Ile prawdy jest w kłamstwie? - Netkobiety.pl

To są tylko słowa, a potrzebne jest realne działanie. Przez tyle czasu nie miał w sobie na tyle chęci i/lub determinacji, by zakończyć 'przygodę' z używkami, że na Twoim miejscu wzięłabym ogromną poprawkę na to, co słyszysz. Niech Ci to pokaże i udowodni.

Gdyby nie fakt, że jesteś w zaawansowanej ciąży, bez wahania napisałabym, żebyś od niego odeszła i nie brnęła w to samo piekło, przez które nie po to raz już przeszłaś, żeby świadomie pakować się w nie od nowa. Poradziłabym Ci to tym bardziej, że to mogłoby na partnera zadziałać jak terapia szokowa, po której być może by się opamiętał. Niestety tylko być może, bo nałóg często wygrywa z rozumem, a na dobrą sprawę nie wiemy na ile jeszcze nad tym panuje, a na ile już 'musi'.

Ciąża to nie jest jednak dobry moment na dodatkowy stres, przeprowadzkę i zamieszkanie samej, zwłaszcza, że jesteś odpowiedzialna również za córkę, ale może masz kogoś z kim lub u kogo mogłabyś tymczasowo zamieszkać, a kto zapewni Ci komfort, poczucie bezpieczeństwa i pomoże w opiece nad dzieckiem, także, a może przede wszystkim, w trakcie nieobecności z powodu porodu i tuż po nim?

Oczywiście zdaję sobie sprawę, że jest to trudny moment i trudna decyzja, a przy tym radykalne działanie, ale to jest być może jedyna szansa na uratowanie Waszego związku. Jeśli nie, to tym bardziej warto zrobić to możliwie jak najszybciej, bo im szybciej się to stanie, tym szybciej Ty się z tego otrząśniesz.

Generalnie bardzo współczuję sytuacji, w której się znalazłaś.

Tez mi sie wydaje, ze jest to jakis typ faceta, ktory przyciaga autorke.

Wspolczuje bo znam ten typ. Sa takie narkotyki, ktore toleruje brane okazjonalnie. Marihuana i amfetamina, nie sa w tej grupie. Mam bliskich znajomych, ktorzy biora takie rzeczy i mieszkanie z nimi lub zalatwianie czegokolwiek to byl straszny problem.
W dodatku tutaj dochodza dzieci, ktorymi trzeba sie zajac,

Co do typu faceta, jakim jest to właśnie zakochałam się w nim bo był zupełnie inny, niż mój były mąż w fazie, kiedy był "na haju". Dlatego to chyba uśpiło moją czujność. Nieraz wieczorami rozmawialiśmy o tym, jacy ludzie, którzy to biorą są głupi, jakie to szkodliwe, jak wiele to potrafi zniszczyć i jakie to g***o... Uwierzcie, że był taki przekonujący...Miał niemalże identyczny pogląd na ten temat co ja. Krytykował to z taką samą nienawiścią jak ja, dlatego zaufalam. Zaufałam bo po dwóch latach samotności, on naprawdę dał mi dobre życie, którego wcześniej nie miałam.
Miałam w końcu faceta, który nie znika na tydzień zostawiając mnie bez jedzenia i pieniędzy z małym dzieckiem. Uwierzyłam mu i naprawdę oprócz tych "strzałów" nasze życie bylo udane. Stąd decyzja o dziecku, którego zawsze pragnęłam. Poczułam się na tyle bezpiecznie, że oddałam całą siebie i wszystko to, co miałam.

Paslawek, do słów typu "skończę z tym" - jasne, że nie wierzę. Gdyby miały one moc to skończył by wtedy, kiedy dowiedział się, jak mnie to skrzywdziło i że tego nienawidzę. Zresztą na początku związku powiedziałam, że gdybym tylko dowiedziała się, że bierze od razu kopnęła bym go w tyłek. Dlatego jest mi tak bardzo ciężko. Nie umiem o tym nie myśleć. Wstaje i zastanawiam się czy w danej chwili był na haju, czy nie. Kiedy podczas spotkań ze znajomymi wszyscy robili ze mnie głupka. Wyobrażam sobie jak to robi i czuję żal? Nienawiść? Sama nie wiem co.

Cyngli, byłam sama dwa lata. Jestem z rodziny gdzie było dwoje kochających się rodziców. Miałam cudowny dom, samotność bardzo mnie dobijała, ale czekałam na "tego jedynego". Wydawało mi się, że to on bo gdyby nie kłamstwa i te awantury po tym g****e było nam cudownie.

Winter.Kween, z takim człowiekiem nie da się żyć. Musisz żyć w jego świecie paranoi i tłumaczyć się z czegoś, czego nigdy nie było. Fizycznie może i widzisz człowieka, a ze wszystkim zostaje się samemu bo człowiek po tym "wyłącza" racjonalne myślenie. To męka, nie życie.

Olinka, mam mamę, która dużo mi pomaga i "z braku laku" mogłabym do niej pójść. Jest problem- on przyznał się jej do wszystkiego, wiem, że rozmawiali i że zadeklarował się, że pójdzie na odwyk i zrobi wszystko, abym nie dochodziła. Moja mama mu wierzy i mam wrażenie, że jest zła na mnie, że nie umiem mu wybaczyć. Przykro mi, że nie ma osoby, która by mnie zrozumiała. Mnie, albo chociaż to co czuję. Każdy powtarza "daj mu szansę, on się stara. Pomyśl o dziecku", a ja od razu mam przed oczyma sytuacje, w których kłamał, widzę te awantury i czuję to, jak bardzo czuje się zraniona.
Mam też poczucie, że żałuję tej ciąży ponieważ decyzje o dziecku przemyślałam wzdłuż i wszerz i po 7 latach od pierwszego porodu, zdecydowałam się na drugie dziecko, którego zawsze chciałam, ale bałam się zaufać tej drugiej stronie. Nagle dowiaduje się, że to wszystko to jakaś iluzja, którą mi stworzył i czuję się tak, jakbym dała się nabrać. Nie jestem w stanie myśleć o niczym innym. Jestem zła, za chwilę chce mi się płakać, a za chwilę się boję. Jestem rozbita.

Ja, właśnie ze względu na dobro dzieci, odeszłabym od tego faceta niezwłocznie. Po co masz się denerwować jego zachowaniem, paranoją (zazdrość) i kłamstwami? Zrobił Ci świadomie okropne świństwo, przedstawiając się jako ideał faceta a tymczasem potajemnie od początku robił to, czego najbardziej nienawidzisz. Już sam ten fakt go skreśla.
Wystąpiłabym po porodzie o alimenty na nowonarodzone dziecko i o ograniczenie władzy rodzicielskiej z powodu uzależnienia. Jeśli on się ogarnie (w co wątpię, niestety) dałabym szansę jako ojcu - ale już nigdy jako partnerowi dla siebie. Lepiej być samej, niż z kimś komu nie można ufać. Poszłabym też na Twoim miejscu na terapię i nie paliła do kolejnego związku.

Paslawek, problem w tym, że ja nie potrafię traktować uzależnienia jak choroby. Wychodzę z założenia, że skoro ja potrafię nie brać, to każdy inny człowiek gdyby tylko chciał to też by nie brał. Przecież ja też mam problemy, miałam załamania i dołki, z których wydawało by się, że nie mam wyjścia. Nie przyszło mi jednak na myśl, aby uciekać w alkohol czy narkotyki. Może to mój błąd- jednakże inaczej nie potrafię. Dlatego nie widzę dla niego usprawiedliwienia i nie mogę ich słuchać.

Szeptem, dopóki ta sytuacja bezpośrednio mnie nie dotknęła myślałam identycznie jak Ty. Jednak w chwili kiedy macie wspólne życie (mieszkanie, zobowiązania itp) i dziecko w drodze przestaje być to takie proste i oczywiste. Zaczynają się wątpliwości i bałagan, który bardzo ciężko poukładać. Zwłaszcza, że spadło to na mnie nagle w momencie, kiedy czuje się najsłabsza.

Amethis, może chaotycznie to opisałam, piszę w nerwach i zmęczeniu. Ślub wzięłam w wieku 18 lat. W wieku 24 lat byłam już po rozwodzie formalnym. Nie formalnie nie byłam w związku o wiele dłużej ponieważ ex mąż wyjechał za granicę co znacznie wydłużyło proces rozwodu. Co do znajomych- nie wiem czy jest sens tego komentować, odkąd się dowiedziałam nie odpisuje na wiadomości, nie odbieram. Nie chcę póki co z nimi rozmawiać.
To nie tak, że mama nie koncentruje się na dobru moim i dzieci. Napisałam, że odnoszę wrażenie, że nie chce, abym została sama z dwójką dzieci i mieszkaniem do utrzymania bo boi się, jak sobie z tym poradzę. To chyba nie oznacza, że mnie nie kocha?
Uwierzylam w słowa i czyny. Przy mnie nie brał nigdy, nigdy wcześniej nic nie znalazłam, aby móc wysunąć oskarżenie. W połączeniu z przekonującymi rozmowami o tym, że jest to źle myślałam, że mogę być spokojna. A może jednak jestem durna i widziałam to, co chce? Osoby, które tak jak ja nie wiedziały o tym, są w równie wielkim szoku co ja.

Wiem, że powinnam się skupić na sobie, ciąży i córce. Właśnie ze względu na dzieci i trosce o ich przyszłość, nie myślę o sobie. O sobie myślę w momencie, kiedy wzbiera we mnie gniew na własną glopte...

W tym momencie w którym się znajdujesz pytanie o uzależnienie i dylemat czy to choroba czy nie - nie jest moim zdaniem aż tak istotny bo odrywa Ciebie od siebie to prawie zawsze są trochę akademickie dyskusje absorbujące nauka ,medycyna jedno a cześć ludzi drugie.Ocenianie uzależnienia nie jest proste i łatwe a z drugiej strony wiele już wiadomo na ten temat i badania ciągle trwają.
W pewnym sensie zrozumienie tego zagadnienia jest  istotne ale na wszystko przyjdzie u Ciebie czas.
Nie ma co się koncentrować na tym już teraz to może poczekać .
Masz prawo czuć co czujesz zrozumienie przyjdzie jak dasz sobie czas trochę ochłoniesz i uspokoisz się nic na siłę
Teraz zadbaj o swoje sprawy które tylko Ciebie dotyczą bardzo konkretnie ciąża zdrowie posiłki sen odpoczynek wyjścia do ludzi w miarę możliwości rozmowy z kimś zaufanym i nie cenzuruj myśli i tego co czujesz .

Paslawek, problem w tym, że nie mogę uspokoić się i odpocząć od tego wszystkiego. Żyje w tym i tkwię- niestety. A to niesie za sobą wiele innych kwestii, których pominąć się nie da. Czyli w skrócie- ponoszę konsekwencje jego decyzji i amoku, a którym tkwił po tym gó*nie.

Szeptem, nie wiem co lepsze, a co gorsze. Jest mi wstyd przed córką, że znowu zafundowałam jej nie szczęśliwą, nie obecną matkę, która nawet nie potrafi dać jej szczęśliwego dzieciństwa. I wszystko to przez moją głupotę i naiwność. Pluje sobie w brodę, że pozwoliłam sobie na tę ciążę i że kolejne niewinne dziecko będzie cierpiało przez moją głupotę. Wstyd mi, naprawdę i nie umiem się cieszyć. Żałuję

Poza tym jedno kłamstwo niesie za sobą wiele innych, o których dowiaduje się codziennie i które chcąc, nie chcąc odbijają się na mnie. Dziś na przykład dostałam wiadomość od ex męża, że mój obecny partner jest mu dłużny pieniądze. Na ulicy zaczepił mnie ostatnio jego pracownik z informacją, że ten się z nim nie rozliczył. Na haju wstawił sąsiadce drzwi, zrobił to źle. Teraz ta pisze do mnie, że chce zwrotu pieniędzy za drzwi- mogłabym napisać jeszcze wiele, ale to chyba za dużo.
Jak w filmie gdzie wszystko jest cukierkowo, a wraz z jednym kłamstwem rozpoczyna się jedna, wielka fala. Albo tornado, które atakuje znienacka i zbiera żniwa.

Nie dowierzam w to wszystko i gdyby nie to, że tu anonimowo mogę się otworzyć to chyba bym zwariowała. Ze wstydu nie mam nawet z kim porozmawiać. Wstyd mi jest się przyznać do własnej głupoty. Gdybym nie napisała tego ja sama, pomyślała bym "troll"...

Nie wiem jakie mam plany. Na chwilę obecną mało wiem- jeśli mam być szczera.
Mieszkanie mam swoje. Z finansami jest problem i to spory. Około 1000 zł miesięcznie nie starczy mi na utrzymanie córki i mieszkania to pewne.
Z pracy zrezygnowałam przed zajściem w ciążę, ponieważ partner przejął opiekę nad swoją córką i potrzebował pomocy w jej wychowywaniu. Moja chodziła do szkoły więc nie musiałam rezygnować z pracy. Z pomocą mamy jakoś to wszystko godziłam. Natomiast jak zamieszkała z nami jego córka nie było osoby, która mogłaby się nią zająć w czasie gdy on jest w pracy, więc zrezygnowałam z pracy i wzięłam to na swoje barki. Tym bardziej mam do niego żal, że ja tyle poświęciłam, a on zachował się wobec mnie tak, a nie inaczej. Zrobiłam mu w życiu "dobrze" (nawet mieszkanie chciałam sprzedać, abyśmy wyremontowali jego, które jest większe), a on dał mi w zamian kłamstwa, nerwy i żal.

Policzyłam pieniądze, które dorabiam na robieniu paznokci w domu. A tak nawiasem pisząc- co to ma do rzeczy co policzyłam jako swój dochód? Jak to się ma do tematu całego wątku?
Nie wiem czy dobrze odczułam, czy może buzująca gospodarka hormonalna nasunęła takie myśli, ale czy chciałaś dowieść IsaBello, że jestem utrzymanką rządowego programu i byłego męża bo mam alimenty na córkę?
Otóż nie- nigdy nie traktowałam pieniędzy na córkę jako swojego dochodu, dlatego też od 7 miesiąca życia córki byłam aktywna zawodowo. Myślałam, że jasno napisałam bo użyłam słowa "około", natomiast kwota którą dostaje moja córka jest kwotą stałą.

Jak to nie jest jakaś tajemnica to czemu partner przejął opiekę nad córką ? Gdzie jest matka jego córki ? Co z nią ?
Domyślam się że nawiązałyście Ty i Twoja córka jakąś więź z córką partnera.
Partner ma mieszkanie. Wynajmuje je może?
Masz gdzie mieszkać,masz mamę z finansami dziewczyny doradziły Ci co możesz ,po to jest opieka społeczna i to Twoje pieniądze jeżeli płaciłaś podatki .
Fałszywy "nieracjonalny" wstyd to część zjawiska zwanego współuzależnieniem ( nie tylko tego - to problem wielu osób) podobnie obawy,lęki,czarnowidztwo,niepokój.Obowiązkowe zamartwianie się na zapas i przejmowanie się sprawami na które faktycznie nie ma się wpływu to się robi i dzieje ponad wszelką "zdrową "miarę" .
Koncentrowanie,kanałowe skupianie się z ogromną przesadą "kompulsywne"  na osobie partnera rozmyślanie o jego motywacjach,intencjach,myślach,uczuciach to też element związku z uzależnioną osobą jak z nim postępować np delikatnie żeby się nie denerwował,nie urazić go i nie było mu przykro i w drugą stronę jak go zmusić do jakichś działań .
Teraz weszłaś w tunel myślenia o jego myśleniu i co Ty masz zrobić jak się zachować aby wróciło  zaufanie i poczucie bezpieczeństwa,albo złudny pozorny spokój za wszelką cenę.No i ta przeszłość rozkminy i analizy tego co było i już się stało - niewielki z tego pożytek skutkiem jest dół psychiczny wzmocniony "hormonami". Zobacz ile miejsca i przestrzeni zostaje Ci na życie własnym osobistym życiem ze sobą żyjesz obok niby w związku nie ma równowagi nie da się kochać za dwoje i "bardziej od siebie samego" .
Wiele spraw uzależniasz od niego,prawie wszystko zaczyna zależeć od niego a jemu nie wiesz do końca na czym zależy,na co możesz liczyć i na czym polegać.Analizowanie przyczyn jego potencjalnego uzależnienia i dociekanie czy to choroba czy świadoma premedytacja to ucieczka przed działaniem na Twoją rzecz możliwe że mimowolna i niezbyt świadoma niezawiniona przez Ciebie
Przejmujesz odpowiedzialność za jego zobowiązania w stopniu nie równym bo myślisz za niego on w tym czasie żyje w chaosie i obsesji kombinuje jak zrobić żeby załagodzić przesunąć i uniknąć konsekwencji w sprawach w których nawalił,niemal prawie cały jego spryt inteligencja idzie w swoiste cwaniactwo miganie się i ściemnianie aby tylko uciec uniknąć skutków działania w amoku i na haju przed po i w trakcie - znasz czubek wierzchołka góry lodowej .Chodzi o jego nakręcanie się nawalanie w życiu ze sprawami które też przeszkadzają w ćpaniu, wywoływanie problemów po to żeby doznać upragnionej wyczekanej ulgi a potem znowu łagodzenie konsekwencji i abarot to tak w dużym skrócie.
Wiele z tego co wyżej napisałem może Ciebie trzymać w miejscu przez Twoje myślenie ono może wywoływać opór przed działaniem możliwe że spodziewasz się że będzie jeszcze gorzej jak coś zdecydujesz.
Dbanie troskę przesuń z niego na siebie i to radykalnie inaczej będziesz się użalać i analizować .
To co napisałem to moje domysły i przypuszczenia oparte na własnych doświadczeniach i historiach refleksjach ludzi w podobnych okolicznościach i sytuacjach z "dwóch stron" takich jak ja ancymonów i osób związanych z takimi jak ja oraz na tym co napisałaś.
Bynajmniej nie chce "ponadnormatywnie nadinterpretować" i mądrzyć się.
Jeszcze raz to nie Twoja wina nie da się kontrolować "całego wszechświata".

Cascado nim to się wcale nie przejmuj.Jakby nie patrzeć na uzależnienia.

Narzeka szuka winnych,może udawać bezradnego,użala się nad sobą rozczula szuka zrozumienia u Ciebie,zgrywa pokrzywdzonego obwinia się i na pokaz może zgrywać winowajcę (tak samokrytyka i samobiczowanie ), że niby tak wszystko zrozumiał,( tak naprawdę to wie co nawywijał i co narobił ale się ciężko przyznać tak uczciwie i szczerze.Teraz toczy walkę bo che i nie chce na przemian i jednocześnie trudna decyzja i ciężki wybór życie bez protezy i dopalania może go przerażać i może to wykorzystać do tego żeby nie przestać ściąganie do tyłu jest silne,a euforia z wybaczenia i wyjaśnienia rozwiązania spraw to silna pokusa.
nosi go bo czuje coś jak głód ,może na razie tego nie ma bo przestraszony, ale często zaraz po tym jak "sprawy nieco przycichną "
będzie znowu do rany przyłóż i zacznie mieć swoje oczekiwania które nie są do spełnienia przez Ciebie chodzi o Twoją uwagę i potwierdzanie że już wszystko załatwione odpuszczone wybaczone,on Ciebie też stale obserwuje i monitoruje Twoje reakcje ,nastroje i na co sobie może pozwolić,może prowokować szukać zaczepki jeżeli uzna że mu nie ufasz tak jak on chce różne duperele wytrącać mogą go z równowagi może się czepiać,albo zgrywać uległego skruszonego,przymilnie nadgorliwy i nadskakujący też może być wszystko pomieszane i poplątane rozproszone,
cały zestaw samo regulowania stanów psychicznych uczuć emocji i całe te działania są nałogowe od lat stosowane manipulacje i sterowanie w głowie sobą i otoczeniem po to by doznać jakiejś ulgi a najłatwiej ją osiągnąć za pomocą powtarzania tego co mu znane i to nie tylko narkotyki są .
Nie jest też tak że wszystko absolutnie jest w nim złe chore nikczemne i podłe chociaż takie często może być wydaje mi się że jeszcze nie jest na takim etapie ale to naprawdę nie jest takie istotne to co on kombinuje.Część jest na pokaz dla Ciebie a część jest autentyczne nie od razu wszyscy stają się potworami i demonami choć z czasem i do tego dochodzi różnie to bywa to bardzo indywidualne kwestie to przechodzenie faz i typy uzależnienia różne wzorce i koleiny jednak podobne do siebie .
Ważne ze Ty jesteś ogarniętą dziewczyną naprawdę tak jest ,twoje poczucie odpowiedzialności za dzieci choć teraz może wydawać się przesadzone jest w gruncie rzeczy naturalne instynktowne choć zaburzone lękami .Jak zaczniesz działać to w wielu sytuacjach przecież dajesz radę rozwiązujesz sprawy i problemy tylko nie dbasz o siebie.Wobec niego twarde warunki i konkretne zadania do wykonania jak mieszka jeżeli udaje głupka i czeka na dyspozycje nie chwal go i nie krytykuj on łaski nie robi że żyje to nie delikates.Potrafi o wiele więcej niż nawet jemu się wydaje.
Masz też pewnie dużo nagromadzonej złości gniewu i rozczarowania co zrozumiałe i też szukasz ukojenia nic w tym dziwnego i złego.

Tak tylko to cały czas większość jest o nim .Pępek wszechświata on - wszystko wkoło niego.
Ja tak mogę pisać długo i dużo o tym co kombinują osoby uzależnione mądrzyć  się i popisywać wiedzą  , ale z tego dla Ciebie niewiele będzie wynikać bo to zmierza znowu co zrobić żeby on chciał chcieć albo musiał chcieć .Teraz nie ma doskonale skutecznej instrukcji obsługi Twojego partnera to jest dorosły facet .Nie robi łaski i nie jest za karę .Możemy tak odkrywać Amerykę  biadolić i narzekać ruski rok.
To ze piszesz na forum i wywalasz swoje myśli i uczucia to fajna sprawa, ale to dobiera początek  to też może być taki chwilowy znieczulacz .
W MOPS możesz się dowiedzieć czy przysługuje Ci opiekunka ze względu na choroby mamy czy możesz liczyć na pomoc razie jakby poszedł na odwyk.
Na czynsz też są zniżki jeżeli masz niewielkie dochody o ile coś się nie zmieniło i czegoś nie pomyliłem.
To oprócz odpoczynku dla Ciebie są konkretne zadania a nie psychoanaliza partnera szukanie przyczyn i identyfikowanie skutków.
Narkoman czy alkoholik bierze lub pije głównie dlatego że jest narkomanem lub alkoholikiem w tym momencie to jest tylko istotne jeżeli pójdzie na terapię dowie się co i jak sporo sam może już wiedzieć osoby uzależnione nie źle orientują się w temacie tylko tę wiedzę wykorzystują na własną krzywdę i szkodę..

Z dzieckiem wszystko w porządku. Przynajmniej tak wykazały badania prenatalne, które zrobiłam.
A, że zakpił... Wiem.

Cześć. Piszę bo znowu wróciłam do punktu wyjścia. Dziś magiczna data- dziś jest mój termin porodu. Małej się nie spieszy więc w życie dalej się toczy.

Jestem ewidentnie głupim, zbyt ufnym człowiekiem. W nocy z przedwczoraj na wczoraj znowu wyszedł i się naćpał. Zwróciłam mu uwagę, że to chyba jakiś żart, że przecież widzę i mnie nie oszuka. Wyparł się wszystkiego jak zwykle atakując mnie i odwracając kota ogonem... Wychodząc na przeciw jego kłamstwom kupiłam narko-test. Gdy chciałam, aby przy mnie go wykonał, spakował podstawowe rzeczy i po ówczesnej awanturze (jestem psychiczna, wymyślam sobie coś, on sobie nie ma nic do zarzucenia, ale testu nie zrobi itp) po prostu wyszedł zostawiając mnie samą z dziećmi. Do 4 nad ranem nagrywał się na pocztę i wypisywał smsy z zarzutami typu "Jesteś suką bez uczuć, wyrzuciłaś mnie z domu, zniszczyłaś rodzinę" itp, itd. Reasumując- moja wina, że mnie zostawił w domu jak spałam i poszedł się naćpać.

Najgorsze jest to, że do końca kwietnia muszę opuścić mieszkanie, które sprzedałam na rzecz remontu jego mieszkania. Więc zostanę z dwójką dzieci bez dachu nad głową, albo będę musiała żyć z nim pozwalając sobie na takie traktowanie. Chciałabym zniknąć.

A co się stało z jego córką zostawił ją u Ciebie ?
Wszystkie pieniądze dałaś mu na remont mieszkania ?
Jak dałaś się tak urobić  co Ci naobiecywał i co chciałaś usłyszeć żeby tylko poczuć pozór "spokoju".
Samo się nic nie układa .W takich układach jak zrobiłaś ustępstwo wbrew sobie zawsze jest jeszcze gorzej jak sama widzisz.
Oczekiwanie na cud to tylko oczekiwanie nic więcej.

Jakie były racjonalne powody, żeby wierzyć w to wszystko, w co uwierzyłaś?
On poszedł na terapię? Stosował farmakologię żeby walczyć z nałogiem? Uczęszczał na grupy wsparcia? Robił cokolwiek, żeby z tego wyjść?
Jeśli zachowuje się tak, jak to opisujesz, to nie sądzę, żeby zaczął robić cokolwiek w nowym mieszkaniu za Twoje pieniądze.

Odbierz więc natychmiast darowiznę / pożyczkę (nie wiem w jakiej formie mu to przekazałaś) i zabezpiecz sobie za tą kwotę inne mieszkanie. Przecież to jest na pewno kilkaset tysięcy złotych, mając takie zaplecze finansowe możesz mieć pewność, że nie zostaniesz bez dachu nad głową.

Znając trochę problem to Cascada zaczarowała ,zaklęła rzeczywistość wypierając to co widzi.Przefiltrowała to co było niewygodne na chwilę poczuła się w jakiś sposób lepiej wtedy niby nadzieje na cud łatwo wywołać .Znamienne że pojawiła się w wątku Brothera ,myślę że fałszywie utożsamiła i zinterpretowała tamtą sytuację być może liczyła że jej facet będzie taki jak Autor tamtego wątku i to na razie wystarczy tutaj to się domyślam mogę się mylić.
Chłopak przez jakiś czas zachował pozorną abstynencję,zastępczo popijając, to na jakiś czas starczy.Nie na długo, sam alkohol nie za bardzo w pełni zastąpi amfetaminę .
Sytuacja się niby uspokoiła nic po za tym nie zrobił bo już nie musiał przekonywać osobę przekonaną.Coś tam na ściemniał i naobiecywał na pewno był przy tym chłopakiem do rany przyłóż, może nawet przez chwilę sam wierzył że chce inaczej żyć.Okłamywanie siebie przychodzi łatwo.
Caskada dała się podpuścić z pewnością wymusił na niej dowód zaufania w postaci pieniędzy w taki sposób że sama być może to zaproponowała na fali fałszywego entuzjazmu i roztoczonej wizji szczęścia .
Myślę że pozostawienie z ciążą i z córką już wcześniej mogło być takim niedopowiedzianym szantażem,bo jasnym jest że  Cascada
najbardziej się boi bała porzucenia i zależy jej na rodzinie za wszelką cenę .
Tak przypuszczalnie mogło być .
Tylko co teraz ?
Oczywistym jest że najpierw to dziewczyna niech urodzi dziecko.Parę pierwszych tygodni będzie pewnie trudne potrzebna pomoc będzie .
Druga sprawa to córka partnera - już mi się serce kraje co z tym dzieckiem, nie bardzo ma jak tam zostać bo Autorka nie ma praw nawet do opieki.
Status i sytuacja  biologicznej matki jest nieznany.Będzie chyba musiała się zając córką bo ma taki obowiązek tyko jak to tam wygląda u niej.
Partner teraz będzie niedostępny bo uciekł i ma za co balować znieczulać sumienie już widać że obwinia Autorkę.Sam to sprowokował to swoje spektakularne odejście dla mnie to jasne,w jego mniemaniu zyskuje na takim postępowaniu wiele będzie mógł spokojnie ćpać odcinając sobie drogę powrotną na razie ,a potem się zobaczy bo ma dziewczynę w ręku bardzo zależną ,zniewoloną wręczy okolicznościami wywołanymi przez w sumie obydwoje.
Następna sprawa jak odzyskać pieniądze i czy to możliwe.
Cascada pisała że może liczyć na doraźną pomoc mamy tylko że to też tymczasowe bo mama jest chora .

Napiszę brutalnie.

Każdy człowiek sam kreuje swoje życie.
Sama, mając całą dostępną wiedzę, mając własne doświadczenia z pierwszym narkomanem, pozbyłaś się mieszkania i pieniędzy, by mieć pretekst że "musisz" pozostać z narkomanem.

No to zostań i tyle.

Cokolwiek się stanie, stanie się nie tylko za Twoją wiedzą i zgodą, ale również z powodu Twojego aktywnego działania.
Smutne to bardzo.

Masz już dwoje dzieci, trzecie jest w drodze. Do tego dziewczynki, idealne kandydatki  do podpatrywania: jak nie należy żyć, jakich decyzji nie należy podejmować. I niestety idealne kandydatki do tego, by w przyszłości żyć tak jak Ty, z kolejnym uzależnionym.
MASAKRA
I Ty to robisz swoim dzieciom.

Uważam,że należałoby odebrać te dzieci takim rodzicom, bo tylko je zmarnują.

Brutalne to, ale tak to widzę.

Bez przesady z tym systemem.
Ta sytuacja jest efektem wyborów i decyzji Autorki. Żaden system jej nie zmusił do tego co zrobiła.