Leki, depresja, agresja - Netkobiety.pl

Dlaczego do tej pory z nim jesteś?

Twój mąż jest chory, potrzebuje pomocy. Tym zajmijcie się w pierwszej kolejności.

Chyba, że nie kochasz męża. To odejdź po prostu.

Nie wiem, ponieważ nie wiadomo do końca, co mu dolega. Potrzebna diagnoza od psychiatry, odpowiednio dobrane leki, może terapia. Ludzie wychodzą z depresji, żyją ze schizofrenią i dwubiegunówką.

Pabi dexamethasone to steryd, który rzeczywiście stosowany jest w przypadku przewlekłych alergii. Zazwyczaj działa pobudzająco na pacjenta. Wniektórych przypadkach wręcz "chodzą po ścianach", ale to też zależy od dawki. Problem w przypadku Twojego męża jest taki, że ten kortykosteroid nie jest obojętny dla stanu psychicznego. Raczej nie stosuje się dexamethasonu w przypadku osób z zaburzeniami afektywnymi, bo steryd ten nasili objawy. Pojawiają się, bądź nasilają zaburzenia lękowe. Mogą wystąpić epizody psychotyczne i tendencje samobójcze. Generalnie nie jest to sprawa, którą można zlekceważyć i w przypadku leczenia dexamethasonem zalecana jest obserwacja, a w razie wystąpienia objawów natychmiastowe zwrócenie się do lekarza. Odchodzenie od sterydu musi być stopniowe.
Tak czy siak wygląda na to, że steryd nie tyle wywołuje co nasila już istniejące objawy. Piszesz, że jesteś w stanie żyć z nim, ale warto byłoby zdać sobie sprawę, że jego stan jest niebezpieczny zarówno dla niego samego, jak i dla Ciebie. Dexamethasone nie ułatwi wam życia.

Nie miałam na myśli nic szczególnego, pisząc że nie jestem aniołem. Po prostu, idealny nikt nie jest. Ja też. Czasem zdenerwuję się na niego i coś mu wytknę.  Czasem robię coś, mi wydaje się, że z troski o niego, o rodzinę, a on on to odbiera zawsze jak atak na siebie.
Ale niczego takiego przez całe swoje życie nie zrobiłam, aby mnie uważać za złego człowieka. Nikt mi nigdy oprócz męża nigdy nie powiedział ani nie dał odczuć, że jestem złym człowiekiem.
A mąż to określenie zaczął używać, jak miał okres tzw. „wspaniałych przyjaciół” szczególnie przyjaciółek. Chodziło tak naprawdę o jedną, reszta to były jej koleżanki. Potajemne przyjaciółki oczywiście.
A co mąż mi zarzuca? Pierwsze to to, że nie chodzę do kościoła. A jak pójdę, to twierdzi że robię to na pokaz. Że w mojej rodzinie „żyją jak zwierzęta bez ślubu” A gdy mu powiedziałam, że w jego tak samo, wykrzyczał w tym samym momencie „i co z tego, żyje szczęśliwie z chłopakiem”
Ze jestem egoistką, choć myślę, że czasem zbyt myślałam o potrzebach innych, głownie jego i dzieci, ale też np. rodziców, a siebie stawiałam na końcu. O niego zawsze się bałam, bo po kłótni przez wiele często straszył samobójstwem. Przestał straszyć, i to całkowicie, gdy jego siostrzeniec to zrobił.
Że źle wychowałam dzieci, choć one też wg mnie nic złego nie robią, jakoś sobie w życiu radzą, mają swoje rodziny, dzieci, pracę, obowiązki, problemy. Ostatnio odsunęły się od nas, ale nawet im się nie dziwię.
Że skrzywdziłam jego przyjaciółkę, bo napisałam do niej.
A tak naprawdę to chyba prawda jest taka, że skupił na mnie nienawiść do całego świata i oskarża mnie o wszystkie swoje niepowodzenia a czasem to nawet nie wiem o co.

Hm..., a czy sa takie sytuacje, że się Go boisz ?
Z Twojego opisu to nieszczególnie jakoś wygląda, takie mocne niezrównoważenie i atak na najbliższą Mu osobę. A co na to dzieci ?

Bardzo madre slowa,
ale wiesz Klio, paradoksalnie, wielu kobietom jest LATWIEJ cierpiec niz walczyc.
I wiele kobiet TEORETYCZNIE wie co robic,  niestety jesli chodzi o praktyke, to omijaja ja szerokim lukiem.
Mysle , ze lepem, ktory trzyma przy toksycznym partnerze jest ZLUDNE poczucie bezpieczenstwa i lek przed wlasna inicjatywa ze wzgledu na
poniesienie odpowiedzialnosci i ewentualne konsekwencje danej decyzji.
A jak nie wiadomo o co chodzi, to przewaznie chodzi o pieniadze...

Ja ujelabym to inaczej, mowiac ze stres jest powodem wielu chorob, czyli wyeliminowanie stresu pomoze w zdrowieniu.
SosnaZielona jesli Twoj maz, jest zadowolony z tym jak zyje i jest mu wygodnie,  to on nic nie bedzie chcial zmieniac.
Pozatym mam wrazenie, ze Twoja osoba go drazni, irytuje i ze mu po prostu w waszej wspolnej przestrzeni mieszkalnej mu sama soba zawadzasz.
Zadbaj o siebie, i wlasnie dlatego, ze zycie tak szybko uplywa nie trac energii na naprawianie kogos, napraw SIEBIE !
Czy twoj maz potrafi Cie wysluchac ? Czy interesuje go to co mowisz ?
Osoby ze slowotokiem, sa w dialogach raczej egoistyczne.

Zgadza sie, kiedys uslyszalam "denerwujesz nawet sama swoja obecoscia, nie musisz nic mowic"
Nie, nie interesuja go moje sprawy,  choc musze przyznac, ze przy chorobie, troche mi pomagal, glownie jako kierowca. Uczuc nie zauwazylam, a moje chwile rozpaczy po diagnozie, denerwowaly go, powiedzial ze chorowac trzeba z godnoscia

Tak, w ostatnich latach zachowania wobec mnie sa natychmiastowe i mocno agresywne.
On sam jest bardziej pewny siebie niz kiedys i taki bez skrupolow, czego wczesniej, wydaje mi sie, nie bylo. Nawet zauwazam zmiane sposobu traktowania innych, np. jego rozmowy telefoniczne sa bardziej monologami.

Tez sobie zadawalam to pytanie.
Finansowo, juz na starcie zakochania sie zabezpieczyl, by mogl ukladac swoje nowe zycie. O rozwodzie ciagle mowil, tak jakby chcial zebym ja zlozyla wniosek. Wiec chyba cos poszlo nie tak. A moze jednak zdaje sobie sprawe z wieku i ograniczen zdrowotnych. Moja choroba? Bo jesli chodzi o dzieci, to uwazal ze sa dorosle, wiec nie ma problemu. Ale tak naprawde nie wiem.

No, powoli przełknęłam ten kubeł lodowatej wody, jaki mi na głowę wylałas. Ale dziękuję. Pewnie masz wiele racji. I już sama nie wiem, czy on bardziej chory czy po prostu podły i nielojalny egoista, czy to ja po prostu stara a głupia.
Ciągle mam jednak jakieś skojarzenia, że to może być jakieś zaburzenie, bo ojciec męża przejawiał podobne zachowania, gdy coś było nie po jego myśli – przesadne nerwy, słowotok nie do powstrzymania, jakieś absurdalne oskarżenia. Ale mówiło się, że to po wylewie. Ja widziałam to może 2-3 razy.
Ale ciągle mam obawy, że mogę nie znaleźć oparcia w rodzinie i dzieciach. Wychowałam się w rodzinie , gdzie jakoś naturalne było, że małżeństwo jest na zawsze, że o mężczyźnie nie mówi się źle, że to kobieta ma o mężczyznę  dbać, a sama jest tak z tyłu, a jak gdzieś pojawiały się problemy w małżeństwie, to do dziś oceniane jest jako wina kobiety. Chociaż dodam że rodzice byli dobrym małżeństwem, dużo rozmawiali, dużo razem robili.
I pewnie dlatego moja rodzina nawet nie zna szczegółów moich problemów.
A ja sama trochę ustawiłam się na końcu łańcucha w hierarchii potrzeb, np. po co mi samochód, po co prawo jazdy jak mąż podwiezie. Bo podwoził do czasu aż wolał podwozić inną.
A czy mam pewność, że mąż będzie mnie w razie czego wspierał w chorobie tak jak tego będę potrzebować? No, pewności nie mam