Im starszy jesteś, tym bardziej pragniesz spokoju - Netkobiety.pl

Ja też tak miałem ale nieszczęścia mnie wręcz przyciągają. Oprócz śmierci rodziców doszedł problem domu. Obiekt należy do firmy w której pracował mój ojciec ponad 35 lat teraz pomimo wspólnoty wykupionych gruntów od sąsiadów chodzą słuchy iż chcą zburzyć budynek przylegający do naszego(jeden z wielu budynków tamtej firmy) łącznie z naszym. Za każdym razem kiedy próbuję się uspokoić dochodzą nowe problemy wielu "błahych" nie wymieniłem.W tym nie wytłumaczalny  ogólny wzrost agresji w  mojej okolicy (np bardzo agresywne zaczepki różnych ludzi iż chodzę w masce anty-smogowej, w tym próby splunięcia na mnie na szczęścicie nieudane). Chęci do pracy nie brakuje choć prawda w tym wieku doświadczenie pokazuje iż można uniknąć zbędnego wysiłku.

Ja od zawsze pragnę świętego spokoju i martwej ciszy jak wracam z pracy, niestety los tak chciał że jedynie czego mogę się spodziewać po mojej rodzinie to długi i dlatego też bardzo zazdroszczę tym szczęściarzom którzy dostali mieszkanie po dziadkach albo mieszkanie komunalne, ja nie mogłem liczyć ani na jedno ani na drugie.
Tak więc jedynie co mi pozostaje to zadłużyć się na resztę życia i kupić na własność i poczyniłem w tym kierunku już pierwsze kroki i mam nadzieje że w końcu kiedyś nastanie taki dzień kiedy będę mieć święty spokój i brak innych domowników.

Spokój, moim zdaniem, to oznaka dojrzałości, a dojrzałość niekoniecznie związana jest z metryką.

Spokój nie przyszedł, nie przydreptał do mnie, jest efektem mej pracy nad sobą, stanem równowagi, to życie zgodnie ze sobą, z mą hierarchią wartości, bez postępowania według jednego z trzech słów: powinnam, muszę, trzeba; to życie bez oglądania się na konwenanse, bez szukania aprobaty w oczach innych, to skutek znajomości swych jasnych i ciemnych stron i akceptacji tego stanu rzeczy. To efekt dokonywania wyborów, które są proste, od kiedy znam i akceptuję siebie, to pozbycie się ze swego otoczenia osób toksycznych lub też ograniczenie kontaktów z nimi do niezbędnego minimum, to przejaw szacunku, i wobec siebie, i wobec innych.

Wynik dojrzałości i doświadczenia. Dziwne, gdyby człowiek ciągle popełniał te same błędy.

Między kłótnią z partnerką a udawaniem, że jej nie ma jest jeszcze przyjemne bycia razem.

Nie nazwałbym tego spokojem ale przewidywalnością. Spokój kojarzy mi sie z nudą, z nic nie robieniem. Z czekaniem w kolejce do lekarza czy wgapianiem sie w płynącą rzeke. Wraz z wiekiem staram sie aby w życiu miec mniej nieprzyjemnych niespodzianek, rozczarowan. Zacząłem chodzic dodentysty co roku, nawet gdy nic mnie nie boli, bo mam wtedy szanse jakiegos zęba uratować. Kiedys tak nie było, chodziłem dodentysty dopiero gdy zaczeło bole i pare razy skończyło sie na leczeniu kanałowym - ząb martwy. W podobny sposób zacząłem dbać o samochód, instalację gazową w domu czy a może przede wszystkim - pieniądze. Byłem w życiu 3 razy zwolniony  z pracy (zwolnienia grupowe w 1999 roku, zwolnienie w 2007 roku i w 2012 roku). Nie da sie zabezpieczyc przed zwolnieniem ale da sie uczynić je mniej stresującym. Po tym ostatnim zwolnieniu postanowiłem ze odłoże sobie kwotę "na czarną godzine". Miesiąc w miesiąc odkładałem 30% mojej wypłaty. Czasami w konsekwencji pod koniec miesiąca brakowało na życie, z wieku rzeczy trzeba było zrezynować, ale udało sie. Zdarzyło sie zapłacic za dentyste na raty. Wyrobiłem sobie karte kredytową aby jak pod koniec miesiaca zabraknie kasy to moc sie zadłużyc (i spłacic to zaraz po wypłacie) ale nie zrezygnować z oszczędzania. Udało sie, przez 65 miesiecy czyli ponad 5 lat zadnego miesiąca nie tknąłem odłożonej kasy i zawsze 30% wypłaty odkładałem. Teraz jestem przed 50 tką, wiadomo, pracownik w takim wieku jest niewygodny dla pracodawcy, pierwszy wylatuje przy zwolnieniach i ostatni jest zatrudniany. Na szczescie bezrobocie teraz jest małe a i ja mam dobry zawód, niemniej zawsze można być zwolnionym, chodzi o to by nie był to ogromny stres. Zresztą moja żona jako kobieta 45+ tez jest narażona na gorsze traktowanie z powodu wieku. Te 65 miesiecy odkładania po 1/3 wypłaty pozwoliło mi odłożyc rownowartość 2-letnich zarobków. Daje mi to pewne poczucie bezpieczenstwa, że gdy mnie zwolnią i nie znajde pracy przez pół roku to nic strasznego sie nie stanie, nikt nie wyrzuci mnie z mieszkania za niepłacenie czynszu. Moje finanse są przewidywalne, dopóki mam taką możliwość to dalej odkładam to 1/3 wypłaty bo cieżkie dni kiedys w życiu przyjdą, zawsze przychodzą. Paradoksalnie od spokoju stronie. Pracuję z młodymi ludzmi i czasami staram sie zachowywać tak jak oni. Wyjscie na piwo po pracy z osobami 24 lata młodszymi? Czemu nie!. Albo wyjscie na escape roomu. Dla osob z zewnatrz to może wyglądać komicznie bo róznica wieku taka - jakby ojciec wyszedł z dziecmi. Ktoś może ocenić że to jest "pogoń" za młodością, ja tak tego nie nazywam. W wieku dojrzałym dalej mam niespokojnego ducha, jedyne co sie zmieniło to proba zabezpieczenia sie przed życiowymi problemami, jakie mogę dostrzec i przewidzieć.

Sprawdziłam wielokrotnie. Owo "nicnierobienie' jest bardzo zapełnione różnymi zajęciami.

Spokój zdecydowanie nie kojarzy mi się z nudą. To pojęcie jest mi zresztą obce, przynajmniej odkąd stałam się dorosła, bo nawet jeśli nic specjalnego nie robię, co znaczy nie szukam sobie na siłę zajęcia, sama ze sobą nigdy się nie nudzę. Podobno nazywa się to samoświadomością.

Taki ogólny życiowy spokój to chyba z 10 lat temu przyszedł, w wyniku obserwacji życia.
ale tak ogólnie moje życie to sinusoida, jak jest przysypianie, to z jakiś czas dostaję jakiś impuls i dużo się dzieje I tak chyba już zawsze będzie.

Moja córka ma 22 i już wyfrunęła ,pierwszy, chłopak, randka, impreza w miarę spokojnie - nie oszalałem bywało śmiesznie i straszno .Z rozstaniem córki z chłopakiem miałem zawirowanie ale trafiłem na forum to spoko .
Mama miała guza na jelicie grubym jest parę miesięcy po operacji  bała się.
Teść ma czerniaka  jest marudny i narzeka .
Bywało ciężko ale spokój był we mnie dlatego przeszliśmy i przetrwamy jak umiemy brak spokoju zamartwianie jest przeszkodą teraz dla mnie w rozwiązywaniu problemów przytomny spokój jest czymś dobrym dla mnie w tym wszystkim .

Pierwszego skoku na spadochronie nie wykonasz ze 100 metrów na pewno - nie ma opcji.
Ze 100 metrów nie skacze się z dwoma spadochronami bo i po co drugi i tak nie zdąży się otworzyć.
Ryzyko wzrasta wraz z ilością skoków .
Mnie swego czasu uspokajał strach taki pierwotny adrenalinowy pracowałem na bardzo dużych wysokościach liniach energetycznych
kontakt ze strachem, uspokaja bardzo, naprawdę, a człowiek jest w dodatku niesamowicie przytomny działa intuicyjnie stąd może nie miałem problemu przed skokiem ze spadochronem chociaż strach jest intensywny  istnieje i mija w pewnym momencie pojawia się euforia i radość bo fruwanie nie jest naturalną cechą ludzi .

Moim zdaniem taka licytacja nie ma sensu, każdy ma jakieś problemy. Serio. U mnie samej, gdybym nie nauczyła się odpuszczać, słuchając przy tym intuicji i sygnałów, które wysyła własny organizm, mogłoby być ciężko. Nie wiem, może to właśnie siła własnych doświadczeń nauczyła mnie reagować adekwatnie do sytuacji, czyli nie nadawać zdarzeniom większej rangi niż jest to konieczne, by się z nimi efektywnie zmierzyć. Jednym słowem, jeśli coś nie jest tego warte, to nie robię z tego dramatu i to jest akurat to, czego nauczyło mnie samo życie, choć zasadniczo nigdy nie miałam ku temu specjalnej tendencji. 

Tak na marginesie, bo to ciekawe, przeczytałam niedawno, że w sytuacjach szczególnie dla nas trudnych do układu nerwowego uwalniane są opioidy endogenne, które działają podobnie do morfiny, upośledzając percepcję bólu, tym samym chroniąc przed skrajnym stresem emocjonalnym. Można powiedzieć, że psychika i ciało hibernują się. Zakres przeżywanych emocji zwęża się, traci się zainteresowanie dotychczasowymi aktywnościami i relacjami, które jeszcze nie tak dawno dawały przyjemność i cel. To ma nam pomóc przetrwać, ale moim zdaniem nie jest to spokój, a jeśli w taki sposób ten stan odbieramy, to jest on tylko pozorny. Dla mnie spokój jest stanem osiągniętym w sposób świadomy, a przynajmniej ja znam tylko taki.

Córka odchowana i choć nastoletnia to bezproblemowa...nooo porównując do innych . Córka to rozsądna, mądra dziewczyna i pod względem takim jak wyżej jestem o nią w 100% spokojna. Owszem...czasem matka zaburza mi spokój i to jest chyba jedyna osoba, która nie pozwala na życie w spokoju i ciszy . Jednak uparcie dążę do tego, aby nie naużywała swojej "władzy rodzicielskiej", z różnym skutkiem, ale się nie poddaję. Nie mam kredytu mieszkaniowego, całe życie na wynajmowanym i tak jak kiedyś odbierało mi to spokój, tak teraz się tym wcale nie martwię. Długo spokój odbierała mi praca, ale już ją zmieniłam . Dla takich pieniędzy nie warto się użerać z klientami, szefem, współpracownikami. To tylko pieniądz, do grobu go nie zabiorę.

Dokładnie tak samo odbieram spokój. Z kolei nicnierobienie dla każdego chyba oznacza coś innego. Moja babcia by mi zarzuciła, ze nic nie robię gdy siedzę w kompie. A ja uważam, ze robię wiele, bo dowiaduję się sporo, czytam artykuły, pisze na forum i nawet czasem pomagam swoimi wypowiedziami . Dla niektórych robienie to coś takiego jak bieganie ze ścierką po domu heh. Siedzenie moze to też nicnierobienie, ale siedząc można wiele robić Drzemka dla niektórych może jest nicnierobiebieniem, ale jeśli doda nam energii i jest czymś czego akurat potrzebuję, to nie jest lenistwem ani nudą. Kiedy oglądam ciekawy film to teoretycznie tez nic nie robię, a nie widzę w tym nic złego, zwłaszcza gdy jest z przesłaniem, rozwesela, relaksuje.
Generalnie chodzi mi o to, by robić to co sprawia nam przyjemność, poprawia nastrój, nie szukać niczego na siłę tylko dlatego, ze tak wypada i nie denerwować się rzeczami na jakie nie mam wpływu. Wtedy czuję wewnętrzny spokój.

Ech, też czasami słyszę, że jak pracuje się z domu, to się nic nie robi Przyzwyczaiłam się do tego, że ludzie, jeżeli nie są na coś sami wystawieni, to ciężko im sobie wyobrazić, że ktoś nie potrzebuje szefa nad głową albo formalnego biura i garnituru by codziennie wstawać do własnego stołu i komputera. Tak samo, jak trudno im zrozumieć, że jak w ciągu wczesnego południa gdzieś sobie pojadę, to potrafię do pracy wrócić, przy tym samym domowym stole, o 7 wieczorem.

Jeżeli chodzi o spokój, to u mnie to raczej nie jest związane z wiekiem. Nigdy nie lubiłam pracować w zespole. Inni ludzie mnie rozpraszają. Sama świadomość, że ktoś obok mnie siedzi, wyprowadza mnie z równowagi. Jakbym miała wrócić do zatrudnienia w jakiejś nie- mojej firmie, to chyba musiałabym mieć osobny pokój.