Obrazalski mąż-jak żyć i nie zwariować :) - Netkobiety.pl

To nie jest takie proste gdy ma się wspólne dzieci w dodatku malutkie. Poza tym gdybym postawiła sprawę jasno mogłabym się zdziwić. Mąż sobie poradzi beze mnie

Dziękuję za komentarz. Mąż się nie kryje z tym jaki jest i potrafi powiedzieć prosto w twarz że robi to celowo, świadomie, to genialny manipulator . Ja niestety zupełna odwrotnosc, nieraz mu zazdroszczę jakby to nie zabrzmiało. Gdybym szła przez życie tak jak on wiele cierpienia i łez bym sobie zaoszczędziła. Tylko z biegiem lat zaczynam mieć tego dość, bycia tą co zawsze wyciąga rękę do każdego w tym do męża. Zaczynam dojrzewac do tego by wziąć się za swoje życie dla swoich dzieci, nie niszcząc przy tym małżeństwa. Nie jestem typem kobiety która wyzwoli się znajdzie pracę, stanie na nogi i powie do widzenia. Rodzina jest najważniejsza. Będę na ratowala zawsze, jednak wewnętrznie czuje się potwornie zmęczona. Pierw matka później mąż. Wezmę sobie tą poradę do serca.

Problem w tym że ciężko mi się uniezaleznic emocjonalnie. Mam tylko jego. Zrezygnowałam z posiadania znajomości itd, bo tak jest bezpieczniej. Stworzyłam sobie poniekad swój bezpieczny świat. Tak to prawda, że mąż mnie nie szanuje. Ja nie utworzyłam tematu żeby obrażać męża. Absolutnie. Oczywiście jest dla mnie często chamski, wulgarny, ale do tej pory zawsze mogłam na nim polegac, przynajmniej w poważnych kwestiach. Doceniam to wszystko co od niego otrzymałam przez lata, nie jestem niewdzieczna. On wie że oczekuje tylko szacunku. Należy mi się. Ale nie umiem tego szacunku za bardzo wyegzekwować. Mąż się obraża bo wie że to mnie dotyka najmocniej. Lubię rozmawiać, śmiać się. Często zaczynam żartować by jakoś tą ciszę przerwać, ale czasami czuje się poprostu niesprawiedliwie traktowana. I co tu począć. Chyba się z tym pogodzić. W końcu dzieci potrzebują pełnej rodziny.

Tak wiem jestem tego świadoma. Tylko co zrobić w takim razie. Wiem niestety ze to się nie zmieni. Mąż mnie nie bije, nie pije, nie zdradza. Nie powinnam narzekać, kobiety mają o wiele gorzej. Mimo to czuję się wewnętrznie nieszczęśliwa. Nie wymusze na dorosłym człowieku szacunku. Póki miałam swoje zdanie, potrafiłam porządnie krzyknąc było lepiej niż teraz jak schodze z drogi. Potrafiłam się obronić, aczkolwiek wtedy to już był bardzo obrażony. Przepraszalam, a później okazywało się że mąż wcale nie jest zły tylko chce mnie ukarać. Ah
Chyba im bardziej mąż się tak zachowuje a jego obrażanie się nasila i nic z tym nie robi, nie poczuwa się do winy, ja wewnętrznie czuje ze to się może kiedyś wszystko skończyć. I boję się tego. Dlatego robię się mamałyga.

Właśnie o te dzieci chodzi. Nie mam już swojego zdania. Nie chcę żeby były jak ja. Nawet jak mąż ewidentnie zawini i obrazi się, to ja przyjdę pierwsza, bo już chce pogadać, pośmiać się. Duszę się w tej ciszy. Naprawdę nie umiem trzymać w sobie urazy. Przyjmę męża słowa, jest mi przykro, ale zaraz je puszczam w przeszłość bo poco się gniewać. Ale rzeczywiście muszę zacząć nad sobą pracować. Dzieci są narazie bardzo malutkie, ale za niedługo zaczną rozumieć, słuchać i odbierać moje emocje. A niczego tak nie pragnę by zawsze były uśmiechnięte i szczęśliwe.

Na serio, ja poszłabym do jakiegoś terapeuty, bo Twoje myślenie w tej chwili jest wynikiem psychicznej przemocy stosowanej przez męża. Masz szansę na bycie silną kobietą i życia w szczęściu, a nie ciągle jak niewolnik. Tylko musisz po nią sięgnąć.

Dzieci Ci za to podziękują.

Pójdź na NFZ i znajdź terapeutę. Potrzebujesz wsparcia.

Napisze do Ciebie na priva.

Matyldo, absolutnie nie dziwi mnie, że jesteś zaistniałą sytuacją zmęczona. Żyjesz w ciągłym napięciu i nie wiem czy masz świadomość, ale to wynika z faktu, że jesteś nieustannie poddawana przemocy emocjonalnej. W dodatku mąż nawet się z tym nie kryje twierdząc, że robi to z premedytacją. To jest toksyczne i od tego się ucieka. Zdążyłaś jednak uzależnić się od męża, a przy tym nauczyć metody uniku, co też jest dosyć charakterystyczne, on zaś robi wszystko, aby mieć nad Tobą przewagę. W ten sposób wpadłaś w błędne koło. Uwierz, że to się nie zmieni, jeśli Ty sama nie zmienisz swojego zachowania, w tym w sposób wyraźny i stanowczy nie zaczniesz stawiać granic.
Na początek nie schodź mu z drogi, a jeśli po raz kolejny zacznie Cię emocjonalnie krzywdzić, to powiedz mu w jaki sposób to odbierasz, jak się z tym czujesz i że się na to nie godzisz. Mało tego, jak najbardziej możesz wprost nazwać to, co się dzieje, czyli że stosuje przemoc.

Twój mąż stosuje wobec Ciebie przemoc psychiczną, mam na myśli obrażanie i milczenie. To zadaje duże rany. Chodzisz wokół niego na paluszkach i jest Ciebie samej coraz mniej.
Moje córki miały rok, a syn trzy lata gdy poprosiłam męża aby się wyprowadził, właśnie z powodu braku szacunku.
Obiecałam sobie, że nie wypuszczę w świat trzech kalek emocjonalnych, a tym by to się skończyło jeśli bylibyśmy razem.
Dzieci Twoje też to widzą nawet jeśli są małe i czują dom pełen napięcia.
Zadbaj o siebie.
Wiesz, wydaje mi się, że nikogo do szacunku nie zmusisz... jeśli wiesz co mam myśli, to albo jest albo nie ma.

Dzień  dobry wszystkim

Moi drodzy dziękuję za wszelkie komentarze niestety nie potrafię edytować fragmentów by dokładnie odpowiedzieć, zrobię to ogólnie do Was wszystkich:)

Wiem jak działa ta manipulacja, często widzę to u innych i rzeczywiście takie zachowania jak odpuszczenie, zajęcie się sobą, nawet trochę postaraszenie w większości działa na problem

U mnie jest nieco inaczej maz to prawdziwy emocjonalny twardziel, nie idzie go złamać. Wychodzi z reguły że przewaga jest wladzą, wiem bo mówi wprost wiele rzeczy. Próbowałam mówić co mnie boli, tak jak pisałam ja rozmawiam, ale nieraz usłyszałam że go to g.. obchodzi. Wiem że droga wolna zawsze przede mną jeśli mi nie pasuje. Mąż kocha, takie to trochę dziwne, ja też kocham tyle że już go nie lubię.

Zobaczymy, nie będę się już kajać przed mężem niech sobie żyje w tym swoim obrażonym świecie. On sobie poradzi w końcu jest twardy, a ja muszę sie nauczyć tego samego a przede wszystkim bycia szczęśliwa niezależnie od humorow męża

Dodam jeszcze tyle że te obrażanie to wynik naprawdę blachych powodów, ja bym nawet nie zwróciła na to uwagi. Nie jestem jedyna, bo mąż traktuje też tak innych. Jak oni nie przyjdą to on ty bardziej . Kurcze szkoda naprawdę. Gdyby chociaż przy tym przyszedł powiedział co i jak a nieraz ile nerwów stracę żeby się dowiedzieć co znowu

Chociaż mi to przeszkadza i opisałam to Państwu to jednak pomału się godze że takie nasze życie i trzeba się pogodzić szukać pozytywów i żyć Poprostu to ignorować. Gdybym nie miała dzieci nie znioslabym tego wcześniej też się na to godzilam. Teraz wiem jak ważne są granice. Szacunek to naprawdę połowa udanego związku, nad resztą można pracować.

Ale dosyć tego narzekania, prócz tych malych kłopotów jestem szczęściara bo mam swoje małe szkraby :-) świat jest piękny i trzeba to docenić

Chyba impulsu do zmiany, ale też zwyczajnej rozmowy. W zasadzie przeczytałam już wszystko i czuję się lepiej.

Sądziłam, że może ktoś był w podobnej sytuacji.

No tak, większość osób podziela Twoje „niezadowolenie” z sytuacji, w której się znalazłaś. To też jest wartość, która może pozwolić Ci zachować równowagę, gdy czujesz, że nie jest dobrze a nie widzisz możliwości zmiany.
Cóż, jesteś w sytuacji, z której nie ma magicznego wyjścia, które pozwoliłoby na uniknięcie jakichkolwiek kosztów. W tej chwili postawiłaś na święty spokój w związku, dlatego ignorujesz przemocowy wobec Ciebie charakter zachowań Twojego męża, ale płacisz za to tym, że to wisi nad Tobą. Chcesz, żeby Twój związek przetrwał, ale i tak go tracisz, tylko nie w sensie dosłownym, ale jako pewna jakość relacji międzyludzkiej. Zostaje tylko skorupa, ale masz już dla niej usprawiedliwienie w postaci pełnej rodziny dla dzieci.
To Twój wybór.

Musi Koziorożec, akceptujesz albo odpadasz. Trzeciej drogi nie ma. Mają też zalety

Matylda, kto kocha ten nie krzywdzi.  Niestety masz skrzywiony obraz widzenia miłości. To toksyczna relacja w którą się uwikłalas. Kochasz za bardzo.  Teraz jest przemoc psychiczna , potem może będzie fizyczna "bo zupa była za słona ". Poszukaj sobie informacji o toksycznych relacjach bo twój mąż zachowuje się jak socjopata.

A ja bym właśnie powiedziała że mąż ma bardzo wysokie poczucie własnej wartości. Tylko że jak można czerpać korzyść z tego że druga osoba się dopytuje, chce wiedzieć o co chodzi, nawet jakby miał nadal milczeć to przynajmniej wiedzieć za co. To naprawdę jest przykre przecież nie znamy się od wczoraj. Udaje że nie słyszy albo się wydrze że co ja tam pod nosem p... To nawet nie jest krycie emocji, mąż nie ma potrzeby dzielenia się ze mną tymi inforamcjami, tak jak z innymi. Zostawia to jak jest i czekaj człowieku, aż się odezwie bo musi, w końcu codzienność tego wymaga.

Był komentarz że takiego wzięłam. Nie aż takiego. Poza tym stan zakochania który trwał u mnie bardzo długo i różowe okulary sprawił że chyba nie chciałam tego widzieć. Sygnały były widoczne i głośne, ale no niech sobie jest jaki jest każdy ma prawo być sobą, najważniejsze że Kocha, ale mylilam się.

Prędzej by został sam niż się zmienił, taki typ człowieka. Ale nie zamierzam tego dłuzej akceptować, to napewno

Kto ma gorzej? Twoim poziomem odniesienia jest patologia? Kobiety, które są ofiarami przemocy, to po co zwracasz się do nas na tym forum, przypuszczam, że jednak spora część nas - ma lepiej, nasi faceci też nas nie biją, nie piją, nie zdradzają, przynoszą pieniądze do domu, a nawet biorą udział w pracach domowych, w wychowywaniu dzieci, czasem zaskoczą kwiatkiem, albo miłym słowem, dbają o nas, dbają o wspólne relacje towarzyskie, czy rodzinne itd. To nie jest twój poziom odniesienia?

Powiedziałabym dosadnie, ale i tak do ciebie nie dotrze - to że nie bije, nie pije, itd to nie oznacza, że nie jest oprawcą - wszystkie twoje wypowiedzi o tym świadczą, zwłaszcza te, w których bardzo jednoznacznie mówisz, że robi to z pełną świadomości i satysfakcją.
A ty jesteś chyba klasyczną ofiarą - pamiętasz reklamy "bo zupa była zasłona"? Mówisz dokładnie to samo, wiesz, że nic się nie zmieni, tłumaczysz go, utwierdzasz się w tej sytuacji... no to co ma się zmienić?

OK, powiem ci co się zmieni w twoim życiu, jeszcze kilka lat będziesz tak ciągnąć, ale później odbije się to na twoim zdrowiu psychicznym (to chyba już) ale również fizycznym. Być może twój mężulek znajdzie sobie jakąś du** na boku, albo zupełnie cię zostawi. Wtedy dalej będziesz bezradna, bez kasy, z dzieciarnią i nawet bez tych odpadków, którymi się w obecnej chwili tak zadowalasz. Twoje dzieci podrosną i być może też zaczną cię traktować jak popychadło, jak kogoś, na kogo można się wydrzeć, wyrzucić całą złość.

Kobieto - ogarnij się, udaj się po pomoc, to co napisałaś wyraźnie świadczy o przemocy, a ty jesteś na granicy wytrzymałości

Właśnie dzieci powinny Cię zmotywować do tego, żeby nie tkwić w tym w czym tkwisz teraz.
Zobacz sama, jaki model rodziny im sprzedasz. Mężczyzna, który może wszystko i kobieta, która potulnie przyjmuje wszystko to, co on mówi, nie potrafi się postawić i zawsze wyciąga rękę na zgodę. Potem jeżeli masz syna, to syn będzie powielał to, co robi Twój mąż, a Twoja córka będzie przez wszystkich wykorzystywana, bo będzie miała zerowe poczucie własnej wartości.
Ewentualnie Twoje dzieci skończ 18 lat i zerwą z Wami jakiekolwiek kontakty, bo będą miały dość poniżania ich przez ich własnego ojca. Bo myślisz, że jak robi to z Tobą, to z dziećmi nie będzie?
To będą dzieci, których ojciec nigdy nie pochwali, które nigdy nie będą dla niego wystarczająco dobre. Dzieci, które będą unikać z nim kontaktu, bo nie będą umiały z nim rozmawiać. To jest dokładnie taka sama sytuacja jak dzieci, które chowają się w szafie, bo ojciec idzie z pasem do bicia. Dokładnie to samo, tylko tutaj będą ślady na psychice, a nie na ciele.

Ostatnie dwa komentarze choć dosadne, są dla mnie dość obciążające emocjonalnie. Proszę wybaczyć że się do nich nie odniosę. Jeśli chodzi o dzieci to chce dla nich jak najlepiej to oczywiste.

Dziękuję wszystkim za odniesienie się do mojego tematu. Napewno od teraz zacznę stawiać granice i zadbam o swój rozwój i samodzielność na miarę możliwości. A co będzie dalej z małżenstwem czas pokaże. Teraz liczyć się będę ja i dzieci. Jeśli maz będzie chciał coś zmienić zawsze ma możliwośc.

Dziękuję bardzo. Pozdrawiam M.

Bo ten typ tak już ma i nie zmienisz tego. W obsłudze wymaga oporu, bo nie znosi słabości. Na początku nie jest to nawet pogarda do słabości ale instynktowne wykorzystywanie każdej słabości drugiej strony. Z tym, że jest to oczywiście początkowo osłabione różnymi normami towarzyskimi czy, a tak, uczuciem zwanym miłością. Ta jednak z biegiem lat staje się przecież tylko ładnym hasłem, a w życiu codziennym ten typ osobowości staje się coraz bardziej poirytowany oznakami słabości. Po prostu ich nie znosi, bo lubi opór, wyzwania. W takim razie czemu się obraża i strzela focha kiedy ten opór zaistnieje? Bo to tylko dalszy element gry Manipulacja, która daje rozrywkę, bo jest elementem gry o przewagi. Wiem, że to może brzmi okropnie ale dla takiego pana, to nic osobistego. Po prostu im więcej komplikacji ma do pokonania, tym więcej szacunku nabywa do strony przeciwnej. Nie ma komplikacji, nie ma szacunku. W takim przypadku schodzenie z drogi, zgadzanie się w imię świętego spokoju, schlebianie itp. to tylko droga donikąd, a raczej całkowitej utraty szacunku.
Zdaję sobie sprawę, że taki typ osobowości jest szalenie niewygodny dla osób szukających szybkiego rozwiązania konfliktu, myślących, że rozmowa wszystko rozwiąże i już można się znów do siebie uśmiechać. To zupełnie nie tędy droga. Jeśli nie jesteś w stanie przetrzymać dwóch tygodni jego focha bez ulegania, to nie ma co startować