27 córka ma 45 letniego kochanka - Netkobiety.pl

Twoja córka jest dorosła. Daj jej żyć.

Co dzieje się tak strasznego, że świat Ci się załamał? Córka jest krzywdzona czy może zburzyła Twoje wyobrażenie o jej związku?

Proponuję zająć się swoim życiem. Córka jest dorosła.

Córka jest dorosła. Pozwól jej na prowadzenie własnego życia.

leani, nie zmarnuje sobie życia Jak poleciała na pieniążki, żeby się w życiu ustawić, to zrealizuje plan i znajdzie sobie drugiego, młoda jest, a dzisiaj "aż do śmierci" nic nie znaczy.
A jeżeli z miłości z nim jest to pogratulować szczęścia.
Jak widać w obu opcjach wiek nie ma znaczenia.

tak wygląda...
ale dopiszę jeszcze coś do leani:
nie zmarnuje sobie życia- ma przecież już aż 27 lat pamiętasz to zdanie : " w pewnym wieku ( 18?20?)trzeba dać dzieciom wolność"?

A jak nie, to wróci zmarnowana

W takiej sytuacji głównym Twoim problemem nie jest chyba wiek partnera córki. Boisz się, że córka po raz drugi zostanie samotna matką, czy raczej  nie chciałabyś oddawać  córce opieki nad wnuczką, gdyby córka chciała rozpocząć samodzielne życie ? Jeżeli córka ma tendencje do wchodzenia w toksyczne relacje, to w takiej sytuacji wiek partnera nie ma chyba większego znaczenia... Niestety córka jest dorosła i niewiele zrobisz. Trudno uwierzyć, że za wsparcie i pomoc w trudnych chwilach odpłaca Wam opryskliwością. Czy jako rodzice nie mieliście/nie macie skłonności do zbyt dużego ingerowania w życie córki ? Ona jest jedynaczką ?

Proces wychowania polega na tym, że uczysz samodzielności swoje dziecko. A ty? Nauczyłaś swoją 27 letnią córkę samodzielności, odpowiedzialności? a może uczysz tego wnuczkę?
Córka pozwala sobie, bo nic nie musi, wychowujecie jej dziecko, więc nie ma żadnych ograniczeń, nie wyrzucicie jej z domu, więc nie musi się o nic martwić... może się bawić na całego, bo dlaczego nie???

Sama dorośnij! Oddaj dziecko prawowitej matce, niech się nauczy odpowiedzialności za własną córkę.
W ten sposób pokazujesz również wnuczce, że ani ona, ani twoja córka nie mają znaczenia, nie mają prawa do własnego życia, bo babcia o wszystkim zadecyduje.

Obecnie przeżywamy tragedię bo córka mieszka z facetem a wnuczka bardzo cierpi i chce wrócić do nas do domu.
Wnuczka zmieniła się nie do poznania.
Z radosnej i codziennie uśmiechniętej dziewczynki zrobiło się dziecko smutne i bez przerwy powtarza  że nie chce mieszkać z mamą ani jej kochankiem.
Nie chce nawet chodzić do przedszkola.
Mąż jest zdołowany i traci nerwy bo kocha bardzo wnuczkę.
Wychowaliśmy to dziecko od urodzenia i nie możemy patrzeć na jej krzywdę.
Kochanek córki ostro nią kieruje a mąż nie może tego już wytrzymać bo nie pozwalają wnuczce na przyjazd do jej rodzinnego domu.
To są jakieś anomalia. Nie życzę nikomu znaleźć się w takiej sytuacji.
Nie wiemy co robić. Do kogo iść.
Córka zachowuje się tak jakby brała jakieś prochy.
Nic do niej nie dociera.
Odsunęła się od niej nasza cała rodzina bo jak można tak prowadzić swoje życie.
Większość kobiet ma parcie na wychowanie dziecka i jedynie tym się kieruje a córka dogadza jedynie temu facetowi.
Od nas stroni jak tylko może i gardzi nami.
Dzięki nam osiągnęła wszystko a teraz mamy za swoje.
Co robić?
Pomóżcie proszę bo tracę zmysły.........

Skoro tłumaczenia nie pomagają, a tak się martwicie dobrem wnuczki, to pora zgłosić problem do odpowiedniej instytucji.
Ale córkę wtedy stracicie.

Cyngli- jak prawie zawsze jedność myśli, przynajmniej w kwestii dzieci. Też miałam doradzić zgłoszenie sprawy do mopsu. Mops ma obowiązek sprawdzić każde zgłoszenie, nawet najbardziej kretyńskie, a tutaj istnieje obawa, że dziecku dzieje się krzywda, zatem podstawa do zgłoszenia jest.

nie do końca mamy wpływ na to na jakich ludzi wyrosną nasze dzieci. Czasem się starasz i nic.
Łatwo powiedzieć - oddaj dziecko matce, niech ona się uczy na nim odpowiedzialności, czy pokazać drzwi. Przecież matka jest nieodpowiedzialna a dziecko to nie królik doświadczalny. W pierwszych latach rozwoju zwlaszcza potrzebuje stabilnego, bezpiecznego domu i kochających ludzi. Dziadkowie zapewne starali się je chronić przed nieodpowiedzialnoscia matki. I słusznie. Nie wiemy dokładnie, w jakim stopniu dziecko było zaopiekowanie  przez matkę, ale gdy sobie przypomnę koleżankę,, która w wieku 16 lat miała dziecko i totalnie beztroskie podejście do tego faktu to gdyby nie babcia, dziecko nierzadko glodne i zasikane by leżało/chodziło bo matka potrafiła wyjść i pół dnia jej nie bylo.
Być może autorka zna dobrze swoją córkę i wolała z mężem mieć wnuczkę na oku, czyli troszczyć się o nią, mając pewność, że dziecko będzie zaopiekowanie jak należy.

Tak sobie przeczytałam ten wątek i naszło mnie kilka myśli - dodam, że nie znam całej sytuacji i piszę tylko o swoich odczuciach.

Autorko tego postu, rozumiem Twój lęk i Twoje obawy, ale z drugiej strony czytając ten wątek widzę, że bardzo identyfikujesz rolę kobiety do roli matki. Nawet Twój nick o tym świadczy... Twoja wypowiedź, że  "Większość kobiet ma parcie na wychowanie dziecka i jedynie tym się kieruje a córka dogadza jedynie temu facetowi." moim zdaniem jest błędne i jestem ciekawa skąd w Tobie takie przekonania. Twoja córka nie tylko jest córką i matką, ale przede wszystkim kobietą i ma prawo do miłości, do szukania partnera itd. Wiadomo, że powinna patrzeć też na córkę, ale jednak ma prawo do bycia kobietą. Tak mnie wkurzyła ta linijka, że miałabym dosadniej napisać.

Jeżeli ciągle jej powtarzałaś, jak powinna się zachowywać dobra matka a nie wspierałaś jej w byciu kobietą i byciu dorosłą - no to nie dziwię się, że zaczęła się buntować. Nawet 27 latki mogą.
Co do kochanka córki (przepraszam, czy on jest zajęty albo ona, że mówisz o nim kochanek) zamiast partner lub jakoś tak. Od razu ma etykietykę, kochanek to nie dziwię się, że może nie chce by wnuczka do Ciebie jeździłą, bo boi się, że będziesz nastawiała ją przeciwko niemu. No sorki, ale jeżeli tak gadasz i gadasz na niego. Ja rozumiem, że macie trudne doświadczenia i przenosisz te wszystkie obawy na tego faceta, ale czy go poznałaś, pogadałaś a moze od razu skreśliłaś, bo przecież ma 45 lat. Nie wiem, czy z córką rozmawiałaś o swoich obawach. Jeżeli widzisz że wnuczce dzieje się krzywda są odpowiednie instytucje, tylko najpierw zastanów się czy jej nastawienie nie wynika też, że np, słyszała jak Wam źle i niedobrze, bo nie jest z Wami na codzień, czy może tyle nasłuchała się jaki on jest zły od Was, albo słuchała Waszych rozmów/kłótni z córką.

Zyczę Ci abyś znalazła w sobie siłę i mądrość do działania i refleksji nad swoim zachowaniem a nie tylko nad zachowaniem córki. Może jakiś rachunek sumienia.