w czym byliście dobrzy w dzieciństwie - Netkobiety.pl

U mnie tak średnio się sprawdziło w sumie gdyż za młodu lubiłem podróżować, aktywnie spędzać czas, coś przy komputerach podłubać, a o mechanice nawet nie myślałem. Dopiero gdzieś pod koniec gimnazjum zacząłem się tym bardziej interesować i tak zostało do dzisiaj. Oczywiście z podroży i reszty nie zrezygnowałem.

Uwielbiałem matematykę, fizykę, pasjonowała mnie technika. Dziś jestem inżynierem, lubię pogrzebać przy samochodzie, uwielbiam wszelkie nowinki techniczne. W pracy najbardziej lubię rozwiązywać trudne i złożone problemy. To chyba oznacza kontynuację zainteresowań z młodości.

Ja nie przypominam sobie, abym była w czymś dobra. Nie miałam żadnej pasji, nie odkryto żadnych talentów. Zbierałam pocztówki/widokówki, ładnie śpiewałam, lubiłam bawić się w nauczycielkę i modelkę.  Łot i cała historia. Nijak się to ma do tego co robię.
Fakt... był moment gdy chciałam zostać nauczycielką, ale nie wiedziałam czego miałabym uczyć. Myślę, że to wynikało z niskiego poczucia wartości i braku motywacji.

Ty hersztem bandy? No nieźle .

Ja byłem aktywny, ruchliwy - ten typ co skacze po drzewach. Szybciej umiałem czytać, liczyć od innych. Być może byłem nawet bardzo uzdolniony, niektórzy nauczyciele tak uważali. Niestety w pewnym momencie wszystko przepadlo, ot tak.

W łyżwiarstwie figurowym. I jak to bywa w życiu umiejętności odkryte zupełnym przypadkiem.

jako maluch uwielbiałam klocki, puzzle, układanki, łamigłówki, czytałam dużo, w szkole podstawowej byłam w klasie sportowej - szybko biegałam (mama twiedziła że najszybciej zwiewałam od obowiązków )

Nie przesadzaj Burzowy, dalej jesteś zdolny i kumaty, ale albo brakuje Ci zaparcia (talent to za mało), albo źle inwestujesz energię.

Pracując z dziećmi już od lat siedmu mam takie przemyślenie, które nie pozwala mi się zgodzić z pierwszym postem Moim zdaniem czas dzieciństwa nie jest dobrym wyznacznikiem tego, w czym będziemy dobrzy w przyszłości. Większość dzieci ma wtedy mniej więcej te same zainteresowania i ograniczone możliwości poznawcze. Dzieci potrzebują wtedy hasać, biegać, spędzać czas na drzewach. Są wtedy też bardzo ciekawe świata, ruchliwe, bystre, niezłomne w zdobywaniu wiedzy. Ale ta energia do uczenia się jest mało ukierunkowana, rozproszona, bezwiedna. "Ten typ co skacze po drzewach" to norma, tylko się ją tlamsi.

Rozwój poznawczy i osobowościowy człowieka pozwala na takie realne poznanie i rozwijanie swoich zainteresowań dopiero w okresie dorastania. Wtedy też obserwuje się u nastolatków większą chęć zdobywania wiedzy i umiejętności szczegółowo związanych z ich zainteresowaniami. Mózg jest gotowy do tego, żeby chłonąć informacje jak gąbka, systematyzować je, widzieć związki. I wydaje mi się, że wtedy mogą się wyklarować rzeczy, w których jest się dobrym, pod warunkiem że ma się sprzyjające okoliczności do tego, żeby móc próbować różnych rzeczy.

Dla mnie osobiście? W dzieciństwie kochałam śpiewać i natrętne nucenie zostało mi do dziś. Nauczyłam się grać na gitarze mimo że wmówiłam sobie, że na pewno nie będę potrafić I miałam jakieś tam predyspozycje do angielskiego. Ale zawsze najbardziej lubiłam ludzi, słuchać ich, doradzać koleżankom Także skończyłam anglistykę, psychologię.

A potem i tak okazało się, że to, co powtarzałam sobie całe życie i co powtarzali mi inni się sprawdziło: że będę nauczycielką. I jestem.

Za młodu byłam znana ze świetnej orientacji w przestrzeni i terenie, nie było możliwości, żebym gdzieś zabłądziła, a nie było wtedy smartfonów z internetem i mapami, więc to była przydatna cecha. 'Robiłam za przewodnika' czy to w lesie na grzybach, kiedy trzeba było znaleźć drogę powrotną, bo inni byli zakręceni, czy w nowym mieście, do którego z kimś tam się wybrałam... W lesie miałam coś w rodzaju wyczucia odległości i kierunku, a w mieście wystarczyło szybko spojrzeć na mapę, żeby bez problemu wszędzie trafić, bez mapy zapamiętywałam wszystkie mijane punkty orientacyjne i jeśli raz widziałam drogę, to już jej nie zapomniałam. Z czasem niećwiczone umiejętności, zastąpione technologią, trochę podupadły, ale nadal jestem w tym niezła.

Edit: A w dzieciństwie jeszcze ładnie rysowałam. Ale ładnie jak na dziecko, później to się jakoś zatrzymało, nie rozwijałam się. Dziś mogę stwierdzić, że nie mam w tym kierunku żadnego talentu. Dosyć dziwne.

Ja byłam dobra w zajęciach plastycznych i osiągałam dość duże sukcesy, oczywiście na poziomie szkolnym. Chyba aż trzy razy urządzono specjalna wystawkę moich prac plastycznych. Chciałam pójść na ASP ale moi rodzice uważali, że umrę z głodu jako artystka i pchnęli mnie w kierunku zawodu, który ich zdaniem miał dawać mi chleb. Skończyłam jako nauczycielka, chleba za dużo się nie najadłam, ale miałam całkiem sporo wolnego czasu.
Oprócz zdolności plastycznych zawsze miałam tzw "lekkie pióro", więc pisanie wypracowań, czegokolwiek nie sprawiało mi żadnych problemów.

Fajny temat.
Ja byłam dzieckiem naznaczonym sprzecznościami. Z jednej strony pamiętam siebie jako rezolutną dziewczynkę, gadułę lubiącą się popisać, zwrócić na siebie uwagę. Spędzałam wiele czasu na zabawie z rówieśnikami. Jednocześnie lubiłam pobyć sama, byłam marzycielką, opowiadałam sobie różne historie bawiąc się lalkami i rysując w zeszytach historyjki obrazkowe.
Bardzo wcześnie zaczęłam wycofywać się w swój świat, bo byłam też dzieckiem z problemami (przeprowadzki, prześladowania w nowych szkołach). Wtedy pokochałam samotne spacery, świat książek i wyobraźni. Nieraz gdy o tym wspominam, przychodzi mi na myśl Ania z Zielonego Wzgórza.
I do dziś mi to zostało - człowiek potrzebujący towarzystwa, pragnący rozmów, a zarazem potrzebujący kąta w duszy tylko dla siebie.
No, ale odbiegłam.... W czym byłam dobra? W gębie! Byłam gadułą, uwielbiałam recytować wierszyki i grać w szkolnych przedstawieniach. I rzeczywiście po dziś dzień rozmowy i kontakt z drugim człowiekiem to mój żywioł. Poza tym chwalono mnie za dobrą pamięć i uważano za zdolną, ale okropnie niesystematyczną (albo po prostu lenia )

w sportach zimowych... mieszkając 300 km od gór to była bardzo trudna miłość

Nieprawda, presja jest potrzebna. Wystarczy zapoznać się z prawem Yerkesa-Dodsona. Zbyt duża presja dopiero staje się paraliżująca.
Niemniej, w przykładzie, który podałam, mam swoje przemyślenia, że tam wcześniej brakowało presji, bo nie była potrzebna i w konsekwencji tego nie rozwinęła się jakby tolerancja na pewien przymus i wysiłek w osiąganiu celów, pokonywaniu trudności, własnych ograniczeń itd.

Monoceros, czyli obalasz tezę, której w pewnym sensie jesteś potwierdzeniem ;-)

Hahaha :-D Aż taka szybka nie jestem. Chciałam dodać do poprzedniego posta, ale zdążyłeś napisać nowy :-D
A teraz wyobraź sobie, że ktoś nie ma wykształconej żadnej lub znikomą tolerancję na stres przy dążeniu do czegoś, bo mu przychodzą różne rzeczy z łatwością. Krzywa przesunie się w lewą stronę.

A zdradzisz, co to za pasja?

W dzieciństwie najlepsza byłam w dziedzinie plastyki i wszelkich prac ręcznych, i to mi pozostało do dziś dzień jako wielka pasja i droga zawodowa. Poszerzona o kilka nowych umiejętności, niejako dopełniona. Ale w sumie niewiele się od czasów najmłodszych lat zmieniłam (w tym temacie, znaczy się).

Edit: byłam też niezła w pisaniu. I to także nadal ze mną jest...

Ciekawa sprawa z tym stresem. Może mam znikomą tolerancję na stres?
Wydaje mi się, że u mnie jest jakaś rozbieżność. Z jednej strony w życiu mam wysoki poziom stresu, który nauczyłam się jakoś znosić, niektórzy się dziwią, że tak dobrze, skoro tego po mnie nie widać. Z drugiej, przy wykonywaniu konkretnych zadań nawet mała 'dawka' stresu może być całkowicie dezorganizująca. Jestem efektywna, kiedy czuję się spokojnie. A rzadko się czuję : ) choć na zewnątrz jestem najspokojniejszym człowiekiem na świecie. Jeśli chcę czegoś się nauczyć, coś zapamiętać, coś trudniejszego zrobić to muszę się w jakiś sposób od stresu i napięcia odciąć.

Potrafiłam ładnie śpiewać i rysować. I rozdawałam swoje zabawki innym dzieciom przez okno ;-)

Byłam długi czas ;-D

A czego uczysz? Bo założyłam, że angielskiego, do którego miałeś predyspozycje już bardzo wcześnie i co kontynuowałaś na studiach.