Chciałbym nadal ufać swojej żonie - Netkobiety.pl

Przez tydzień gdy mnie nie było?  Cale dnie razem spędzalismy. A poza tym jak można mówić kochać Cię mężu, a jutro mówić, że uczucia wygasły?  W tak krótkim czasie? Nawet jak kogoś się pozna?  Przecież mamy 40 lat a nie 15...

Poza tym w ciągu kilku dni takie uczucie jest tak silne, że zostawia dom, ogród, plany i jak sama mówi poczucie bezpieczeństwa na rzecz braku planów?  To są jej słowa o tym bezpieczeństwie i braku wizji na przyszłość.

Można. Zwyczajnie. To tylko słowa... Mój eks mąż np "zabezpieczał sobie tyły" w ten sposób, jak sam przyznał. Dopóki kochanka nie dała zielonego światła. Życie...

OK. Teraz jak czytam te moje wywody, to widzę, że zasugerowalem Wam, że jest 3osoba.
Ale to może inaczej pytanie zadam:

Czy jest możliwe, że kobieta nie jest szczęśliwa i nagle zmienia swoje nastawienie i uczucia do męża  ? Czy jest to mózliwe bez udziału 3 osoby jako czynnika?

Nadal wierzę swojej żonie w to co mówi. Nie było mnie tydzień. Nie tęsknila. Miło czas spędziła. Wrocilem, też zobaczyla, że nie ma radości w niej z mojego powrotu i postanowiła to uciąć.
A teraz jej postawa jest postawa obronną, żeby nie poddać się emocjom i nie zawrocic z tej drogi w stylu " a może jakoś to będzie i zatesknie za nim jak kiedyś a życie będzie łatwiejsze".

A poza tym to za tymi słowami szły czyny. Ja naprawdę czułem się kochany przez nią. Stąd teraz moje takie zdziwienie.  Dlatego daje te 50% szans na to, że nie ma nikogo, a jest to postawa obronną w imię potencjalnego szczęścia w przyszłości. Choć sama nie wie czy dobrze robi. Ale to jest niestety 50%...  Stąd ten metlik w głowie...

I zdaje sobie sprawę, że jestem niejako adwokatem mojej żony. Ze idealizuje jej osobę. Staram się ugryźć temat z każdej strony.
Nie wiem czy jeśli ja nie byłby.m osoba, która nie do końca znalazla to czego szuka w życiu, pomimo pierwszego takiego wrażenia, to nie wiem czy też w wieku 40 lat gdy jeszcze nie za późno na takie zmiany, to czy pomimo bólu nie zdecydowałbym się na tak drastyczny krok i zbudowal mur obronny.
Nie wiem. Staram się zrozumieć... Niczego nie wykluczam i jestem świadom ludzkich ulomnosci jak klamstwo czy strach.

Autorze, jest duże prawdopodobieństwo, że usilnie starasz się zobaczyć coś, czego zwyczajnie nie ma...

Cóż. Wg mnie okazywał słowem i czynami. Czułem się dla niej najważniejszy i podziwiamy. Tak, aż tak. Choć to nieskromne, ale to jej słowa.
Kolejnym tematem jest to, że oboje mamy charaktery depresyjne, co w przeszłości bylo stwierdzone przez lekarzy i leczone farmakologiczne. Dawało nam to obojgu wsparcie i zrozumienie w złych momentach.
Może tutaj temat też się opiera. Plus 40 lat, brak dzieci. Niby poukładane życie bez stresu i z extrasami, ale jednak poczucie jakiejś nieokreślonej potrzeby. I świadomość, że trzeba by jej teraz zacząć szukać?

To prawda. Może tak być.
Chodz mój kolega po kilku latach rozstal się... Tzn. Ona odeszła. Po 2 latach się zeszli. Są że sobą 10 lat i mają 3ke dzieci i wygląda na to, że są szczęśliwi. Mojej mamy znajoma rozwioa się. A potem wyszła za mąż jeszcze raz za tego samego człowieka i są do dziś szczęśliwi.
Nie jestem naiwny. Wiem, że to są wyjątki, ale nie chciałbym czegoś zaniedbań i stracić coś cennego gdyby właśnie taki wyjątek dotyczył nas.

Sosenek trafiłaś w sedno. Wydawało mi się że było ok. Ale okazało się ze było właśnie tylko ok.
Tylko mi własnie o to tu chodzi :  czy takie pęknięcie może się zdarzyć tak nagle bo się "ulalo", czy też musi być ten ktoś z boku.

Zabrakło rozmów.

Nie, nie musi być nikogo innego.

Dziękuję.
Ciężko to wytłumaczyć. Ale spróbuję.

Zewsząd tylko ciągle " ma kogoś", "typowe".

Jednak jeśli jest możliwość, że kobieta odchodzi ku nowemu, niepewnemu bo nie jest szczęśliwa i musi się z tym zmierzyć sama. To mi to daje poczucie masohistycznej otuchy. Ze spieprzylem i zawaliłem. Ze mój czas już minął i kobiecie zabrałem kawał życia. Ze jestem w porównaniu do niej paprochem.
I to pokazuje, jak dobrym człowiekiem ona jest i do jakich poświęceń jest zdolna.
Takie moje biczowanie z jednoczesnym uwielbieniem tej którą tracę.
Nie umiem inaczej tego określić. Sorry, jeśli ktoś czuje się dotknięty tym co pisze.

To dlatego, że tu się wypowiada wiele zdradzonych osób, które teraz zdradę widzą wszędzie.

Najprościej będzie usiąść z żoną i szczerze zapytać, w czym problem. Zapytać, czy jest ktoś inny. Może będzie szczera, a może po jej reakcji odgadniesz prawdę.
Warto spróbować, bo chyba nie ma nic więcej do stracenia.

Pięknie i dobitnie napisane. Właśnie ten lód nie daje mi spokoju.
Mieliśmy szczera rozmowę kilka dni temu gdzie wszystko zostalo wyjasnione. Ja w końcu otworzyłem się i powiedziałem co mnie bolało i dlaczego wobec tego tak się zachowywalem a nie inaczej. Żony jedna jedyna wersja to ta, że już nie czuje do mnie nic więcej niż tego co daje starszy brat, czyli poczucie bezpieczeństwa i stabilności. I wie, że wygląda to na abstrakcje, że od tego chce odejść, ale to jej nie wystarcza do szczęścia. Pytam jaki masz plan?
Nie mam.
Mówię : po 10 latach znajomości i życia nie będzie mega motyli w brzuchu ot tak.
Ona na to: że właśnie chcialaby je poczuć.
Mówię :  związek taki jak nasz oparty na zaufaniy, odpowiedzialności za drugą osobę i szacunku może być dobra podstawa do od budowania na nowo klimatu dobrego dla "motyli". Ale wymaga to pracy i to nie miesiaca czy dwóch. Bo nigdy tak samo już nie będzie, ale wg mnie może być lepiej. To nasz pierwszy kryzys.
Niestety nic nie odpowiedziała na to. Ciągle jak mantre powtarza : ja się zmieniłam. Znam siebie.

Co mnie zabolało trochę to fakt, że przypomniała mi słowa, które wypowiedziała kiedyś może z 9 lat temu. Ze ona nie jest pewna czy że mną będzie zawsze.
Ale tego nikt nie jest pewien na początku. Potem minely 2 lata I pobralismy się.
Każdy tak czuję na początku. Nic nie jest pewne.

Ma rację wyrzucając mi, że ona tęsknila i dawala do tego związku miłość i ciepło. Ja też za nią bardzo tesknilem. Zawsze gnalem do domu jak opętany. Ale jej o tym rzadko mówiłem. Źle pojalem bycie twardym samcem.

Teraz jest rozzalona I przypominają jej się chwile nawet sprzed 7 lat gdzie coś ja uklulo wskutek mojego zachowania. Ale po 2 dniach przeszło, a ja byłem na tyle gruboskorny i niedomyslny, że przechodziłem.z tym do porządku dziennego. Ot gorszy humor, dziwactwa, czepialstwo.
Trzeba rozmawiać. I wszystkim najmniejszym co nas boli. O wszystkim.

Moja kobita po latach zrobiła to nawet w czasie krótszym niż tydzień. Jednego dnia byłem najwspanialszą osobą jaką zna, a drugiego zmiana o 180. A jak się wymądrzała tutaj na forum! Że trzeba rozmawiać itp. A góóówno kobiety NIGDY nie biorą za nic odpowiedzialności. Decyzje o zdradzie są w stanie podjąć w ciągu kilku minut. Na świecie nie ma miłości, związek może przetrwać, jeżeli przypadkiem zdarzy się tak, że siebie nie zdradzicie i tyle.

Łuki, nie wymyślaj głupot. Uważnie przeczytslam, co napisałeś i doszłam do wniosku, że głównym problemem dla żony jesteś po prostu ty. Może jest z ciebie taki pan i władca? Wygląda na to, że jest coś na rzeczy- wystarczy umieć czytać między wierszami. Uważaj więc, bo mozesz przegiąć i faktycznie stracisz tę kobietę. Już ją to widzę, jak ona w dwa tygodnie zawinęła się, znalazła gacha i nawet planuje wyprowadzkę, gdy tylko znajdzie dla siebie mieszkanie. Bzdury.

O kurcze ciekawy głos... Opinia.
Bo chyba nie łapie trochę w sobotni wieczór po lampce wina. Co masz na myśli?
Owszem, byłem typem takim co wszystko załatwiał i głównie stawało na moim przy decyzjach. Teraz to widzę.
Ale problem w tym, że moja żona zadusila w sobie jakikolwiek bunt wobec tej kwestii bo jak stwierdziła nie musiała się niczym przejmować. Czuła się bezpiecznie. Teraz poczuła się jednak zależna i jednocześnie tym przytloczona. Bądź tu mądry.
Wiem, ze potrzebny jest złoty środek, ale facet jest prosta maszyna i jak mu się nie powie: moment za daleko to idzie, to się nie kapnie.
Trochę po świecie jeździliśmy, mielismy dalsze plany na całkiem niedaleko przyszłość.
Uzgodniliśmy, że idziemy na kompromisy w życiu prywatnym i zarabiamy. Oddałem się temu. Powiedziałem 5 lat i potem będziemy odcinać kupony.  Zaaprobowala to.
Teraz ok.rok później usłyszalem, że nie chce jutra, przyszłości... Chcę teraźniejszość.
Mówię, nie da się mieć ciastko i zjeść ciastko. Musimy się zdecydować., A przeciez ustaliliśmy plan.
Uslyszalem, że to nie był jej plan.
Owszem, ja byłem inicjatorem, ale ona go mega rozwinęła i ona była na nim skupiona i serio zafascynowana. Ja wziąłem na siebie rolę maszynki do zarabiania na to.

To jest normalne. Po jakimś czasie motylki znikają i związek wygląda inaczej. Do miłości trzeba być aktywnym. To nie jest tak, że ona się rodzi na początku i trwa. Nie, to na początku to jest pożądanie fizyczne. Jeżeli miłość ma być, to obie osoby muszą CHCIEĆ się kochać. Dziś to raczej łatwiej przychodzi facetom. Kobiety tego nie rozumieją. Idź do psychologa, powie Ci to samo. Natomiast gwarantuję Ci, że taka zmiana to jest Z A W S Z E trzecia osoba. Być może fizycznie zdrady jeszcze nie było, być może ten ktoś jeszcze nie ma imienia. Ona natomiast już wie, że może mieć lepszego. I tyle. Czeka Cię najbardziej przesrany okres w Twoim życiu.

Oj to zdanie daje mega do myślenia. Dzieki. Układa mi się pewien wzór. Choć oczywiście pewności nigdy nie będzie. Kolejna teoria o niedopasowaniu i byciu dla bycia bo nie było źle. Było OK.

Po prostu nie było chemii a to zalewanie miłością... Może Twoja żona sama chciała wierzyć że Ciebie kocha..
To zdanie brzmi mi w głowie znajomo. Nie tak samo, nie te słowa, ale chyba coś takiego usłyszałem.
Tylko nadal trudno mi pojąć jak te dobre przeżycia, te przygody i to spełnianie wspólnych marzeń - tu zawsze jasno i otwarcie mówiliśmy kto o czym marzy. Np. ten planowany Zanzibar to było jej marzenie. Ja zrezygnowałem w tym sezonie z nart i dobrze mi z tym było.
No w każdym bądź razie takie wspólne przeżywanie i dobre emocje powodują, że chce się z takim człowiekiem żyć, być u jego boku i iść przez życie aby te przygody nadal przeżywać tymbardziej, jeśli są na to możliwości a w domu nie ma patologii. Czy nie w takich warunkach (plus szacunek i zaufanie) rodzi się miłość ?
Ja to tak widzę.

My jako mężczyźni staramy się kochać aktywnie. Kobiety są raczej rzadziej tego świadomie. Idź pokaż się z młodszą i ładniejsza, to zobaczysz jak rodzi się zaraz miłość u kobiety...

Jak to nie był jej plan to mogła o tym mówić i UWAGA: dawać swoje rozwiązania, inicjatywę- a nie uciekać do ogródka.
Nie daj się w te krzaki wpuścić.

Kobiety lubią takich silnych, zaradnych życiowych mezczyzn na dodatek skutecznych przy załatwianiu różnych spraw, jednak i taki wygodny układ dla kobiety może się w końcu tej kobiecie przejesc, bo ileż można znosić cudze szarogeszenie się i madrzenie się. Ona na pewno cię kocha i dlatego od czasu do czasu przymila się do ciebie, bo chce żeby ją kochał tak po prostu a nie rządził nią.Tu żadnego gacha nie ma chyba że w ogródku twojej bujnej wyobraźni. Wyciągnij z niej jak najwięcej uwagi krytycznych na twój temat, przemysl jej uwagi pod kątem tego czy żona nie ma racji, a potem idź do psychologa żeby nauczył cię komunikacji w waszym związku i jak mógłbyś dowartościować swoją żonę, tak mocno zepchnięta w cień. Za jakiś czas, jeśli pójdzie ci dobrze znowu zobaczysz uśmiech na jej twarzy.

:DDD żartujesz??? On ma ją dowartościowywać, za nią do psychologa iść, ? Jak za dziecko?

Tylko, że jest jedno "ale"
Ja się o nią po prostu martwię. Bo poza mną nie ma nikogo na świecie (szwagier owszem jest, pewnie jej pomoże w razie W, ale ona nie ma z nim dobrych stosunków od kiedy założył rodzinę). Zresztą, ja też nie mam poza nią nikogo blisko. Ba, nawet znajomych nie mamy za wielu, bo zawsze razem wszystko robiliśmy a ludzie nas irytowali.
Teraz każde z nas zostanie samo. Ja jestem facet i dam sobie radę.
Jak to ona stwierdziła "doceń, że jestem w czarnejd dup... a jestem z Tobą szczera i chcę odejść". Powiedziałem, że doceniam i szanuję jej zdanie. Zapytałem, ale chcesz się rozwieść ? Powiedziała, że tak chyba byłoby najbardziej fair. Powiedziałem, że na to jest czas, że nie ma co podejmować decyzji w takich emocjach jak ta pierwsza rozmowa i zaproponowałem separację. Nic nie odpowiedziała, ale póki co tak to będzie wyglądać. Osobne domy. Brak kontaktu.
Łudzę się, że separacja daje te 50% szans na przemyślenie tematu przez obie strony.
Nigdy przerz 10 lat nie rozstawaliśmy się na dłużej niż 10 dni i mówiliśmy wówczas, nigdy więcej.

Ja odczuwam potrzebę opieki nad nią, owszem jak starszy brat. Ale również kontaktu fizycznego, jak mąż. Obawiam się, jednak, że to drugie byłoby dla nie trudne do przestawienia w głowie, bo to jakby kochać się z bratem... Chore.

Nie widzę podstaw do takich wniosków.
Luki- widzisz winę głównie swoją, bo to próba odzyskania kontroli- coś w stylu- ja spieprzyłem, to ja naprawię.. Daleko od prawdy..
To może być poza Twoją kontrolą.

Kalka praprzyczyny rozpadu mojego małżeństwa która wyszła w niedawnej rozmowie z ex małżonką...
Chyba byłeś skazany na porażkę od samego początku bo udawanie kogoś kim się nie jest nie może trwać wiecznie.

Hm... trochę brutalnie. Z ust kobiety. Chyba, że rzeczywiście byłeś mega aktorem a ona przejrzała Twoją grę
A dobra, chyba załapałem.... to ona udawała...

Kolego odwrotnie. To ona stwierdziła  ze ma dośc udawania kogoś kim nie jest. Ja byłem zawsze sobą. Tak teraz rok po rozwodzie mi to powiedziała z tym że ja to czułem że ta gra zaczyna uwierać  drugą stronę

Tak, tak. W tej chwili to załapałem...

Co jeszcze we mnie siedzie to żal do mamy. Choć to nie taki normalny żal. Żal przekorny. Choć nigdy jej tego nie powiem.
Zostałem wychowany dobrze. Zawsze mamie powtarzano, Twój syn jest taki ułożony i dobrze wychowany. Kierowałem się zdrowymi pobutkami i rozsądkiem. Moim wzorem był mój dziadek.
Moja żona potwierdziła mi to ostatnio. Jestem za dobrze ułożony, brak we mnie szaleństwa i spontaniczności. Daję kobiecie poczucie bezpieczeństwa i spokój, ale nie ma w tym motyli.
Mówiłem zawsze o sobie człowiek "zasadowy" jakieś 15 lat temu pisałem bloga i tak wówczas o sobie pomyślałem po raz pierwszy.
Mam zasady i jestem nim wierny. To powszechnie uważane dobre zasady w życiu. Tylko problem jest taki, że te zasady przejęły nade mną kontrolę.
To wszystko może się podobać na początku, fascynować, dawać pewność, ale z czasem jak pokazuje przykład mojej żony może stać się przytłaczające.
Dla mnie słowo jest słowo, czarne to czarne. A szarości powodują, że czuję sie niekomfortowo i ustawiam się negatywnie.
Żona to ode mnie przejęła w myśl zasady - z kim przestajesz takim się stajesz.
Niestety teraz to wszystko z niej wyszło. To nie ona. To nie ten charakter.

Autorze, po chyba 10 miesiącach się tu zalogowałem specjalnie, by ci odpisać. Owszem wystarczy kilka dni by wszystko się zmieniło. U mnie od zapewnień o miłości do końca minęły 4 dni. A zdrada wyszła po tygodniu. Tez były plany wyjazdów, pokupowane bilety, plany zakupowe. Wystarczył Messenger, czule słówka i wszystko do gleby. Twoja żona ewidentnie zauroczyła się w innym. Najgorsze w tej chwili to dać z siebie robić idiotę i koło ratunkowe gdyby jej z czasem nie wyszło. W gruncie rzeczy kobiety słabo się kryją.

Ja ciebie rozumiem, bo myślałem tak jak ty. Ludzie z forum mi pewne rzeczy uzmyslawiali a mi się wierzyć nie chciało. I mieli racje. Chcesz to odkop mój temat przez mój login. Tez niezrozumienie, niedowierzanie itd. Współczuje ci bo ciężki czas przed tobą i nic już nie będzie takie same.
Ps. Każdy nowy będzie lepszy. Nie jesteś w stanie wygrać z nowymi emocjami.

No. To fakt. Bardzo przewidywalny i nudny. Zero spontaniczności.
Pytanie, czy takiego czegoś można się nauczyć ? W sensie nawet dla siebie, żeby spróbować czy czasem życie nie jest fajniejsze wtedy.
Rutyna, planowanie daje mi poczucie bezpieczeństwa i panowania nad sytuacją. Nie lubię być zaskakiwany...