Co zrobić z babcią? - Netkobiety.pl

Cześć.

Moja babcia (70+) od wielu lat sobie po kryjomu popijała. Wydało się, kiedy miała po jakiejś zakrapianej suto imprezie wypadek, rozcięła głowę, miała założone szwy. W szpitalu odwiedziła ją kumpela od "kielicha" i dziadek wyciągnął od niej taką szokującą informację. Dziadek nadal pracuje, dorabia do emerytury, nigdy nie lubił bezczynności, więc nie wiedział za bardzo jak babcia spędza wolny czas, poza tym wszystko zawsze było ugotowane, posprzątane a ona do jego powrotu zdążyła zawsze wytrzeźwieć. Ale nie w tym problem. Dziadek od jakiegoś czasu przeżywa piekło w związku z jej zachowaniem i dopiero ostatnio się przyznał, co ona wyprawia. Babcia ma coś w postaci psychozy maniakanlnej, ubzdurała sobie, że dziadek (80+) ma kochankę. Nawet tę kochankę "namierzyła", śledziła ją, zrobiła awanturę niewinnej kobiecie nie raz i nie dwa. W efekcie czeka na nią sprawa w sądzie. Dziadek był z nią u psychologa i psychiatry, dostała leki, ale ich nie bierze, bo twierdzi, że dziadek ma układ z psychiatrą i chcą ją wykończyć. Znalazła leki dziadka na prostatę i zadzwoniła zaraz do rodziców, że to leki na potencję. Nachodzi dziadka w miejscu pracy, śledzi go. Jak jest w domu, to non stop krzyczy, wyzywa dziadka, rzuca w niego przedmiotami, kilka razy groziła mu nożem. Dziadek jest ledwo żywy. Rodzice zaproponowali mu przeprowadzkę do siebie, ale mieszkają 300 km od dziadków a on nie chce opuszczać babci, on chce jej pomóc, pytanie tylko jak? Policja powiedziała, że to nie jest ich sprawa, lekarz nie ma obowiązku zmusić do przyjmowania leków - co tu zrobić w takiej sytuacji?

A nie jest tak, że jeśli chory odmawia leczenia, ale stwarza zagrożenie ( dla siebie lub innych), to można go zamknąć w szpitalu?
Wg mnie, Babcia nie panuje nad swoimi myślami, zachowaniami, jest zaburzona i uzależniona, więc może tylko takie rozwiązanie wchodzi w grę? Nie jest to miłe, na pewno ciężkie dla dziadka, ale pomocne dla Babci.

ubzdurała sobie, że dziadek (80+) ma kochankę.

Nachodzi dziadka w miejscu pracy

Pokręcona Owieczka napisał/a:

_v_ napisał/a:

no mam nadzieje ze nie jest
inaczej by kazdego mozna bylo zglaszac do ubezwlasnowolnienia czy szpitala

Chyba wiadomo, że nie chodzi o każdego, ale może i powinno się zamykać ludzi, którzy atakują innych nożem, bo to nie jest normalne.
Powinno się chronić chorych przed samych sobą i ich bliskich. Skoro Babcia nie chce dobrowolnie się leczyć, a są do tego przesłanki, psychiatra ma prawo wystawić skierowanie do szpitala.

To tak nie działa, psychiatra, żeby wystawić skierowanie do szpitala, musi mieć kontakt z pacjentem, a to, czy pacjent zechce udać się do lekarza, a tymbardziej hospitalizować, to już zupełnie inna kwestia (najczęściej nie chce).
Generalnie, ludzie cierpiący na zaburzenia psychiczne, nigdy nie przyznają się do tego, uważają, że akurat oni są najzupełniej "normalni", problem mają inni, z lekarzami włącznie.
Ponieważ proces o ubezwłasnowolnienie jest długi i niełatwy, to jedynym sposobem na umieszczenie chorego w szpitalu (i to bezpośrednio, bez skierowania) jest wezwanie policji w skrajnych sytuacjach, a taką jest właśnie delikatnie mówiąc, nieracjonalne zachowanie i wynikające z tego zagrożenie dla samego chorego, lub innych ludzi np. grożenie nożem, czy próba samobójstwa.
Dziadek autora, powinien wezwać policję, następnie policja wzywa pogotowie i taka osoba jest kierowana prosto do szpitala psychiatrycznego (niestety, wbrew woli chorego), a tam jest szansa, że postawią pacjenta na nogi.
Piszę o tym na podstawie wydarzeń w rodzinie mojego męża, gdzie jest osoba, która mniej więcej raz na kilkanaście lat (zdarzyło się trzy razy) ma nawrót schizofrenii?, w każdym razie odpływała zupełnie, nie mając świadomości tego, co robi. Ostatnim razem prawie się zaglodziła (mieszka samotnie). W szpitalu w ciągu 4 - 8 tygodni odzyskiwała świadomość, po czym funkcjonuje normalnie. Szkoda tylko, że po jakimś czasie przestaje korzystać z wizyt u psychiatry i brać leki, nie ma jej kto przypilnować i zmobilizować.

Sposób, w jaki można umieścić chorego w szpitalu podpowiedził komuś z rodziny męża sam ratownik medyczny i nie chodziło nikomu o próbę ubezwłasnowolnienia, tylko o wymuszenie (niestety) leczenia, do czego doszło z pozytywnym skutkiem (na kilkanaście lat, do momentu kolejnego nawrotu).