Miłość, czy pragmatyzm? - Netkobiety.pl

Jednego i drugiego

A tak bardziej serio, to jestem w stanie znieść koniec miłości mojego partnera do mnie, ale nie brak szacunku do mnie.

Nie zawsze miłość i pragmatyzm wykluczają się.
Osobiście, zawsze bardziej podobali mi się i - choć może to bardzo złe słowo - imponowali mi ludzie twardo stąpający poz ziemi. Poza tym, szczerze mówiąc, wolę mieć pewność co do kogoś intencji i uczuć, jeśli mam już się bawić romansowo, bo lubię celowość. I lubię czuć się bezpiecznie.  Flirt flirtem, znajomy znajomym, ale jeśli nie czuję i nie widzę z kogoś strony konkretniejszego zaangażowania, to na tych rozmowach się kończy na zasadzie sztuki dla sztuki. Ewentualnie na czystym seksie, czasami... Kiedyś, wieki temu.
Natomiast co do pana "pragmatycznego" - oprocz jakże cennej pragmatycznej postawy lubię być adorowaną, i oczywiście, ze uwielbiam być tą jedyną. No co tu się oszukiwać.

Chodziło o miłość ze strony partnera(werbalna, romantyczna i wszelaka), czy jego pragmatyzm(zachowuje się ok, ale to wynika raczej z jego stylu bycia, a nie tego że go amor trafił i świata poza wami nie widzi).
Wiem że się nie wyklucza czasami, ale z dwojga złego..?

Można żywić sobie dowolne uczucia w drugą stronę

Ja wolę czyny niż słowa. Powiedzieć to można wszystko. Co mi po gadce "kocham cię, jesteś piękna, ubóstwiam" jak nic za tym nie idzie? Nawet jeśli ten osobnik faktycznie tak czuje, ale na co dzień nie mogę na niego liczyć, to co mi po tym jego gadaniu? Wolę, by mniej gadać, a więcej robił, bym mogła na nim polegać, by wspierał - wbrew stereotypowej opinii o większości kobiet wolę, by mi koło zmienił w aucie, czy półkę przybił, zamiast przynosić kwiatki i czekoladki, ale za to siedzieć bezużytecznie na kanapie. Nawet na tym forum obserwuję, że takie gesty są niesamowicie ważne: bije, pije, wyzywa, ale mówi, że kocha - i z tego wnioskują, że skoro tak mówi... a czyny pokazują coś innego.

Miłość z pragamtycznym-wykreslaniem-osób-którę-nam-intelektualnie-nie-pasują-w-istotnych-kwestiach albo kot.

MuseHudson, jeśli ktoś pcha się i trwa w związku mniej lub bardziej patologicznym z racji takiej, ze "to miłość!", to taka osoba musi wykazywać masochistyczne skłonności.
Albo inaczej - trwanie w nieszczęśliwym związku, wbrew pozorom, może też być realizacją swoich celów - wszak koszta rozłożą się na dwóch, więc życie troszkę tańsze, wszak co ludzie z księdzem powiedzą, wszak jeśli nie on, to żaden, bo kto by tam mnie zechciał, enigmatyczne dobro dzieci do tego, itd. itp. Oczywiście zamaskowane jest to tzw. syndrommem sztokholmskim lub innymi dziwami.
A prawda jest taka, że jak się coś chce, to wszystko jest proste, rozejście się - też.
Tzn. prawda - tak mi się wydaje, może to tak ujmę.

Pragmatyzm jednak górą. No nie ma cio.

Żeby zacytować klasyka, to są... tymi, no... sępami miłości.

Ciekawe, że na drugim biegunie masz wolnych, niezależnych singli/elki którzy nie mogą znaleźć nikogo odpowiedniego.

Dla mnie jedno wyklucza drugie. Bo co z tego, że ktoś o czymś mówi, nawet bardzo pięknie, jeśli te kłótnie, sprzeczki i problemy pokazują coś zupełnie innego. To jest zresztą pierwszy sygnał, który powinien zapalić czerwoną lampkę ostrzegawczą, że można wpakować się w toksyczny związek, a ten nijak ma się do tej romantycznej miłości, którą sobie zapewne wyobrażamy.

Ależ oczywiście, że ta osoba może to wszystko mówić naprawdę szczerze, ale równocześnie jej wyobrażenie miłości może być dalekie od tego, co nią rzeczywiście jest.

Z tym że to działa w obie strony.
Po co mam być z kimś kto patrzy tylko na siebie ? Co ja mu dostarczam.

Adorować,zajmować się wieloma innymi sprawami skoro ta "miłość" jest uwarunkowana tym co zrobię dla tej osoby?

Wspierałem i zapewniałem fajnie spędzony czas zawsze i w miarę swoich możliwości.
Przysłowiowa półkę zawieszę ,koło zmienię od ręki lub kiedy ktoś się do mnie o to zwróci tyle nie na zasadzie "Komputer mi szwankuje,nie znasz kogoś?" .
W takiej sytuacji wybrałbym pragmatyzm.I adorować mógłbym kogoś kto działa w moim kierunku także.

Wiązanie się z osobą, która od początku ma problemy, jest niestabilna, ciągle się kłóci chyba mija się z celem??? To przecież zapalnik do stworzenia toksycznego związku i mówi dużo o nas samych jeżeli w takie sytuacje sie pakujemy. "Wiązanie" się zaś z kimś, kto otwarcie nic nam nie deklaruje (czytaj: wprost komunikuje, że to tylko miłe spędzanie czasu) jest dowodem na to, że istnieją ludzie, którzy lubią żyć urojeniami.

Polecam wiązać się zamiast tego z kimś, kto:

1) Podoba się nam.
2) Jest fajny z charakteru i dobrze się z nim spędza czas.
3) Podziela nasz światopogląd.
4) Odwzajemnia nasze uczucia i za jego deklaracjami podążają czyny.

a może być tak--przeżywać, sporo emocji, w tym większości negatywnych z kimś  znanym od dawna, czy "nudzić się" z przewidywalnym przyjacielem?
jaka to rozterka? Hamletowska?