Zamieszkanie razem, rodzice... Inne oczekiwania - Netkobiety.pl

Ale czemu chcesz zaradzić jej wyjazdowi? Przecież jak chce to niech jedzie. To nie oznacza od razu końca Waszego związku. Po prostu ona jest bardziej przywiązana do rodziny i ciężej przeżywa rozłąkę. To jest naturalne.
Ciebie ma teraz cały czas, więc pewnie potrzebuje mieć trochę swojej przestrzeni. Ja to doskonale rozumiem, miałam identycznie jak zamieszkałam z moim partnerem. Z czasem mi przeszło i już jest ok. Daj jej przestrzeń. Nie musicie każdej chwili spędzać razem na tapczanie. Niech ona sobie sama gdzieś wyjdzie, napije się kawy, spotka z koleżankami, pogada z mamą. Poproś ją tylko o to, żeby nie zajmowała się telefonem w trakcie chwil z Tobą.

A co do tego robienia tak jak ona chce, to po prostu musicie się podocierać ze sobą. Każde z Was ma swoje nawyki i teraz następuje największe ich starcie. Po prostu o tym porozmawiajcie i sobie powyjaśniajcie. Będzie ok.

No ale czym Ci ten wyjazd niby może zagrozić? Ona się zgodziła zostać Twoją żoną. Jak chce spędzić czas z rodziną to niech jedzie i spędza. Gwarantuję, że z czasem jej przejdzie.
Dwa miesiące wspólnego mieszkania to ultra krótko. A zawsze możesz jej powiedzieć, że bardzo ją prosisz, żeby czasu wspólnego z Tobą nie spędzała z telefonem. Zawsze możecie sobie wyznaczyć czas bez telefonu np. przy obiedzie, albo przy oglądaniu filmu.
Mam wrażenie, że Ty oczekujesz jakiejś ogromnej sielanki i spijania sobie słodkich słówek z dziubków, ciągłej bliskości, tulenia i wspólnego oglądania filmów, a tak nie wygląda wspólne mieszkanie. To też obowiązki, które trzeba omówić, kto sprząta kuchnię, kto myje podłogi itd. To też czas, który trzeba spędzić oddzielnie dla własnego zdrowia psychicznego. Jeżeli ona czuje, że potrzebuje takiego wyjazdu, to kim Ty jesteś, żeby jej go odmawiać?

Feniks, 100% racji
mój partner miał dokładnie tak samo. Ja sobie czytałam książkę w drugim pokoju, a on przychodził i chciał się tulić. Matko, jak mnie to wkurzało. Wprowadziłam wtedy coś, co nazwałam "wieczór mój ze mną" i mówiłam mu, że ma mi wtedy nie przeszkadzać. Najczęściej właśnie wychodziłam na kawę. Potem on podłapał i też sobie takie wieczory wprowadził, kiedy wychodził z kolegami.
Dogranie się takie całkowite zajęło nam z rok. Ale też pamiętam, że właśnie po 2-3 miesiącach mieszkania razem miałam ogromny kryzys i strasznie mnie wszystko przytłaczało.

Przecież związek nie polega na ciągłym tuleniu się do siebie. Niech jedzie, Ty zajmij się wtedy swoimi sprawami, hobby, idź z kumplami na piwo. Dobrze ludzie piszą-każdemu potrzeba trochę własnej przestrzeni.

Strach jest kiepskim doradcą. Siłą i kontrolą nikogo przy sobie nie zatrzymasz.
Pamiętam, jak bardzo dusiłam się w swoim poprzednim związku, gdy mój jeszcze wtedy nie mąż chciał spędzać ze mną każdą wolną chwilę. Nawet wyrwanie się z domu na samotne sprawunki było chwilą ulgi i wolności.
Dziś dbam o swoją przestrzeń (jestem już z kimś innym). Nie zastanawiam się, co pan i władca na to, że potrzebuję wyjść na kawę z koleżanką, albo przejść się po mieście, gdy wyjdę z pracy, ale po prostu go informuję i ewentualnie ustalam szczegóły logistyczne. On jest normalny i nie ma nic przeciwko, robię to więc tylko i aż z szacunku i ludzkiej przyzwoitości.
Daj jej wolność (to moja opinia, ale śmiem uważać, że zdrowa), bo jaką wartość ma związek z przymusu?
Czym innym, rzecz jasna, jest lekceważenie drugiej osoby i nadużywanie "wolności", gdy pani sobie buja po mieście (wstaw dowolne), a pan jest służącym i poddanym (lub odwrotnie) - ale chyba oczywiste, że taka relacja nie ma sensu.

Bagienniku, ale to dyktowanie swojej woli, jak to nazywasz, to jest jeden z normalnych i naturalnych etapów związku. I zapewne tyczh się drobnostek jak to, żeby opuszczać po sobie klapę w toalecie czy schować talerz do zlewu. To jest po prostu starcie dwojga ludzi ze swoimi przyzwyczajeniami i to też trochę zajmie, żeby wypracować komprimis w tych sprawach. Ale nie ma co tego demonizować, to każdy związek to prędzej czy później czeka. A że częściej takie rzeczy dyktują kobiety to też jest całkiem naturalne, bo zdecydowanie częściej to kobieta potrzebuje mieć przykładowo schowane talerze, a nie rozłożone na wierzchu, facetowi to nie przeszkadza, kobiecie tak. Więc to kobieta ciśnie o takie rzeczy.

Coś szybko, rok - to właśnie tyle, by zacząć poznawać partnera, gdy już feromony ulotnią się nieco.
Skoro przyjęła twoje oświadczyny, skoro zdecydowała się zamieszkać... to chyba nie chce się ulotnić?

Czy wy spędzacie ze sobą czas w satysfakcjonujący obie strony sposób? Ty chcesz przytulania, a czego ona chce? Jak ona chciałabym z tobą spędzać czas?
To wszystko co zostało napisane, jest jak najbardziej właściwe, każdy powinien mieć swoją przestrzeń, ale też powinniście mieć jakiś wspólny fragment życia. Z twojego opisu wynika, że po prostu fizycznie jesteście w tym samym czasie, w tej samej przestrzeni, ale nawet w walentynki, ona jest z rodziną, a ty? Może wymyślcie jakąś aktywność przyjemną dla was obojgu - gra planszowa, czy sport, przygotowywanie obiadu, cokolwiek. Bycie razem nie oznacza obłapiania się 100% czasu. Czemu ty nie możesz pojechać do jej rodziny? czemu nie możesz tam znaleźć jakieś aktywności dla siebie, by ona nacieszyła się bliskim, a jednocześnie mogła spędzić czas z tobą?

Ty nie musisz być plasterkiem na rany po eks, nie musisz jej nic udowadniać, jeśli ona nie dostrzega kim ty jesteś, to daleko nie zajedziecie.