Hej, jestem ciekawa co myślicie o moim opowiadaniu, jestem ciekawa każdej opinii, ciut autobiograficzne, ale większość wątków jest fikcyjna.
---
Rozdział 1.
Nie wiem od czego zacząć, więc chyba zacznę, że nigdy nie spotkaliście osoby która by tak nie pasowała do swego imienia. Jestem Dalia. I naprawdę nie wiem co w mej matce siedziało w głowie, że dała mi na imię nazwę puchatego różowego kwiatka. Owszem, pulchna jestem, ale nie ma we mnie ani trochę słodyczy!
Dobra, wyzywam się na niewinnym imieniu gdyż od miesiąca chodzę na przezmian zła, podejrzliwa oraz smutna, pomimo iż podjęłam dobrą decyzję i że teoretycznie chyba zrobiłam najlepszą rzecz jaką po prostu mogłam zrobić. No, ale od początku.
Lat mam prawie dwadzieścia pięć i mam na imię Dalia ale to już wiecie, natomiast nie wiece, że śpieszyło mi się na ten świat, ja, intelektualistka ( kojarzycie ten mem? Nie?) urodziłam się pod koniec sierpnia, ćwierć wieku temu i nie byłoby nic w tym dziwnego gdyby to nie było cztery miesiące przed terminem, i nie obyło się to bez konsekwencji gdyż przez to wcześniactwo i towarzyszące mu niedotlenienie jestem po prostu fizycznie niepełnosprawna i tak już zostanie. Jednak naprawdę nie ma tragedii.
Dobra, dość tego siedzenia przed kompem. Trzeba wstać. Wstałam. Wzięłam moje niebieskie kule ozdobione różnymi dziecinnymi naklejkami.
Rozejrzałam się po moim nowym, wiejskim pokoju. Boazeria faktycznie ma swój urok, a że okryty jest nimi cały pokój to się będę musiała przyzwyczaić do widoku odeskowanego pomieszczenia no, ale podeszłam do lustra, opartego o jedną ze ścian, wielkie, prostokątne, jeszcze bez żadnej ramy, bo nowy mąż matki przecież nie ma czasu na takie pierdoły, on w ogóle nie ma czasu na nic co dotyczy „naszej” rodziny, no ale co się dziwić, gdy się nagle zostaje ojczymem, trójki całkiem wyrośniętych dzieciaków, w tym dwójki wciąż pod jego dachem.
Zerknęłam przed lustro, o ile w myślach sama próbowałam siebie uspokoić, że przecież zostały jeszcze jakieś trzy tygodnie, że mama nie musi być taka jak w styczniu, że przecież wcześniej nie była taka świrnięta, ale po swojej twarzy, bladej i ściśniętej strachem widziałam, że sama nie wierzę w to co samej sobie mówię.
Od paru lat jeżdżę do ośrodka rehabilitacyjnego, na turnusy, w sumie zrobili kawał dobrej roboty bo znowu postawili mnie do kul na nowo, to tam zaczęłam chodzić też przy kijkach takich jak do nart, co prawda wciąż nie jestem w tym dość samodzielna, bo ktoś ciągle musi obok mnie być, ale powoli dystans się zwiększa i nie potrzeba być tak blisko jak kiedyś, ale rodzina chyba myślała, że postępy to będą szły piorunem, ale nie tędy droga, wszystko wymaga czasu. Na ostatnim, styczniowym turnusie, ciągle słyszałam jaka to ja jestem zła, że mam minę jak idiotka, że mama wstydzi się mną przed koleżankami, że inni pacjenci, nawet w wieku mocno dziecięcym potrafią więcej, że skoro nie umiem chodzić bez asekuracji to po co ćwiczyć, że po cholerę rozpinam wszystkie trzy paski w butach gdy wystarczą dwa że powinnam umieć już więcej, to że przeszłam przeszłam przez całą salę rehabilitacyjną bez asekuracji zostało skomentowane, że za sztywno, to, że doszłam sama do pokoju gdy strzeliła na mnie focha bo idę za sztywno i ma wstyd przed wszystkimi ludźmi zostało skomentowane, że mam okropną minę, nalega na mnie na zmianę ośrodka, pomimo że sama mówi, że widzi postępy, ale to według niej za wolno, i ona nie ma do tego cierpliwości, plus inny ośrodek jest bliżej miasta to by miała bliżej na zakupy, że nie powinnam przecież tak się złościć, że mogłabym to zrobić dla niej. Mego zdania nie chce słuchać, jej argumentem jest to, że nie powinnam mieć żadnych przerw pomiędzy zajęciami, że tam strasznie dużo bab pracuje, no i że główne zajęcia powinny trwać 120 minut a nie 90, pomijając to, że kiedyś trwały 80, plus do tego jest też multum innych zajęć wypełniających cały dzień. W styczniu czepiała się najwięcej i najbardziej pokazowo dlatego mi to tak weszło do głowy, nie rozumiem czy to przez menopauzę, czy przez to, że rzuciła palenie, ale było straszne, w domu też nie jest lepiej, przed każdym spacerem z nią czuję ucisk w żołądku, bo zawsze mi mów, że idę, źle niepoprawnie i to czasami takim tonem, jakby się mnie brzydziła, powinnam się przyzwyczaić, bo słyszę to już od dzieciństwa i jak sama mówi to ma być motywacja, jednak tak mi strasznie zależy na postępach, że każde słowo krytyki boli mnie strasznie. I jeszcze to żalenie się braciom ( o żaleniu się braciom,wiem od tego młodszego, nie ma dnia bez słowa krytyki z jego ust w mą stronę) że mam trudny charakter, że chciałaby córki która pomaga w domu, jednocześnie na moje chęci do pomocy odpowiada: „A w czym ty możesz mi pomóc?” ale ja też chyba jestem jakaś nadwrażliwa, bo mi się łzy nabrały do oczu. Niedobrze mi, nie wiem czemu. Nie mam też kogo innego wziąć jako opiekuna na turnus, a nie jestem na tyle samodzielna by sobie poradzić
Czemu ja się do kroćset się tak tym wszystkim przejmuję?! Usiadłam na moim łóżku, wbijając wzrok w podłogę. Sama wiem, że nie jestem idealna, że faktycznie mam trudny charakter, może to faktycznie moja wina…?
Rozmyślania przerwał mi powiew wiatru na karku – ktoś otworzył drzwi. No, tak Daria, w końcu to też jej pokój. Daria ma siedemnaście lat , jest córką ojczyma i dzieli ze mną pokój, bo wybrała życie u mentalnie nieobecnego ojca, byłego górnika, który na wcześniejszej emeryturze po prostu przeniósł się na wschód kraju, no ale się nie dziwię jej matka z czego mi wiadomo jest alkoholiczką, więc każdy dom jest dla niej lepszy niż tamten.
Naturalnie, nie umiem myśleć o niej jak o siostrze, ale to chyba naturalne, skoro nie wychowywałyśmy się razem, no i mieszkamy ze sobą dopiero od miesiąca, traktuje ją jako mało uciążliwą współlokatorkę, chociaż casami mnie wkurza, że mamy dość podobne imiona co czasami bywa źródłem pomyłek.
Daria od progu zainteresowała się mym stanem, nawet nie zamykając drzwi podeszła do mnie:
- Co się stało? - Zapytała, przykucając przede mną.
Wtedy złość uderzyła mi do głowy, nie wiem czy bardziej na samą siebie, bo nie potrafię cieszyć się turnusem, który przecież tak uwielbiam, tylko rozpamiętuję nieporozumienia ze stycznia, to że nie umiem gadać o moich emocjach, czy to, że laska czepia się ewidentnie nie swoich spraw.
-Nic! - odburknęłam – Zostaw mnie w spokoju.
Na szczęście nastolatka nie była natarczywa i z nieco obrażoną miną po prostu wyszła. Od razu mnie naszły wyrzuty sumienia, w głowie huczały słowa o mym trudnym charakterze, a jednocześnie czułam się niesprawiedliwie traktowana. Po okołu dwudziestu minutach mi przeszło, z pulsującym jeszcze ciśnieniem w głowie po prostu podeszłam do lustra.
Życie jest niesprawiedliwe!
Daria, pomimo że jest młodsza to jest lepsza ode mnie w każdej dziedzinie, ona jakoś wie jak gadać z ludźmi, ma urok osobisty, ja często jestem brana za chamkę, ona ma koci wdzięk, ja mam wdzięk słonia, ona ma piękne szare oczy w kształcie migdałów, a ja małe, okrągłe zielono-brązowe ślepia odcieniem przypominające butelkową zieleń. Ona ma długie, gęste kasztanowe logi, ja co prawda też gęste, ale w kolorze mysiego blondu, ona jest szczuplutka, a ja przy 148 cm warze 60 kg, no i jeszcze te masywne ramiona, które wcale nie są silne, więc to tylko tłuszcz, co prawda od pół roku się odchudzam i i spadłam z 70 kg do 60, ale dla mnie to wciąż za mało! No i jeszcze co miesiąc muszę się pozbywać owłosienia z twarzy!
Jejciu, jak ja się nad sobą użalam.
Zastanawiam się czy to nie przez moją najnowszą sytuację z moim toksycznym przyjacielem i przez to, że czuję się po prostu samotna.
No, ale już dzisiaj nie chce mi się o tym gadać.
Trzeba być twardą.
