakać, wyrzucić z siebie emocje (podsycone alkoholem).

Nie jest też tak paslawek, rozumiem czemu tak to odebrałeś ale uwierz mi, że wokół mnie nie ma żadnych toksycznych ludzi, nie zapiłam się  i niepotrzebnie w emocjach i pod wpływem te posty pisałam po prostu bo wyszły dużo dramatyczniej niż w fakcie było. Ewidentnie alkohol na mnie źle wpływa, teraz w jakiś sposób zmieniam życie i konfrontuję te emocje i powinnam sobie darować takie jego ilości przez ten czas albo najlepiej już w ogóle do końca życia, bo to też nie ma sensu się upijać po prostu. Sama jestem zła na siebie, że tak emocjonalnie do tego podeszłam, bo to nawet nie były do końca prawdziwe emocje a coś bardzo wyolbrzymionego. Rano nie bardzo rozumiałam o co mi chodziło do końca, nie ma we mnie tego żalu wcale.

Też mama do mnie pisała i widać, że ma wyrzuty sumienia, że ojciec tak powiedział, ale no cóż. Nie pierwszy nie ostatni raz, na trzeźwo by mi to wpadło jednym uchem i wypadło drugim jak zawsze.

Masz jednak rację z tym, że wciąż mam zbyt dużo tych emocji w sobie i reakcji których nie kontroluję  - czas, czas i jeszcze raz czas.

Cześć, nie pisałam 3 tygodnie po tym, jak po godzinnym pisaniu post mi się nie władował i straciłam po ludzku motywację.
Opowiem po krótce, co się działo, bo dzieje się dobrze

PRACA
Rozpoczęłam tę pracę, którą niedawno zdobyłam i jestem absolutnie oczarowana...  Warunki są dokładnie takie jak pisałam, pracuję oficjalnie 5 godzin dziennie - a w praktyce  niemal 24/7. Wcale nie ze względu na wymagania pracodawców, a moje własne zaangażowanie, ponieważ  jestem zakochana w tej pracy, a do tego KOMPLETNIE i TOTALNIE rozwalam system.

Polega ona głównie na kontaktach międzyludzkich, a że jestem skrajnie ekstrawertyczną i otwartą osobą, to tworzenie relacji jest dla mnie jak bułka z masłem. Zawsze byłam życzliwa, uśmiechnięta i otwarta, a w tej branży to się zwraca w nawiązką. Czuję się w tym jak ryba w wodzie, rano kupuję kilka pudełek muffinek czy innych ciasteczek, a wieczorem mam kolejne 20 numerów do nowych osób. . Po tygodniu, gdy zgłaszają się klienci po produkty, to właśnie te osoby dbają, bym to ja dostała prowizję. Energia, którą z tego czerpię, wręcz mnie rozpiera. Jedna życzliwa osoba ładuje mi energię na cały dzień. Naprawdę i szczerze polubiłam masę osób, a praca poza pracą to między innymi utrzymywanie wszystkich tych kontaktów.

Pracuję również 6 dni w tygodniu, bo po prostu hajs zgadza się tak bardzo, że nie potrafię w tym momencie się powstrzymać. Gratyfikacja finansowa jest w ogóle poza zasięgiem tego, co byłam w stanie osiągnąć w gastronomii. To niesamowite uczucie, gdy jestem w czymś tak dobra i doceniana, a do tego dostaję za to porządne pieniądze, które sprawiły, że z dnia na dzień przestałam czuć się życiowym przegrywem, a w końcu czuję, że coś mi wychodzi.  Robię trzykrotnie większą sprzedaż niż najwyższa premia zakłada. W tym momencie zarobiłam tyle, ile wcześniej zajęłoby mi 3 miesiące. I to chorej harówy po 12h dziennie. To jest dla mnie zupełnie niepojęte, i okazuje się, że ten lockdown to najlepsze co mogło mnie spotkać.

Wiąże się to też z nieustannym zmienianiem miejsca, więc naprawdę cierpię nie mając prawa jazdy! Zdałam już egzaminy wewnętrzne i czekam na państwowe, ale kolejki to jakiś koszmar w tym momencie. Natomiast mi sprawy, które powinny zając kilka godzin, zajmują cały dzień.

ZDROWIE
Podupadło, oj podupadło. Dostałam zapalenia stawów, prawdopodobnie powikłanie pocovidowe, bo boli mnie całe ciało zupełnie jak podczas choroby Tydzień czekałam aż samo przejdzie, teraz tydzień biorę leki niesteroidowe i chyba oprócz działania lekkiego przeciwbólowego nie ma różnicy, więc w poniedziałek umówię się do lekarza i zobaczymy co dalej. W tym momencie to jakiś koszmar, w nocy moje ciało gra w ruletkę co będzie mi odmawiało posłuszeństwa. Biodro, ramię, kolana? Who knows!? Sama już nie wiem czy mam 23 lata czy 60.

Trzymam dietę, ale nieco mniej restrykcyjnie niż na początku. W ciągu 2-mscy schudłam 4 kilo i moim zdaniem wyglądam dobrze, jestem szczupła i dalsze efekty mogą być wolniejsze. Teraz przez stawy ciężko o treningi, więc zaczęłam uprawiać jogę, w której się zakochałam. Przynosi mi nie tylko ulgę, ale moje skłony pogłębiły się o dobre 20cm i uczucie elastyczności w ciele to coś wspaniałego. Na pewno zostanie ze mną na dłużej. Rozważam zostawienie biegania na rzecz jogi, bo ciągle jestem połamana i nie mogę trenować tak, jakbym chciała.

ZDROWIE PSYCHICZNE
Jest cudownie. Odkąd pracuję, to codziennie jestem na pełnych obrotach.
Rano wstaję przed 8, mam zwykle jazdy, później ogarniam zakupy, sprzątanie, gotowanie, lecę do pracy, a po pracy szybki trening, joga, prysznic, a następnie ostatnie maile i smsy w sprawach pracy i  przygotowanie na dzień jutrzejszy. Posiedzę godzinkę nad programowaniem i o 24 jestem w łóżku tak wypruta, że nie mam siły ani na książkę ani na medytację. Czasem się zmuszę, a czasem padam na pysk. Zasypiam dosłownie w 5 sekund.

Pamiętam, jak jeszcze 2 miesiące temu miałam problem z zasypianiem i autostradę przez głowę, przez co też rozpoczęłam praktykę medytacji. Wtedy nie mogłam się skupić na więcej niż pół minuty, teraz  nie mam problemu ze zwolnieniem myśli na 10 minut.

Ten tryb życia jest męczący, ale mam wolną niedzielę którą spędzam zazwyczaj z rodziną i na resecie umysłowym, odkładam wszystko na bok i nie mam żadnych obowiązków w ten dzień. Dużo mniej się uczę, ale to też jest chwilowe rozwiązanie na czas robienia prawa jazdy i pracy na rzecz spłaty długów. Za miesiąc - dwa wrócę do tej sprawy która też jest dla mnie priorytetem.

Planuję w tym roku rozpocząć nową terapię, bo zdaję sobie doskonale sprawę z tego, że pewne rzeczy mnie męczą. Na co dzień nie myślę o tym w ogóle, ale są pewne sytuacje które wyciągają te emocje na wierzch (jak na przykład ta alkoholowa jazda z końca stycznia). Tych spraw jest kilka. O dziwo niektóre mocniejsze mam kompletnie poukładane, a te społecznie uważane za lżejsze coś mi leżą na duszy. To między innymi problemy rodzinne, zakończenie związku 3 lata temu, czy pobicie. Na co dzień nie odczuwam tego, ale doskonale wiem, że to tam jest. Nie są to sprawy gardłowe które przeszkadzają mi w życiu, więc mogą spokojnie poczekać, a ja po prostu nie czuję się gotowa stawić temu czoła. Wiem z czym to się wiąże i po prostu to jeszcze nie jest ten moment. Rozważałam zaczęcie terapii już teraz, skoro znowu mnie stać, ale jednak chcę z tym jeszcze poczekać. Muszę mieć więcej spokoju i kontroli nad całym swoim życiem.

REASUMUJĄC
Jestem z siebie cholernie dumna, ponieważ okazało się, że jestem w czymś naprawdę dobra, i potrafię na tym zarobić! Wiem, że się zafiksowałam trochę na punkcie tych pieniędzy bo powtarzam to kolejny raz, ale zrozumcie, że do tej pory moja ciężka harówa była wynagradzana poniżej minimalnej krajowej i to również obniżało moje poczucia własnej wartości. Tymczasem okazuje się, że moja osobowość WWO która całe życie mnie przytłaczała nagle jest moim talentem

Trzymajcie kciuki za to, bym dalej szła w dobrą stronę!

Cześć

Dziś siostra z mężem wyprowadzili się. Ostatnie 2 tygodnie to był spory chaos, rozregulowali mi moją rutynę i działanie, sam wyjazd też przyniósł sporo zmian i niespodzianek. Wieczny syf w domu, brak miejsca i możliwości do ćwiczeń, gotowania - budzenie z rana i konieczność bycia cicho od 23... Ale okej, i tak działałam swoje.
Sam wyjazd to było znowu to samo; było cudownie i znowu poczułam silną chęć przeprowadzki. Ostatni weekend znowu tam pojechałam i teraz wiem już na pewno.
Mam tam dosłownie kilkanaście bliższych i dalszych znajomych, takich do kawki, trenowania, wyjazdu czy imprezy. Stworzyła się tam taka naprawdę fajna paczka, i przez te dwa tygodnie które minęły zdążyliśmy umówić się już na wyjazd studencki na majówkę, koncert w czerwcu i wylot za granicę w lipcu. Jeżeli chodzi o moich przyjaciół i znajomych, mam ogromne szczęście w życiu, bo otaczają mnie inteligentni, zabawni, dobrzy ludzie na których mogę liczyć. Tacy, którzy mają swoje pasje którymi się dzielą, swoje osobowości i poglądy, które mnie sporo uczą.
Postanowiłam zakończyć tu swoje sprawy i od maja zamieszkać tam. Moją pracę można normalnie przenieść. Nie zamierzam imprezować w tygodniu i trzymać się planu, natomiast sobotni wieczór pozostawić na imprezę. Oczywiście żałuję, że będę mieć dużo mniej kontaktu z rodziną, ale zamierzam wpadać co tydzień/dwa na niedzielne obiadki. Ceny najmu spadły, wynajmę jakąś ładną kawalerkę na obrzeżach miasta.

Poznałam kogoś. To znaczy... znamy się od 1,5 roku, ale nagle coś między nami zaczęło się (bardzo) niespodziewanie dziać. Czuję się zupełnie inaczej niż przez ostatnie kilka lat gdy spotykałam się z różnymi chłopakami, ten jest czuły, kochany, szczery, otwarty. To bardzo świeża sprawa i nie będę zapeszać, ale chyba chcemy obydwoje tego samego i po raz pierwszy od tych kilku lat nie mam żadnych obaw ani chęci ewakuacji. To, że zaczęliśmy od dłuższej znajomości na pewno bardzo ułatwia sprawę. Piszemy non stop i widzieliśmy się 2 razy w tym czasie, nie odczuwam żadnej presji i wszystko wydaje się być takie - zdrowe?
Zaprosił mnie na Wielkanoc na wyjazd na mazury ze swoimi rodzicami i wiem, że to brzmi ekstremalnie ale w zasadzie jest odwrotnie. Jako, że między nami uczucia jako takiego jeszcze nie ma, to nie będę czuć presji, a jadę jako jego koleżanka. Jego rodzice z tego co zrozumiałam to bardzo zabawowe osoby i de facto jedziemy tam się bawić. Zwykle wśród starszych znajomych moich rodziców świetnie się bawię, znam siebie więc wiem, że cały ten wyjazd będzie super fun.

Jestem podekscytowana, zacznę od nowa w mieście w którym zawsze chciałam mieszkać, będę dobrze zarabiać, mieszkać sama, otoczona przyjaciółmi, być może z pierwszym kochającym chłopakiem w życiu.

Zobaczymy

Hej. Twoja historia brzmi sensacyjnie. Ale nie tylko… Brzmi też po prostu znajomo. Mój życiorys nie jest może aż tak burzliwy, jak twój, ale obracałam się swego czasu w podobnym towarzystwie. Toksyczne związki, używki, jakieś patologiczne sytuacje to był chleb powszedni. Także nie tylko rozumiem to, co piszesz, ale też to czuję. I tym bardziej chciałabym Ci życzyć powodzenia, bo wiem, jak trudno się z tego wygrzebać. Jednocześnie, jak już się to zrobi, to perspektywy i możliwości są bardzo szerokie. Świadomy człowiek, który dotknął dna, nie zechce już tam wrócić. Będzie dbał o swoje granice i godność, ostrożnie dobierał towarzystwo, z determinacją dążył do polepszenia swojej sytuacji życiowej. Widzę, że Ty właśnie należysz do tej grupy – która wyciągnęła wnioski ze swoich doświadczeń i postanowiła zawalczyć o siebie.  You go, girl!

Cześć, minął miesiąc od ostatniego postu, więc zrobię mały update.
Praca - bez zmian, idzie mi rewelacyjnie, w marcu brutto zarobiłam 5 cyfr, a branża jest mocno osłabiona przez pandemię, nie działa sporo naszych punktów w centrach, a żabki przesunęły terminy umów. Mam nadzieję, że od maja to ruszy i powinnam wykręcić naprawdę niezłą sumkę. Ciężko mi teraz sobie wyobrazić, że nie tak dawno tak ciężko pracowałam za 1/3 czy 1/4 tego, bo ta praca jest o wiele przyjemniejsza, prostsza, i pracuję 35 godzin tygodniowo. Nie pojmuję, że pracowałam tak ciężko fizycznie po 12 godzin dziennie; śmieszne, jak szybko człowiekowi zmienia się spojrzenie na życie. Byłam po prostu wykorzystywana, tak to widzę. Jednocześnie to właśnie ta ciężka praca mnie popchnęła do tego, żeby coś zrobić ze sobą i swoim życiem, bo nie wyobrażałam sobie takiego życia.
Przez pandemię straciłam pracę w gastro i zanim znalazłam obecną, czekałam na odmrożenie gospodarki. Korzystałam z czasu trenując, ucząc się itd, ale żyłam bardzo skromnie i pożyczyłam od rodziców niemałą sumkę na życie. To się odbiło na mnie psychicznie, bo teraz co 2 tygodnie dostaję na zmianę pensję i premię, górka oszczędności rośnie, a mi ciężko jest cokolwiek wydać - mam takie poczucie niebezpieczeństwa, zagrożenia. Każdy zakup muszę przemyśleć pięć razy. Nienawidzę być na czyjejś łasce, niezależność jest dla mnie najważniejsza, i chyba musi minąć jeszcze trochę czasu, żebym zaczęła się czuć finansowo stabilnie. Rodzicom, mimo, że nie chcą - spłacam ok. 3 tys miesięcznie, żeby jak najszybciej mieć to z głowy.

Z kolegą - dziwna sprawa, cały czas piszemy ze sobą, widujemy się na weekendy we Wrocławiu, tam zachowujemy jak para. Po tym, jak mi wszystko "wygasło", nie czuję się jakaś zaangażowana w tę relację, ale nie męczę mu tym głowy, po prostu zachowuję swoje tempo, stwierdzając, że w którymś momencie albo poczuję, że chcę się zaangażować, albo nie. Tak to trwa i tak mi to pasuje, po prostu się spotykamy i nie czuję żadnej presji. Generalnie bardzo dużo rzeczy mi w nim pasuje, jest pewny siebie ale nie ma przerostu ego, ma dystans do siebie, jest ostatnią osobą do obrażania się i kłócenia. Prowadził knajpę i świetnie gotuje, jest naprawdę zabawny, ma szerokie horyzonty, potrzebuje podobnie do mnie sporo przestrzeni i wiem, że zapewniłby mi to, co dla mnie najważniejsze. Czyli nie ograniczałby mnie, bo sam tego nie chce. Taki dobry, romantyczny facet, z którym mogłabym się pobawić, zwiedzić świat, kochać. W końcu taki, co mieszka sam, sam zarabia dobre pieniądze, ogarnia życie. Natomiast ja oprócz imprez, które naprawdę uwielbiam, mam też swoje... zainteresowania? Schlać się to nie zawsze szczyt moich marzeń, natomiast od ostatnich dwóch tygodni nie wiem czy był dzień kiedy tego nie zrobił. Ostatnio na imprezie wiem, że latał jakiś towar i teraz mam to gdzieś, ale gdyby był moim chłopakiem to na pewno bym się bardzo martwiła. Nie czuję tego połączenia emocjonalnego, nie mieliśmy żadnej... głębszej rozmowy, żebym mogła się przed nim otworzyć, nie wie o mnie za wiele. Przez to takie płytkie mi się wydaje maksymalnie. Tydzień temu po spotkaniu mnie zszokował, proponując związek - bo jak dla mnie jesteśmy na etapie może nieco więcej niż znajomi. Zdziwiło mnie, że tak bez poznania mnie, uczucia, chciał związku. Widać, że mu troszkę bardziej zależy ale mimo to sprawiło to na mnie wrażenie, że chyba jest mało słowny Póki co sytuacja rozwija się dla mnie na nie...

Jeżeli chodzi o zdrowie, to jest bardzo źle. W końcu zrobiłam badania, wyszły fatalnie, niektóre normy jak np. opisujące uszkodzenie mięśni miałam przekroczone o..., 150 RAZY. Moja doktor podejrzewała zapalenie skórno-mięśniowe, poważną chorobę, teraz są inne typy po badaniach.  Od zapalenia stawów o którym wspominałam kilka miesięcy temu, towarzyszy mi wieczny ból mięśni i stawów, kości. Boli wszystko, co kilka dni zmieniają się miejsca. Jestem wiecznie zmęczona, potrafię spać po 16 godzin dziennie, normą jest 10, aby funkcjonować. Praca 5h dziennie to jest maksimum tego co mogę zrobić, nie ma szans na trening czy gotowanie. Nie mam siły prysznica brać wieczorem, tylko rano. Palce potrafią spuchnąć mi dwukrotnie, a skurcze mięśni zwiększyły się do jakichś kilkuset dziennie. Węzły chłonne są niemal cały czas powiększone. Na pewno moje weekendowe wypady mi nie pomagają. Objawów jest więcej i więcej, dni są różne, ale są też takie kiedy nie wiem, ile dam radę mieć wolę życia z czymś takim.
Dziś wykonałam bardzo ważne badania, na sporo chorób autoimmunologicznych, boleriozę itp. Teraz najbardziej prawdopodobny jest Toczeń rumieniowaty i właśnie neurobolerioza. 6 maja się dowiem. Obojętne, co to. Chcę tylko zacząć to leczyć.

Trzymajcie kciuki, aby się coś wyjaśniło

Cześć! Wracam po dłuższej przerwie.

Dalej pracuje w tej firmie, wszystko idzie dobrze, zarabiam cały czas dobrze.
Zdałam prawo jazdy, zdjęłam aparat.

Zdrowotnie nie jest za dobrze, niestety mam bardzo mało sił na co dzień, ręce trzęsą się jak oszalałe. Najnowsza diagnoza to podejrzenie Parkinsona.
Nie obchodzi mnie to, serio, od dawna wiem, że jestem poważnie chora. Co się okaże, to się okaże. Nie zamierzam się więcej bać na przekór, bo już tyle rzeczy miało być, a się okazywało nieprawdą. A nawet jeśli, to naprawdę, są gorsze rzeczy. Wciąż żyję i funkcjonuję.

Tyle tylko, że moje możliwości na co dzień są ograniczone. Jako, że muszę odpoczywać ponad 12h dziennie to nie mam czasu na wszystko.
Natomiast bardzo wciągnęłam się w naukę angielskiego, w tym momencie oglądam już normalnie programy naukowe bez napisów rozumiejąc wszystko, czytam książki w tym języku, teraz na zamówienie Close Calls w temacie który mnie bardzo interesuje.

Z tym chłopakiem nie wyszło, ale mamy nadal kontakt kumpelski i bardzo mnie to cieszy. Jakiś czas temu odnowiłam kontakt z starą znajomą, i spędzamy codziennie masę czasu razem. Byłyśmy razem nad morzem, w górach, jeździmy razem na badmintona.

Zawarłam niecodzienną przyjaźń i rozwinęłam jedno z moich hobby. Mianowicie zaczęłam grać w szachy, i dosłownie po mięsiącu grania właśnie z tą znajomą trafiłam do baru, gdzie odbywał się turniej szachowy. Zajęłam drugie miejsce, przegrywając z właścicielem, 70-letnim panem Stasiem. Od tamtej pory przychodzę do niego dwa razy w tygodniu, przerabiam książki i przygotowuje mnie do pierwszego turnieju szachowego.  Okazało się, że jest mistrzem krajowym, a ja ucząc się od 2 mscy mam punktację na poziomie 3 kategorii szachowej. Widać, że jestem mu potrzebna do spełnienia jakiegoś marzenia, natomiast ja odkryłam coś w czym mam prawdziwy talent. Oprócz tego, naprawdę w jakiś sposób go potrzebowałam.

Tak szybko staliśmy się sobie bardzo bliscy, podziwiam go a on mnie traktuje jak członka rodziny. Słynie z szachów, wiele osób do niego przychodzi ale póki jestem ja na miejscu, to nikt z nim nie zagra, nie ma dla niego takiej opcji. Gdy zdałam prawko, napiliśmy się bimru jego  produkcji i wymieniliśmy wspomnieniami. Nie wiem dlaczego, ale bardzo potrzebowałam takiej ojcowskiej figury w swoim życiu, takiej relacji. Pan Staszek to teraz mój priorytet co każdy poniedziałek i środę.

Jednocześnie moje kontakty z ojcem uległy dramatyczemu polepszeniu. Na wakacje wyjechaliśmy rodziną i zaprzyjaźnionymi rodzinami nad jezioro, tam odbyłam bardzo szczerą rozmowę z siostrą na temat tego, dlaczego zawsze traktował ją lepiej. Wydawało mi się,  że to dlatego, że ona jest ułożona, ma studia, męża. Ja zawsze byłam po  ojcu, ze sportem, fizyką, zainteresowaniami. To on za dziecka mnie szachów uczył. Ona mi uświadomiła, że jest na mnie tak cięty, bo mu bardziej zależy. Ma autyzm i nie potrafi tego pokazać inaczej. Od tamtego momentu podchodzę do niego inaczej i nasze relacje zupełnie się zmieniły. Faktycznie, o co go nie poproszę, to to zrobi. Byłam mocno ślepa. Jego gadanie to jedno, a to co czuje to inna sprawa.

Ostatecznie, moje życie w ciągu ostatniego roku zmieniło się nie do poznania. Nie osiągnęłam wszystkiego, co chciałam, ale nadal sporo, a mam wciąż czas. 

- Zrobiłam prawko
- Znalazłam super pracę
- Skończyłam temat zębów
- Spłaciłam długi
- Znam angielski na poziomie bardzo zaawansowanym
- Poprawiłam dramatycznie relacje rodzinne
- Jestem spokojna i szczęśliwa
- Rozwinęłam hobby (szachy, badminton)
- Jestem w 100% samodzielna
- Zdobyłam przyjaciół

Nie przesadzajmy....
Ostatnio znowu jest mi ciężko, ponieważ wiem, że termin mojej pracy niedługo się kończy. Miał to być rok, i za 3 miesiące to się skończy. Moje CV jest całkiem ok, jeśli nie zaproponują mi czegoś nowego w firmie (na co są duże szanse, jako, że jestem top 10 w Polsce), to w sprzedaży raczej znajdę pracę - czy to będą nieruchomości, fotowoltaika, czy cokolwiek innego. Mogę liczyć na list polecający w firmie z forbes 500... Natomiast wiem, że ciężko będzie mi znaleźć coś gdzie będę średnio zarabiać na rękę 6.000 pln jak to ma miejsce teraz. Już się martwię na zapas... Nadal oceniam siebie i swoje umiejętności bardzo nisko, bez studiów czuję się jak taki... nie wiem, oszust? Nie wiem skąd te pieniądze. Nie mam kwalifikacji ani umiejętności na papierze.
Moje życie teraz to taki schemat, marnuję masę czasu na nic, ciągle walczę ze sobą. Jestem szczęśliwa, serio, czerpię z każdej chwili, a jednak martwię się przyszłością. Czuję, że nie wykorzystuję potencjału tak jak powinnam. Zamiast siedzieć z książką oglądam netflixa.

Związki? Nie mam pojęcia co się stało, ale mój lęk przed bliskością i zaangażowaniem sprawił, że moje życie obywa się bez mężczyzn. WSZYSTKIE znajomości kończę, nie odpowiadają mi, znajduję coś, co mi nie pasuje. Moje doświadczenia są bardzo negatywne wobec czego patrzę na związki jako coś bardzo ograniczającego. Jestem singielką od 1,5 roku, i był to wyzwalający czas dla mnie. Nie czuję się gotowa na miłość i jednocześnie jej pragnę, doceniając samotność i wolność która wiąże się z jej brakiem. Nawet jakbym chciała to ciężko mi wyobrazić sobie mężczyznę w moim życiu, najpierw chcę zrobić masę rzeczy a  na wspierającego partnera nie  mam co liczyć. Tacy to rzadkość.

Czuję, że przeszłam tak dużo i jestem tak dojrzała jako osoba, że nie mam szans znaleźć partnera równego mi, który by mnie motywował. Na to muszę poczekać jeszcze trochę lat.

Nie mam problemu z byciem samą, wręcz przeciwnie. Uwielbiam spokój i własne towarzystwo, tak w sumie bawię się najlepiej. Wzrusza mnie przyroda i muzyka, literatura piękna i rozmyślania wszelkiej natury. Czuję, że druga osoba by to zaburzyła, jako, że mam tendencję do wchodzenia bardzo mocno w związki.

Odnajduję siebie w sporcie, dosłownie w katowaniu siebie. Uwielbiam wyrzeczenia i ból, biegam długie dystanse. Uwielbiam to uczucie, kiedy nie powinnam mieć sił a psychicznie walczę i daję radę zrobić coś, czego nie podejrzewałam, że mogę. Zdarzyło mi się przebiec 80km za jednym razem.

Cały czas spędzam na szachach i bieganiu, mam mentalność która pozwoliłaby mi pewnie dojść na topke tych dyscyplin w świecie gdybym się im poświęciła ( i robię sporo w tym temacie) a jednocześnie olewam rzeczy które pomogłyby mi na co dzień, jak angielski, programowanie itd. Chciałabym mieć do tego takie serce jak do biegania czy szachów.

Moje ostatnie marzenie to wygrać w loterii i móc robić co chcę, czyli grać i biegać.
Niestety trzeba pracować, zarabiać i zdobywać kolejne szczeble w życiu.
Naprawdę marzę o przerwie, by wyjechać na miesiąc i nie mieć kontaktu z nikim, tylko z własnym umysłem.
Od tak dawna chcę się z nim skonfrontować.

BTW> zainwestowałam w bitcoina, dokładając tam pieniądze od ponad pół roku. Rozporządzam też aktywami od rodziców i siostry, którzy mi zaufali w tej kwestii. Obecnie włożyłam tam 20 tys zł, i dokonałam  3 znaczących sprzedaży, finalizując ostatnie na 47,5 tys DOL (co było błędem, jako że wynosi teraz 51,5) zwiększając aktywa do 26 tys zł.

No ale dlaczego zaraz mitomania? Kryptowaluty działają podobnie jak giełda, raz się zarabia a raz traci. W tym przypadku autorka sobie zarabia.
Sam nigdy bym w to nie inwestował bo dla mnie te wszystkie giełdy/krypto jest jak rzucanie lotkami na chybił-trafił.
Wystarczy pierwszy lepszy krach na rynku i już do widzenia z oszczędnościami.

Autorka raz zarabia 6 koła a raz +10 koła i super
(osobiście uważam, że mówienie o zarobkach ma sens tylko i wyłącznie, gdy podaje się również ilość przepracowanych godzin - a o tym ludzie już często wolą nie mówić)

Zobacz jak ratownicy medyczni mieli w czasach covida te wszystkie dodatki covidowe, niektórzy wykręcali po 15 koła miesięcznie robiąc 300-400 godzin.

Podobnie to co się teraz dzieje w transporcie. Zrób kategorię C+E i pracując na międzynarodówce zarobisz spokojnie 10 koła w podwójnej obsadzie.
(Tylko, że już nikt nie mówi, że jest to w systemie 6 tygodni w kabinie i 1 tydzień w domu)

Ja pracuję jakieś 20-25h tygodniowo. Myślę by zejść do 15-20h utrzymując takie same zarobki jak teraz (czyli idę w drugą stronę - skracania czasu pracy)
A mimo to stać mnie było by kupić 3pok mieszkanie w dużym mieście w większości za gotówkę

Ludzie jakby mogli to siedzieliby w robocie 24/7

Dzisiejszy wpis będzie troszkę gorzko - słodki.

Od strony mojego ojca miałam babcię, z którą nigdy nie byłam blisko. Jako dziecko byłam bardzo hiperaktywna, a ona ze swoimi staroświeckimi poglądami miała mnie za czarną owcę rodziny. Był czas, kiedy chciałam naprawić z nią kontakt, jako że była samotna. Mieszkała między moim domem a szkołą gdy chodziłam do liceum, więc wracając wpadałam do niej ok. 3 razy w tygodniu. Robiłam zakupy, sprzątałam, wyprowadzałam psa, rozmawiałam z nią. ZAWSZE byłam oceniana i musiałam uważać na słowa. Albo miałam jej zdaniem za ciemne brwi, za krótką spódniczkę, zbyt złe oceny, złe wybory życiowe - ah, cokolwiek, byle coś. Trwało to ok pół roku, gdy babcia powiedziała mi przy rodzinie coś bardzo chamskiego i stwierdziła, że "wpadłam może raz czy dwa". Wtedy ucięłam te wizyty natychmiast.

Babcia niedługo później miała mały wylew, przestała wychodzić z mieszkania. Należy tu wspomnieć, że miała należytą opiekę. Moja ciocia to osoba majętna, więc babcia miała opiekunki i sprzątaczki. Razem  z moim ojcem odwiedzali ją codziennie, ale - co dość istotne - sama wychowała ich w geście, że rodzina nie jest istotna, więc nie byli blisko ani  ze sobą, ani z nią. Te odwiedziny trwały 10 minut i były mocno z przymusu. Była samotna. Twierdziła, że moja matka stała  za moim nagłym brakiem odwiedzin.

Nawet chyba tu gdzieś wspominałam o planach naprawienia z nią relacji, ale nie czułam, że tak ujmę, motywacji. Z tą kobietą nie byłam zżyta w żaden sposób a całe życie była dla mnie wredna. Dlaczego jej choroba miała to zmienić? Natomiast moja siostra namówiła mnie do próby, ponieważ sama stwierdziła, że olewa jej teksty albo odpowiada tak samo chamsko i nagle babcia zmienia się w uprzejmą osobę, nawet całkiem zabawną. Więc zaczęłam wpadać. Nie często, może co 2 tygodnie, albo jak byłam w okolicy. Zachowywała się inaczej. Była miła i cieszyła się.

Nagle zasłabła i trafiła do szpitala z COVIDEM. Zaraziła ją opiekunka. 3 dni później zmarła. Szok, trochę łez uleciało, ale kurczę  - poczucie miałam typu "no znam ją, ale w sumie jest mi obojętna". Najgorsze, że nikt się specjalnie nie przejął. Wstrząsnęło mną to, gdyby moja matka umarła to bym się nie zebrała do końca życia, a mój ojciec dziś ma się tak samo jak dzień przed jej śmiercią. Ja wiem, że to jej zachowania za życia do tego doprowadziły, i nie ma co żałować, ale to szokujące.

Do czego zmierzam... Babcia zostawiła mieszkanie. 1/2 dla ciotki i mojego ojca. Ciotka wyceniła je na 200 tys i żąda 100, jego wartość rzeczywista to ok 400 tys. Rodzice ich 100 tys podzielili między mnie i siostrę, więc do spłaty mam 150 tysięcy. Dziwne, że będzie moje,  jako, że ma dosłownie dziesiątki zdjęć w tym mieszkaniu, a nigdzie mnie. Jakbym nie istniała. Całkiem spore, w kompletnym centrum miasta wojewódzkiego. Oczywiście, jestem bardzo ucieszona, ale przeraża mnie ilość zobowiązań teraz i pracy.  Jest do kompletnego remontu, paskudnie brudne, dramat. Staramy się zorganizować to bez kredytu, mam trochę oszczędności i rodzice również. Nie chcę płacić odsetek, ale oczywiście zapłacę jeśli będę musiała. Obecnie zostało mi 60 tysięcy do zebrania, ale jeszcze trochę opcji.  Natychmiast ucięłam wszelkie wydatki, wyjazdy itd. Najgorsze, że ja pracuję na zleceniu, więc mam ZEROWĄ zdolność kredytową. Muszę liczyć na pomoc rodziny.

Natomiast - tak czy siak, z kredytem i "umowami słownymi" np. z siostrą, jestem zdolna bez problemu spłacać po 4000 zł miesięcznie. Zdecydowałam się wynająć jeden pokój.
Tu przechodzimy do kolejnej sprawy. Dostałam kolejny awans, m.in będę reprezentować firmę na dużych eventach jak np. sylwester z polsatem itp. Dostałam inną ofertę pracy, ale byłabym w wyjazdach 3 tygodnie w miesiącu. Za to miałabym ok 10-15 tys miesięcznie, oczywiście opłacone hotele i diety żywieniowe. To chyba najlepsze wyjście by jak najszybciej spłacić mieszkanie i je wyremontować. Gdybym wynajęła pokój, mogłabym obniżyć czynsz za opiekę nad kotem i roślinami.

Tak czy siak, jestem w kompletnym szoku. Gdy zaczęłam temat, byłam w tak totalnej dupie - bez wykształcenia, kompletnie zdołowana, tyrająca jako kelnerka albo bez pracy z powodu covida, w długach, tuż po rozstaniu. Nie miałam nic. Byłam załamana moim życiem. MINĄŁ ROK I NIECAŁY MIESIĄC.

Teraz okazuje się, że dopiero co skończyłam 24 lata, a mam dobrą pracę z zarobkami rzędu 6-7 tysięcy (od prawie roku), niemal idealne relacje rodzinne i przyjacielskie, jestem w najlepszym stanie psychicznym  mojego życia, przebiegłam półmaratony, mam prawko, auto, a do tego będę mieć całkowicie własne mieszkanie i mam ofertę pracy w prawdziwej karierze i z niewyobrażalnymi wcześniej zarobkami. Autentycznie przeszłam z wyniku "masz za mało jak na swój wiek" do "masz dużo więcej niż twoi rówieśnicy".
To nie przechwalanie się, a autentyczny kamień z serca. Większość moich problemów została po prostu rozwiązana. Mam co robić, zarabiam, mam gdzie mieszkać. Teraz trzeba to wszystko utrzymać i dążyć do tego, by było tak jak w moich marzeniach.

Jeszcze trochę mnie czeka; zmiana pracy, zaciskanie pasa i remonty, natomiast  jestem bezpieczna. Daję radę.  Nie mam mężczyzny, mam pomoc rodziny, ale tak czy siak, nikt nie zrobi mi już krzywdy. Wiem jak się bronić i nigdy nie będę zależna finansowo od partnera. Tylko tego chciałam.

Poznałam kogoś, ale ah, nie ma co pisać nawet. Jak zwykle mam masę ale i mało za, ale znając siebie śmiało to ignoruję. Chłopak jakby czytał mi w myślach, bo mnie zostawia w spokoju całkowicie. Widzimy się, zostaje na noc, a rano nie mogę się doczekać aż pójdzie bo mi za dużo. Wychodzi po czym nie rozmawiamy w ogóle. Pierwszy dzień się cieszę, bo już mam plany jak to skończyć, następne mija następny dzień i już bym mogła się spotkać, jeszcze następnego dnia już mi brakuje rzeczy które bym mu chciała powiedzieć, a następnego myślę o nim bardzo często i to zwykle czas gdy napisze zaproponować spotkanie.

Jest stuprocentowo zdrowy psychicznie, nieagresywny i spokojny. A to naprawdę wszystko czego mam wrażenie, że teraz potrzebuję. Jedyne moje ALE to to czy ja w ogóle powinnam się teraz wiązać, bo mam dużo do zrobienia i mało głowy do zaangażowania po ludzku. On jest kompletnie zdecydowany i mi oświadczył, że chce być oficjalnie w związku, ale mu powiedziałam, że ja jeszcze nie i  więcej nie poruszył tematu. On nie wie nic, co mi się w życiu przytrafiło, żadnego problemu nie zna. Chcę, żeby tak zostało, jednocześnie on jest taki niewinny i uroczy w tym, jak nie zna życia. Dosłownie przeszedł przez życie bez jednego, większego problemu i to robi między nami taką przepaść w doświadczeniu życiowym. Ale może ja potrzebuję kogoś takiego, kto by nie miał zmartwień? Kogo największym zmartwieniem byłabym ja i moje dziwne przeżycia?

Oczywiście żartuję, a jak zwykle, czas pokaże jak będzie. Do usłyszenia.

No ja myślę że to żarty
Jest stuprocentowo zdrowy psychicznie, nieagresywny i spokojny. A to naprawdę wszystko czego mam wrażenie, że teraz potrzebuję.

raczej błąd niewiele jest takich osób chyba że chłopak wychowywany był pod kloszem ale to też dysfunkcja
,możesz Ty się bardzo pomylić ,są cwańsi i sprytniejsi od Ciebie naprawdę
Ta intuicja to trochę idealizowanie jest życzeniowa takie moje wrażenie niestety
jedno wkrótce będzie płakać gorzko
trochę niebezpieczna to zabawa z ludźmi ludzie to nie zabawki a możesz Ty poczuć się skrzywdzona ,Twoje doświadczenie nie jest jedynym wzorem i nie jest wyjątkowe jednocześnie ,

"a jak zwykle, czas pokaże jak będzie."
mądrala

Niestety to prawdopodobne Herlino i się zdarza bardzo często osobom z taka historia jak Twoja
ja nie jestem obiektywny ,często wydaje mi się że przesadzam i trochę na siła szukam ,znajduje inne osoby uzależnione od czegoś tam
ale nie w Twoim wypadku,uciekłaś ewidentnie w pracę ,sporty to nagminne, teraz po dłuższej przerwie zamieniasz dragi z którymi masz kiepskie wspomnienia i przykre konsekwencje na alkohol ,który wydaje się bezpieczniejszy,tylko to nie substancje są największym problemem,ale właśnie to co robisz z emocjami i uczuciami ,wszystkie dla Ciebie są prawdziwe to fakt, tyle że istota takich problemów jest albo ich tłumienie albo ,wypieranie lub uciekanie znieczulając się czymś tam .
Różnie to bywa u osób które miały kontakt z narkotykami ,czasem uzależnienie od alko przebiega  niby wolniej bez większych konsekwencji ,nie wiem co Ci napisać  więcej ,szkoda ze zrezygnowałaś z terapii na rzecz kariery ale to nic wyjątkowego i nadzwyczajnego w sumie ,niektórzy koniecznie za wszelką cenę chcą sami sobie poradzić i wywarzają ciągle otwarte drzwi
Co dalej z Tobą co zamierzasz w związku z tym wrażeniem ,jeżeli to tak zostawisz to wierz mi będzie srogo i kiepsko prędzej czy później wrócisz do stanów takich jakie miałaś z prochami i alko ,to samo nie mija wzorzec nałogowej regulacji uczuć masz wypalony w neuroprzekaźnikach.Oczywiście zrobisz to co zrobisz niby po swojemu tylko że to też jak potem się okazuje nic wyjątkowego .
W każdym bądź razie wybierasz na moje oko znacznie trudniejszą i cięższą drogę nie wiadomo dokąd , nie straszę Ci i nie chce zniechęcać do życia i już nie przynudzam .Trzymaj się po prostu bo może być więcej cierpienia i bólu znając życie nie tylko swoje.

Hejka!

To ja, Herlina, i chciałam napisać  update.

Obiecuję, że wszystkie co piszę to sama prawda i tylko prawda, bo ciężko będzie uwierzyć. 

Nawet nie czytam postów na górze. 
Nie pamiętam co myślałam,  mogę powiedzieć jedynie jak jest teraz. 

W sierpniu  minęły 2 lata, od kiedy poznałam mojego obecnego narzeczonego. Jest to absolutnie wspaniały człowiek i pierwszy mój zdrowy związek w życiu.  Nigdy,  ale to nigdy ten człowiek mnie nie zawiódł i jest absolutnie moim ride or die. Po raz pierwszy doznaje miłości kompetnej i czułej.

Zapisałam się na studia zaoczne, licencjat będę zdawać tej zimy. Nam stypendium naukowe i radzę sobie wspaniale.

Dostałam po babce mieszkanie,  w którym mieszkam obecnie, które wyremontowałam i które niedługo skończę spłacać. 

Z siostrą relacje są słabe. Przyjaźń umarła,  odseparowalam się emocjonalnie i kontakt mamy sporadyczny.

Dostałam pracę,  w niej awans po 3msc, a potem po 12. Możecie wierzyć lub nie ale jestem regionalnym kierownikiem sprzedaży w bardzo dużym projekcie, swietnie radzę sobie na tym stanowisku i zarabiam 10k+ brutto miesięcznie. Mam pod sobą ponad 400 osób. 

Za niedługo  kończę 27 lat, mam  cudownego partnera,  plan na edukację, świetne stanowisko, własne mieszkanie i przede wszystkim  jestem szczęśliwa. 

Udowodniłam sobie, że mogę wszystko.