problemy związkowe - Netkobiety.pl

Mnie do ostrego myślała dałaby informacja o tym że nie wie czy kocha. Btw, wydaje mi się że jesteś bardzo zaborczy, ale może się mylę.

Tak, jestem zaborczy...

Nie ma opcji kolego Zbyt dobra dziewczyna.

Każdy pewnie tak mówi, póki nie dostanie obuchem w głowę, kiedy jego/jej ukochana/ny nie odwróci się i nie kopnie w tyłek...

Rozumiem chłopaki co macie na myśli, ale jakby to głupio nie brzmiało (sprawdziłem ją) to nie raz do niej wpadałem bez zapowiedzi. Widziałem jej telefon. Nic, a nic nie wskazuje nawet na jakiś błahy kontakt z innym mężczyzną. Oczywiście sam myślałem o tym, ale wykluczyłem ten motyw.
Dmucham na zimne, nie wiem co musiałbym jeszcze zrobić, aby to potencjalnie wykryć

Z przykrością muszę napisać, że w stosunku do tej kobiety zachowywałeś się za przeproszeniem jak gówniarz! Byłeś egocentrykiem który nawet nie chciał tego ukrywać. Obdarowywałeś Ją "wybuchami", "zmianami nastroju", wieczną "krytyką", "zdarzały Ci się kłótnie - nigdy nie zwracała Ci uwagi!!" Początkowo znosiła te fanaberie, ale w końcu pękła, bo było to  nie do zniesienia... . Jasno i czytelnie Ci powiedziała: "ciągłe zwracanie uwagi i egocentryzm zabiły moje pozytywne do Ciebie nastawienie...". A co Ty sobie myślisz, że kobieta jest  niewolnicą?? Zrobiła dobrze i życzę jej wszystkiego najlepszego. "...miałeś chamie złoty róg...".

Odpuść, to nie ma sensu , prawdopodobnie zraziłeś ją do siebie , a przedlużanie agonii nikomu nie posłuży. Musisz to zakończyć definitywnie i dać jej wolność, potem popracować nad sobą.

Mądre słowa to co napisałeś. Doceniam. Moja przemiana na pewno nastąpi. Już mocne kroki w tym kierunku wykonałem. Przejrzałem na oczy.
Tak czy inaczej będę próbować, bo nie poddaje się tak łatwo. To czy zostanę zapamiętany jako samiec alfa, zimny drań, dureń,  pseudo romantyk czy błazen nie ma dla mnie żadnego znaczenia. To i tak zostanie na zawsze między nami.
Jedynie ona może tylko obrosnąć w piórka, ale jeśli źle to przyjmie i zinterpretuje to daleko nie poleci.

A po co probowac? Dziewczyna Ci mowi, ze Cie nie kocha. Olac to, czy tak mysli czy nie mysli. Powiedziala to powiedziala, zaakceptuj to i przyjmij do siebie.
Daj jej spokoj po prostu. Poddawanie sie czy nie poddawanie to bez sensu skoro ona Ci wprost powiedziala, ze Cie nie kocha.

Ale co to zmienia? Czy wydźwięk i znaczenie słów nie kocham, staje się w tym momencie inny?
Ma inny przekaz?

Ona Cię nie kocha, daj jej spokój. Tym, że chcesz o nią walczyć, pokazujesz że wcale się nie zmieniłeś, bo musi wyjść na Twoje.

Jak radzić sobie ze wspomnieniami? Mamy ich ogromna ilość. Mnie one w tej chwili niszczą. Gdyby ich nie było, nie czułbym takie przywiązania emocjonalnego. Moja pamięć ma w sobie najmniejsze niuanse. Tak jak to w życiu jest w dodatku jedynie dobre chwile, złe momenty same się ulotniły.
Wiem, ze ona ma na odwrót. Nic ja nie niszczy. Cieszy się ze były. Pamięta duzo złych momentów, a te dobre po prostu były i tyle.

Myślę, że z mojej strony ten związek trwał tak długo właśnie dzięki wspomnieniom. Dzięki nim w słabych momentach zawsze wiedziałem, że dobre chwile zawsze się będą pojawiać. Motor napędowy tej całej machiny. Mam wspomnienia i z pierwszego roku, jak i z ostatniego. Stąd też w tej chwili nie potrafię o niej źle myśleć. Wiem, że mojej winy w tym całym zamieszaniu było najwięcej. Myślę, że to też nie daje mi spokoju. To, że się obwiniam. ze idealizuje całość. Wokoło każdy mi mówi, że nigdy nie ma winy tylko z jednej strony. W mojej sytuacji, nie jestem w stanie w to uwierzyć tak do końca. Jestem zły. Ciężko mi sobie wyobrazić, że już nigdy w życiu nie będę mógł jej dotknąć. Ścina mnie to z nóg.

Fajnie napisane. Dziękuję.

Zastanawia mnie jeszcze jedna rzecz. Kwestia jak powinna wyglądać zdrowa, stabilna relacja w związku. Moja partnerka zawsze mi mówiła, że miłość jest prosta. Ona kocha mnie takiego jakim jestem i nie chciałaby mnie nigdy zmienić (mocno się to kłóci z tym co mamy teraz). Ona oczekuje ode mnie tego samego (nie dawałem jej aż tak tego bardzo, uważałem że trochę należy do tego podejść jak do "biznesu" ustalić pewne zasady, wytłumaczyć sobie nasze podejście). Zawsze próbowałem z nią ustalić jakie rzeczy mnie denerwują, chciałem aby i mnie wypunktowała. Drobne, błache sprawy. Nigdy nie chciała tego zrobić, bała się że ją wypunktuje od stóp do głów. Mówiła, że nigdy się nie chce zmienić. Powinienem zaakceptować taką jaką jest. Czy to nie jest przypadkiem dziwne? Zawsze wydawało mi się, że taka rozmowa usuwa potencjalne kłótnie, daje możliwość pracy nad sobą... Strofowało mnie to zawsze. Jej upartość była niesamowita. Było to w dużym stopniu powodem mojego zachowania. Czułem, że przez to mnie nie szanuje - możliwe że źle to interpretuje

Straszny z ciebie naiwniak. Nie dziwie się, że seksu nie ma. Tacy niewiele dostają od życia. Ogarnij się facet.
Prosta sprawa. Gdybyś ja denerwował swoim zachowaniem, to i seks by był. A niestety cała uwaga tej dziewczyny jest gdzie indziej. Z takim podejściem jak masz do siebie, nie jest trudno wmówić ci, że jesteś największym potworem i egoistą na świecie. A przecież nie trzeba wielkiej wyobraźni, że ty tą dziewczynę kochasz miłością pierwszą i nieskalaną. A dziewczyna szuka gałęzi, coś tam jej nie wypaliło i ma ciebie, więc wróciła. Nawet seksu nie musi z tobą uprawiać, bo wie że jesteś cały jej.

Za bardzo wszystko analizujesz i rozkladasz na czynniki pierwsze. Niepotrzebnie

Ona cie juz nie kocha i nie chce z toba byc.
Was juz nie ma jako para.
Musisz to zaakceptowac i przestac sie oszukiwac, dorabiajac historie tam, gdzie jej nie ma.

Marjan, musisz zrozumieć, że po prostu poległeś na wszystkich frontach w tym związku. Dziwię się Twojej ex, że tak długo z Tobą wytrzymała... kto chciałby być z wiecznie krytykującym, wybuchowym, zaborczym facetem? ano nikt normalny na pewno. Dla Ciebie ktoś taki byłby atrakcyjny?? nie sądzę. I nie wierz w to, że kobieta nie jest w stanie odejść ot tak, bo ma już dość - a nie od razu do następnego partnera. Ja odeszłam.
Jestem przekonana, że ona długo będzie się wylizywała po Waszej relacji, bo na pewno zrujnowałeś jej poczucie wartości i kobiecości. Ja na jej miejscu w życiu bym nie dała Ci kolejnej szansy. A to, że się zmienisz - hmm nie chcę Cię zniechęcać, ale to nie takie proste i wymaga masy pracy, lat terapii... Nie oszukuj się. Ale zrób to dla samego siebie, bo żadna z Tobą nie wytrzyma na dłuższą metę.

Tyle, że większość ludzi, zwłaszcza na początku znajomości, ukrywa swoje wady. Jakoś nie wierzę w to, że ex dziewczyna Autora miała podane na tacy, jaki on jest (mimo że on twierdzi inaczej). Zresztą niemożliwe jest prawdziwe poznanie kogoś szybko - to się dzieje stopniowo jednak. Więc i ona odkrywała cechy Marjana - i z czasem zaczął się jej coraz mniej podobać. Po co się z kimś męczyć?

Jeśli w przyrodzie naprawdę istnieją przypadki, że jedna osoba odchodzi w próżnię, to raczej musi mieć naprawdę poważny powód. Może właśnie taki, że niestety już z dotychczasowym partnerem nie idzie wytrzymać..Ale ciężko przecież od razu wszystko wyczuć. Ile razy tak bywa, że sam początek jest wręcz wymarzony a potem stopniowo wychodzi z kogoś druga natura? Plus dla Autora, jeśli widzi swoje dotychczasowe błędy..

Lady Locka masz absolutną rację kocha się pomimo, a nie za coś. Trzeba akceptować partnera takim jakim jest, przecież dlatego jesteśmy właśnie z nim, a nie z kimś innym.

Autorze odniesienie do 1:
Szczerość, akceptacja, zrozumienie ( kolejność dowolna)

Ona Cię nie szanuje, bo Cię nie słucha, czy nie robi tego czego Ty chcesz? Ona po prostu miała inne podejście patrz j.w. Mam wrażenie jakbyś probował grać w tym związku w " przeciąganie liny" , kto kogo przeciągnie ten wygrywa, a to nie o to chodzi. Chodzi o to aby ta lina byla w ruchu, ale w jakichś granicach , tak abyście oboje mogli ustać na nogach i jedno drugiego nie ciągnęło po ziemi.
2. Po co analizujesz jej zachowanie, co Ci to da? Dla osoby porzuconej najlepszym wyjściem jest zaniechanie wszelkich kontaktów, aby nie rozdrapywac ran i pozwolić im się zabliźnić.

A ja myślę, że te wszystkie straszne krzywdy jakie jej wyrządził, jest mocno przesadzona i do absurdalnych rozmiarów wyolbrzymiona,
żeby panna tylko nie musiała się tłumaczyć z prawdziwych powodów odejścia. Toż to klasyka rozstań, a on tu rozkminia nie wiem co.
Jeśli on taki faktycznie jest jak tu to opisuje i rzeczywiście jej to tak bardzo przeszkadzało, to proszę mi odpowiedzieć na dwa łatwe pytania:

1. Dlaczego nie zostawiła go wcześniej i na co czekała przez te 3 lata, aż co się wydarzy, nastąpi nagle cudowna przemiana?

2. Skoro już podjęła decyzję o odejściu (w listopadzie) bo on taki okropny i zły, to po kiego wała znów do niego wróciła?

Tylko bez górnolotnych filozofii proszę i naiwnych historyjek o biednej cierpiętnicy, która z wielkiej miłości dawała mu kolejne szanse,
aż w końcu stwierdziła, że więcej nie da i poszła sobie w siną dal (oczywiście leżała cały czas w domu pod łóżkiem i zanosiła się płaczem)
a po chwili jednak jeszcze raz sobie to wszystko przemyślała i doszła do wniosku - a co tam jeszcze jedną mu dam - no i wróciła, tadam.
Po co się pytam, żeby siedzieć nabzdyczona przez trzy miesiące i nawet się z nim nie bzyknąć? No to po co wracała, proszę słucham...

Jak tam w tle tej przejmującej historii nie było boczniaka z którym nie wypaliło, a teraz pewnie temat powrócił, to ja jestem wodzem Apaczów

Post usunięty z powodu naruszenia punktu 6 postanowień szczególnych Regulaminu Netkobiet.
Proszę o powstrzymanie się od publikowania tego typu treści - to zwyczajne nabijanie postów i robienie niepotrzebnego off-topu. Od rozmowy na luzie są netkafejki. Otrzymujesz I ostrzeżenie.

Marjan, a dla Ciebie czas się zatrzymał, że od 2017 masz ciągle 27 lat?

Może nadzieja, może sentyment..a może brak lepszego pomysłu na życie. Bo gdyby milosc, to nie byłaby sfochowana.
Jakie to ma znaczenie. Natomiast by nie tracić czasu to albo musisz się poważnie zaangażować w terapię, albo z niej zrezygnować i szukać kogoś bardziej dopasowanego.

A możesz się sprecyzowac na co chcesz czekać? Bo mam wrażenie, jakbyś był oplątany w jakąś gumę, która caly czas rozciąga się,  ale i tak wraca finalnie do punktu wyjścia, czyli chęci naprawiania czegoś, czego nie ma.

Dać sobie ochłonąć i odczekać to powinieneś Ty sam. Nikt inny. Jak już to zrobisz, zrozumiesz że ten związek należy do historii. Nie zawracaj dziewczynie głowy i nie licz na cokolwiek więcej z jej strony.

Jestem zrozpaczony. Zawsze myślałem, że jak kogoś się kocha to na zawsze.

Błahe słowo to KOCHAM

Chłopie, odpuść, bo to już się robi nieprzyjemne..

jak nie chcesz z nią kontaktu to ją poblokuj na portalach społecznościowych.

Jakiś czas temu po 3 tygodniach od zerwania skontaktowałem się z nią. Czy moglibyśmy się spotkać. Powiedziała, że ok, ale nie wie kiedy i nie do końća rozumie po co mamy się spotykać. Nie chcę, żebym odbierał to za jakieś znaki. Generalnie pogoniła mnie nie dając mi szans na powrót. W tym momencie odetchnąłem trochę, czysta informacja. Ale pojawiają się schody. Po dwóch dniach napisała, czy odpowiada mi jakiś tam dzień. Zdziwiłem się mega, bo miał być koniec. Zapytałem po co? Ona na to, że przeprasza za swoje zachowanie ale chce się spotkać i rozmawiać o nas, że jest jej ciężko i w ogóle. Spotkaliśmy się. Wpadła mi w ramiona, pocałunki, rozmowa. Postawiłem sprawę jasno. Dajmy sobie czas i pomyślmy co możemy w sobie pozmieniać, aby to naprawić. Zgodziła się, przyznała mi rację. Zapytałem, aby się utwierdzić czy tak czy inaczej próbujemy? Odpowiedziała tak. Po spotkaniu odezwałem się do niej 2-3 razy z krótkim pytaniem jak mija dzień. Odpowiadała dość szybko, że ok. Czułem że jest jakaś nieobecna. Nie próbuje w ogóle ze mną rozmawiać więcej. Uznałem, że ciągle myśli. Po tygodniu zapytałem kiedy się widzimy, odpowiedziała że nie wie. Poprosiłem, żeby wyznaczyła termin. Powiedziała, że nie wie. Że jak nie w tym tygodniu to przecież możemy za dwa... Mega mnie to dotknęło, bo od razu pomyślałem że gdzie tu miłość, robiła ze mnie winnego że naciskam. Zaproponowałem spacer, powiedziała że jest przecież zimno na to (a godzinę wcześniej sama chodziła po parku).  Gdzie chęć najszybszego bycia z sobą. Pojechałem do niej. Mówię, o co tu chodzi. Tydzień temu wpadasz mi w ramiona teraz dotknąć się nie dasz. Powiedziała, że potrzebuje czasu. Że na spotkaniu poruszaliśmy tematu, których ona nie chciała (powiedziałem że i ona nie jest idealna w swoim zachowaniu i że poprawa wymagana jest od kazdego z nas). Że nie wierzy w siebie i swoją zmianę, więc przez to nie widzi szans. We mnie wierzy, ale ma problem ze sobą. Że nic mi nie powie dziś. Ani, że mnie kocha i chcę ze mną być, ani tego abym odszedł na zawsze.

O co tu chodzi?!