czy 'mogę' zrobic sobie piercing Tragus zważywszy że szukam pracy? - Netkobiety.pl

Moim zdaniem jej krytyka, porównywanie do arystokracji, tutaj do obu księżnych i tak dalej - jest kompletnie oderwane od rzeczywistości, ale już jeśli chodzi o pracę i zajmowanie poważnych stanowisk, to kontrowersyjny wygląd istotnie może to utrudniać. Pytanie: jak daleko masz zamiar się posunąć? Sam percing Tragus wydaje mi się w niczym nie przeszkadzać, a w razie czego - jak zresztą sama stwierdziłaś - zawsze możesz go przecież wyjąć.

Jesteś dorosła i masz pełne prawo podejmować decyzje dotyczące swojej przyszłości i swojego ciała. W końcu jeśli okażą się błędne, a tak może się zdarzyć, to nikt inny, jak Ty właśnie, będziesz ponosić ich konsekwencje.

Odnoszę jednak wrażenie, choć mogę się mylić, że po ukończeniu studiów i na chwilę przed rozpoczęciem pracy, osiągnęłaś taki komfort, że czujesz, że w końcu sama o sobie możesz decydować. Mówiąc kolokwialnie jakbyś zerwała się ze smyczy i sobie samej, ale też całemu światu, w tym mamie, usiłujesz coś udowodnić, a nawet zademonstrować, a że najłatwiej zrobić to swoim wyglądem, to właśnie po tę 'broń' sięgasz w pierwszej kolejności. Popraw mnie, jeśli się mylę.
Rzecz w tym, że gdyby tak nie było, to jako 28-letnia osoba, czyli dorosła już kobieta, zupełnie nie przejmowałabyś się tymi wszystkimi uwagami na temat swoich włosów czy potencjalnego percingu. Owszem, mama jak najbardziej może sobie pogadać, wyrazić opinię, tego jej nie zabronisz, ale Ty z kolei możesz za nią podziękować jednocześnie informując "pozwól, że sama o sobie będę decydować" i na tym temat zakończyć.

Modelkom czy aktorkom wolno więcej... Taka jest prawda.

Nie ma już w Polsce kast i grup społecznych. Inteligencja? Na ulicy nikt się nie zorientuje. Twoja mama leczy swoje kompleksy Tobą.
A Ty jej pozwalasz na to zamiast wreszcie wziąć pod uwagę to, że masz już 28 lat.
To Twój wiek, a nie kolczyk, będzie Ci przeszkadzał w znalezieniu pracy na etat patrząc na to, że do tej pory miałaś tylko staże.

tutaj tak jak powiedziałam - chcialabym zrobic tragus'a- na kolczyk w wardze nie jestem gotowa jeszcze. chodzę niestety w fejku. ale jakos nie spotkalam sie z falami krytyki.

myslisz bardzo dobrze. jesli to widac w sposobie mojego pisania, myslenia to masz rację.
nie wiedzialam, ze moze to byc tak widoczne.
wiem, ze nie da sie 'fake it till you make it' ciagle udawać.

tak, mam problem z tym aby ona mnie zaakceptowala. moj ojciec jest juz bardziej liberalny. nie wiem o co chodzi. im staje sie starsza tym moja mama tak sie bardziej i czesciej zachowuje. szczegolnie od zeszlego roku kiedy wrocilam ze stażu z zagranicy.

moja mama ze mna i z moim rodzenstwem wytworzyla taka wiez przyjacielska co niestety widze ze jest zle.
pamietam jak cale zycie chyba od konca liceum przez studia bardziej zalezalo mi na akceptacji mamy niz znajomych zawsze uwazali mnie za kogos 'wynioslego' bo np nie zachowywalam sie jak na moj wiek ( jakistam) przystalo tylko jakbym byla starsza.
nigdy tez do pewnego momentu nie popelnialam bledów bo zawsze bylam asekurowana.

od kilku lat zauwazylam to i zaczelam zastanawiac sie nad swoim zyciem. doszlo do tego ze zapisalam sie do psychologa, bylam kilka razy. na razie sie wygadac. na terapie nie chodzilam.

jesli chodzi o jakies zwiazki damsko meskie. pamietam, ze wszystko zniknelo i sie popsulo w momencie kiedy poszlam na studia. niestety bylam osoba ktora mogla skupic sie TYLKO na 1 rzeczy na raz.
zawsze mialam dobre oceny ale np nie mialam sily isc na impreze czy nie wiedzialam jak flirtowac z facetami. w liceum lżejsza nauka to lepiej szlo mi zycie prywatne.
obecnie moze sie znowu to zmieni bo skonczylam te studia z dyplomami i szukam pracy.

wiem, ze moze brzmiec to dla was jak katorga ale moze po prostu ja sie meczylam - i teraz widze z perspektywy czasu ze moze zle wybralam studia i jakby perspektywy.
ale tego nie zmienie.
jest jak jest.

ja mialam wrazenie do 24 roku zycia ze jestem mentalnie podporzadkowana rodzinie. dlatego tez wybieralam automatycznie znajome, ktore sa bardziej przebojowe. takie samice alfa,ktore pozniej chcialy mnie zepchnac na 2 pozycje.

ale to juz jest jakby przeszlosc. wydaje mi sie, ze tez te wszystkie moje relacje damsko meskie czy kolezenskie wychodzily przez wlasnie wychowanie i jak ja traktowalam siebie.

-------------------
Nie pisz, proszę, postów jeden pod drugim, bo łamiesz w ten sposób regulamin. Jeśli chcesz coś dopisać, użyj funkcji "edytuj".
Z góry dziękuję i pozdrawiam, Olinka

grunt ze się zorientowałam ze cos bylo nie tak. inni zyli a ja moze bylaam w dziwnej bluszczowej relacji z rodziną.

Ale to Twój wiek jest tutaj problemem. Masz 28 lat i jesteś ciągle całkowicie psychicznie zależna od swoich rodziców. To chyba pora przeciąć pępowinę prawda? Dla samej siebie.
Zawsze liczy się to, gdzie się pracowało. Ale staż to staż. Skoro z dwojga złego i tak wylądujesz w korpo pomimo posiadania dwóch zawodów, to widocznie te Twoje zawody wcale takie fajne nie są. Pomijając fakt, że po studiach to posiadasz tytuły, a nie zawody.
Robienie miliona kierunków studiów w obecnych czasach jest całkowicie bez sensu. Obstawiam, że to też była wola Twoich rodziców? Bo to mniej więcej z ich pokolenia latają teksty, które ja też w domu słyszałam, że bez studiów jest się nikim i trzeba studiować ile wlezie.
A to obecnie wcale nie jest prawda. Obecnie liczą się ludzie, którzy coś potrafią zrobić. Nie tacy, którzy mają na to papier. Więc studiowanie do 20 roku życia jest marnowaniem czasu, który można było poświęcić na poszerzanie swoich umiejętności w inny sposób. Np. robiąc konkretne kursy, potrzebne Ci w Twojej pracy, które nie kończą się inżynierem lub magistrem, ale konkretnym certyfikatem z danej umiejętności. To jest teraz dużo bardziej potrzebne na rynku pracy.

Relacja, jaką opisujesz, wcale nie wskazuje na więź przyjacielską, a raczej na próbę wywierania nacisku - bardziej lub mniej skuteczną, ale jednak z wyraźnym ustawieniem pozycji i wzajemnych zależności.

Zdecydowanie nie, i tu podpisuję się pod opinią Wielokropka, że to się wszystko ze sobą ściśle łączy. Mało tego, nawet nasz regulamin zakłada, że takie wynikające jedne z drugich problemy powinny zostać poruszone w jednym wątku, co nam daje szersze spojrzenie na temat i możliwość udzielenia właściwszej odpowiedzi, Ty z kolei masz możliwość uzyskania lepszej pomocy.

Cześć, znowu wracam na forum. Dziękuję Olinka.
Może aby nie przedłużać powiem tak wskrócie jak wyglądało moje życie przez ostatnie 7-8 lat. Czyli przez studia, przerwy na staże itp.

Studiowałam w tym samym mieście gdzie się urodziłam. Po liceum nie miałam tyle funduszy aby wyprowadzić się do innego miasta, poza tym uważałam wtedy że nie chcę.
( jak będziecie mogli zauważyć w mojej wypowiedzi na pewno przewinie się dużo wątków o usprawiedliwienie niezrealizowanych planów poprzez wlasnie bra fundszy, środków finansowych).
Ogólnie jestem osobą, która zawsze robiła swoje tylko, że w pewnym okresie życia zaczęłam przyciągać kolezanki bardziej asertywne ode mnie. Uwazalam je za cos lepszego, ywazałam ze 'one mnie wprowadzą' bo mialy grupy znajomych, znajomości, chłopaków- ze od nich nauczę się zycia.

Wg mnie takie kolezanki dawały mi wolnosc od tego co mialam w domu. Uwazałam, że w domu jest zle bo rodzice nigdy nie puszczali mnie na podwórko, na obozy ( na 1 oboz pojechalam w wieku 16 lat), nie mialam wyrobionej komunikacji z ludzmi w moim wieku. ZAwsze bylam uwazana przez inne osoby za kogos bardziej wynioslego- dlaczego. Dlatego, ze nie obracalam sie w kregu ludzi w moim wieku, ale siedzialam w domu i przesiakalam atmosfera powagi i bardziej doroslego zycia. Tak jakbym zawsze czekala na to obok, az moi znajomi w koncu dorosna, przestana miec durne problemy i ja moglabym w koncu do nich dobic. Tylko ze Ci znajomi mieli swoje problemy odpowiednie dla wieku, dramaty- ja tych dramatów nie mialam. Zawsze na uboczu, odsunieta od dramatów, problemów- aby tylko nic sie nie stalo. Tylko ze to zaowocowalo moim byciem miękkim, nieasertywnym, problemami z komunikacją z osobami w moim wieku, ze znalezieniem pracy. Tak jakbym urwala sie z choinki.
Winiłam za to rodziców, mowilam im to- pukali sie w czoło i zawsze mowili ze moge sie wyprowadzic isc na kase w Biedronce, rzucić studia  a i tak do nich wroce z podkulonym ogonem.

Teraz widze, ze np mieli racje bo mieli np szerszy obraz tego co moze sie stac. Duzo z tych znajomych wczesniejszych nie pokonczylo studiów, zaczeli cpac, niby sa 'artystami' ale od siedmiu bolesci, nie ogarniaja zycia, prosza innych o pomoc bo np zatrzymali sie na etapie kiedy ja bylam w liceum.  Ale tez nie bede komentowac poniewaz oni jakby mieli taki etap zycia i swoje problemy a ja zawsze 'uciekalam do domu, bo nie chcialam wglebiac sie w problemy, nie chcialam byc nigdy czescia zadnej grupy'. Wolalam tylko tak dotknąć delikatnie, pobyc chwile i uciec do swoich spraw.
Teraz obecnie inaczej mysle ale nie wiem dlaczego i czym bylo to wczesniej spowodowane.

Te wszystkie znajome zawsze mialy chlopaków, powodzenie i w kazdej grupie gdzie ja nie bylam, zawsze bylam tą 'dochodzącą'. W dwóch pierwszych grupach zaczelam spotykac sie po jakims czasie z chlopakami z takich grup z czego te 'liderki' robily pozniej wszystko i zrobily w dwóch przypadkach abym nie miala zwiazku z tymi chlopakami. Przeszkadzajac czy robiac jakis czarny PR od dołu. Teraz to wiem, kiedys nei wiedzialam. Spowiadalam sie jakbym byla jakas dziwna tym dziewczynom, one utwierdzaly mnie w przekonaniu, ze mam toxyczna rodzine, ze musze jak najszybciej sie wyrwac- one mi pomoga. Ale jak juz np ktos sie zaczynal ze mna spotykac i one sie dowiadywaly- musialy to psuc wymyslajac ploty, robiac
wszystko abym nigdy z takim nie byla. Tak jak powiedzialam, wtedy ufalam bardziej znajomym niz moim rodzicom co niestety przelozylo sie na to, ze dawalam sie zrobic w konia.
Niby to jest lekcja zyciowa i mam takich lekcji z 2-3 od takich liderek grupowych,  ALE teraz po latach kiedy ja odsunelam sie od nich ( z innych powodów takze- imprezowo towarzyskich) one chca kontaktu i chca wrócić,

Tak jakby zobaczyły, że ja sie 'ogarnelam' ( ich ulubione slowo- 'dobrze ze sie w koncu ogarnelas') jestem silniejsza, PRZESZLAM SWOJE i one moga mnie powitac z otwartymi ramionami znowu. No wlasnie nie, ja ide dalej.

To wszystko wynika z tego wlasnie ze mialam strasznie niską samoocene w przeszlosci, uwazalam, ze jestem biedna, ze nie zyje tak jak inni, ze mam duzo kompleksów. Te kolezanki wiedzialy o moich problemach i mam wrazenie, ze same nakrecaly tez takie spirale w towarzystwie.
Mozliwe, ze ja tak odczuwalam te wiezi z rodzicami poniewaz ogolnie jestem wewnetrznie bardzo samodzielna osoba, indywidualną, ktora moze jest troche bardziej oschla od innych- a od rodziny zawsze dostawalam WG MNIE zbyt duzo uczuć i takiej miękkosci. Niektorzy z Was powiedzieliby, ze jestem nienormalna, bo wlasnie od tego jest rodzina- fakt, ale co za duzo to niezdrowo i taki miękki rodzinny komfort miłości , nieprzecietej pepowiny jest naprawde zły.
Mozliwe, ze ja szukałam ratunku kolegujac sie z takimi znajomymi, ktorzy po prostu byli toksyczni. I nie widzialam  ze cos moze byc szare. Ale tylko czarne i biale. Tylko nieprzecieta pepowina rodziny, albo toksyczne kolezanki.
Teraz im jestem starsza wiem, ze zawsze trzeba widziec 'szarosc' kiedys tego nie wiedzialam.

OD 3-4 lat od kiedy zauwazylam wpływ rodziny na moj charakter i na wszystko, a takze kiedy zauwazylam relacje tych liderek ze mną i w grupach, zrozumiałam, ze musze poszukac czegos innego. Musialam to zwalczyc, przeciac jakis wzor zachowania, mojego mentalnego wychowania.
Mam wrazenie, ze obecnie idzie to w lepszą stronę.

PS tez wynikało to z tego, ze ja nie rozumialam ,że w grupach  ludzie podobający się sobie są sami. Ja zawsze wykazywalam inicjatywę pierwsza i kiedy chodzilam do takiej grupy i widzialam, ze komus sie podobam to bralam sprawy w swoje rece i dalej jakos szło. Problem w tym, ze w tych grupach byly osoby, które ewidentnie na siebie leciały od lat a zadne z nich nie wykonywalo zadnego ruchu. Taki budyń i zyciowy i mentalny. Ja takie rzeczy widzialam i przykro mi bylo patrzec ze moi koledzy latają za kolezankami jak psy a one mają ich w dupie. Jeszcze w liceum dostawalam duzo koszy od facetow wiec wiem jak to jest czuc sie beznadziejnie. Na poczatku studiów dostawalam wiele koszy - jeszcze kiedy nie nalezalam do zadnych grup.
TERAZ WIEM, ze mezczyzni i kobiety moga byc kolegami. Jednak zawsze jest to uczucie lub poczucie uzaleznienia od innej osoby. Nigdy w relacjach damsko meskich nic nie jest w 100% czyste. Kiedys uwazalam, ze nie bede kolegowac sie z facetem ktory mnie nie chce i ma inną. Po prostu uwazalam to za obraze majestatu, ze ktos mnie nie chcial i ja mam jeszcze tracic czas w grupie na niego i jego nową dziewczyne jak  5 koło u wozu i kibicowac ich związkowi.
Bardzo mnie takie sytuacjie kiedys bolały. Te wszystkie liderki uwazaly ze KAZDA dziewczyna powinna miec taką grupe , kolegow ktorzy adorują i ze ONE mogą psuc związki i ze nie wazne czy kolega jest w zwiazku czy sam i tak musi byc na ich zawolanie.
Ja sie z tym w ogole nie zgadzalam bo kiedys bylam na miejscu tych facetów i wiedzialam jak to jest. DLatego tez, kiedy po prostu cos mi sie nie udawalo odpuszczalam i szlam dalej. Teraz moze juz nie tak ostentacyjnie ale nadal to robie. Po prostu nie uwazam za cos normalnego kolegowanie sie z kims kto kiedys zrobil Ci dramat, rzucil cie a teraz ma nowa dziewczyne- tylko dlatego aby GRUPA znajomych byla w komplecie- a ja mam sie mentalnie meczyc.

Te osoby 'przeczekują' biora na czas, na przeczekanie, aby emocje ustaly, aby kazdy sie uspokoił i nadal po latach flirtuja ze soba mimo ze sa w zwiazkach. Dla mnie to chore, ale juz tak ostentacyjnie nie odchodze ale po cichu szukam ' szarosci' a nie tylko czerni i bieli.