Zdrada z prostytutką czy romans - co gorsze - Netkobiety.pl

Emocjonalny romans z seksem, prostytutkę jakoś bym wytłumaczyła, niemniej boli to i to.

Co to w ogóle za porównanie?!!!
Postaram się wyjaśnić moją bulwersacje.
Zostałam kiedyś zdradzona z emocjonalnym zaangażowaniem, czy wolałabym żeby to był płatny seks z kobieta która robi to zawodowo bez emocji? Oczywiście że tak.
Ale. jeśli zapytasz kobietę która została zdradzona z prostytutką może odpowiedzieć że wolałaby żeby to był romans, nieważne zaangażowanie, ale przynajmniej nie była to specjalistka w tej dziedzinie i nie świadczyłoby o brakach i niespełnionych fantazjach jej faceta. Jaki z tego wniosek. To i to jest wulgaryzm.

To pytanie z cyklu: Wolisz się utopić w Adriatyku czy Bałtyku? Adriatyk cieplejszy więc chyba przyjemniej...

Ups... przykro mi... A myślałem że to tylko takie hipotetyczne pytanie...

Oczywiście, że go kochasz bo jest silnym samcem, który nie liczy się z twoim zdaniem i uczuciami.

Działa to na kobiety jak magnez na metal. Przyciąga jednym słowem.

Facet obrał słuszną strategię zachowania się - nic się nie stało, to normalne.

Dodatkowo wzbudził w Tobie emocje. No i pojawiła się 2 kobieta. Prostytutka co prawda ale kobieta. Więc napewno podswiadoma zazdrość u Ciebie wystąpiła.

Słabo, że z prostytutką. Powinien z normalną kobietą, ładniejszą od Ciebie to jeszcze bardziej byś się zakochała i nie odeszła.

Są dwie opcje:
1. Zaakceptować jego wybryki byłe i te co będą w przyszłości, ale jeśli nie ma dzieci to nie ma też powodu aby tak robić. Stracisz szacunek w jego oczach. Będzie Cię zdradzał i smiał sie z tego.

2. Odejść bo lepiej nie będzie.

Nirvanka

Jakbyś zamieniła życie męża w piekło?

Bardzo jestem ciekaw co musiała byś zrobić bo jedyna rzecz, która mi przychodzi do głowy to zrobienie z dziecka broni do krzywdzenia ojca ale ty zawsze piszesz tyle o tych dzieciach, że chyba byś się do tego nie posunela.

Dzieci na szczęście w naszym domu nie ma. Kocham, ale już dziś wiem, że dla obojga lepiej będzie odejść. Oboje sobie zaoszczędzimy tego, co będzie potem. Boli mnie, że wiedział, że kolejnej szansy nie będzie, dlatego z pełną odpowiedzialnością mogę napisać, że zrobił to będąc świadomym tego co nastąpi. I niby mogło się nie wydać, ale ryzyko było spore, więc tym bardziej.   

Zostając z nim byłoby tak jak napisałeś - straciłabym w jego oczach szacunek, do samej siebie także. Wiedziałby też, że moje słowa nie mają pokrycia, co jest zwyczajnie żałosne, bo doszedłby pewnie do wniosku, że wystarczy się trochę pokajać, postarać, pozabiegać i tak do następnego razu. Poza tym raz już przez to przechodziłam i wiem, że każde spóźnienie, każdy wyjazd, każde nieplanowane wyjście - to wszystko stałoby się nie do zniesienia. Ja po prostu nie mam siły przez to przechodzić wiedząc co mnie czeka, zwłaszcza, że tego obłędu pozbyłam się wcale nie tak dawno. Co prawda niemal od początku starałam się, żeby nie był moim więźniem, nie grzebałam w komórce, nie przeszukiwałam laptopa, nie zadręczałam, a jednak każda sprzeczka, nagłe wyjście z domu, dłuższe spóźnienie - w mojej głowie od razu rodziła się wiadoma myśl. Nie, ja nie chcę już przez to przechodzić. Szkoda tylko tych lat, które zmarnowałam, bo gdybym wtedy nie dała szansy, to pewnie dziś miałabym już zupełnie nowe życie.

Widzę, że przestraszył się tego co zrobił, ale wcale nie dlatego, że to zrobił, ale dlatego, że nie będzie już tak komfortowo jak było bez względu na to jakie podejmiemy decyzje. 

Mój, jak widzisz, też wiedział, a nic sobie z tego nie zrobił. W tym punkcie naszego małżeństwa nie mam już złudzeń, że mnie zwyczajnie nie kocha, a układy, bo za taki należałoby uznać dalsze wspólne życie, mnie nie interesują. Ja po prostu nie chcę być z kimś kto tak depcze moje uczucia, nie docenił tamtej szansy i tego przez co wówczas przeszłam.
Teraz, kiedy to piszę, jestem spokojna, ale wylałam tyle łez, że już mi się chyba skończyły. Poza tym im bardziej wszystko układam sobie w głowie, tym mi łatwiej. Pewnie tylko na chwilę, ale teraz i te chwile są ważne.

Dopisuję:
Właśnie dotarła do mnie myśl, że zarejestrowałam się na tym forum dla rozrywki, a wylądowałam w dziale, w którym bym się zupełnie tego nie spodziewała .

W mojej odpowiedzi nie było cudna ironii. No może cień był, ale bardziej chodziło o to że ani jedna ani druga możliwość nie jest lepsza. Obie są do kitu.

Współczuję ci sytuacji w której się znalazłaś. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić jak bardzo boli jak człowiek z którym chcesz iść przez życie okazuje się karaluchem. Podziwiam ze umialas wybaczyć romans, ale za tekst "przecież już raz wybaczyłaś" to bym gnojowi obciął jaja.

Współczuję.
Ja bym nie dała rady wybaczyć nawet po pierwszym razie.
Nie potrafiłabym żyć w niepewności, ze może to zrobić kolejny raz.
A najczęściej tak się zdarza, że winowajca rani po raz kolejny, co widać w twoim przypadku.
I nieważne, że to tylko prostytutka. Zdrada jest zdradą.
Wystąpiłabym o rozwód z jego winy i o zadośćuczynienie za zmarnowane lata.

Niektórzy ludzie uważają, że wybaczenie jest słabością, a to potrzeba tyle siły.

W każdym bądź razie ludzie są ludźmi, popełniają błędy i czasem można wybaczyć, gdy ma się pewność, że OBIE strony wyciągnęły wnioski. Ale tutaj coś ewidentne poszło nie tak.

Jaką karę jesteś wstanie mu wymierzyć? No jaką? Co możesz zrobić oprócz straszenia? Chyba tylko liczyc na to, ze facet slaby i sie fakrycznie ciebie boi.

Bardzo mnie to ciekawi bo moim zdaniem nic nie jesteś wstanie mu zrobić.

Mogę sobie wyobrazić następujące kary:

1. Rozwód i próba dojechania go finansowo.
2. Wrobienie go w niebieska karte (skrajnie pedofilie).
3. Próba zniszczenia mu opinii w pracy i wsrod znajomych/rodziny.
4. Użycie dziecka aby się zemścić.

Ad. 1. To walka prawników. Kto będzie miał lepszego ten wygra. Zresztą im bardziej będziecie się kłócić o majątek tym sami więcej stracicie a prawnicy zyskaja.

Ad. 2. Do tego trzeba miec mocne dowody inaczej sama narazisz sie na zarzut o falszywe oskarzenia.

Ad. 3. Marne szanse. Łatwo to obrócić przeciw tobie i wyjdzie, że jesteś wariatką.

Ad. 4. Jedyna skuteczna metoda aby go ukarać  , ale jednocześnie skrzywdzisz dziecko.

Tak więc nie wiem co mogłabyś zrobić aby go ukarać jednocześnie sama nie dostając rykoszetem.

Jako "zdrada" to taka sama ranga.

Seks z prostytutką jest dla mnie potencjalnie gorszy z tego powodu, że może to być ofiara handlu ludźmi, ktoś zmuszony do tej pracy groźbą/ podstępem/ przemocą. Brzydzą mnie mężczyźni, którzy czerpią przyjemność z wykorzystywania, upokarzania, przymuszania kobiety.

Co z tym zrobisz? Zostajesz czy kończysz z tym człowiekiem?

To o niczym nie świadczy, bo po pierwsze nie wiadomo czy on w ogóle się wyprowadzi/ wyprowadził i na jak długo ewentualnie i czy będzie chciał utrzymać to małżeństwo, a autorka prędzej czy później znowu go przyjmie. Ta kobieta ciągle go kocha, boi się zmiany w swoim życiu, cierpi więc jest słaba i podatna na manipulacje.
Tylko osobom patrzącym z boku wszystko wydaje się jasne i proste. Dlatego zapytałam autorkę czy ma całkowita pewność co do dalszych swoich kroków mimo cierpienia i strachu przed przyszłością.

Przykro mi, Azaia.
Ile macie lat? Aż trudno uwierzyć, że można być tak pozbawionym uczuć...
Wybaczyłaś za pierwszym razem, teraz po prostu uciekaj! Jak najdalej od manipulatora, zniszczy Cię, zresztą już to zrobił.
Takie wątki pokazują jasno, że po zdradzie należy się rozstać, nie ma zmiłuj się.

Azaia oczywiście że nie zasluzylas sobie niczym na takie traktowanie przez jm. Zanim uwolnisz się emocjonalnie od typa   zacznij  juz działać kierując się do prawnika i składając wniosek o rozwód z orzeczeniem o jego winie.
Jego szybkie wyprowadzenie od ciebie wskazuje na to że chce korzystać z życia i być może kogoś ma a jego tłumaczenia że spędził czas z prostytutką może być kłamstwem. Przypuszczam że   on znów ma romans i to od dłuższego czasu. .. przykro mi że cierpisz przez osobę która nie jest juz twoim przyjacielem. Będzie dobrze,  masz przed sobą cały świat i jesteś młoda . Głowa do góry to twoja szansa na lepsze ,szczesliwe życie.

Ja po zdradzie nauczyłam się jednego. Ze zdradzaczem nie ma co o zdradzie rozmawiać, bo żadna odpowiedź nas nie u satysfakcjonuje. Nie ma też co ustalać ze zdradzaczem. Zdradzacz na zawsze pozostanie kłamca i osoba niegodna zaufania. Ja po zdradzie ze sobą ustaliłam zasady typu jak zrobi to jeszcze raz to ja zrobię tak i tak. Jak okaże się beznadziejny ojcem to zrobię to i to. Ty się rozstajesz z mężem i dobrze, po prostu nie ustalaj z nim niczego, ustal sama ze sobą i z adwokatem jak chcesz się rozstać z mężem. A tak swoją drogą najbardziej mnie dziwi, że kobiety po zdradzie nadal kochają, jak można kochać kogoś kto nas skrzywdzil? Jak ktoś kocha to nie krzywdzi, zdrada jest wyrzadzeniem krzywdy, zatem ktoś kto zdradza nie kocha, a co za tym idzie o sam na miłość ze strony osoby zdradzonej nie zasługuje.

A Ty kochasz za to, że ktoś Ciebie kocha, że niepojęte dla Ciebie jest to, że można kochać kogoś bez wzajemności?
Zwykła urażona duma i zranione ego przez Ciebie przemawia i tyle. Racjonalizujesz sobie i intelektualizujesz to, ze sama zostałaś z osobą, która Cię zraniła i upokorzyła i odgrywasz się na innych zdradzonych osobach zamiast na osobistym zdradzaczu. Żałosne.

Myśl sobie o mnie co Ci się zywnie podoba ja się na nikim nie odgrywam, na żadnym zdradzającym, czy zdradzonym, czy nikim w ogóle. Po prostu pisze jakie jest moje zdanie ktoś kto kocha nie krzywdzi tylko chroni. Jak krzywdzi to nie kocha i już. I tak, kocham ludzi bezwarunkowo, dokładnie dwóch ludziów, a dokładniej to trzech. I co istotne, tak, zraniono mnie, ale na pewno nie czuje się upokorzona. Upokorzony powinien się moim zdaniem czuć człowiek, który krzywdzi innych. Upokarza go jego negatywne działanie.

Rozumiem, że dla ciebie ten weekend będzie szczególnie trudny, bo pan wyprowadza się w poniedziałek, więc pewnie będzie pakował rzeczy i powoli przenosił się do wynajętego mieszkania.
Moja rada- żeby nie wiem, co działo się z tobą absolutnie nie płacz przy nim, nie chodź za nim i o nic go nie proś, niczego nie wyjaśniaj, nie próbuj załagodzić sytuacji i nie rób z siebie ofiary, chociaż się nią czujesz, co jest zrozumiałe.
Puść go wolno i zrób mu krzyżyk na drogę, niech idzie i niech giry po drodze połamie.

On powiedział ci, że nie chce mu się ciągnąć z tobą dalej, bo na wspomnienie tego, jak zachwywalas się po jego romansie jemu robi się niedobrze i woli się usunąć. W takim razie naprawdę nie powinnaś żałować rzekomej straty tego człowieka, bo jest on wyjątkowo bezczelny, a poza tym nie można żałować straty czegoś, czego tak naprawdę wcale się nie miało.
Ten facet najprawdopodobniej kogoś ma albo ma kogoś na oku, bo gdyby było inaczej nie byłby tak bardzo siebie pewny. Dla mnie to oczywiste.
Jesteś jeszcze młoda osobą i na pewno ułożysz sobie jeszcze życie z innym człowiekiem, a nawet jeśli zostaniesz sama, to i tak będzie to lepsze od trwania w tego rodzaju związku. Ten chłop jest w pełni sił, zasmakował w zdradach, utwierdził się w przekonaniu, że z palcem w doopie znajdzie kolejne kobiety, więc wiadomo że ciebie ma za piąty gatunek kobiety, kule u nogi, której należy się pozbyć.
Gdybyś ty dzisiaj miała silne poczucie własnej wartości i była pewna, że ułożysz sobie życie zgodnie ze swoimi marzeniami, to tego faceta miałabyś głęboko w tyle. Wiedziałabys, że sama też świetnie dasz sobie radę. Twój problem polega więc na tym, że ty kompletnie w siebie nie wierzysz i uważasz, że bez tego haremowego zginiesz marnie. Nie lubisz życia bez niego, on natomiast życie bez ciebie będzie bardzo lubił. To ciebie boli i dlatego cierpisz.
Ciężkie czasy przed tobą, ale niestety życie składa się także z trudnych chwil, gdy człowieka bardzo, bardzo boli.
Trzymam kciuki za ciebie.

Zdrada zawsze jest z winy obu stron, to prawda znana od dawna, natomiast jakbym miała już wybierać, to szybciej bym wybaczyła z prostytutka czyli zdradę cielesną, nie uczuciową, ta druga boli bardziej, mam małe doświadczenie z tą drugą

Bo wściekłość niesie ze sobą mnóstwo energii, dając pozytywnego kopa do działania. A jak pod jej wpływem determinacja wzrasta!

@authority

Niczym nie trząsę. Nie trząsłem pierwszego dnia romansu ani teraz po prawie 2 latach.

Jestem naprawdę ciekawy co Nirvanka może mężowi zrobić jak ją kolejny raz zdradzi bo moim zdaniem nic mu nie jest  wstanie zrobić. Jedynie straszy.

@Azaia

Stosujesz ciekawą argumentację. Typowo kobiecą - zmarnował mi życie, jakbym 18 lat temu wiedziała to bym może wybrała inaczej.

Twój mąż tak samo może powiedzieć o tobie. Zresztą pewnie tak sądzi.

Nie rozumiem dlaczego nie chcesz puścić go wolno, skoro rękoma i nogami mówi ci, że nie chce być już z tobą.

Ela210,
dobrze mamo

Na ten moment napisałam tylko, że mam taką możliwość, co znaczy, że nie muszę się go kurczowo trzymać, bo mam całkiem sporo możliwości, a Wy od razu wydaliście wyrok, wychwytując z całej wypowiedzi tylko to, na co z jakiegoś powodu jesteście wyczuleni. 

A może wystarczy po prostu myśleć przed faktem, a nie po fakcie? Gdyby najpierw się ze mną rozstał, a nie dlatego, że zdrada wyszła na jaw, to i jego sytuacja byłaby przecież inna. 
Z drugiej strony ja się o tę sytuację nie prosiłam, dlaczego więc miałabym to tak spokojnie przełykać?

Oj tak! Nawet nie wiesz jak bardzo.

Dziękuję i wzajemnie.
Prawdę mówiąc na ten moment samą siebie zaskakuję, bo nie sądziłam, że postawiona pod ścianą potrafię być tak silna. Zagryzłam zęby, emocje odłożyłam na bok i zaczynam sobie to wszystko jakoś ukłądać i to nie tylko w głowie. Dociera do mnie nawet, że wyraźnie już po pierwszej zdradzie przestawiłam swoje myślenie tak bardzo, że teraz nie byłam już w tak wielkim szoku jak poprzednio i być może dzięki temu przeskoczyłam cały ten proces co najmniej o jakieś dwa, trzy tygodnie, czyli te najtrudniejsze. Jestem chyba bardziej siebie świadoma i lepiej na taką sytuację przygotowana.

Mam nadzieję, że chociaż po części w temacie. Byłam niedawno świadkiem rozmowy w gronie znajomych rodziców, a więc ludzi 50+, że wielu facetów, ich znajomych, tak "kocha i szanuje" swoje żony (dosłownie takie to były określenia, żaden sarkazm), że na seks chodzą do burdeli... bardzo mnie to od tamtej pory męczy, czy to jakieś częste zjawisko i co to w ogóle za podejście. Czyżby w Polsce panował stereotyp "dziwki i Madonny"? Że żona to świętość, a od spełniania fantazji są kochanki lub prostytutki? Mam nadzieję, że to tylko przypadek i taka próbka społeczeństwa, a nie jakieś większe zjawisko, ale mimo wszystko mnie to zmartwiło i przeczytałam też opinię jednego seksuologa, że po pewnym stażu żona już nigdy nie podnieca jak prostytutka, bo wiąże się z nią bagaż emocjonalny. To ja już wolałabym, by facet uczciwie odszedł i zostawił mnie dla innej kobiety, a nie tak wielbił i kochałby mnie jako żonę, a na seks chodził do innej i to za pieniądze. Dla mnie to upokarzające, gdyby mój facet sobie w taki sposób dogadzał i od swojego związku oczekiwałabym wzajemnego pożądania. Aż zaczynam nie mieć ochoty na dzieci, jeśli potem mam być postrzegana jako aseksualna "matka mojego dziecka", którą przede wszystkim należy szanować. Upokarzające też z tego względu, że nie sądzę by większość tych kobiet miała jakieś niesamowite walory i wiem, że stać by mnie było na coś lepszego i sama wolałabym mieć faceta, dla którego ja mogę być taką "dziwką", a nie kochaną żonką w domu.

18 lat razem i taki wniosek? Macie po 40 lat i za sobą prawie pół życia we dwoje pod jednym dachem.
Tak można mówić po max kilku latach a w twoim przypadku po pierwszej zdradzie ale nie po takim stażu.
Te słowa mogą ranić ale pisze je bardziej ku przestrodze innych niż by dołować ciebie.

Czyli dokonałeś projekcji sytuacji z twojego otoczenia na sytuację Azaia, mimo iż tu sytuacja jest zupełnie inna. Sprytnie.

Człowiek będący w związku powinien najpierw ten związek zakończyć, a potem szukać przygód gdzie indziej. Tak jest uczciwej. Skoro oszukuje, wykorzystuje i poniża, powinien ponieść za to karę. I jak to określiłeś "dojechanie" finansowe jest bardzo dotkliwa formą. Potem Azaia może się wykazać miłosierdziem i temu dupkowi zostawić parę groszy, ale wtedy gdy to będzie jej wola i jej miłosierdzie.

Wiem, że nie brzmi to dobrze, ale albo ja przez długi czas tego nie widziałam, albo jemu z czasem puściły hamulce i zaczął pokazywać swoje drugie oblicze i posuwać się coraz dalej. Coraz więcej w nim było agresji, fochów, coraz częściej kłamał, zaczynało ciągnąć go do alkoholu, zabawy i ogólnie kawalerskiego życia, za to mnie coraz bardziej odstawiał na boczny tor. Wydaje mi się, że ta prostytutka to już tylko efekt tej coraz bardziej postępującej beztroski, a pojawiła się głównie dlatego, że chciał zaspokoić swoją ciekawość. Coś tam zresztą na ten temat mętnie wspominał. Nie wiem, może to kryzys wieku średniego?

Na dzień dzisiejszy sprawy wyglądają tak, że zaczął wycofywać się z wyprowadzki, nawet pomimo tego, że wpłacił bezzwrotną w takiej sytuacji kaucję i prowizję dla agencji. Ja mam dosyć tych huśtawek, niepewności, zastanawiania się co jeszcze się wydarzy. W końcu nie tak powinno wyglądać wspólne życie, że ktoś nadużywa twojego zaufania, nie szanuje cię, nie bierze pod uwagę twoich uczuć. Jak chce się bawić, niech się bawi, ale już beze mnie. Długo to wszystko cierpliwie znosiłam, ale może dobrze się stało, bo i ja dobiłam do ściany i zmusiło mnie to do konkretnego działania.

Przegadaliśmy wiele godzin, codziennie prawie do trzeciej w nocy, jestem już tym wszystkim wyczerpana i fizycznie zmęczona, ale wiem, że nie chcę takiego życia. 

Mam takie samo zdanie - gdyby najpierw mnie uczciwie poinformował i się ze mną rozstał, temat wyglądałby zupełnie inaczej, ale wybryk z dziwką przeorał mi psychikę i nie rozumiem dlaczego ja miałabym brać pod uwagę jego sytuację, jeśli on ze mną nie liczy się zupełnie. Na pewno też ważna jest czyjaś postawa, a widzę, że jeśli nie przystanę na jego warunki, to wcale nie ma zamiaru obejść się ze mną łagodnie, bo z wielu wcześniejszych ustaleń już zaczyna się wycofywać.

Jak mam rozumieć albo przynajmniej nazwać to, że on mnie tak skrzywdził, a ja nadal za nim tęsknię??? Wiem, że to nie ma racji bytu, ale tak mi źle bez niego .
Nie wiem, może liczyłam, że się opamięta, że pokaże, że mu zależy, a jednak wyraźnie mnie nie kocha. Jak się widzimy niby żałuje, niby chciałby spróbować od nowa, coś tam nawet nieśmiało wspomina o terapii dla par, ale nie ma w tym żadnaego przekonania, a raczej niechęć do radykalnych zmian. Nie ma nic, co mogłoby dać choć cień gwarancji, że przynajmniej spróbuje się zmienić, że jeszcze będzie dobrze.

Wiem, że dam radę, ale po tylu wspólnie przeżytych latach to jest strasznie trudna walka samej ze sobą, żeby już więcej nie pozwolić się krzywdzić.
Kiedy się kocha, to nie da się tak z dnia na dzień wyrzucić ze swojego życia kogoś kto był w nim taki szmat czasu.

OT

Bonzo, być może jesteś fit, regularnie depilujesz mosznę, nosisz markowe ciuchy, fryz, japoński manicure oraz pasek i buty z krokodyla. Być może w alkowie kręcisz młynki swoim "potencjałem" i praktykujesz umiejętności zdobyte  na weekendowym  kursie Chippendales. Może masz już nawet nagrodę pocieszenia w gminnych mistrzostwach tańca na rurze i skrzyni po burakach, ale... Twoje postrzeganie kobiet i ich roli w związku jest jakieś takie skarlałe i strasznie schematyczne.