Kłamstwo? - Netkobiety.pl

facet albo jest zakręcony jak słoik na zimę, albo po prostu kombinuje "bo coś tam". Nie zachowuje się jak facet-taki prawdziwy facet, dający oporę i bezpieczeństwo, taki przy którym możesz być spokojna, że jak zajdziesz w ciążę, urodzisz ,i będziesz musiała skupić się na sobie i dziecku, to będziesz spokojna, że on zadba o inne rzeczy. Oszalałabym. Sama mam silny charakter i jestem osobą zorganizowaną (chyba za bardzo), i samodzielną, i jak już o coś poproszę to naprawdę chcę, żeby mi pomógł. Chociaż w moim przypadku, też wiecznie zapomina, wiecznie jest coś ważniejszego itd.... Masz ciężki wybór, ale jako, że jestem po drugim 'poważnym' nieudanym związku, to wypowiem swoje zdanie: odpuść, nie warto. Ludzie albo potrafią się dogadać, albo nie.

Jak mezczyzna mowi, ze zrobi, to zrobi. Nie trzeba co pol roku przypominac.

Ale ten Twoj partner ma 35 lat .... a z opisu to jakis nieogarniety nastolatek. Na ojca to on sie nie nadaje.

Hej,
To nie to nie do końca tak jest niestety... on świetnie pamiętał np że nie umówił się z siostrą I przyznał się w końcu że klamal. Do tego paragonu też przyznał ze nie chciał się po prostu kłócić i wyjść na idiote który gubi paragon więc skłamał.

A z kumplem ok zapomniał ale żeby wyjść z sytuacji z twarzą chciał sklamac zamiast to rozwiązać po prostu, taka jego pierwsza spontaniczna myśl-naklamac.

Co do zakręcenia to niektóre rzeczy faktycznie zapomina, irytuje mnie to ale nie jest dla mnie ptoblemem... Problemem jest tylko jak wychodzi z takiej sytuacji..

Zajmuje się produkcją maszyn.

Autorko podstawowe pytanie. Dlaczego od niego nie odejdziesz? Po co to gonienie króliczka? Po co mu coś tłumaczysz w kółko? Przecież to 35 letni chłop!!! Już go nie zmienisz. Odejdź i po problemie.

Myślę, że ta jego sklonosc do gadanie byle czego, na odczepkę, czyli kłamania po prostu wynika z jego lekkomyślności i zwykłej głupoty. Są tacy ludzie. Paplają, co im ślina na język przyniesie, raz powie tak, za chwilę co innego o tym samym i nawet nie pomyśli, że kogoś może coś takiego drażnić albo że wprowadza w czyjeś życie chaos lub wątpliwości. Ot, taki duży glupol.
Pojechał fgdzies na weekend, ale co go to obchodzi, że ktoś martwi się o niego, że czeka na wiadomość. Tacy ludzie są naprawdę irytujący.
Czy ktoś taki nadaje się do życia w rodzinie? To zależy na jaką kobiete trafi, bo dla jednej taka jego przywara w ogóle nie będzie żadnym problemem, dla innej może być nawet jego urokiem, że taki misiu roztargniony, a dla jeszcze innej sygnałem alarmowym nawołującym do ewakuacji.
Kwestia gustu i tolerancji na określone cechy czyjegoś charakteru.
Na głowę domu on na pewno się nie nadaje, więc jeśli autorko pasuje ci facet dziecko, to ciągnij to, jednak ja już teraz mogę Ci powiedzieć, że akurat tobie na pewno coś takiego nie pasuje. Nie zakładałabys wątku, gdyby było inaczej.
I pamiętaj, że od rzemyczka do koniczka, czyli będzie pod tym względem coraz gorzej, a być może, że te dzisiaj z pozoru niewinne kłamstwa z czasem będą coraz poważniejsze.
Nic też dziwnego, że przestał pociągać cię jako mężczyzna, bo to raczej jest duży chłopiec.

No dobra.. Wrócił z weekendu z kolegami. Nawet nie zainicjował rozmowy tylko ja.

No i stwierdził że wie że źle się zachowal. Spytałam czy już częściej mi kłamał. Powiedział że tak ale w nieważnych sprawach. Spytałam się kto decyduje czy te sprawy są ważne?

I potem czy ma zamiar coś zmienić i sensownie przeprosić... Powiedział że może się zmienić ale nie chce mnie oszukiwać (!) i nie przeprosi porządnie bo on tego nie czuje.
Ze mógłby teraz płakać i kupić kwiatki ale mówi że mnie nie zdradził więc nie trzeba.

Pytam czy naprawdę mu nie wstyd że w oczy umie tak dobrze opowiadac bajki I obiecywać zawsze głupoty? A on że wie że to źle ale6ten związek od dawna jest niedobry i go męczy bo ja mam ciężki charakter i inaczej nie da się mnie zbyć I mieć spokoju niż kłamać...

No i że kumple też tam uważają.. Próbowałam mu wytłumaczyć że związek to jedna wielka obietnica6...I jeśli kłamiesz inie widzisz w tym nic złego... to jak tu mieć związek A on nie rozumie...

No i... Wkurzyłam się i mówię to się pakuj nie będziesz mi tu lgal i potem mówił że nie przeprosisz... A on no cóż bez problemu przystał na rozwiązanie mówi że szuka mieszkania, zabrał pościel z sypialni poprosil bym spala na kanapie. W poniedziałek idę na wieczorny kurs, zawsze o 23 mnie odbierał bo nasza dzielnica jest niebezpieczna, wczoraj już nie odebrał. Podzielił półki w lodówce o powiedział ktoremeble zabierze. Spytał czy może już z właścicielem uregulować sprawy. W mniej niż 24h! I czy może być taki plan że 6:50", łazienka jest jego
..

No dziewczyny... jestem największym przegrywem jeśli chodzi o związki. Zawsze coś nie tak, zawsze mi nie wyjdzie. Wszyscy mają męża dzieci dom... A ja jak zwykle gówno

Dziękuję za te słowa.

Ja po prostu zawsze co 2/3 lata przechodzę to samo. Zawsze jakiś Piotruś Pan mnie oczaruje i jak zaczynam mieć wymagania to się zawija...

Oczywiście że jest. Rozmawialiśmy o tym. Ja zawsze zaczynam rozmowę spokojnej tylko on najczęściej potem wychodził lub nie odpowiadał i mnie ignorował. I wtedy tak robiłam aferę. I wyszło że żeby afery nie było to powinnam żadnego tematu nie zaczynać...

Co tu jeszcze tłumaczyć?

To zupełnie nie tak.
Jeśli ktoś tu kogoś powinien prosić i zatrzymywać, to absolutnie nie Ty jego.

Dziewczyny proszę o jakąś konstruktywna radę kogoś kto już trochę doświadczenia życiowego ma itp

Cześć. Minęło kilka dni, wzięłam urlop, leki trochę mnie uspokoiły. Jestem mimo to i tak załamana mam Stany depresyjne, mam terapię.

Wracam dziś do pracy a więc też do mieszkania. Mój były jeszcze tam mieszka za 3 tygodnie dopiero wyprowadzka... Trudno mi.

Zwłaszcza że on jest niesamowicie... Miły. Pyta co zjemy czy pójdziemy do kina czy mnie odebrać. Parzy mi herbatę. Prosiłam żeby tego nie robił skoro się wyprowadza...
A on mówi że się wyprowadza bo taka podjął decyzję ale może kto wie jeszcze nam się ułoży?!
Moim zdaniem on ma problem z kłamstwem, unikaniem problemów, ja zaś zrzędzę i zbyt przejmuje kontrolę i wymagam.. Ale to się samoi nie rozwiąże... Szczególnie bez jakiejkolwiek terapii par. Szczególnie gdy jedna strona decyduje się wynieść... Z tym trzeba się zmierzyć a nie...

On mówi że chce się ze mną po spotykać po wyprowadzce. Sorry dwa lata razem mieszkanie ja 29 prawie 30 on 36 lat no kurde co to ma być jakie randki...

Po co on mi mówi że ślicznie wyglądam ze zrobi mi zupkę itp... Ja jestem w tak chorej sytuacji że nie wiem już co myśleć.

Przy tym kupuje rzeczy do nowego mieszkania itp..

Witam.

Minęło parę miesięcy.

Moj już były Partner pisze do mnie pod pretekstem takim czy innym, dzwoni i generalnie prośby i groźby nie skutkowały żeby albo przestał tu przychodzić i dzwonić lub spróbował naprawdę podjąć decyzję czego chce.

Ja wciąż cos do niego czuje.

Wyprowadzil sie I... Znalazł nam terapię dla par. Ok zgodziłam się. Jednak zaraz potem powiedział że są dwie opcje : albo ja się teraz wyprowadzę (nie mogę, tu za granicą przeprowadzki to katastrofa, wszystkie meble itp kaucję, odnowienie mieszkania po wyprowadzce plus czas którego nie mam na stażu...) albo żyjemy osobno dopóki nie zdam ostatecznego egzaminu zawodowego czyli jeszcze 1rok i 8 miesięcy.

1 opcja jest głupia to moje a jeszcze niedawno nasze mieszkanie jest tanie całkiem dobre urządzone z miłością ma 2 pokoje... Po co ten stres i kolejne miesiące na remonty? Pieniądze w błoto! Bo on zbyt szybko i chwiejnie podjął decyzję o przeprowadzce opowiedział znajomym i rodzinie, znalazł mieszkanie droższe bez balkonu ogródka daleko, z dala od centrum... Ale musi być po jego myśli? Ma tam tylko kartony i tyle...

Druga opcja mi uwłacza... Sypiać z nim i spotykać się na randki w sytuacji gdy ja wolę z tym kimś NORMALNIE żyć jak para?

On mówi że się nie wprowadzi i koniec. Bo tu mieszkają moje koleżanki bo mieszkanie mu za małe (to po co wtedy je ze mną przyklepal I chciał brać?) bo tu się kłóciliśmy?

Te argumenty są bez sensu.. A z drugiej po co terapia skoro tu nie ma kompromisu i naszym problemem nie jest mieszkanie a KOMUNIKACJA I jego sposób unikania konfliktu (kłamstwa)

Ja mu zaproponowałam mnóstwo rozwiązań, pracuje Sana nad sobą na własnej terapii, jego mieszkanie można podwynajac koledze, dałoby się to załatwić... A on mówi że nie I koniec. Jeśli ja się nie przeniosę to min rok nie będzie ze mną mieszkał bo on już zamówił swoje meble i nie będzie nic zmieniał...

Co myślicie?

Nie wyrzuciłam go tylko poprosiłam o samodzielna decyzję.
I oczywiście przeprosiłam zdecydowanie i wypisałam mu co ja na pewno spróbuje zmienić.

Autorko, nie jesteś żadną zrzędą, ani żadną dyktatorską furiatką.
Jesteś dorosłą, konsekwentną kobietą, która potrafi trzymać się swoich decyzji.
Tym bardziej nie rozumiem, z jakiego powodu nagle nastąpiła u Ciebie taka zmiana sytuacji, że czujesz się obowiązana prosić o szansę swojego kłamliwego partnera, który - jak widać - w żaden sposób nie zmienił swojego postępowania?
Ciągłe, permanentne kłamstwa z jego strony to nie są przecież żadne bzdury. Szczerość i prawdomówność to podstawa każdej relacji. Jak można tworzyć normalny, zdrowy związek będąc ciągle okłamywaną, w każdej, dosłownie każdej sprawie? Przecież to psychopatyczne ...

To nie jest "czepienie się czegoś". Nie odróżniasz drobiazgów od ciągłego kłamania i oszukiwania?
Nie uczepiła się i nie biła go maglownicą miesiąc z powodu nie wyniesionych śmieci.
Jej, pożal się Boże ... partner kłamie w każdej sprawie. Kłamie w sprawach drobnych, błahych, kłamie w sprawach poważnych i znaczących. Kłamie każdego dnia. Jak możesz nazywać to "czymś"?
To nie są drobiazgi, a w jej sytuacji dziwnym jest to, że tak długo to wytrzymywała. Każda inna na jej miejscu po krótkim czasie odstrzeliła by takiego kłamcę i oszusta w kosmos, tymczasem dziewczyna męczy się z kłamczuchem 2 lata!

Nie, to nie są dwa różne zdarzenia. To jest ciągłe kłamanie i jak widać stosunek Autorki tematu do tego problemu się nie zmienia. Kłamczuch oszukuje w styczniu i Autorka prosi, aby się wyprowadził. Kłamie nadal w marcu i Autorka nadal oczekuje, że on się wyprowadzi. O jakich dwóch zdarzeniach mówisz?

Tak, zgadzam się z tym. Najlepiej tak daleko, żeby nie miał szansy zawracania jej głowy ponownie swoimi kłamstwami, krętactwami i oszustwami. Zastanawiające jest tylko to, że nieproszony znowu wraca do Autorki ... pewnie masochista jakiś.

A co Cię to obchodzi? To nie Twoja sprawa, nie musisz się o to martwić, ani atakować jej z powodu własnych wymysłów. Równie dobrze można by napisać, że kłamczuch chce wrócić, bo okazało się, że nie ma kogo oszukiwać.
Nie deprecjonuj uczuć, ani emocji Autorki tego tematu, bo oprócz tego, że masz bardzo pogardliwy stosunek do kobiet - nic Cię do tego nie upoważnia.

Jeśli uważasz jej patologicznie kłamliwego partnera za jej ofiarę, to powinieneś się raczej cieszyć, że się wyprowadził.

Taaa. Jedno, małe kłamstewko

Brak akceptacji dla kłamstw i oczekiwanie prawdomówności od dorosłego mężczyzny, to nie są szopki.
Widzę, że nie jesteś w stanie pojąć podstawowych wartości, na jakich powinien opierać się zdrowy związek. Patologiczne i ciągłe kłamstwa jednego partnera (niezależnie od tego, czy jest to kobieta czy mężczyzna) powodują, że drugi partner zaczyna w pewnym momencie wątpić we wszystko, co jego druga połówka robi, czy mówi, ponieważ każdego dnia przekonuje się o tym, że jest ciągle okłamywany.
I to jest już równia pochyła do końca ich relacji.
Nie uważam, aby brak akceptacji dla ciągłych i na dobrą sprawę niepotrzebnych i zupełnie bezsensownych kłamstw, był jakąkolwiek przesłanką do wniosków, że Autorka stosuje przemoc wobec kłamczucha.

Jasnym jest, że napisałabym to samo.
W łyżce wody topię tylko mizoginów, a i to wyłącznie takich, którzy hejtują i atakują kobiety nie mając ku temu żadnych powodów.

Nic nie staje się faktem dlatego, że Ty tak stwierdzisz.
Z postów Autorki jasno wynika, że jej zachowanie w stosunku do partnera, jest konsekwencją jego ciągłych kłamstw. Ona żąda od niego wyjaśnień - bezskutecznie. Domaga się aby przestał kłamać - bezskutecznie. Nie chce brać udziału w jego kłamstwach, wiele razy i wprost mówi o tym, że nie akceptuje jego ciągłych kłamstw, konfrontuje go z jego oszustwami, po czym przekazuje mu, że ma się wyprowadzić. Nie widzę tutaj naprawdę żadnej przemocy, jedynie konsekwencję w stosunku do jego czynów.
W skrócie mówiąc - ona każe mu się wyprowadzić, ponieważ on ciągle kłamie.
Natomiast Ty przedstawiasz sytuację w taki sposób, że on zaczyna kłamać, bo Autorka wyrzuca go z domu.
Jeśli konsekwencję Autorki traktujemy w kategoriach przemocy, to na takie miano zasługują również stałe, ciągłe kłamstwa jej partnera. To również jest przemoc psychiczna, emocjonalna i uczuciowa.

Kto tak napisał? I gdzie? Pokrętna jest ta natura, słowo daję. Jednak jasnym i oczywistym jest fakt, że obie płcie zdolne są do stosowania przemocy. Nie chcę za bardzo rozwijać off topu w tym wątku, jednak śmiało można stwierdzić, że preferencje co do sposobów stosowanej przemocy, różnią się w zależności od płci. Natomiast zdolność do jej stosowania - nie jest zależna od tego.

Ale do kogo piszesz "utwierdzajcie" pisząc do mnie ?
Uważam, że zrobiła słusznie pozostając konsekwentną w stosunku do bezustannych kłamstw jej partnera. Można by dyskutować, gdyby opisywany przez nią problem dotyczył jej kilkuletniego syna, to wtedy pal licho. Ale dorosły, dojrzały mężczyzna po trzydziestce, który kłamie w każdej sprawie ... przecież to jest porażka, co można stworzyć z takim człowiekiem? Przecież takiego to strach nawet pytać o pogodę, czy o godzinę.

Nie umiesz czytać ze zrozumieniem. Wyraźnie napisałam, że topię w łyżce wody mizoginów, którzy bezpodstawnie atakują kobiety. Nie wszystko co na płocie, to o Tobie. Nie napisałam ani słowa o tym, że Ty kobiet nie znosisz, lub że jesteś mizoginem.
Ponieważ Ty również pominąłeś wiele jasnych przykładów, pokazujących iż partner Autorki wątku jest beznadziejnym i nie rokującym kłamczuchem, nie czuję się zobowiązana, do odnoszenia się do każdego Twojego słowa.
Naprawdę nie uważam zachowania Autorki za przemoc. Moim zdaniem jej postępowanie, jest konsekwencją kłamstw, krętactw i oszustw jej partnera.
Oczywiście, można się przyczepić, że za mało w tym dojrzałości, a zbyt wiele nacechowania niepotrzebnymi emocjami, niepotrzebną eskalacją i tak dalej. Że powinna stracić cierpliwość i przejrzeć na oczy po 3-5 kłamstwie, nie po setnym.

JaJakoJa - napisałam już w tek sprawie wszystko co chciałam, i co uważałam za słuszne. Dalsze posty byłyby tylko powtarzaniem napisanych już wcześniej opinii, argumentów i uzasadnień, a więc zaśmiecałyby wątek.
Uważam, że zachowanie Autorki jest konsekwencją ciągłych kłamstw i krętactw jej partnera.
Natomiast w kwestii ciekawości co do poprzednich związków Autorki, możesz przecież przejrzeć jej tematy i posty, nie musisz opierać się na moich domysłach.

Autorce gratuluję podjęcia dobrej decyzji.
Tak naprawdę, kłamstwo to władza, przynajmniej w związku.
Odkrycie kłamstwa powoduje, że sytuacja staje się nie do wytrzymania i musimy skonfrontować kłamcę z jego kłamstwami, powiedzieć mu, że mamy tego dość. Ale aby do tego doszło, musimy sobie to uświadomić. A to jest często zbyt przerażające. Bo stawia pod znakiem zapytania wszystko, co nas łączy z osobą, która nas okłamuje. Ludzie często unikają tematu. I dopiero jak odważą się wziąć na siebie odpowiedzialność za możliwość rozpadnięcia się tego związku, to są gotowi na stanięcie twarzą w twarz z kłamstwem i kłamcą. Ale ta wizja jest tak straszna, że często siedzimy cicho. Lepiej być oszukiwaną.
Jednak związek z kłamcą może zniszczyć nasz szacunek dla samych siebie, a także naszą zdolność do ufania własnym zmysłom i osądom.
Kłamstwo to psychiczna przemoc, bo wiąże się z manipulacją, odebraniem poczucia bezpieczeństwa i własnej wartości. Poza tym kłamstwo daje władzę – jedna strona ma przewagę, a druga błądzi we mgle. A to niezdrowe zachwianie równowagi.

Autorka postąpiła właściwie konfrontując swojego partnera z jego kłamstwami.
I właśnie tu zaczyna się bolesny taniec; osoby, które przez lata mijały się z prawdą - nieważne czy ze strachu, wygody czy wyrachowania – będą teraz stosować różne sztuczki po to, by załagodzić sytuację. Sposobów jest wiele.
Bagatelizowanie problemu („Ale właściwie o co ci chodzi? Przecież to nic wielkiego”)
● Zaprzeczanie – do upadłego, najczęściej ma to formę obrony przez atak - co często stosuje partner Autorki
● Sposób na „zranione maleństwo” („Jak w ogóle mogłaś pomyśleć coś takiego?!”)
● Zwalanie winy na innych („Oni chcą nas skłócić”)
● Skrucha i błaganie o przebaczenie
● Obwinianie i agresja - w tym również celuje partner Autorki
Usłyszała również, że nie widziała tego, co jej się wydaje, że widziała, nie słyszała tego, co jej się wydaje, że słyszała, jest okropna, doprowadza do rozpadu rodziny, rujnuje związek.
Musiała poradzić sobie z ogromnymi pokładami jego gniewu, z własną rozpaczą i z lękiem. To obezwładniające uczucia. Zna je każdy, kto dowiedział się nagle, że najbliższa mu osoba nie jest tym, kim nam się wydawało, że jest. Czy teraz rozumiesz, jak kłamstwo potrafi okaleczyć?

Autorka ma po prostu syndrom gotującej się żaby, i nie wyskoczyła w porę z wrzątku.

Pozwól, że odpowiem Ci cytatem z wypowiedzi Autorki tego wątku:

Jej partner nie twierdził, że zawsze może to oddać, tylko wyraźnie zadeklarował, że chce to oddać, co w sytuacji zwrotu zakupu, ma jednak znaczenie.
Wystarczyło, aby zapytany ponownie przez Autorkę o oddanie tego przedmiotu (załóżmy, że to buty) - odpowiedział - nie, jednak nie chcę ich oddawać. Będę w nich chodził.
I sprawa byłaby zakończona.
Zamiast tego on zaczął kłamać jeszcze więcej. Że paragonu nie ma. Że jednak ma paragon. Że jednak nie ma paragonu, ale kartą płacił. A nie, jednak kartą nie płacił, ale nagle paragon znowu się pojawił. Skonfrontowany ze swoimi kłamstwami wreszcie wybucha gniewem i atakuje Autorkę, że to jego kasa, jego paragon, jego płatność kartą i jego święty spokój ma być.
Normalny, dorosły człowiek w jego wieku i w takiej sytuacji, powiedziałby po prostu - nie chcę oddawać tych butów, zatrzymam je. Nikomu nie przyszłoby do głowy, żeby w związku z tym kłamać jeszcze przez miesiąc.
A jeśli przyjdzie to do głowy Twojej partnerce, to z góry bardzo Ci współczuję, bo to oznacza, że trafiłeś na infantylną kłamczuchę.

Nie ignoruję żadnych faktów, a wyłącznie Twoje prowokacje.

Nadal uważam, że Autorka podjęła bardzo dobrą decyzję pozostając konsekwentną w stosunku do swojego partnera kłamczucha i trzymam kciuki za to, aby nie przyszło jej do głowy zmieniać tego.

Na równi z ciągłymi, nieuzasadnionymi i patologicznymi łgarstwami jej partnera?

Wiecie co? Obejrzyjcie sobie „Historię małżeńską”.
Jesteście jak adwokaci obu stron, robiący z upierdliwej babki przemocowca, a z faceta, który ucieka w kłamstwa, jakiegoś skończonego mitomana i manipulanta.

Nigdy nie wpadłabym na tyle pomysłów bez waszych uwag. Dziękuję za kilka sensownych pomysłów. Do teorii o przemocy ekonomicznej itp nie będę się odnosić. To publiczne forum i każdy może tu napisać to co sądzi. decydując się na napisanie posta muszę wziąć pod uwagę że nawet osoby które stosują słowna agresję na forum mogą się też tu wypowiadać.

Rozpad związku I wkład w to zdarzenie biorą na siebie obydwie strony i to jest jasne. Nie ma ofiar I oprawców. Proszę się nie martwić nie biłam go gdy kłamał

Ja po prostu spytałam co zrobilibyście w mojej sytuacji bo to są naprawdę życiowe decyzje.. No a ja jak już to "biję się z myślami"