związek z rozsądku - Netkobiety.pl

chyba sama sobie odpowiedziałaś w ostatnim zdaniu.

A ja jestem tak skonstruowana, że nie potrafiłabym stworzyć związku i zaangażować się w niego w pełni z kimś kto nie byłby tą miłością. Przyjaźń to przyjaźń, jak dla mnie mega platoniczne uczucie bez cienia erotyzmu. Mam na myśli też seks bez zobowiązań, bo dla mnie taka relacja z kolei to po prostu seks, znajomość ale nigdy przyjaźń taka prawdziwa.

Może niektórzy z was się zdziwią, ale wolę być sama i na starość także niż być w związku bez chociażby tej początkowej miłości, zauroczenia, zakochania, bo inaczej chyba bym zwiędła jak niepodlewany kwiat. I choć motylki owszem przemijają to jednak inaczej postrzegamy kogoś z kim te motylki były i nas przyciągnęły do siebie a inaczej kogoś z kim ich nie było i nie ma później, bo to tak jakby związać się z bratem. To że ktoś jest dobry, miły, pomocny, to jeszcze nie powód żeby się z nim wiązać i próbować tworzyć intymną relację, trzeba jeszcze iskry, uczucia... Są tacy którzy potrafią bez tego, ja nie potrafię.

Dla przykładu podam, że byłam w relacjach z mężczyznami, na których mi zależało, czułam rodzące się we mnie uczucie, oni spotykali się ze mną, spędzali czas, uprawialiśmy sex, ale po jakimś czasie twierdzili, że choć jestem seksowna, dobra, to nie wystarczyło im to żeby się związać bo też nie czuli iskry, lub ta iskra z czasem się ulotniła, ale najwyraźniej nie chceli tkwić w relacji bez "tego czegoś", nawet jeśli było im ze mną dobrze na co dzień i w łóżku. Czasem to boli ale to rozumiem, bo sama tak mam. Nigdy nie dałam szansy meżczyźnie, z którym od początku wiedziałam że być nie chcę, bo np. nie jest w moim typie, nie podoba mi się jego charakter czy wygląd. Nigdy bym się do niczego nie zmuszała, ani nie chciałabym zmuszać kogoś do bycia ze mną. Ale nawet gdyby bycie razem nie polegało na zmuszaniu się ale braku tej chemii, tego zakochania, to dla mnie i tak byłoby to za mało, bo wiem że stać mnie na coś dużo lepszego, a poza tym to chyba nie jest satysfakcjonujące iść przez życie z kimś dla kogo nie jesteś miłością.

Byłam w zwiazku, w którym chłopak mnie nie kochał ale mówił, że darzy przyjaźnią. I że jemu to wystarcza, bo on już był zakochany, ale tamta jego ukochana go nie chciała. W takiej sytuacji czułam się jak marna nagroda pocieszenia, to rodziło we mnie tylko kompleksy, bo ta jego "przyjaźń" mi nie wystarczała. Więc stanowczo odradzam takie związki. Wychodzę z założenia że lepiej być samą niż być z byle kim, byleby być w parze.

Zanim skreślisz relację, powiem tak:
Emocje w związkach są bardzo ważne i dobrze zidentyfikowałaś czynnik tęsknoty za  kimś- jako wyznacznik.
Relacje zaczynają się różnie- zwykle od jakiegoś Bum! i wtedy nie ma takich wątpliwości jak twoja- ale bywają też takie, gdzie bum na początku nie ma, a potem przychodzi może nie bum, ale zauroczenie i właśnie ta tęsknota. Mam i takie i takie doświadczenie .
Aby do tego punktu dojść- związek  musi się rozwijać. Jeśli on stanie w miejscu, to znaczy że takiego potencjału nie ma.
Pytanie, jak to u Was wygląda? Czy szukacie nowych płaszczyzn w życiu, wasza relacja pogłębia się, odkrywacie się na siebie w różnych dziedzinach, czy gdzieś stanęła?

A bywa, że Bum nadchodzi, ale jest skierowane całkiem do innej osoby. Pół biedy, jak to jest dość świeży związek, ale jak już jest po ślubie, sytuacja robi się niefajna
Przypomniała mi się jedna koleżanka. Była w "związku " z facetem, gdzie on właśnie nie czuł tego Bum, ale dobrze się dogadywali, przyjaźnili ze sobą, spotykali itak dalej i tak dalej, ale z jego strony fajerwrków nigdy nie było. Po czym pewnego dnia poznał on dziewczynę, rzucił tą moją koleżankę niemal natychmiast ( po ponad 2latach chodzenia ze sobą). Za pół roku oświadczył się, a w rok po poznaniu tej drugiej wziął z nią ślub. Od tamtego czasu minęło bo ja wiem z 10 czy 12 lat, z tego co mi wiadomo, żyją i mają się dobrze. Koleżanka natomiast wiem, że obecnie jest nadal sama. Na siłę związku nie zbudujesz.
Ogólnie znam parę historii, gdzie para chodziła ze sobą i chodziła i tak naprawdę jakiś planów nigdy nie było (co do przyszłości) i nagle on lub ona poznał kogoś z zewnątrz, a dalej wszystko poleciało ekspresowo, nowy związek, zaręczyny, potem ślub, u niektórych dzieci (inni nie chcieli) i tak to wygląda.

Zgadzam się z przedmówczynią. Poza tym - jeśli wejście w relacje zaczyna się od chłodnych kalkulacji i potem zastanawia, czy właściwe uczucie się pojawi, to to nie jest dobra droga.

tak Rossanko dlatego jak nie ma bum przed ślubem, to należy dać sobie spokój. Nie czekać latami.
No chyba  że pogodzić się, nie oczekiwać-  na boki nie rozgladać.

Brak wielkiego "Bum" i wejście w taki związek nie musi być chłodną kalkulacją.
Pomiędzy tym "Bum" a "związkiem z rozsądku" jest pewna przestrzeń, w której jak najbardziej może być miejsce dla uczuć - niekoniecznie tych największych, szalonych i powodujących, że traci się świat z oczu. I związek, który nie zaczął się od tego szaleństwa, a nawet w którym ono nigdy się nie pojawiło, nie musi być złym związkiem, czy też wykalkulowanym. Zdarza się, szczególnie w sytuacjach, kiedy wszystko zaczyna się od przyjaźni, że etap "motyli" zostaje przeskoczony i od razu pojawiają się dojrzalsze, acz spokojniejsze uczucia - może właśnie miłość, a nie tylko zakochanie, zauroczenie? Tylko, że my mamy pewne wyobrażenia o tym, jak związek powinien się zacząć, jak rozwijać, co powinniśmy czuć. Kiedy toczy się to inaczej, coś nam nie pasuje.
I właśnie pytanie, na ile nie pasuje i czy obie strony potrafią to zaakceptować i świadomie wybrać siebie, mimo wrażenia, że mogłoby być więcej, mocniej, lepiej. Czy sobie naprawdę wystarczają, czy tylko próbują się o tym przekonać.
Jeżeli tak, jeśli to jest szczere i ostateczne, to problemu nie ma.
Gorzej, kiedy wchodzą w taki związek z nastawieniem, że oto zaklepali sobie jakąś opcję na wypadek, gdyby już nie spotkali kogoś, do kogo poczują więcej, a kiedy pojawi się "szaleństwo", to po prostu zostawią obecnego partnera. To jest wyrachowanie.

Jeśli tego chcesz i wiesz sama, że z tą drugą osobą wszystko gra i jest jakoś tam w Twoim typie, to uczucie się pojawi. Wchodzenie w związki przez motylki w brzuchu  - czyli popęd seksualny - zbyt racjonalne nie jest generalnie, chociaż wiadomo, że taki model dominuje.

Pojawi się jeśli na to pozwolisz i tego chcesz. Równie dobrze możesz mieć takiego od motylków i pojawi się następny. Poza tym motylki trwają raczej krótko. To nie przypadek, to nie siła wyższa, to zwykła rozwiązłość.

Przechodziłam to parę razy w życiu ( a zauważcie na mój słuszny wiek 41lat). Nigdy się nie pojawiło. Na dodatek straciłam tylko czas. A i druga strona miała pretensję (i słusznie), że "czemu jak nic do mnie nie czułaś dawałaś mi nadzieję?" - i masz babo placek. Ale doświadczenie przychodzi z wiekiem i już od lat się w to nie bawię.

A ja tak zrobiłam i nie raz i nie dwa i nie trzy. Nawet więcej niż cztery. I nie trwało to tydzień tylko powiedzmy parę miesięcy. Bum jak nie było tak nie było.
I co Pan na to Panie Burzowy
ps, rozumiem, że u Ciebie tak mogło być, ale jakby jednak to Bum nie nadeszło? Jak byś się zmusił?

No widzisz, ja też byłam pewna swoich emocji,i wiedziałam, że to nie to.

Bum i fajerwerki źle mi się kojarzą. Z czymś, co prędzej się kończy niż zaczyna. Wolałabym spokojne, bezpieczne uczucie - właśnie takie ciepłe i stabilne. Jeśli pan jest oprócz zalet charakteru pociągający fizycznie, czuję się przy nim pozytywnie, to mnie to satysfakcjonuje.

Burzowy, piszesz że zaryzykowałeś i się zakochałes - czyli jednak pyknęko, więc to zupełnie inna sytuacja. Co innego nie być nigdy zakochanym w tej osobie z którą się jest, a co innego dać szansę na relację i zakochać się z czasem.

Znów przytoczę przykład mojego byłego związku, chłopak się nie zakochał pomimo 2 lat spędzonych razem, ale deklarował że chce być ze mną z przyjaźni, i też dogadywaliśmy się w innym sferach życia jak nigdy, bo wiele nas łączyło. ty się jednak zakochałes, on by takiego określenia w stosunku do mnie nie użył "zakochakem się w niej" tylko "bardzo ją lubię". I wątpię żeby z biegiem czasu, nagle poczuł że się zakochał.

Ja myślę że wiele osób trochę źle to wszystko interpretuje, bo nie chodzi przecież o to by od pierwszego wejrzenia wybuchła namiętność i miłość po grób, bo chyba wszyscy zdajemy sobie sprawę że uczucie u każdego z nas przychodzi z czasem, ważne tylko żeby ten czas nie trwał nie wiadomo jak długo, albo żeby się w ogóle nie pojawił. Bo nie ma to jak związek, w którym uczucie nawet po 10 latach się nie pojawia, jest tylko i wyłącznie przyjaźń od początku a taki związek trwa, podczas gdy ludzie w nim tkwiący marzą o wielkim uczuciu, które ich de facto nie łączy.

Czym innym jest nie kochać partnera w ogóle od poczatku, a czym innym danie szansy na przyjście tego uczucia z osobą rokującą ku temu.

Też wybierałam do relacji mężczyzn, którzy mi się podobali, ale nie czułam wielkiego bum, ono przychodziło z czasem, miesiąc po miesiącu, bo wiedziałam od początku  że szanse duże są. Chyba raz w życiu oszalałam na czyims punkcie od razu, z marszu, wystarczył mi jego widok. Ale i tak prawdziwe uczucie się buduje a nie zastaje zbudowane i gotowe.

To ja chyba też coś źle rozumiem. Wielkie bum z jasnego nieba, to raczej marny fundament do związku, raczej nasza projekcja umysłowa i wewnętrzne wchodzenie w rolę Romea i Julii, które ma się nijak do rzeczywistości. Też tak to zinterpretowałam.

Nie skąd
Dla mnie Bum, to nie taki grom z jasnego nieba przy pierwszym spotkaniu (co mi się nie zdarzyło jeszcze, ale wśród moich koleżanek - tak), tylko ogólnie takie zauroczenie, zakochanie, motyle i inne biedronki, które pojawią się powoli, po paru tygodniach może miesiącach (ale nie przesadzajmy, bo jak np para spotyka się regularnie i przez pół roku nic, to ja bym już sobie dała dawno spokój).
To akurat dla mnie jest proste, albo się z kimś dogadujesz, pociąga Cię i chcesz się z nim spotykać dalej, albo nie i tu nic nie zrobisz.

No tak, miał złamane serduszko ale szansę dał - tyle że uczucie się nie pojawiło, a on dalej w ukryciu projektował sobie to wielkie bum do tamtej.

Ja związałam się z facetem trochę na siłę, tak z rozsądku, bo myślałam, ze to superporządny facet (urodą nie grzeszył), idealny materiał, żeby się ustabilizować, przyszły mąż i ojciec marzeń. Sprawiał wrażenie najporządniejszego faceta na świecie. Ostatecznie typ okazał się wtrętną świnią, zostawił mnie z dnia na dzień 2 dni przed urodzinami (po zaręczynach). Niesmak do siebie po takiej sytuacji jest ogromny - człowiek zrezygnował z "motylków", zakochania, a spotkało go takie coś.
Pamiętaj, że związek z rozsądku nie gwarantuje samych profitów i wszystkiego, co najlepsze w życiu, jedynie poza motylkami. Myślę, ze jak rozpada się związek, w którym była prawdziwa miłość, to człowiek nie czuje do siebie takiego niesmaku.

Ja się domyślam dlaczego tak było. Być może było tak, że wszedł z Tobą w związek, bo na początku, jakkolwiek nie było zauroczenia itd, to po prostu dobrze mu się z Tobą rozmawiało, może mieliście podobne poglądy, lubiliście w określony sposób spędzać czas. wyglądem nie straszyłąś (sorry ), może i miał nadzieję, że kiedyś przyjdzie z jego strony uczucie, ale nie przyszło i Wasz związek był po prostu dobrym koleżeństwem z bonusem (przepraszam, że tak prosto z mostu piszę, ale tak to wygląda), on Cię faktycznie bardzo lubił, może seks też był dość udany (wiadomo, ludzie potrzebują seksu), ale - jak piszesz - jak on patrzy tamtej w oczy to ma się ochotę od razu oświadczyć - bo ta druga jest właściwą osobą. On sie nie zastanawia, czy ją kocha, co do niej czuje, czy chce się z nią ożenić itd - bo to po prostu wie.
I może z nią nie ma o czym tak rozmawiąć jak z Tobą, ale jednak ją widzi jako swoją partnerkę a nie Ciebie. A tylko rozmawiać - to się to robi właśnie z koleżanką.

Ja to doskonale wiem. Związek już dawno przebolałam więc wisi mi to. Ale co do uczucia do tamtej - ona go nie chciała, dla niej on nie był tą miłością. W sumie ja mam takie samo podejście jak on sam tyle że ja nie weszłambym w związek z kimś kogo pewną nie jestem. Proste.

Prawda jest taka, że związał się ze mną bo przede mną nikogo nie miał na poważnie bo zaliczał właśnie same porażki. No a jak wiemy na fajnym gadaniu związku się nie zbuduje jak brak jednak tego czegoś.

No i z czym tu jeszcze dyskutować, ross nie chciała się na nikogo otwierać, liczyła na nie wiadomo co, niech się dzieje samo. A facet serdecznej myślami cały czasy był przy innej. Przecież to są zupełnie inne przypadki. Jak się chce kogoś obdarzyć uczuciami, to trzeba prezentować postawę aktywną, a nie pasywno - roszczeniową. I nie ma tu miejsca na żadne negocjacje i odstępstwa.

To jest właśnie po części matematyka, ale to nie 2 + 2. Chyba powinnaś się zastanowić, dlaczego kolejni faceci Ci się nie podobali nie?

Pytanie co mu pasuje, ten układ, czy niewiedza?

Na moje oko, to jak mu już minie haj, to się dość szybko połapie. Takie rzeczy wyjdą w praniu.

To nie docinki,  to szczera prawda. Czekałam na księcia.

No Ross.. ale nawet Kopciuszek Księcia obtańcowywał do zgubienia pantofelka.. Inaczej nic by z tego nie było

Ross, przed następną randką albo nawet rozmową na portalu walnij sobie czteropaczek Wojaka i to mocnego. Jak wleci ten brakujący luz to powinno być dobrze.

Po takim czteropaczku to luz nie pozwoli nogami powłóczyć..

Powiem tak. Moim zdaniem taki układ ma sens tylko wtedy, kiedy obie strony wiedzą, że nie ma między nimi ''tego czegoś'', ale mimo to chcą się angażować dalej i to ciągnąć.

Sytuacja, w której jedna strona nie kocha, ale jest bo jest, a druga wierzy w szczerość uczuć i niczego nie podejrzewa, to zwykłe kłamstwo i totalne świństwo. Takie moje zdanie. Wykorzystywanie naiwności, uczuć, obecności drugiego człowieka i czyste wyrachowanie.

O kurcze, potok wiadomości! Dziękuję wszystkim za odzew i opinie, to duży bodziec dla mnie do dalszych rozmyślań nt mojej sytuacji.
Postaram się w miarę możliwości poodpowiadać składnie i rzeczowo na wszystkie wiadomości dotyczące mojego problemu.

Na wstępie tylko dodam, że nie czuję, że do szczęścia jest mi potrzebny facet. Jestem osobą mocno samodzielną i od dawna radzę sobie sama (włącznie z otwieraniem słoików ) Czuję się kompletna sama ze sobą, ze swoim życiem, marzeniami, celami itp. Mam mnóstwo pomysłów na swoje życie oraz pasuje, którym staram się w jakimś stopniu oddawać, znajdując czas pomiędzy pracą a resztkami życia studenckiego. On o tym wszystkim wie, rozmawiałam z nim o tym. Wiem też, jak się zachowuje gdy wchodzę w jakąś relację bardzo na siłę - przerobiłam już to rok temu. Wpakowałam się w coś, czego nie byłam pewna, ale potraktowałam to na luzie na zasadzie "będzie co ma być, zobaczy się". Po 3 tygodniach znajomości coś się zaczęło psuć i bardzo mocno mi nie pasować w tym wszystkim, a gdy on wyznał mi że zależy mu na mnie BARDZO... To było dla mnie jak cios mokrą ścierką po twarzy. Doznałam olśnienia i od razu po tym wyznaniu pojawił mi się wyimaginowany w głowie neon PORA WIAĆ! ASAP! I to był w zasadzie koniec naszych spotkań, nie chciałam krzywdzić tamtego gościa więc wytłumaczyłam mu jak to z mojej strony wygląda i że to nie to.
Może potrzebuję tutaj czegoś równie konkretnego, jakiegoś błysku.
Tutaj wydaje mi się, że wszystko wyklarowało się z przyjaźni i porozumienia, ale tez nie nadajemy na tych samych falach, czasem nasze zdania na różne tematy się różnią, co jest oczywiście ok bo to stwarza powody do dyskusji i dalszego poznawania się.
Wiem, że jestem dla niego wyzwaniem i to mnie trochę dołuje. Ja robię sobie 100km wycieczki na rowerze, chodzę po górach, biegam, jeżdzę stopem i szlajam sie po świecie z plecakiem, epizodycznie ćwiczę sztuki walki i jestem nastawiona na rozwój i poznawanie wszystkiego, smakowanie życia.  On jest stabilny, nie zna tego i jednocześnie chce tego wszystkiego spróbować co mnie cieszy. Ale z drugiej strony i przytłacza, bo wiem, że to nie będzie on i że te wszystkie poczynania będą ukłonem w moją stronę, by się do mnie dopasować. Moge go wprowadzać w swój swiat, ale wiem, że ja sama chciałabym kogoś kogo pasjonują te same rzeczy co mnie, kto jest w te rzeczy wkręcony i oboje jesteśmy dla siebie inspiracją i motywacją do dalszego eksplorowania życia.
No to sobie pomarudziłam.
Wiem, że w życiu bywa różnie, na tego księcia można trafić ale jest to ciężkie, ferwor uczuć czasem jest dobry tylko na chwilę, a potem przychodzi szara rzeczywistość i spadanie klap z oczu.  Przeszłam już związek z przyjaźni przeradzającej się w miłość (i potem długo odchorowywałam rozstanie), przeżyłam wielkie bum, wow i motyle (krótka znajomość, a rozstanie przeżywałam 10 razy dłużej niż czas trwania tej relacji), romans i toksyczna karuzela też nie są mi obce. We wszystkich relacjach kierowałam się uczuciami, które pojawiały się prędzej czy później i odciskały piętno na mojej psychice, głębsze lub płytsze.
Ale chyba z autopsji teraz wnioskuję, że najbardziej komfortową sytuacją są te wyzwolone emocje, brak wątpliwości i wirujące motyle otępiające mózg jak po dawce LSD. Potem można płakać rzewnymi łzami w razie porażki, ale co to są za łzy! Jak to już ktoś powyżej napisał... No i ten brak wątpliwości jest wspaniały.
Wiem, że istnieją związki z rozsądku i wiem, że mogą one trwać pro forma latami, bo tak jest lepiej bo i wygodniej dla obu stron. I te obie strony (lub co gorsza - jedna) usychają z tęsknoty za porywem emocjonalnym i momentem wyrwania ich z tej szarej, nudnej rzeczywistości. Nie chcę tak.
Z drugiej strony może i liczę na to, że z czasem przyjdzie miłość za to jaki jest. Wiem, że jest dobrym człowiekiem i zasługuje na dobrą partnerkę.
Wczoraj miałam kryzys i jak się spotkaliśmy to finalnie trochę się posypałam, opowiedziałam mu o swoich wątpliwościach, niestety nie w ten sposób "NIE JARASZ MNIE, NIE EMOCJONUJESZ, NIE FASCYNUJESZ", nie mam serca mu tego powiedzieć, a wiem, że musiałabym to powiedzieć wprost, bo nie umiem owijać w bawełnę i brnąć w temat na około. Z drugiej też strony nie mam tego poczucia, że chciałabym się ewakuować. Jestem beznadziejna, wiem. Gdyby to było dla mnie oczywiste, że go nie chcę, nie ciągnęła bym tego. Pewnie się łudzę. I przy okazji jego i marnuję czas obojgu. Powiedziałam mu wczoraj, że nie wiem czy jestem w stanie zaangażować się w te relacje tak jak on. On niby rozumie. Zapytałam też, czy przyjmuje do świadomości to, że pewnego dnia mogę się z tego wycofać. Powiedział, że tak.

Marsylia, jeśli mogę Ci coś poradzić, to nie staraj się rozwiązać "problemu" na siłę i na szybko, bo ktoś Ci coś powiedział. Chyba, że Ty już tak naprawdę wiesz, że go nie chcesz. Ale z tego co piszesz, to nie.
Może być też tak, że zakończysz związek, a wtedy do świadomości przebiją się jakieś uczucia czy emocje wcześniej przyblokowane i zrozumiesz, że to było TO, a będzie już za późno, by coś naprawić.
Bo nie należy liczyć na to, że on będzie na Ciebie czekać, nawet, jeśli teraz tak mu się wydaje. To nie działa.
Tym bardziej, jeżeli zwiążesz się z kimś innym i stwierdzisz, że te motyle to jednak za mało, powrotu raczej nie będzie...