Kłamstwo - Netkobiety.pl

Nie kłamię w związku, uważam, że związek jest po to by czuć się w nim swobodnie, prawdziwe. Czasem jeśli wiem, że coś zraniłoby mojego partnera unikam tematu. Na co dzień nie kłamię.
Nie neguję tez kłamstwa, wydaje mi się, że czasami tak może się zdarzyć, że trzeba skłamać, bo albo ktoś nie zasługuje na prawdę, albo będzie zbyt bolesna i niszcząca.

trochę przekornie... zastanawia mnie, czy tak nieciekawy temat, czy jednak niewygodny temat

Od kilku lat jestem na forum, czytam wypowiedzi ludzi - większość ludzi bije pianę na punkcie szczerości.... a jednocześnie chyba połowa tematów ma u źródła problemu jakieś kłamstwo.
Tysiące model - dla świętego spokoju: facet* nie mówi żonie, że wyskoczył z kolegami na piwko, bo ta będzie się denerwować, gdy odkrywa to jest wkurzona, że facet chodzi na piwko i ją oszukuje, asekuracyjny: facet już nie kocha żony, ale rodzina to podstawa, po co zmieniać wygodne życie u żonki + na boku kochanka, skoro jest, tak jest, przyjemnie, itp strach - facet już umówił się z mamusią, że spędzą święta w domu, ale dalej okłamuje swoją kobietę, bo ani jednej ani drugiej nie potrafi się przeciwstawić... itp Zakupy, gdy znika kasa z konta, a kobieta wymyśla uzasadnienie dla kolejnej torby, czy kupuje na kredyt i łudzi się, że kolejna chwilówka odsunie moment gdy wszystko wyjdzie na jaw...

W większości przypadków to jednak są błahe sprawy, z których dopiero potem robią się wielkie problemy.

A większość odpowiedzi - powiedz prawdę!
Zdradzasz żonę - powiedź prawdę, masz problem w relacjach z ludźmi - powiedź prawdę jak bardzo wkurza Cię mąż, itp

Gdyby kłamstwo nie było takie wygodne, takie "naturalne", to być może nie byłoby naszego forum, nie byłoby tylu problemów, a jednocześnie, nawet jeśli pogłębia problemy, to jednak daje chwilową ulgę, chwilowe odroczenie katastrofy.

*nie ma znaczenia płeć

Jest różnica między kłamstwem, a kłamstwem. Co innego kłamstewko na zasadzie "tak, kupiłam mleko" tylko po to, żeby ktoś nie marudził i z błahostki nie powstał problem (po czym pospiesznie lecę po mleko, żeby się nie zorientował/A, że jednak nie byłam), a co innego perfidne kłamstwo dotyczące ważnych, życiowych kwestii.

O tyle, o ile na pierwsze można przymknąć oko, o tyle na te drugie absolutnie w moim przypadku miejsca nie ma. Coś czego fundamentem jest kłamstwo prędzej czy później runie. Albo sama budowla albo ten, który się nią cieszył bo nie znał prawdy...

W życiu nie słyszałęm o takowych, ani o ich dobroczynnym wpływie. Nie zamierzam ich stosować w praktyce.

Do dzieci trzeba mieć specyficzne podejście..
Za to z tą zupą, tak jakoś dyplomatycznie:  "No specyficznie smakuje, trochę słonawa, ale może być" Akurat ostatnio wśród znajomych miało miejsce podobne wydarzenie. Gość, któremu nie podszedł obiad, prawie go zwrócił z powrotem, używajać jednak przy tym słów, powszechnie uważanych za wulgarne. Można było trochę bardziej dyplomatycznie

Gdy byłam w ciąży, już wielka i opuchnięta + buzujące hormony, nie pytałam o mój wygląd. No w lustrze widziałam, jak wyglądam.
Ale spotkałam się z moją mamą a ta mi walnęła "jesteś wielka jak słoń". Unikałam potem rodzicielki kilka tygodni.
Natomiast mój mąż dyplomatycznie milczał.
Inna sprawa - mąż okropnie gotuje. Ale ze względu na tryb życia i pracę czasem coś musi upichcić. Chwalę go, bo co mam mu powiedzieć? Stara się chłop, stosuje dokładnie do przepisów, a i tak coś mu nie wychodzi. Nie mam pojęcia, jak to robi. Kiedyś sugerowałam delikatnie jakieś zmiany i stosował się do nich, ale no, ma antytalent w tym kierunku. Więc po co mówić mu prawdę, gdy pyta, jak mu wyszło?