Miłość obsesyjna, nałogowiec kochania. Wasze doświadczenia - Netkobiety.pl

A możliwość zmiany i powrotu?

Zmiana zajmie Tobie bardzo długo czasu.
Nie zmienisz się ot tak w parę miesięcy. Mechanizmy będą dalej działać.
A ta osoba, może być już wtedy w innym miejscu w swoim życiu. Powinieneś to uszanować.
Jeżeli się zmienisz, to stworzysz z kimś innym zdrowy związek.

Takie coś co robisz i może później szantażem, samobójstwa to najgorsza rzecz jaką można drugiej osobie wyrządzić.

Weź się za siebie i nie wchodź najlepiej w żaden związek, miej koleżanki. Wylecz się z tego...

Narobisz sobie przez to prawdziwych problemów jak tak dalej pójdzie

O ile dobrze pamietam to również dawałas mi rady przed 3 laty...sytacja była zbliżona, tam bardziej to przeżyłem o wiele, ale w tej z kolei dochodzi do bardziej drastycznych czynów z mojej strony..

Niestety powoli dociera do mnie fakt, ze nie uratuje/my tego i jedynym sensownym rozwiązaniem będzie zerwanie kontaktu.
Choć mam w głowie plan by dać jej kilka dni przestrzeni, luzu i spróbować ponownie.

Mówiąc szczerze - planujesz więc nadal ją prześladować i stalkować, tylko, że chcesz wrócić do tego za kilka dni ?
Chciałabym zapytać Ciebie ... co daje Ci taka relacja, oprócz frustracji, bólu i rozczarowania ?
Jakich w związku z tym doświadczasz uczuć ?

I czy chciałbyś właśnie tego dla siebie na resztę życia ?

Bardzo niepokojący jest też fakt, że trwasz w takiej postawie od lat i nie korzystasz z żadnej formy pomocy. Można dojść do wniosku, że uważasz taki stan u siebie za normalny. Zmienia się tylko obiekt Twoich obsesji i nasilają się Twoje zaburzenia.

Isabell dzięki za merytoryczna odpowiedz, widac, ze jesteś tutaj dłuższy czas i nie podchodzisz do sprawy 0/1. Niestety zdałem sobie sprawę, ze to trwa już dłuższy czas dlatego zapisałem się na terapie, ale obawiam się, ze nic to nie da dopoki ja sam nie będę chciał się przede wszystkim zmienić dla siebie, a nie dla niej, by z nią być może być.
Gitta również dziękuje za wypowiedz, ale zdaje się, ze nie znasz osób takich jak ja - nam sprawia swego rodzaju szczęście uganianie się za innymi, moment, w którym jestem obok niej jest dla mnie największym szczęściem, zapominam o wszystkim i mam chcieć oraz motywacje do wszystkiego. Gdy odchodzi czyje nieprzejednany smutek i obawę, ze odeszła, bo idzie do innego. I ten schemat pojawia się dopiero, gdy kobiety dostrzega, ze są „zabawkami”, bo rzeczywiście w pewnym sensie były, ale ja wtedy nie mam ochoty na nie tak bardzo jak w momencie, koedy chca odejść. To jest ten ogromny problem, nie umiem sie zakonach normalnie tak jak piszecie ze wzajemnkscia, szacunkiem, tolerancja, wsparciem. Oczekuje ciągłej uwagi, poświęcania czasu, zapewniania, ze to ja jestem najważniejszy.

Niestety dziś znów obudziłem się cały w silnym pocie, myśląc o tym, ze nasz wspólny znajomy, który jest w ta sprawę zaangażowany może z nią kręcić, ma dziewczyne, ale jest z USA, mówił, ze chce wracac, ze 3 lata i coś się wypaliło, oni często ze sobą rozmawiają, często widze ich razem online, ona nigdy nie była tak często w pracy online, to są straszne myśli..chce po prostu sprawdzić czy oj mnie oszukuje i ona również. Jedynie to daje mi względny spokój, ze mogę to jakoś sprawdzić i się dowiedzieć.
Wiem, ze to złe, ale chce to po prostu wiedzieć.

Moim zdaniem przede wszystkim powinieneś nauczyć się być ze sobą samemu.
Wtedy kobieta nie będzie dla Ciebie plastrem. Zrób sobie sam ban na randki, na spotkania z kobietami na np. miesiąc, dwa, pół roku, nawet na rok. Taki detoks, żeby oczyścić się wewnętrznie, bo z tego co widzę, nie zdarzyło Ci się być dłużej samemu, zawsze jest jakiś plasterek, a potem jakaś ofiara Twojego stalkingu.

Tej biednej dziewczynie daj spokój, bo wylądujesz w końcu na komisariacie. Myśl o konsekwencjach. Jak ona może z Tobą być nawet po kilku dniach spokoju, jak prawdopodobnie Ty ją po prostu przerażasz. Doprowadzisz do tego, że nie będzie chciała z domu wychodzić, a na każdym kroku będzie sprawdzać, czy Cię gdzieś nie ma. Chcesz, żeby uciekała z krzykiem na Twój widok? Chcesz oberwać gazem pieprzowym w twarz? Albo w najgorszym przypadku, żeby napuściła na Ciebie jakichś swoich znajomych? Serio?

Ty jej nie kochasz. Ty ją chcesz wyłącznie kontrolować. To nie miłości szukasz, ale kontroli nad drugą osobą.

Dobrze, że poszedłeś na terapię. Dużo jednak czasu upłynie zanim będziesz zdolny do normalnego związku.

No i co z tego? To ciągle nie jest miłość, a chęć kontroli i posiadania.

Druga osoba NIE JEST od tego, żeby wypełaniać Twoje zachcianki i potrzeby emocjonalne, ani od łatania Twoich braków. Jeżeli tak traktujesz kobiety, nigdy nie stworzysz dobrego związku, bo ludzie nie lubią być traktowani jak przedmioty.

Jak Cię cisną jakieś chore myśli, to idź pobiegaj czy coś- nie robię sobie jaj, to naprawdę działa.

Fantazje są nieodłączne w uzależnieniu od seksu i "miłości" - istotne jak ważne i znaczące na jakim poziomie są - właściwie już nie zwykłe marzenia fantazje ale obsesje życie fantazjami i w fantazjach co one Tobie robią jak się czujesz z nimi przed czym uciekasz co się dzieje z Tobą jak Ci tego brakuje czego pożądasz naprawdę po co Ci te żale niespełnionych fantazji.
Widzisz że większość zjawisk wyobrażeń planów kontroli spekulacji to złudzenia niesamowite że niektóre odbyły/spełniły się rzeczywiście niedobrze że żąda się tego na stałe trwale w przyszłości stąd to nienasycenie i niepokój napięcie zawiść zazdrość itp.
Odstawienie i odcięcie się od wyzwalacza czyli tej dziewczyny pozwoli Ci się pomału wyciszyć obsesje/natręctwa?kompulsje jeżeli nie podtrzymywane działaniami słabną z czasem wierz mi tak się dzieje mnie zajęło to mniej niż 3 lata miałem trochę podobne problemy jak Ty.Nie śledź ,nie chodź nie podglądaj nie kontaktuj się i tak męczysz się z mimowolnym nałogowym myśleniem o dziewczynie seksie emocjach siedzisz z głową w przeszłości .Przerywa się też w ten sposób koło dołowania maksymalnego takiego do dna i pragnienia doznania nawet chwilowej ale niesamowitej ulgi oczywiście maksymalnie euforycznej tylko ze z czasem euforia poddaje się tolerancji mózg nie wytrzyma takich stanów na dłuższą metę.

Nie czepiaj się lat i czasu to bywa wymówką i uprzedzeniem do zdrowienia takie tworzenie sobie przeszkód żeby nic nie zmienić obawy lęki tego typu są nawykowe dziwactwa nie są jakieś niezwykłe i wyjątkowe - normalka ja wychodziłem jeszcze dodatkowo i leczyłem się z uzależnienia od alkoholu i,amfetaminy i innych także lekko nie było wymyślałem różne sposoby żeby wrócić do nałogu poprzez inne uzależnienia też podświadomie i mimowolnie terapia odkrywa takie sztuczki akrobacje intelektualne są zadziwiające to co potrafi się zracjonalizować w samotności szuka się też innych ancymonów do potwierdzania teorii i idei,bicia piany i użalania lecz po jakimś czasie trafiają do świadomości rodzi się uważność i troska o siebie samego bez dołowania poczucia winy i powstaje też taki mechanizm żeby się od siebie odp......ć dystans ja tak miałem.Nakręcanie się bywa strasznie męczące to wywoływanie nieraz na siłę emocji i gaszenie ich innymi emocjami angażuje wiele energii powoduje odsuwanie się od życia realnego zwykłe życie przeszkadza .Nawet jak byś spełnił swoje "gdyby"i kolejne gdyby chciejstwo - pojawiają się nowe warunki nowe zachcianki pragnienie i tolerancja wzrastają ale nierównomierni oraz to jest indywidualna kwestia z jednej strony doznania się nużą i powszednieją jednocześnie wzrasta chęć doznawania nowego z warunkiem że będzie jak tamto co znasz albo "lepsze" konflikt samonapędzająca się sprzeczność - męka to gdybanie odbiera oddech cios w splot słoneczny niemoc.Doznania starczają na coraz krócej stają się pretensjonalne a dołki i gorączka dłuższe.Wiele myśli tworzy się żeby cierpieć a potem zrobić tak za wszelką cenę zeby uwolnić wyzwolić obsesje ale to nie jest zdrowe przeżywanie uczuć to tłumienie i eksplozje zero spokoju.

Byka już policja. Jednak kanciapie wierzyłem, ze mi wybaczy, bo ja bym wybaczyl. Ja jako osoba złe postrzegający miłości, miłość jako ta romantyczna, która „wszystko wybacza”. Dziś wiem, ze są granice, które zapewne przekroczyłem i nie ma szans powrotu, choć pozostają jak zwykle jakieś nadzieje.

Autorze, czy masz rodzeństwo ?

To jakbyś się czuł w takiej sytuacji ... wyobraź ją sobie na moją prośbę i postaraj się poczuć te emocje:

Jedna z Twoich sióstr dzwoni do Ciebie zapłakana i roztrzęsiona i żali Ci się, że facet z którym się kiedyś spotykała prześladuje ją. Płacze, że czuje się zagrożona, że dłużej nie wytrzyma tej sytuacji, że jeśli to się nie skończy, to ona sobie coś zrobi ... boi się, prosi Ciebie o pomoc. Opowiada Ci, że czuje się przez niego śledzona, że on nie daje jej spokoju, że cały czas do niej wypisuje i wydzwania.

Co robisz ?
Co czujesz w stosunku do tego człowieka, który zagraża Twojej siostrze ?

Ona ma prawo myśleć o nowym partnerze. Ona ma prawo nie myśleć o Tobie. Nie jest Ci winna żadnych wyjaśnień. Ty nie masz podstaw, żeby ją o takowe prosić, czy pytać ...

Na Twoje własne życzenie.

Nic a nic Ci nie wierzę ...
A co z siostrą ? Co ze zrozumieniem dla niej ?

Wzmacnianie i usprawiedliwianie takich zachowań doprowadzi Cię tylko i wyłącznie do nasilenia tej chorobliwej obsesji. I z każdym kolejnym związkiem będzie gorzej.
Doprowadzony do ostateczności będziesz w stanie popełnić zbrodnię, nawet zabójstwo. W konsekwencji zniszczysz życie innych ludzi i ich rodzin, bliskich, a także swoje.
Jesteś jeszcze bardzo młody i ciągle masz szansę uzyskać właściwą pomoc i dojść do równowagi psychicznej i emocjonalnej, co da Ci szansę na tworzenie normalnych, satysfakcjonujących relacji.
Jesteś w stanie dojść do poziomu, w którym zrozumiesz, że miłość to dawanie, a nie posiadanie i zawłaszczanie.

Cześć, chciałam Ci dać nadzieje na to, że można się wyleczyc z nałogowej miłości. Sama jestem tego przykładem, kiedyś zachowywałam się tak jak Ty i po bardzo ciężkim rozstanie kiedy sięgnęłam dna zapisałam się na terapię. Po 2,5 roku ciężkiej pracy mogę powiedzieć, że jest dużo lepiej. Nawet jeśli robisz to teraz dla kogoś a chcesz dla siebie to widać, że jesteś świadomy problemu i coś z tym robisz! To jest bardzo ważne ten pierwszy krok i uważam, że dobrze zrobiłeś sięgając po pomoc. Samemu nie ma możliwości tego zaburzenia wyleczyć. Moja rada nie odpuszczaj! Na końcu tej drogi jest światło. Terapia jest bardzo trudnym wyzwaniem i są momenty naprawdę kiedy wydaje się, że to bez sensu i jest jeszcze gorzej (szczególnie kiedy dotykasz spraw związanych z dzieciństwem i rodziną, bo tak jak piszesz wszystko tam się zaczyna i trzbeba to przepracować). Ale uwierz mi, że warto, walcz o siebie i nie odpuszczaj! Wiadomo, że Uczucia, które przeżywasz nie znikną tak po prostu, one raczej nie znikają.. ale można nauczyć się je kontrolować i dokonywać wyborów dla nas dobrych a nie podyktowanych mechanizmami zaszczepionymi w wulgaryzm dzieciństwie. Życzę Ci dużo siły i powodzenia!!

Doskonale Cię rozumiem. Porównanie do uzależnienia od alkoholu jest jak najbardziej trafne, ponieważ nie jesteś w stanie tego kontrolować i przestać chociaż wiesz jak Cię to niszczy. Jest to poważne uzależnienie chociaż nie wszyscy to rozumieją. To jest mega trudne. Zmiana terapeuty jest potrzebna, bo jakiś stażysta może nie wiedzieć o co wogóle chodzi, może być niekompetentny. Ja chodziłam do terapeutki specjalizującej się w terapii Gestalt i polecam ten nurt. Chodzisz prywatnie czy państwowo? Czytałeś jakąś literaturę na temat uzależnienia od miłości?

Cześć. Pytanie z ciekawości: co to jest model Minnesota? Gratuluję wytrwałości 12 lat to długo ale pewnie była potrzeba. Ja sama mam powiedzmy 'nawroty' zachowań sprzed leczenia ale teraz jestem mega świadoma tego co się dzieje, skąd to wynika i jak sobie radzić. Czasami nie jest lekko, bo mechanizmy są naprawdę silne. Mi np pomaga pisanie (mam już setki zapisanych stron) ale tego też nauczyłam się podczas terapii.
Wracając do tematu, uzależnienia często wynikają właśnie z tłumionych w sobie emocji, z chęci rozładowania albo zaleczenia smutku, złości, stresu i tego nieokreślonego ale ogromnego bólu. Dzięki uzależnieniu nie skupiamy się na naszym cierpieniu tylko na obiekcie uzależnienia. Tym obiektem może być również osoba. Często leczenie uzależnienia od alkoholu czy narkotyków to takie 'zaleczanie' problemu, a źródło tkwi głębiej i trzeba do niego dotrzeć, bo tak to wyleczysz się z alkoholu, wpadniesz w dragi, wyleczysz się z dragów to przyjdzie hazard albo nałogowa praca. Mechanizm pozostaje ten sam. Dlatego oczywiście trzeba leczyć uzależnienia ale moim zdaniem równolegle z dotarciem do sedna problemu. Marku napisz jak Ci idzie, pozdrawiam serdecznie.