Kocha? wróci? - Netkobiety.pl

Dagulix napisał/a:

Cześć. Opiszę swoją sytuację. Mój narzeczony, a w sumie to już były zerwał ze mną. Dowiedział się o guzie przysadki mózgowej i guzach na tarczycy, twierdzi, że wtedy życie przeleciało mu przed oczami i doszedł do wniosku, że ''o jedną kłótnie za dużo'' i już mnie nie kocha, że się odkochał. Gdy leżał w szpitalu, nie za bardzo chciał ze mną rozmawiać, jednak to mnie poprosił o przywiezienie rzeczy do szpitala, informował sam z siebie o wynikach, itp. Na moje pytanie czy daje Nam kiedyś szansę, na początku mówił, że nie, nie chce, że za dużo tego. W okresie, w którym się zastanawiał czy być ze mną czy nie, podpisał ze mną akt notarialny na kupno mieszkania. Dokładnie tydzień po akcie, powiedział, że nie kocha. Dzień przed wypowiedzeniem tych słów, sam z siebie zainicjował stosunek(sic!). Wrócił ze szpitala, a ja po swoje rzeczy, powiedziałam co czuje oraz, że zawsze będę na Niego czekać (10 lat razem, facet mojego życia). Parokrotnie pytałam jak to widzi, teraz ciągle odpowiada, że nie wie, że chce być sam, mieć przestrzeń, nie chce w ogóle na razie żadnych kobiet (nigdy się nie zdradziliśmy, a On nie jest typem faceta, który potrafiłby zdradzić). Powiedziałam mu, że pracuje nad sobą, chodzę do psychologa i na prawdę nienawidzę siebie za to jaka byłam dla Niego, chodź dostrzegłam, że wina leży po obu stronach. Powiedział, że może powinnam się z kimś przespać to się odkocham. Zapytałam co czuje teraz do mnie, odpowiedział, że nic, a w sumie to przywiązanie. W ciągu tego wszystkiego, prosił znajomych, żeby o mnie dbali, że będzie mi pomagał, itp. Odchodząc powiedziałam,że będę czekac i żeby pamiętał o tym, odpowiedział, że sprawa jest jeszcze za świeża, po czym znów powiedziałam, ze na prawdę będę czekać, wtedy spuścił głowę ze łzami w oczach mówiąc, żebym nie czekała, że nie można zakochać się drugi raz (w sumie żebym tak nie myślała). Czy w tym wszystkim może być jeszcze nadzieja? Jego zachowania są dla mnie bardzo sprzeczne. Teraz mieszkam u jego siostry, poprosił ją, żeby się mną opiekowała. Być może byłam zbyt natarczywa, zamiast odpuścić i dać mu czas. Błagam tylko nie piszcie zadbaj o siebie i nie jest Ciebie wart, bo dla mnie to bardziej feministyczne podejście

Niełatwo zakończyć związek z kimś, z kim spędziło się tak wiele lat i miało plany na przyszłość. Szczególnie, gdy osoba porzucana nie chce zaakceptować faktu, że uczucie się wypaliło i męczy, i dręczy jeszcze do niedawna swojego partnera, czy aby rzeczywiście niczego tamten nie czuje, czy nie rozważyłby powrotu.
Współczuję Ci Dagulix, bo nie jest łatwo pogodzić się z utratą czyjejś miłości i zakończeniem związku, gdy nie jest się na to gotowym. Współczuję też Twojemu byłemu narzeczonemu, że musi się zmagać z poczuciem winy i odpowiedzialnością za zostawienie Ciebie, bo pewnie miał świadomość, że będziesz cierpieć z powodu rozstania.

Prawda jest taka, że czasami ludzie w chorobie przewartościowują swoje życie, zaczynają je bardziej cenić, patrzą też bardziej z dystansu na swoje relacje, przyglądają się swoim uczuciom i związkom. Być może choroba Twojego narzeczonego wyostrzyła mu perspektywę i zobaczył to, o czym Ciebie poinformował, czyli, że czuje do Ciebie już tylko przywiązanie. Cóż, miał prawo dojść do swoich wniosków. Nawet jak nie czuje się z tym najlepiej i próbuje jakoś na koniec zająć się Tobą, to o niczym więcej może nie świadczyć niż o tym, że docenia Wasz wspólny czas, który się skończył i jeszcze tyle na koniec może dla Ciebie zrobić, żeby odrobinę zadbać o Ciebie po rozstaniu. Warto to po prostu docenić.

Jeśli się kogoś kocha, to wcale nie potrzeba się rozstawać i wracać do siebie. Wcale nie trzeba robić sobie przerw, zastanawiać się. Wcale nie potrzeba czasu.
Kiedy się kocha, to się po prostu jest razem.

"Zróbmy sobie przerwę" to tak naprawdę koniec związku, jedynie przedłużający agonię.

Dagulix napisał/a:

Cały problem w tym, że wciąż mówi, że może kiedyś, teraz potrzebuje czasu. Twierdzi, że jest jak jego tata, a jego tata ze swoją partnerką schodzili się i rozchodzili niejednokrotnie.

Ale czego Ty chcesz?
Marzą Ci się melodramatyczne rozstania i powroty? Podoba Ci się model związku ojca Twojego ex i takiego pragniesz dla siebie?

Zrozum, że jak Ci facet mówi wprost i wyraźnie, że Ciebie nie kocha, nie chce z Tobą być, żebyś nie robiła sobie nadziei, żebyś nie czekała, że on potrzebuje przestrzeni, i przekłada słowa w czyny, czyli odchodzi, odsuwa się od Ciebie, to tak właśnie jest.

Lady Loka napisał/a:

Facet robi Ci emocjonalny kołowrotek. Takiego chcesz życia? Nie czekaj na niego. To NIE jest facet Twojego zycia.

A gdzie widzisz to robienie emocjonalnego kołowrotka przez faceta? Bo widzę, że autorka sama go sobie robi, nie przyjmując faktów.
Nie wiem, czy facet mógł jej wyraźniej powiedzieć, że to koniec, bo powiedział, że nie kocha jej, że nic do niej nie czuje poza przywiązaniem, że nie da się drugi raz zakochać, żeby nie robiła sobie nadziei, żeby nie czekała.
Ale ona każdy gest życzliwości albo wynikający z jego wyrzutów sumienia odbiera jako szansę, że może nieuknione nie wydarzy się.

Jedno, co mi się nie podoba u tego faceta, to, że na koniec jeszcze zainicjował zbliżenie. Nie wiem, czy tylko ją wykorzystał, czy może jeszcze się łudził, że coś do niej poczuje PO.

Gdy leżał w szpitalu, nie za bardzo chciał ze mną rozmawiać, jednak to mnie poprosił o przywiezienie rzeczy do szpitala, informował sam z siebie o wynikach, itp. Na moje pytanie czy daje Nam kiedyś szansę, na początku mówił, że nie, nie chce, że za dużo tego. W okresie, w którym się zastanawiał czy być ze mną czy nie, podpisał ze mną akt notarialny na kupno mieszkania. Dokładnie tydzień po akcie, powiedział, że nie kocha. Dzień przed wypowiedzeniem tych słów, sam z siebie zainicjował stosunek(sic!).

...

Jego zachowania są dla mnie bardzo sprzeczne. Teraz mieszkam u jego siostry, poprosił ją, żeby się mną opiekowała. Być może byłam zbyt natarczywa, zamiast odpuścić i dać mu czas.

Autorko, z własnego doświadczenia odradzam wiarę w to, że ktoś się "znowu zakocha"... Ja tak miałam, mój ex najpierw był pewien, że kocha, a potem stwierdził, że się odkochał, a potem "znowu zakochał" i chce ze mną spędzić życie... Ja to łyknęłam, a po kilku tygodniach on zakończył nasz związek i to z mega hukiem. Za drugim razem bolało 10 razy bardziej.

Nie radzę się oszukiwać. Moim zdaniem, najlepiej przyjąć to do wiadomości, odciąć się i skupić na sobie. Brzmi banalnie, ale już wiem po sobie, że nie ma co się łudzić i bawić w drugie, trzecie i czwarte szansy. To tylko przedłużanie własnego cierpienia i tracenie szacunku do samej siebie.

Dowiedział się o guzie przysadki mózgowej i guzach na tarczycy, twierdzi, że wtedy życie przeleciało mu przed oczami i doszedł do wniosku, że ''o jedną kłótnie za dużo'' i już mnie nie kocha, że się odkochał.

Powiedział, że może powinnam się z kimś przespać to się odkocham. Zapytałam co czuje teraz do mnie, odpowiedział, że nic, a w sumie to przywiązanie.

(...)

Czy w tym wszystkim może być jeszcze nadzieja? Jego zachowania są dla mnie bardzo sprzeczne.

Leki działaj, prolaktyna przestała hamować dopaminę, hormony przestały szaleć

trx napisał/a:

Dagulix napisał/a:

Leki działaj, prolaktyna przestała hamować dopaminę, hormony przestały szaleć

To prolaktyna hamuje dopaminę?

Hormony poważna sprawa. Powodzenia (i zdrowia dla narzeczonego).

Odwrotnie Dopamina hamuje wydzielanie prolaktyny