Czy dobrze zrobiłam? - Netkobiety.pl

Macie ponad 30 lat, a Ty na skargę do rodziców latasz?

Problem z alkoholem to inna kwestia. Ale chłopak jest dorosły i jedynie on sam może coś z tym zrobić. Twój wybór, czy chcesz z nim być, czy nie, rodzicom nic do tego.

Dobrze zrobiłaś, bo pokazałaś mu, że nie rzucasz słów na wiatr, więc gdy zagroxisz mu swoim odejściem od niego on potraktuje twoje słowa poważnie i albo zacznie coś że sobą robić, albo dopuści do tego, że go zostawisz.
A jego rodzice powinni wiedzieć o tym, że ich syn staje się pijakiem.

Rodzice mają prawo do swojego dziecka, nawet gdy to dziecko ma ponad 30 lat, a wpadanie w pijaństwo to nie błahostka. Jeśli ojciec ma wpływ na syna, to lepiej żeby wiedział o tym, że syn się stacza.
Autorko, jeśli zapowiesz mu, że coś zrobisz, rób to potem konsekwentnie, żeby facet wiedział, że twoje słowo warte jest więcej niż worek pieniędzy.
Jeśli zobaczysz, że nic na tego faceta działa, że dalej chleje u to coraz częściej wtedy zostaw go i nawet sie na niego nie oglądaj.
On ma wybór i ty też masz wybór.

Ja bym w to rodziców nie wciągała. W ogóle to całe tłumaczenie, błaganie nie kojarzy mi się z relacją dwojga dorosłych ludzi tylko z układem "mamusia i niesforny synuś".
On ma przestać pić z własnej woli, a nie ze strachu przed rodzicami. Co wcale nie znaczy, że trzeba ukrywać problem przed nimi i całym światem.

Jestem w stanie pójść z nim na terapie psychologiczną żeby porozmawiać o problemie i pomóc w rozwiązaniu. Niemniej jednak twierdzi że nikt nie zrozumie jego problemu. Gdyby była taka opcja to mogłabym umówić  psychologa na wizytę domową żeby chociaż spróbował porozmawiać.

Moim zdaniem niedobrze, bo to jest dorosły człowiek i nie ma obowiązku spowiadać się rodzicom ze swojego zachowania. Gdyby ktoś się tak zachował wobec mnie odebrałabym to bardzo negatywnie.

Już jesteś bardziej zaangażowana w jego potencjalne leczenie, niż on sam. To świadczy o tym, że zaczyna się współuzależnienie.

Dobrze zrobiłaś, że powiedziałaś jego ojcu. Teraz powinnaś się odsunąć całkowicie. Jeśli zechce się leczyć, wspieraj go w tym. Ale NIGDY nie załatwiaj jego spraw za niego.

Ja tez uwazam, ze dobrze ze rodzice wiedza. Nie chodzi o skarzenie ani oczekiwanie ze przeloza syna przez kolano i dadza lanie a zwykla informacje do ktorej maja prawo. Szczegolnie to prawo jest istotne w sytuacji gdy Wasze drogi moga sie wkrotce rozejsc. Dobrze by w takiej sytuacji ktos inny, bliski byl swiadomy sytuacji. Oczywiscie i tak decyzja o leczeniu nalezy do chlopaka bo nawet zaciagniety na terapie nie wyleczy sie jesli to nie bedzie jego wola i chec. W obecnej sytuacji odwrocilabym sytuacje. Nie on Cie bedzie straszyl ze Cie zostawi jesli zagrozisz jego komfortowi picia tylko to Ty mimo ze kochasz to odsuwasz sie od niego bo nie mozesz patrzec na krzywde ktora sobie robi. Albo chlopak przejrzy na oczy i wezmie sie za siebie albo calkiem pograzy. Tak czy siak Ty go swoja miloscia i chceniem nie wyleczysz, sama predzej wpadniesz we wspoluzaleznienie jak to zauwazyla Cyngli. Nie znam zadnego alkoholika, (a poznalam kilku) i zaden z nich nie wyszedl z tego dzieki woli, prosbom, grozbom partnerek/zon. Czesc sie zapila na smierc, czesc pije do dzis a czesc sama w ktoryms momencie ze strachu o swoje zycie albo pod wplywem innych impulsow (np. narodziny wnuczki) odstawila alkohol.

Dopóki chłopak sam nie zachce zrobić ze sobą porządku, to choćby pół miasta za nim chodziło i perswadowało, to nic z tego nie wyniknie. Napisałam, że rodzice powinni wiedzieć - i owszem, jak najbardziej mogą wspierać Autorkę. Ale ona nie może wymagać od nich, że mają na niego wpłynąć, bo "ona już nie daje rady".
Od siebie zresztą też nie powinna akurat tego wymagać. A tu czytam, że ona nawet na terapię chce z nim iść, załatwi mu itd. To tak nie działa. W ten sposób się uzależnionym nie pomaga.
Najlepszym wyjściem dla Autorki byłoby skontaktowanie się z najbliższym AA czy podobnym ośrodkiem, tam doradzą, co robić, jak się zachowywać, wesprą ją, żeby sama nie wpadła we współuzależnienie, które - podobnie jak Cyngli - uważam, że już się u niej zaczyna.

I nie chodzi o to, kto ma "mieć na głowie uzależnienie czy chorobę alkoholową partnera". Że niby im więcej osób, tym lepiej. To jest jego uzależnienie. Autorka też wcale nie powinna tego na głowie mieć, tylko zająć się sobą.

Dobrze czy źle, nie wiem. Nikt nie wie ale zrobiłaś jak czułaś, więc nie ma chyba lepszej opcji niż ta, którą wybrałaś. Dobrze czy źle to się okaże ale jeśli potrzebujesz wsparcia w tej trudnej sytuacji to dobrze, że się na taki ruch zdecydowałaś. Przynajmniej problem przestał być tajemnicą, więc nie musisz się z nim sama mierzyć. Aczkolwiek... to trudny temat, skoro partner zamyka się w sobie i ucieka w alkohol. Najważniejsza osoba, która może coś w tym kierunku zrobić się wyautowała. Myślę, że ojciec, który cieszy się autorytetem syna może chociaż spróbować coś zrobić. Gdyby nie wiedział, nic by nie zrobił a więc jakaś szansa by przepadła. Wg mnie dobrze zrobiłaś.

To niech się wyprowadza, pomóż mu jeszcze spakować rzeczy, żeby przypadkiem czegoś nie zapomniał, by potem mieć pretekst nachodzenia ciebie.
To zwykły szantaż. Równie dobrze mógłby teraz straszyc cię, że rzuci się np z okna.
Jeśli ustapisz, to na własne życzenie będziesz trzymała pod własnym dachem pijaka i będziesz wykańczała się nerwowo patrząc na to jak on postępuje.
Ciekawe czy ma swoje mieszkanie, czy pójdzie do rodziców.

Jeżeli Twój chłopak ma problem i odejdzie to wybiera chorowanie nie Ciebie.Uzależnienia stają się szybko ważniejsze i najistotniejsze. Znaczą coraz więcej nawet od bliskich osób które przeszkadzają w nałogowym życiu."Chlopak obraził się śmiertelnie" nic niezwykłego normalka Odebrałaś cząstkę komfortu picia.Odkryłaś w pewnym sensie jego "słabość" i  "zdradę" z piciem picie to taka coś jak  kochanka prawie zero wysiłku żeby ją mieć.Czuje się zraniony zdemaskowany w swojej "wolności" i jeszcze powiedziałaś rodzicom o tym.To wszystko nie mogło przecież wyjść na jaw.Wcale nie przesadzam jak nie teraz to za rok będzie coraz gorzej z nim i z wami z Tobą.
Z tym odchodzeniem bywa bardzo różnie zdarza się że ludzie wchodzą na taki rollercoaster odchodzą wracają rozstają się błagają obiecują potem Ty odejdziesz pojednania powroty kłótnie awantury on będzie się starał albo nie ,może  znajdzie inną może zdradzi albo Ty zdradzisz w odwecie za urazy do niego ,tak przez całe lata nawet i osoby wsół/uzależnione przyzwyczają się do tych chorych skrajnych emocji i ich tłumienia to piekło na ziemi które staje się "normą ".
Zajmij się sobą zrobiłaś co mogłaś reszta już jest poza Twoim zasięgiem kontrolą i wpływem .To co on wybierze to już jego sprawa.
Rodzice też są w podobnej sytuacji jak Ty jeżeli on nie chce słyszeć o leczeniu to wykorzysta rozstanie z Tobą żeby pić dalej bo to odejście to idealny pretekst do użalania się nad sobą poczucia krzywdy i żywienia urazy do Ciebie najlepiej gasi się takie emocje alkoholem narkotykami lub nowym związkiem.Ojca może się tez nie posłuchać to wielka niewiadoma zawsze z tym sięgnięciem dna przez delikwenta.Jednemu dziecko powie "tato nie pij "i idzie się leczyć a drugi wychodzi z mamra i dalej pije.
Takie nałogowe zachowanie to też chory strach lęk przed odpowiedzialnością w związku w rodzinie  ja robiłem takie przeróżne numery niby nieświadomie żeby w konsekwencji moja dziewczyna odeszła teraz wiem to na pewno wtedy kiedy się to działo udawałem że mi zależy i nawet wierzyłem w to ale nie ważne co się mówi i myśli ważne co się robi lub nie cały czas to kwestia wyboru.Żyjąc jednak z obsesjami trudno wybrać dobrze.