Powoli tracę wiarę w miłość i przyjaźń - Netkobiety.pl

katie96 Z tego co piszesz, wygląda na to, że masz bardzo silnie rozbudowaną emocjonalnośc i potrzebę bliskości. Choćby w formie przytulania. Jednak nie wsszyscy tego potrzebują, przynajmniej w dość rozbudowanej formie. Ja jestem na przykład Twoim przeciwieństwem. Na pewno przytulenie, pocieszenie słowne czy otucha nie rozwiązuje u mnie problemu, natomiast potrzebę blikośći mam dość mocno ograniczoną, wręcz minimalną. Na pewno objawia się to w tym, że nie potrzbuję przytulania czy bliskiego kontaktu do poprawienia sobie samopoczucia. Dotyki czy czułe gesty nie są w moim odczuciu przyjemne raczej zawsze takie sztuczne czy krępujące. Przy przyjacielskich spotkaniach ze znajomymi, kiedy się z kimś witam, to mi zupełnie wystarczy. Czuję się bardzo niezręcznie, myśląc o regularnym i rozbudowanym okazywaniu czułości, głębszych uczuć drugiej osobie.
Co do uczuć czy potrzeby związku - nie da się zmusić każdego, aby stworzył związek i poświęcił się dla partnera. Nikektórym bardzo ciężko zmienić swoje przyzwyczajenia, tryb życia czy pewne przywary, skoro ludzie się dobrz eczują w swojej strefie komfortu. Dobrze zatem, że ktoś daje Ci wyraźny i stanowczy sygnał, że nie interesuje go nic więcej, niż gdyby miał Cię zwodzić czy oszukiwać. Skoro Ty tak bardzo pragniesz mieć kogoś u boku, ale bliscy mówią Ci, że masz nierealne wyobrażenie, może warto sie nad tym zastanowić? Może jest tak, że szukqsz tego ideału, próbując odszukać w potencjalnym partnerze jak najwięcej perfekcyjności czy doskonałości? Każdy z nas przeżywał jakieś uzcuciowe rozterki. Nikt o Ciebie nigdy nie zabiegał, nie starał się? Jeśli tak, to mozę warto się zastanowić, dlaczego nic z tego nie wyszło..

To znaczy jeśli mam być szczera to nie znoszę się przytulać. Nigdy nie lubiłam. Tylko zakochałam się w tym chłopaku (nazywa się Karol, żeby nie pisać cały czas "ten chłopak"). Nie lubię się przytulać (do koleżanek rzadko kiedy się przytulam, wyjątek to brat, ale do niego się przytulam czasem, bo brakuje mi faceta), ale do niego mnie bardzo ciągnie. Nawet w czerwcu zdarzyła się taka sytuacja, za którą teraz w sumie mi trochę wstyd, ale mieliśmy trudny egzamin, ja byłam pewna, że go nie zdam. Jak przyszły wyniki to akurat mieliśmy zajęcia (egzamin był na prośbę mojego roku przed sesją, na początku czerwca, więc jeszcze zajęcia się nie skończyły), kiedy przyszły wyniki okazało się, że zdałam ten egzamin (Karol też), tylko Karol jest lepszym studentem i to było wiadome, że zda. Stałam koło niego, powiedziałam, że zdałam, ucieszyłam się, on też się uśmiechnął i machnął ręką a ja się na niego rzuciłam i go przytuliłam, bo mój mózg zinterpretował to tak, że on odchylając rękę chciał się przytulić. To znaczy to niby nic złego, przytulić kolegę ze szczęścia, ale po kilku miesiącach zaczęło mi być z tego powodu głupio. W każdym razie ja przytulać się nie lubię, nawet nie bardzo lubię być dotykana, ale w tym chłopaku jestem zakochana. Na początku myślałam, że to kolejne zauroczenie, ale sama zaczęłam zauważać, że jak mam stresujący dzień, doła, jestem przygnębiona, a wystarczy, że on podejdzie i coś zacznie mówić a ja już mam uśmiech od ucha do ucha i od razu lepiej się czuję.
Ale czy sygnały daje jasne i stanowcze to nie wiem. Raz, na przerwie między zajęciami jak siedzieliśmy sami przed salą powiedział mi, że on nie wierzy w miłość, że nie warto się zakochiwać, że na studiach nie warto się z kimś wiązać (brat mi dopiero powiedział, że to świadczy o tym, że kiedyś był zakochany i się bardzo sparzył, dlatego nie wierzy w miłość), co było dla mnie tą sugestią, żebym się odczepiła i nie mam czego szukać, ale z drugiej strony jak raz na przerwie między wykładami podeszłam do kolegi z grupy, żeby mi wytłumaczył jedną rzecz to Karol przeszył nas takim wzrokiem, że tu cytuję "gdyby wzrok mógł zabijać". Mój brat to skwitował, że to taki pies ogrodnika- sam nie weźmie, ale drugiemu nie da. Ostatnio pisałam z Karolem na fejsie to zaś pisał, że dobrze mieć obok kogoś, kto nas motywuje i wspiera. Nie mam bladego pojęcia, o co chodzi, ale cały czas mam jednak słowa sprzed pół roki: "miłości nie ma". Poza tym jakby chciał, to by mnie gdzieś zaprosił prawda? Skoro nie sugeruje żadnych spotkań wspólnych to już mówi wszystko samo za siebie. Widujemy się tylko w gronie znajomych.
Moi bliscy mi nie mówią, że mam nierealne wyobrażenia, absolutnie, oni wiedzą, że ja się kieruję charakterem. Tak pisali mi faceci z jakiegoś tam forum internetowego sugerując, że skoro nie mam faceta to mam nierealne wymagania. Tak samo słyszałam zarzut, że pewnie lecę na klasę, wyrzeźbione mięśnie na siłowni, fejm wśród znajomych i na bad boyów, a jak im napisałam, że Karol jest właśnie totalnym przeciwieństwem, ponieważ nie ma mięśni, z wyglądu do najpiękniejszych nie należy (tak jak pisałam wyżej- na początku mi się nie podobał, zakochałam się w jego charakterze, bo przekonałam się, że to dobry człowiek, który jako mąż na pewno by mnie nigdy nie zdradził), pochodzi z raczej biednej rodziny i jest nieśmiały to ich zatkało i nie wiedzieli nawet, co mi odpisać, bo to zaburzyło ich ideologię, że wszystkie kobiety lecą na niegrzecznych i bogatych facetów.
Na prawdę nie mam nierealnych oczekiwań. Nawet jak ktoś nie jest zbyt atrakcyjny z wyglądu to może to nadrobić charakterem, tak jak Karol, który mi się spodobał, gdy poznałam go bliżej. I im bliżej go poznaję tym coraz bardziej jestem w nim zakochana. Po prostu jest zabawny, nie kłócę się z nim, potrafi wesprzeć człowieka na duchu- to cechy, które bardzo cenię u człowieka. Przez to nawet z wyglądu zaczął mi się podobać, mimo że jest totalnym przeciwieństwem tego, co zawsze mi się podobało.
Jeśli nierealnym wyobrażeniem jest to, że chciałabym zabawnego, lojalnego faceta, na którego będę mogła liczyć w trudnych chwilach to tak, chyba będę starą panną
To nie jest tak, że nikt o mnie nigdy nie zabiegał. Wręcz przeciwnie- miałam wielu adoratorów. Jeden kolega z grupy jest we mnie bardzo zakochany. Jedno moje słowo i już mam chłopaka. Inny kolega z uczelni, ale z innego kierunku to samo- bardzo mu się podobałam, ale też nie chciałam wchodzić z nim w bliższe relacje. Tak samo jeszcze z jedną osobą na studiach. Tylko w każdym przypadku nie podobał mi się ich charakter. Jeden przemądrzały, drugi dwulicowy, na trzeciego nigdy nie można było liczyć w trudnych sytuacjach. Nie wyobrażałam sobie całować się z którymś z nich, bo to było obrzydliwe, nic po prostu do nich nie czułam, a gdybym się z którymś z nich związała, to by była już desperacja, prawda?

A właśnie powiem Ci szczerze, że my na studiach mamy łączone grupy tzn ja jestem w grupie 4, ale mam zajęcia też z 3 i 5. Jak rok temu byłam w innej grupie, to widywałam tego chłopaka niemal codziennie. Na koniec października zmieniłam grupę (na taką, która ma trochę bardziej pasujący dla mnie plan) i nie widuję tego chłopaka prawie wcale i właśnie mam wrażenie, że on się bardziej zaangażował w naszą znajomość. Może to mylne, ale no już zaczęłam o nim zapominać, a tu on się więcej odzywa, nawet mnie odwiedził, bo niby czegoś potrzebował (a nie było mu to bardzo do szczęścia potrzebne). I jak tu potem zapomnieć...
Ale staram się nie zamykać na inne znajomości. Nie należę do zdesperowanych, więc no nie chcę nic wymuszać na tym chłopaku, ani na żadnym innym, ale jednak fajnie by było w końcu kogoś mieć. Nie chcę mieć od razu męża i dzieci. Chcę najpierw posmakować, jak smakuje taka młodzieńcza miłość (chociaż i tak nie wiem, czy nie jestem już na to za stara).
Co do pierwszej części tekstu to tak, rozumiem Twój tok myślenia, bo w większości przypadków tak jest. Sporo samotnych kobiet i mężczyzn narzeka, że nikt się nimi nie interesuje. Ja nie mogę na to narzekać, bo jakieś powodzenie mam, ale nie są to ludzie, w których ja gustuję. Jedna znajoma mnie próbowała wielokrotnie do naszego kolegi, który był we mnie zakochany przekonać, ja też się z nim kilka razy spotkałam, ale stwierdziłam, że nic a nic do niego nie czuję, całować bym się go brzydziła, więc ucięłam kontakt. Jak widzisz, desperatką nie jestem, ale boję się, że w końcu nią zostanę jak tak dalej pójdzie.
Jeden facet na takim forum mi napisał, że to, że faceci się starają o kobiety należy włożyć między bajki, bo to kobiety przeważnie uwodzą mężczyzn, wręcz na nich "polują" na porządnych facetów za pomocą ładnego ubioru, makijażu itp. Powiedział też, że mogę się kłócić, że tak nie jest, ale jego koleżanki, singielki, które mają teraz 40 lat potwierdzają jego słowa i wiedzą, że jakby też w odpowiednim momencie znalazły sobie faceta to by nie były same. Co o tym sądzisz? Czy to prawda?

Z tą niedostępnością to właśnie nie wiem, jak to jest. Niby faceci takie lubią, ale jak czytam opinie na różnych forach (odwołuję się do tych forów, bo lubię czytać na ten temat) to większość facetów pisze, że nie lubi zimnych i niedostępnych lasek, tylko uśmiechnięte i ciepłe. Tak przynajmniej twierdzą, chyba że piszą jedno, robią drugie.
Przyciąganie i odpychanie bardzo denerwuje.
Wcześniej temu chłopakowi na pewno się nie podobałam, ale z miesiąc temu razem z kolegą i koleżanką (Piotrek i Gabrysia) zrobiliśmy sobie taką 4-osobową domówkę i już wtedy miałam wrażenie, że inaczej się na mnie patrzy (nie umiem określić), chwycił mnie za ramię tłumacząc coś, pytał o zainteresowania itp.
Kilka dni później była taka sytuacja: była środa późny wieczór. Karol (ten chłopak) napisał do mnie, czy nie pożyczyłabym mu notatek na następną prezentację z pewnego przedmiotu. Ja tą prezentację już miałam i mówiłam mu wcześniej, że jakby potrzebował materiały to ma dać znać. Przy czym była to środa, prezentację miał w następną środę, więc sporo czasu, a zapytał o nie tydzień wcześniej. No ale nic. Byliśmy wstępnie umówieni na następny dzień między zajęciami, ale w trakcie rozmowy zażartowałam, że ma się stawić po te materiały za 15 minut, on napisał, że dobrze. I faktycznie minęło parę minut i słyszę dzwonek do mieszkania i Karola w drzwiach, który się śmiał i mówił, że przecież pisał, że niedługo będzie (oboje wynajmujemy pokoje studenckie, przy czym mieszkamy zaledwie kilka bloków od siebie). Byłam trochę zdziwiona, że chciało mu się specjalnie ubierać i tak szybko przyjść po coś, co nie było pilne na już. Dodatkowo przypomniał sobie nagle, gdzie mieszkam, bo wcześniej nie pamiętał numeru mieszkania. Do tego przyniósł mają bombonierkę czekoladek Merci w ramach podziękowania (taką małą, ale jednak). Mój brat powiedział, że coś musi być na rzeczy, bo chłopakowi by się nie chciało ruszyć tyłka, gdyby nie miał powodu, a jeszcze te czekoladki...
Od tamtego czasu widzę też zmianę jego nastawienia. Wcześniej wielokrotnie powtarzał, że nie wierzy w miłość, teraz, jak kolega na messengerze na naszej konwersacji 4-osobowej wrzucił cytat, że "warto mieć kogoś, kto nas wspiera, motywuje" to Karol napisał, że w sumie to się  tym zgadza (gdzie zaznaczam- kilka miesięcy temu wiele razy słyszałam, że "miłość nie istnieje" itp.). Wcześniej nawet kilka razy sugerował mi, że pewien chłopak do mnie startuje (co było nie prawdą), ja żartowałam, że chyba do niego, on się śmiał, że tak, że jest nim zainteresowany. Za to jakiś tydzień temu na tej naszej grupie podkreślał, że jest zafascynowany urodą dziewczyn i to one mu się podobają (ale jak koleżanka zapytała, czy mu się ktoś podoba, to zbył ją i nie powiedział). Kilka dni przed tym też znowu coś wyszło z konwersacji, to się pytał, czy chciałabym umówić się z jakimś facetem. I ja już nie wiem, czy on tak na serio, czy żartuje. Jednak jak nie tak dawno do mnie napisał w jednej sprawie, ja pociągnęłam rozmowę dalej, trochę popisaliśmy, ale nie jakoś długo i wyczerpująco, a on potem nie ciągnął tej rozmowy, jak ja przestałam. Głównie gadamy ze sobą na tej grupie, gdzie jestem ja, Karol, Gabrysia i Piotrek, gadamy tam też między sobą, ale np. nie piszemy ze sobą prywatnie jakoś bardzo często ani długo, on też mnie nigdzie nie zaprosił jak do tej pory. Tak więc albo ja jestem przewrażliwiona, albo ten chłopak daje bardzo sprzeczne sygnały. Ja rozumiem na ogół ludzi, jego nie mogę rozszyfrować. Tak samo praktycznie zawsze, gdy tylko ktoś z nas wszedł na tematy typu seks itp to on nie bardzo chciał się na ten temat wypowiadać, a od niedawna sam nawet rzuca żartobliwe, dwuznaczne teksty (bez żadnych wulgarnych treści, my sobie tak czasem na tej grupie żartujemy, ale on zawsze był wtedy z boku i się nie udzielał). Dlatego nie wiem za bardzo, co o tym myśleć
Jak napisałeś o tych księżniczkach, to trochę się uspokoiłam. No ja kiedyś byłam bardzo nieśmiała, ale w przypadku tego chłopaka wiedziałam, że on nic nie zrobi, więc delikatnie sugerowałam pewne rzeczy poprzez "przypadkowy" dotyk, inicjowanie rozmowy, był u mnie na obiedzie ze 2 razy, raz go próbowałam gdzieś wyciągnąć, ale wtedy jeszcze dorabiał sobie w weekendy jako kelner (podziwiałam go za to, że godził pracę z uczelnią) i mi napisał, że chętnie, ale ma pracę do 20.30 przez co nie da rady (ale 2 dni później wyciągnęliśmy go z kolegą z domu, żeby nie siedział sam po pracy). Dodatkowo Karol mnie też znał raczej z dobrej strony, jako dziewczynę zadbaną (lekki makijaż, ładne ubrania), z poczuciem humoru, z dystansem (za co sam przyznał, że mnie podziwia za ten dystans do siebie), nie obrażam się też o byle co, więc no nie można o mnie powiedzieć, że jestem "zimna laska"
I nie, nie potrafiłabym się umówić z tym zeswatanym chłopakiem. To nie dla mnie. Jak ktoś mi się nawet odrobinę nie podoba i nie widzę nadziei to nie chcę komuś dawać złych sygnałów

Przepraszam za ten wywód, ale bardzo chciałam się wygadać, w Ty tu tak mądrze piszesz
Co o tym sądzisz?

Ja wiem, że w tych sprawach nikt nie jest wyrocznią, ale mądrze piszesz, dlatego Twoje zdanie bardzo się dla mnie liczy.
"A po drugie akurat nie uważam, że to facet ma poświęcać większość energi i czasu, aby się przypodobać kobiecie, szczególnie, jeśli to kobieta wykazuje większe zainteresowanie, czujac że facet wpadł jej w oko."- no ja okazywałam z pół roku temu zainteresowanie, on się chyba zorientował, ale na pewno nie był zainteresowany, bo kilka razy w rozmowie ze mną wtrącał, że on się wiązać nie chce, nie wierzy w miłość itp. Raczej nie mówiłby tego, gdyby faktycznie był zakochany.
Natomiast od tamtego spotkania, które opisałam wyżej zachowuje się tak, jak już opisywałam- przyszedł do mnie wieczorem, po coś, co mógł odebrać w każdy inny dzień, na tej naszej grupie ze znajomymi pisał, że podobają mu się polskie dziewczyny (kilkukrotnie o tym wspominał, gdzie wcześniej nic na ten temat nie mówił, nawet żartował, że się przerzuci na facetów).
Tak jak piszesz o tych spotkaniach w towarzystwie znajomych, to on sam proponował już dwa wyjścia i jesteśmy wstępnie umówieni (czekamy tylko, aż ten Piotrek zda jedno ważne kolokwium, które ma za kilka dni i musi zdać). No ale zaproponował. Wcześniej trzeba było go wręcz wyciągać z domu na siłę.
Dlatego zastanawiam się, czy mi się wydaje, czy co się stało, ale no przyznaj- to jest dziwne zachowanie
Znamy się ponad rok. Czy to możliwe, aby dopiero teraz coś we mnie zobaczył? Po jednym ze spotkań? To jest możliwe, żebym mu się nie podobała wtedy, gdy okazywałam mu zainteresowanie, a teraz, tak nagle, zobaczył coś we mnie? Bo on od tamtego spotkania zachowuje się inaczej. Może nie jakoś drastycznie, ale ja widzę sporo zmian, które wymieniłam z resztą wyżej

katie96 Powiedz, dlaczego Wy kobiety musicie tak wszystko komplikować i dokładnie rozkminiać każdą możliwą wersję, zastanawiać się nad możliwymi scenariuszami? Planowanie godne rozpoczynania jakiejś wielkiej operacji wojskowej:) Zamiast tego można zwyczajnie iść za głosem serca czy tez sumienia. Skoro widzisz zmianę w jego zachowaniu, to oznacza, że być może zmienia swoje nastawienie. Obserwujesz, wyciągasz wnioski JEDYNIE na podstawie tego, co widzisz. Co innego jest możliwe na tym etapie? Skoro jesteście umówieni to idźcie na to spotkanie i zobacz jak się będzie zachowywał. Skoro on, póki co, nie wykazuje żadnych wyraźnych zachowań, to spóbuj sama coś zaproponować, jak nie w czwórkę to w dwójkę Pytasz czy uczucie może rozwijać się stopniowo? Na pewno tak, zresztą osobiście uważam, że takie właśnie powoli rozwijające się relacje lepiej rokują. Nie przepadam za nagłymi uniesieniami i porywami, czy uderzeniami pioruna, bo to bywa złudne. Może przecież być tak, że gość się powoli otwiera na związek, bo jest zwyczajnie ostrożny. Wiem, że mało jest rzeczy, które Was tak bardzo kręcą jak pewność siebie, zdecydowanie i stanowczość.
To w takim razie zadaj sobie proste pytanie: czy rzeczywiśćie coś do niego czujesz czy bardziej wolisz zdecydowane dziąłania i obecna jego postawa Cię zniechęca..?

W takim razie na co wskazuje jego zachowanie? Ano, że prawdopodobnie zmienia powoli zdanie Jest ostrożny, uważny, idzie niejako krok po kroku, żeby tylko się nie potknąć. Skoro sam zauważył, że prawdopoodbnie czujesz cos do  niego, to może się zastanowił, czy warto dać sobie szansę na szczęście? Zna Cię pewnei na tyle dobrze, iż postanowił zmienić całkowicie swoje podejście. Być może chciałby podjąć bardziej zdecydowane kroki, ale ciężkie przeżycia, związane z jego poprzednimi związkami, skutecznie go w tym hamują. Także warto wychodzić razem, obserwować zachowanie drugiej strony i dyskretnie wybadać sprawę. Nawet jak się z nim na początej zaprzyjaźnisz, to może się pojawić i wzmocnić drzemiace uczucie Skoro tak bardzo zmienił mu się punkt widzenia, coś musiało się stać. Facet sobie coś przemyślał, może ma dośc samotnośći? Kto wie? Jeśli zacżął robić podchody właśnie do Ciebie, musiał się domyślać, że coś do niego czujesz? Może zwyczajnie sądził, że Ci jeszcze nie przeszło?

Katie W takim razie się nie zastanawiaj tylko podejmij jednocznaczną decyzję Bo jaki jest CEL wiecznego rozważania i analizowania? Nakręcasz się tylko w ten sposób. Jeśli rzeczywiście rzez tak długi czas dawałaś mu jednocznaczne sygnały wręcz otwierałaś się dla niego i zachęcałaś do bliższego kontaktu a on nic, to w większości przypadków facet już dawno by coś zdziałał. Jeśli nie oznaczałaoby, że nie jest Tobą zainteresowany. Musisz tutaj chyba wykonać bardziej zdecydowane kroki, jeśli konieczne Ci na nim zależy. Chociaż takie przedłużające się oczekiwanie może chyba doprowadzić do frustracji i zniechęcić daną osobę do nas. Nie będziesz przecież wokół niego ciągle latać i oczekiwać działań, jeżeli nie czuje do Ciebie nic. Zamykasz się w ten sposób na inne kontakty. Gdyby tak ludzie byli wierni swoim jednym, konkretnym uczuciom, to by czekali do śmierci. Zatem jedynym wyjściem jest bezpośrednia konfrontacja z jego uczuciami(lub ich brakiem) wobec Ciebie. Jeżeli jest tak wycofany i nieśmiały, że bada bardzo ostrożnie grunt, żeby się nie sparzyć, to być może potrzebje dość dużo czasu. Pytanie czy Ty te zmasz tyle czasu?
Nie ma się zbyt teraz zadręczać, jutro Wigilia, więc warto się odprężyć i nie myśleć za bardzo o swoich rozterkach Wszystkiego dobrego i powodzenia!

Szczerze to się dziwnie czuję, bo wypowiadam się tutaj tylko ja. Może, jeśli ktoś tutaj zajrzy, doradzi Ci coś więcej

Dobrze, że w końcu ktoś inny się wypowiedział, bo czułem się wobec Autorki trochę jak psychoterapeuta

Nie wiem właśnie dlaczego spora grupa ludzi tak uporczywie trzyma się pewnych swoich wyobrażeń i nadziei, związanych z jedną osobą? Przecież szkoda na to naszego cennego czasu.. Zamiast się rozejrzeć
wokół za innymi opcjami, to w ten sposób blokuje się cżłowiek przed możliwością poznania innej osoby.
Z początku możnaby pomyśleć, że facet jest rzeczywiście dość nieśmiały, skoro prowadzi jakąś wojnę podjazdową. Najpierw uniki potem ruch do przodu. Tylko na dłuższą metę takie podchody stają się
bardzo irytujące. Każdy rozsądny facet już pewnie dawno by zadziałał, gdby jemu samemu spodobała się Autorka lub gdyby dostawał tak częste i wyraźne oznaki zainteresowania czy wręcz flirtu.
Wyszedłby z jakąś propozycją spotkania ,kawa, kino, spacer - cokolwiek. A tutaj nic, tylko wspólne wypady w większym gronie. Opisywane przypadki uprzejmego i miłego zachowania czy pozorne kroki w celu
bliższego poznania - to raczej właśnie oznaka zainteresowania w czysto koleżeńskim charakterze. Samemu się studiowało, to się wie, jak człowieka potrafi przypilić brak odpowiedniego materiału. Jeśli nawet te czekoladki podarował w ramach wdzięczności, to co to więcej może onaczać.Możę uznał, że zwykłe "dziękuję" nie wystarczy..Na studiach tez z wieloma osobami, szczególnie z grupy ćwiczeniowej pozostawałem
w dość dobrych relacjach i takie oznaki były czysto koleżeńskie. Jeśli chcesz Autorko mieć wszystko jasne to kawa na ławę! - bo inaczej to się na nic nie doczekasz..

Chciałam jeszcze cis dodać
Nie skończyłam wątku, w którym pisałam o tym, że ludzie mi mówią, że wyglądam jak modelka, że jestem ciekawą osobą
Moja współlokatorka (która ma chłopaka od jakiś 4 lat) sama odparła z wielkim zdziwieniem ostatnio, że jak to możliwe, że taka osoba jak ja jest sama. Trochę mnie tym zdołowała. Nawet bardziej niż trochę
Bo skoro ludzie chwalą mój wygląd (I bliscy i obcy), mówią też, że jestem fajną osobą. A ja cały czas szukam, co jest ze mną nie tak, że w ciągu ostatnich kilku lat kilku chłopaków chciało ode mnie coś więcej (ale jak pisałam- ie lubię playboyów, a to były wlas nie takie typy), a jak wreszcie trafiłam na kogoś odpowiedniego to taka klapa
Ja jestem z osób, które nie chcą tysiąca adoratowrow. Wolę jednego a porządnego. Niestety jest dokładnie na odwrót. Wielu się podobam, ale to nie ci, którzy podobają się mi. Próbowałam nawet się zmuszać, ale to nie ma sensu na siłę z kimś się wiązać
Czuję się przez o gorsza, mam bardzo zaniżoną samoocenę (bardzo), mam kompleksy. I to wszystko przez tego jednego chłopaka
Gdyby odwzajemnił uczucia byłoby dokładnie na odwrót- czułabym się wspaniale
Nawet się zastanawiałam, czy nie iść z tym do psychologa, ale no czy on nie umrze ze śmiechu jak usłyszy, że nie nastolatek, a pełnoletnia osoba na studiach tak przeżywa niespełnioną miłość
Na razie jestem na etapie, że czuję, że to nie fair, ze moi znajomi się bp zaręczją (a na facebooku widzę, że kilku znajomych z liceum i z uczelni się zaręczylo w tym roku, a ja nadal stoję w miejscu. To mnie wykańcza

Nie chciałam Cię odrywać od przygotowań
Mam nadzieję, że święta miałeś udane

Jestem Ci bardzo wdzięczna za pomoc, ale nie wiem, czy mi się pomóc w ogóle da, czy sprawę by załatwiła po prostu nowa miłość

Jeśli chodzi o zadręczanie się i rozmyślanie to jest niezależne od płci. Znam też facetów, co są jeszcze "lepsi" w tym niż ja
To znaczy masz rację, muszę postawić kawę na ławę. Tylko niestety muszę z tym poczekać do lutego, bo jeśli teraz powie, że nic do mnie nie czuje, to sesję zimową mam z głowy, a mam trudne egzaminy i muszę chociaż połowę z nich (2 z 4) zdać w styczniu, a resztę na poprawę, a jeśli będę przechodzić miłosny kryzys to koniec, ale mimo to przekonałeś mnie, żeby to zrobić. Tak będzie najłatwiej. A będę miała jeszcze miesiąc, żeby go poobserwować.
Nie patrz na wszystkie dziewczyny przez mój pryzmat. Ja tak wszystko analizuję, bo bardzo mnie interesuje psychologia związków. Czytałam sporo książek i artykułów na ten temat (oglądałam też filmy), gdzie właśnie każdy ruch jest analizowany (w tym też przez facetów), dlatego ja też to robię trochę z pasji, bo siedzę w tym od wielu lat i czytam rzeczy, gdzie jeszcze dokładniej wszystko analizują, więc tak mi zostało

"Zadurzyłaś się w tym facecie, to dlatego blokujesz się całkowicie na inne kontakty." to akurat nie jest prawda. Wiesz czemu tak jest? Bo nie mam nikogo innego. Nie poznaję nowych facetów. Dom rodzinny mam jakieś 40 km od Kielc. Same Kielce trochę lepsze miasto niż moje małe 25-tysięczne miasteczko, ale to nie jest jednak Warszawa czy Wrocław. Zawsze chciałam studiować w jakimś dużym mieście, bo powtarzałam sobie, że "duże miasto to duże możliwości". Moim marzeniem był wyjazd do Wrocławia na studia, ale nie dostałam się tam. Dostałam się na studia, ale nie tam, gdzie chciałam. Studiuję niby w dużym mieście, ale sporo mniejszym niż te wcześniej wspomniane. Prócz mojej uczelni medycznej jest jeden uniwersytet (bardziej humanistyczny, gdzie są same kobiety), który jest słaby (i o którym nikt nie słyszał, jeśli nie jest z tego miasta) oraz jakieś wyższe szkoły z kierunkami zaocznymi). U mnie na uczelni medycznej jest zdecydowana przewaga kobiet. Na jednym roczniku faceci stanowili połowę roku kierunku lekarskiego, to było wielkie zdziwienie, ale tak to faceci to przeważnie 20-35% roku). Co najlepsze ci faceci to takie "ciepłe kluski", nie potrafią podjąć sami decyzji, nie potrafią załatwić jakiejś sprawy, wszystko trzeba za nich ogarniać (takie większe dzieci). A są jeszcze inne kierunki na mojej uczelni, jak pielęgniarstwo i kosmetologia, gdzie facetów nie ma wcale (te 20-35% to na tych trudniejszych kierunkach typu lekarski farmacja, i moja stomatologia). Ten chłopak, który mi się spodobał był jako jeden z nielicznych w miarę ogarnięty, dlatego się zauroczyłam, ale on to jeden z nielicznych, reszta tych chłopaków to takie duże dzieci, często są chamscy, bo myślą, że jak ich jest mniej to wszystko mogą
Chciałam coś z tym zrobić, że nie poznaję innych facetów. Zapisałam się na basen, bo od zawsze kocham pływać. No ale na basenie są albo dzieci albo ludzie starsi o 20 lat. Ostatnio nawet sobie wymyśliłam, bo był kiedyś okres, dokładnie 3 lata, że jeździłam konno. Całkiem nieźle mi szło, chociaż to było dawno, bo z 7 lat temu, ale myślałam, że może by sobie to przypomnieć, zapisać się do stadniny na jazdy, bo byłam kilka razy na obozach jeździeckich i z tego co pamiętam, chłopaków tam było sporo. No ja wiem, że to brzmi desperacko, ale wiesz, kiedy ja w moim mieście studenckim poznałam nowych chłopaków? 2 nowych poznałam 2 lata temu na 2 roku studiów. I tyle. Jak jest jakaś impreza studencka (na których też bywam) to znowu albo przeważnie są laski, albo chłopaki, którzy są zajęci, albo chłopaki, którzy przychodzą z laskami i tak w koło. Nie ma możliwości poznania nikogo innego, więc to nie jest tak, że ja jestem zamknięta na jedną osobę, wręcz przeciwnie, lubię poznawać nowych ludzi. Tak jak już pisałam- moja współlokatorka i zarazem koleżanka sama ze zdziwieniem mi kilka razy powiedziała, że jak to możliwe, że "ty taka ładna i fajna dziewczyna jesteś sama?". To był okres, że chciałam zapomnieć o tym zauroczeniu i powiedziałam jej, że jak miałam 19 lat robiłam kursy na ratownika wodnego. Kurs trwał jakieś 10 dni. Zajęcia prowadziło kilku instruktorów, niewiele starszych od nas. taki jeden, który miał wtedy z 25 lat wpadł mi w oko, ale miał dziewczynę, więc nie próbowałam podchodzić nawet, ale teraz z facebooka wiem, że dziewczyny nie ma. Mówiłam jej nawet o tym, a ona entuzjastycznie "to napisz do niego!", ale jak jej powiedziałam, że mieszka jakieś 300 km od miejsca, w którym teraz mieszkam i studiuję i że z nim nie gadałam od 4 lat ani razu to sama była zmieszana i nie wiedziała co powiedzieć. A tak na serio on by do mnie bardzo pasował, dużo bardziej, niż obecny obiekt westchnień. Na tym przykładzie chcę pokazać, że nie zamykam się tylko na niego.

"Szczerze mówiąc, jak spojrzy się trzeźwo na tą sytuację z notatkami to przecież istnieją dziesiątki wytłumaczeń, dlaczego  tak sie zachował a niekoniecznie wiąże się to z jego uczuciami wobec Ciebie." to jest właśnie dziwne. Wcześniej byłam pewna, że nic do mnie nie ma, ale te notatki mnie zmyliły. Bo gdyby to było na kolokwium czy egzamin, coś bardzo pilnego, to nie byłoby dziwne, ale my byliśmy umówieni na południe następnego dnia, ale napisałam w żartach, że ma przyjść teraz i on przyszedł w ciągu 10 minut, gdzie to jest chłopak, który nie lubi wychodzić z domu, na zajęcia i wykłady przychodzi zawsze na styk albo z opóźnieniem, więc mnie to zdziwiło, w dodatku że to nie było nic pilnego do nauki, tylko materiał, który był do skopiowania na slajdy, na przedmiot typu "zapchajdziura", który miał w następnym tygodniu i jak sam przyznał zaczął to robić rano w dniu prezentacji, kiedy prezentację miał na 14. Tak więc to jest dziwne, że po co po to tak szybko przybiegł? Potrafisz to jakoś realnie wytłumaczyć?

"Czy mnie dotknęło ewentualne odrzucenie? Wcale nie, bo nie potraktowałem tego w ten sposób, nie wziąłem tego aż tak do siebie." i prawidłowo zrobiłeś. U mnie przyczyną jest chyba zbyt duży stres na studiach. Widzisz, wyobraź sobie jakąś stresującą sytuację ze swojego życia np. maturę, egzamin na prawko. I wyobraź sobie teraz, że taki stres czujesz prawie codziennie, bo codziennie masz kolokwia i wejściówki, od których zależy, czy zdasz ten semestr i czy cię nie wyrzucą z wymarzonych studiów. Przez ten stres nabawiłam się nerwicy (potrafię obgryzać paznokcie z nerwów tak, że wyglądają strasznie), mam zaniżoną samoocenę, jestem niepewna siebie. I od tego całego stresu nie ma jeszcze ucieczki, jakiś miłych chwil dla równowagi. Moja koleżanka jakoś ten stres znosi, bo w weekend wraca do chłopaka, ma się do kogoś przytulić, wygadać. Ja wtedy siedzę sama w mieszkaniu, ewentualnie z drugą współlokatorką, która też ma sporo nauki, więc nie ma nawet kiedy wyskoczyć na piwo. Zastanawiam się nawet, czy nie iść z tym do psychologa

"Przede wszystkim to NAM ma być ZE SOBĄ dobrze, mamy się czuć fantastycznie we własnej skórze! Nikt nie steruje naszym życiem tylko my sami! To JA SAM i MOJE ŻYCIE ma przede wszystkim sprawić, że czuję się świetnie, mam dobry humor i mogę robić 1000 rzeczy naraz. " oczywiście, że my sami kierujemy swoim życiem, ale nie znam zbyt wielu samotnych i szczęśliwych osób. Jak ktoś nie ma miłości, ale ma rodzinę i przyjaciół- okej, jeśli ktoś nie ma przyjaciół, ale ma rodzinę i miłość- też dobrze, ale jak ktoś nie ma- jak w moim przypadku- ani miłości ani bliskich przyjaciół, z którymi mógłby pogadać na poważniejsze tematy, wyżalić się, poradzić, zamyka się w 4 ścianach, cisza potrafi dobić, sam się zmaga ze swoimi problemami. Jest to dobre na pewien czas, żeby poznać siebie, ale na dłuższą metę może nawet zabić. Wiesz, do czego mnie doprowadziła przewlekła samotność? Chodziłam cały czas zła jak osa, byłam niemiła dla ludzi, plułam jadem, płakałam po nocach zamiast spać, miałam wrażenie, że moje problemy są największe na świecie i nie radziłam sobie z nimi (bo nie znałam problemów innych), nie miałam kogo się poradzić (do dzisiaj nie umiem się ludziom zwierzać z tego, co myślę). Byłam tak samotna, że miałam tylko jedną koleżankę, z którą może 4 razy do roku (z mojej inicjatywy) gdzieś wychodziłyśmy w czasie ferii czy wakacji. W pewnym momencie zaczęłam zazdrościć ludziom, którzy zginęli w jakiś wypadkach np. samochodowych i mają już spokój, a ja nadal tylko stres, nauka i obowiązki, bez alternatywy i równowagi w postaci nastoletnich przyjaźni czy miłości, tylko ciągły stres. Wyobrażasz sobie to?
"Poczytaj chociażby tu na forum, w watkach o zdradach, krzywdach, upokorzeniach, cierpieniu - to przkonasz się czym tak naprawde są ludzkie tragedie, nie mówiać o jeszcze cięższym kalibrze. Całkowicie rozumiem, że można rozpaczać po utracie kogoś, z kim żyło sie tyle lat i kogo się szczerze kochało. Ale to jest wtedy dojrzała miłość a nie ( sory za określenie) zwykłe dziecinne zauroczenie. Bo naprawdę tak przejmować się JEDNYM facetem, to nie jest oznaka dojrzałości, moim zdaniem" to co dla jednego jest tragedią nie musi być tragedią dla drugiego. Poza tym dzielenie problemów na gorsze i lepsze jest bardzo płytkie. Powiadasz, że odrzucenie to tylko "potknięcie", więc powiedz to mojej koleżance, która nabawiła się tachykardii (która może prowadzić nawet do zawału), gdy ją jej pierwsza miłość odrzuciła. Powiedz to mojemu koledze, który cały czas wymiotował z nerwów, jak rzuciła go dziewczyna, biedak aż do szpitala trafił, bo nic nie mógł zjeść. Inny kolega przez następne kilka lat dawał kosza wszystkim dziewczynom, bo właśnie zamknął się tylko na tą jedną. Koleżanka oblała ostatnią sesję letnią, musi powtarzać rok, bo zerwał z nią chłopak. Serio? Odrzucenie to takie nic powiadasz? A ja, jak na forach czytam "Mam 35 lat, 2 dzieci, facet mnie zdradza" nie czuję takiego ucisku żalu co jak czytam "Mam 28/30 lat i od wielu lat jestem sama"- to mnie o wiele bardziej rusza, bo sama wiem, jakie to przykre, gdy życie przelatuje przez palce. Ja też mogę powiedzieć, ze "zdrada to nic takiego, bo ludzie umierają przecież z głodu", ale tak nie mówię, bo nie znoszę dzielić problemów. Dla mnie nieszczęśliwie zakochana 14-latka nie powinna być bardziej bagatelizowana niż zdradzona 40-latka
Tak więc widzisz, problemy zależą tylko i wyłącznie od perspektywy i dzielenie ich nie ma sensu

Kasiu, jeśli mogę się tak do Ciebie zwrócić..

Widzę, że wciąż się zadręczasz..Jeśli w jakikolwiek sposób Ci pomogłem, to się cieszę, ale nie wiem na czym ta pomoc ma polegać. Po Twoim ostatnim poście widzę, że musisz się chyba udać do specjalisty, gdyż nawet chwilowe zazdroszczenie ludziom, którzy zginęli, jest niepokojącym objawem. Rozumiem, że interesują Cię różne niuanse związków, ale jak sama widzisz, w praktyce, gdy to dotyczy Ciebie, jest to rozwiązanie raczej wątpliwe. Jeśli zależy Ci na zaliczeniu egzaminów, to rzeczywiście poczekaj.
Wiadomo, że na niektórych kierunkach jest zdecydowana przewaga dziewczyn. Zatem można oczywiście spróbować szukać poza uczelnią. Skoro jednak studia są ciężkie( a z pewnością tak jest) to może właśnie warto skupić się na razie na studiach? Wyglądasz na kogoś, komuy zależy na wybranym zawodzie, więc już to powinno dać Ci motywację do walki Ze stresem jest tak, że ludzie różnie reagują. Świadomość, że wybrany kierunek jest wyjątkowo trudny powinna ułatwiać zmierzenie się z trudnośćiami. Akurat mam znajomych po medycynie, farmacji czy weterynarii i tam też jest ciężko: kolokwia, wejśćiówki, ogrom materiału. Wychodzę z założenia, że skoro ludzie taki kierunek wybrali, to mają w sobie naprawdę dużo samozaparcia i potrafią sobie poradzić ze stresem. Każdy ma też inną metodę na naukę. Ja jestem po biologii. Wiadomo, że to nie tak ciężki kierunek, ale też nieraz bywało niewesoło, tym bardziej jak się człowiek angażował w sprawy poza zajęciami. Tak czy inaczej, poza paroma wyjątkami, wiedzę jakoś chłonąłem jak gąbka. Samo napisanie i obrona magisterki wydawało mi się jakimś niebotycznym osiągnięciem, ale jakoś poszło
Nie wiem, na czym ma polegać zachowanie typu "ciepłe kluski". Człowiek na studiach MUSI sobie samemu radzić, nie ma po prostu wyjścia. Ciężko jest mi sobie wyobrazić kogoś, kto nie potrafi się zdecydować w najprostszej sprawie czy coś zoorganizować...Przecież ludzi w tym wieku nie prowadzi się za rączkę! Gdzieś tutaj na forum, jakaś dziewczyna żaliła się, że facet nie był w stanie odnaleźć sie w obcym mieście, zarezerować noclegu w hostelu czy zaplanować czas na wieczór..No kurcze, takich nawyków nabuywa się w wiku 15 lat Imprezy studenckie, kółka tematyczne, zajecia spotowe - właśnie to jest to! Trzeba uważnie obserwować i szukać, nie zniechęcająć się po kilku niepowodzeniach. Widzę, ze trochę z powodu Twojego uczucia do tego gościa, szukasz niejako ukojenia, żeby chociaż z kimś pogdać i strasznie podchodzisz do tego na poważnie. A co stoi na przeszkodzie, żeby się odezwać do tego ratownika, jeśli tylko Ci się spodobał? No chyba, że zniechęcają Cię związki na odległość. Jak sama przyznałaś, czujesz się atrakcyjną, wartościową dziewczyną więc wykorzystaj to w pełni W sprawie tych notatek nie miałbym ochoty nic tłumaczyć ani domniemywac - po prostu bym go zapytał Twój problem polega chyba na tym, że źle znosisz stres. Tak po prostu bywa, różnimy się przecież różnymi cechami, w tym wrażliwością na sytuacje stresowe. Też to przechodziłęm też bywało różnie, ale wiedziało się, że człowiek musi to przejść..Z czasem,  wtrakcie samych studiów, cżłowiek się przyzwyczaił do tej cąłęj sytuacji. Jeśli się z tym czujesz źle, to możesz się skonsultować ze specjalistą. Jeśli nie masz możliwość i czasu w okresie roku akademickiego, to zawsze możesz sobie odbić podczas wakacji czy ferii. Musisz nad sobą popracować, bo sporo ludzi tak żyje, że nie miewa praktycznie czasu na rozrywki, są ciągle w biegu, miewając ciągły stres. Nie jest oczywiście komfortowe, ale powoli do takiego życia się ludzie dostosowują, choćby właściciele firm, dziennikarze, politycy itp. Przyjaźnie czy miłośći( co najmniej przyjaźnie) niejako powstają często samoczynnie. Od wczesnej szkoły pzez studia aż po znajomych z pracy nawiązuje się przeciez kontakt z ludźmi. Nie każdy ma w gronie bliskich przyjaciół całą rzeszę osób, ale zawsze ktoś się znajdzie, choćby współlokatorzy z akademika Ja, chociaz jestem sam i jest mi z tym dobrze, to raczej jak gdzieś wychodzę, to staram się być uprzejmy dla ludzi, uśmiecham się, zagaduję, czasami nawet panią sprzedawczynię w sklepie Ty możesz zrobić to samo, choćby przez niewinny flirt

Przechodząc do sedna: w ciągu swojego życia miałem zaledwie kilka przelotnych znajomości, z których dwie niemal zakońćzyły się powstaniem związku. Może mnie to zniechęciło, ale właśnie na podstawie tych doświadczeń, coś mnie od związków odpycha. Te pewne istotne i kluczowe filary związku, które zwłaszcza dla kobiet sa niezbędne, wydają mi się uciążliwe i nieatrakcyjne. Przywiązanie( nie w sensie dośłownym), poświęcanie czasu i energii, dzielenie swojego życia z drugą osobą, czułość, troska, bliskość, poświęcana uwaga, tzw. "staranie się", "zabieganie" - to wszystko, co pownno być podstawą relacji, jest dla mnie zniechęcajace, choćby obserwując to u innych. Świadomość, że miałbym to okazywać i pamiętac o tym, do tego mając świadomość, że trzeba ciagle coś urozmaicać, wprowadza mnie w zakłopotanie i niezręczność.
Nie mówiąc chociażby o zaręczynach: jakoś ciężko przychodzi mi myśl, o klękaniu przed kobietą..Z radzeniem sobie z kłopotami po egzaminie czy innym stresującym wydarzeniu nie potrzebuje koniecznie drugiej osoby, żeby się wyżalić, wygadać czy wypłakać. Sam muszę sobie z tym poradzić, drugi człowiek nie psrawi, ze przejdą mi złe emocje, bo to moje emocje a nie jego. Porównując to do jedzenia choćby czekolady, to mimo, że nigdy jej nie jadłem, to pewne jej właściwości skutecznie mnie odrzucają od próby podjęcia wyzwania. Najlepsze jest to, że niechęć do wyzwań zupełnie nie dotyczy innych sfer życia.

Natomiast jeśli chodzi o poczucie ważności ludzkich tragedii, to absolutnie nie mogę sie z Tobą zgodzić. Przecież nawet ta sama osoba, przeżywszy w młodości zawód miłosny, może z czasem się zaśmiać z tego, jęśli w dorosłym życiu dsoświadczy zdrady, oszustwa, przemocy czy innych poważniejszych krzywd. W pewnym stopniu obiektywne traktowanie problemów jest niezbędne, żebyśmy sobie wytworzyli pewną skalę. Nie wyobrażam sobie porównywać zdradzania, upokorzenia, przemocy czy chociażby gwałtu do niespełnionych miłości. Nastolatka, którą odrzucił ukochany to zupełnie inny kaliber niż kobieta, która narzeczony zdradza przed ślubem z najlepszą przyjaciółką lub tuż po ślubie albo narodzinach dziecka. Zresztą sama wspomniałaś o osobach, które się rozstawały, więc JUŻ BYLI w związku. Wtedy nie ma w tym nic dziwnego, że osoba odczuwa rozpacz i smutek, że coś straciła, tym bardziej, że przecież wcześniej ze swoim partnerem spędzała mnóstwo cudownych chwil. Odrzucona miłość to zwykle co innego, bo przecież NIC nie tracimy, nie byliśmy z tą osobą, więc nie wiemy jak mogło być. Nie tracimy na miłości tylko na zakochaniu.Ci ludzie też najprawdopodobniej zbyt silnie reagowali na stres, bo większość osób raczej się tak nie zachowuje.
O hierarchii wartości w życiu można dyskutować w sytuacjach krytycznych. Mimo, że generalnie zdecydowanie bardziej interesują mnie nauki przyrodnicze, biologia i medycyna, to zainteresowałem się niedawno trochę historią Polski. Czytałem o czasach wojny i okupacji. Mamy naprawdę szczęście, że żyjemy w takich czasach. Wtedy, zamiast obaw o zdanie egzaminu czy prawka, ludzie żeganali się z rodziną wychodząc po chleb do sklepu, bo mogli zostać osaczeni w łąpance na ulicy. Potem albo zostać rozstrzelanym na miejscu, wysłanym do obozu albo na roboty przymusowe czy tez zginąć w katowni gestapo. Do tego musieli jakoś przeżyć, często na głodowych racjach żywnościowych a jednoczęśnie patrzyli na przeysłową zagładę innego narodu. Ludzie, którzy przeżyli obóz koncentracyjny, powstanie, getto czy wojnę na froncie mogą dopiero mówić o traumie, która się utrzymuje nawet kilkadziesiąt lat. W kwestii odrzucenia miłości: był zanotowany z okresu okupacji przypadek, kiedy dziewczyna, którą odrzucił wymarzony obiekt westchnień, będący członkiem Polskiego Podziemia, wydała go Niemcom. Gość, młody chłopak, zginął zamęczony na skutek tortur przez gestapo. Potem ta dziewczyna została zlikwidowana przez oddział egzekucyjny Armii Krajowej - za zdradę ojczyzny. Wyrok nie uwzględniał tego, jak gość zginął, ale tylko dlatego, zę doniosła na niego do Niemców. Świadomość, że chłopaka torturowali w bestialski sposób przechodzi wyobrażenie. Jak człowiek czyta, w jaki sposób niemiecki czy potem sowiecki aparat terroru wymuszał zenzania, to się włos na głowie jeży. Widzisz zatem, że jednak jakaś skala hierarchii ludzkich problemów istnieje.

Życzę Ci zdecydowanie więcej optyzmizmu, nadziei i pozytywnego myślenia. Uśmiechaj się częściej, ceisz się z drobnych rzeczy i sukcesów a będzie znacznie lepiej! Powdzenia w zbliżającej się sesji!

Jeśli chcesz mozęsz napisać wiadomość na maila, bo tutaj już się nikt chyba nie udziela..

Chwała Bogu, że ktoś tutaj sie jeszcze udziela :-)

Możę Autorka w końću zauważy, że proste rozwiązania bywają najlepsze i naprawdę nie trzeba tu wiele wysiłku.
Też sobie nie wyobrażam, żeby studia zawalić przez nieodwzajemnioną miłość( już prędzej pzez nagłe zerwanie). Notorycznym problemem w takich sytuacjach jest chyba niedocenianie tego, co się ma, połaczone z uporczywą chęcią natychmiastowej zmiany sytuacji. Skoro facet nie darzy uczuciem, to już wszystko przepada, cały sens życia, radość i cele życiowe. Ta silna presja sprawia,że człowiek mozę roztaczać wokoło siebie jaką nienaturalną i odpychającą aurę. Wyjścia są zatem dwa: albo powie otwarcie co czuje do tego gościa, albo pogodzi się z charakterem relacji, jednocześnie pozwalając, żeby się powoli rozwijała. Rozkminy i analizy nic nie dadzą.

Więcej, oby więcej opinii innych użytkowników..:)

Kurde,jak ja uwielbiam ludzi,którzy twierdzą, że mają najgorzej w życiu. Po tym,co opisałaś,widzę,że lubisz użalać się nad sobą i to bardzo. Ja w swoim życiu miałam pełno takich platonicznych miłostek,też mi było przykro,że to były nieodwzajemnione uczucia,ale nie robiłam z rego dramy. Jak musiałam uśpić moją kotkę,to płakałam sobie za nią w domu,nie zawracałam innym głowy,bo to dla mnie było bolesne,a dla znajomych to był tylko kot. Koleżanek też miałam kilka,czy w liceum,czy na studiach. Ty masz dopiero 23 lata,jeszcze wszystko przed Tobą. Aha,nie musisz też mi tłumaczyć jak debilce,co może nieść ze sobą duży stres,bo ja po rozstaniu z moim byłym zaczęłam tracić przytomność, chociaż żadna choroba nie została potwierdzona w badaniach,muszę brać leki na padaczkę,bo bez nich padam. Trzy tygodnie temu miałam operację,a ty mi tłumaczysz,co to może zrobić platoniczna miłość z człowiekiem. Jestem starsza od ciebie o 10 lat i przeszłam dużo więcej,a nie użalam się tak nad sobą i nie robię najbiedniejszej i najbardziej pokrzywdzonej przez los. Tak jak napisałam wyżej,trochę cierpliwości, bo w życiu nie zawsze układa się tak,jak byśmy tego chcieli. Czasem życue rzuca nam kłody pod nogi,ale trzeba pokonywać trudności i iść dalej. Studiuj, zdawaj egzaminy,poznawaj ludzi,nie nastawiaj się tylko na poznawanie facetów. Zapisz się na tę zumbę,możesz tam poznać wiele fajnych,nowych koleżanek. Baw się,nie płacz nad sobą,na poznanie wartościowego człowieka przyjdzie odpowiedni czas. Ja swojego poznałam po 30-tce. A jeśli czujesz,że nadal masz depresyjne stany,to poszukaj terapii. I to tyle ode mnie. Pozdrawiam i więcej optymizmu życzę.

Zabawne jest,że to ty zarzucasz mnie licytowanie się, a sama TY to robisz już od dawna. Moją sytuację opisałam ci dla porównania i dopisałam,że mam 10 lat więcej od ciebie i przeszłam więcej,bo tak jest,bolesnego rozstania, operacji i padaczki jeszcze na szczęście nie miałaś,dopisałam tam wyraźnie,że mimo tego nie użalam się nad sobą! Gdzie napisałam,że mam najgorzej? To ty to zobaczyłaś,żeby móc dalej mi tłumaczyć jak debilce,jaką to ty masz tragiczną sytuację. Ja lubię swoje życie,swoją pracę, a też nie raz leżałam na ziemi i nie mogłam się podnieść. Ale wstawałam,za każdym razem. Dyżo pisałam  tu,na  forum,w dziale o rozstaniach i ja słuchałam,co ludzie pisali, potrafiłam przyznać,że ktoś miał gorzej ode mnie,gdy ktoś opisywał rozpad kilkuletniego związku.  Nawet o tych zwierzętach, na gwizdek mi wymieniasz,ile ich pożegnałaś? Napisałaś o swoim kocie,to ja napisałam o swoim,a pożegnałam też dużo więcej. I co w związku z tym? Jestem empatyczna,ale ty tu chyba nie przyszłaś tylko po głaskanie po główce,tylko przyszłaś po rady,które olewasz ciepłym moczem,bo już kilka osób radziło,byś coś zrobiła z tym chłopakiem, umówiła się z nim,to ty się chowasz za swoimi nieziemsko trudnymi studiami. Próbowano też lekko dać ci kopniaka na motywację, to ty dalej przy swoim,że masz tak strasznie ciężko. Co robisz,by to zmienić? No nic nie robisz,nawet nie cieszysz się tym,co masz. Poszłabyś na zumbę,ale nie,bo tam są tylko dziewczyny,nie ma facetów, umówiłabyś się z tym chłopakiem,ale nie,bo masz trudne egzaminy i je zawalisz. Jak sama nic nie zrobisz,to nic się nie zmieni. I powtórzę,jeśli odczuwasz u siebie depresję,to idź do terapeuty. Jeżeli Ty tak mówisz do ludzi,jak do mnie tu piszesz,to masz odpowiedź,dlaczego za długo z tobą nie siedzą. Masz strasznie pouczający i wywyższający się ton,empatii tu nie widać. Zawsze ludzie będą wyczuwać,jak druga osoba na siłę stara się być miła i sympatyczna,a w rzeczywistości jest sfrustrowana,a ty sfrustrowana jesteś,nie da się tego ukryć. Jesteś młodziutka, ciesz  się życiem, a jak nie potrafisz,to terapia. Ale co ja tam głupia mogę wiedzieć,w sumie jestem tylko nauczycielką,po badziewnych studiach

"Jeżeli Ty tak mówisz do ludzi,jak do mnie tu piszesz,to masz odpowiedź,dlaczego za długo z tobą nie siedzą"- zmartwię Cię, ale nie będę wchodzić łaski komuś, kto mnie obraża. Gdzieś w jakimś wątku dziewczyny pisały pewnej dziewczynie, że jak będzie miła dla wszystkich, to nikt jej nie będzie szanował. Tobie za to nie spodobała się moja wypowiedź, bo podałam kontrargumenty, prawdziwe z resztą....ale są ludzie, którzy nie obrażają się za odmienne zdanie poparte argumentami. A myślisz, że mi się podoba, jak się do mnie odzywasz? Oczywiście, że nie. Można coś powiedzieć na spokojnie, bez tony jadu (nawet jeśli niespecjalnie, to ja to tak odebrałam).
Ja się z Tobą nie licytuję, napisałam tylko, żebyś nie mówiła, że jak jesteś starsza to masz na pewno gorzej. Znam dzieci 10 lat młodsze ode mnie, które mają w życiu prawdziwe piekło i dużo gorzej ode mnie, mimo że są dekadę niżej jak ja (patologiczna rodzina, przemoc, alkohol). Po prostu uważam, że argument "Jestem od ciebie 10 lat starszy, więc na pewno mam gorzej" nie jest według mnie dobrym argumentem. Ja nie twierdzę, że mam najgorzej, staram się poprawić swoją sytuację. Zarzucasz mi, że się nad sobą użalam, okej przyznaję się, jęczę strasznie, bo nie wiem co robić i szukam porady wśród osób, które czuły się w życiu podobnie. Przyznaję. Tylko Ty też to robisz choćby tym, co wyżej napisałaś, może nie zdajesz sobie sprawy z tego, ale tak to można właśnie odebrać
Ale co ja tam mogę wiedzieć, taka głupia 20latka, która nic o życiu nie wie