jak nie dać sobą pomiastać w życiu i w biznesie - Netkobiety.pl

Tak jest dlatego, bo nikt w Twojej głowie nie siedzi. Skąd chłopak ma niby wiedzieć, co dla Ciebie jest dobre, a co uważasz za złe? Nie każdy ma ten sam system wartości. Zwłaszcza jak chodzi o jakieś drobniejsze rzeczy (bo zakładam, ze nie np. o morderstwo, czy kradzież - tu raczej każdy wie, że to jest złe )
Skoro sama już zrozumiałaś, że trzeba wprost i jasno mówić, komunikować się z otoczeniem - to nie bardzo rozumiem jaki masz jeszcze problem? Skoro to działa w Twoim życiu, no to widocznie sama już znalazłaś rozwiązanie swojego problemu.
A tak abstrahując od tematu... nie myślałaś kiedyś nad terapią? Dużo można się o sobie dowiedzieć.
Lub choć poczytaj książki psychologiczne, to też bardzo przydatna wiedza często

Cześć, dzięki za wielki post

mam wrażenie ze w wieku prawie 28 lat wychodzą mi problemy z dziecinstwa.
nigdy nie potrafiłam wypowiedzieć swojej opini. zawsze z grupą. za kolezanką.

np w domu tak samo, pamietam w dziecinstwie mama byla charakterem najbardziej widocznym, czulam sie blokowana.
dopiero teraz dopiero od jakis 3 lat kiedy poznalam innych ludzi, kiedy tak jak wspominalam, pracowalam na jakis zleceniach z przypadkowymi osobami  ( i nie wiedzialam kim oni są i jak sie zachowają) mam wrazenie, ze moj charakter sie zmienil i JA POTRAFIĘ odmówić.

wczesniej musialam jezdzic wszedzie wtedy co rodzice chcieli.
moja mama nie wie ale jest absorbująca. bardzo sie scinam z nią.

ojciec jest cichy.
chyba juz domysliam sie ze mama uwaza siebie za alfa a tatę za beta.

tylko, ze przez to cale dziecinstwo ja bylam blokowana, bo jako kobieta nie moglam, nie potrafilam sie otworzyc.

a nie bylam AZ TAK towarzyska, żeby miec wielka grupe znajomych.
do mi do tej pory zostało

ja o tym nie wiedziałam. weszlam w srodowisko studenckie normalnie, kazdy wiadomo jest mlody. w 2015 kiedy weszlam w inne srodowisko dostalam kubel zimnej wody na głowę.

zawsze mialam tendencję do tego, ze nie wracam do przeszłości. idę do przodu, porazki zostawiam w tyle.

mialam problem w relacjach bo ludzie uwazali mnie za zbyt absorbującą ( TAK JAK MAMĘ JA UWAZAM). ludzie nie znosili mojego charakteru i nawet moj byly chlopak wiele razy podnosil na mnie rękę. mówił ze mam sie ogarnac.

ja uciekalam, chcalam udowadniac, ze sie myli.
po latach odowadnialam kazdemu kto w przeszlosci myslal o mnie zle, albo o osobie zbyt otwartej albo o jakims nieogarze ( Mimo, ze zaliczalam duzo na uczelni, mimo, ze pracowalam, )
ze sie mylil. te osoby wracaly z podkulonym ogonem.

byłego odrzuciłam. nikt nie moze na mnie podnosic reki.

tak masz rację,  ale skad ja mam wiedziec kto jest cham a kto nie? jesli moim zalozeniem odgórnym przez lata był szacunek do ludzi i mialam iluzoryczną nadzieje, ze kazdy jest ok i mily odgórnie?

pozniej okazywalo sie jacy ludzie są.
dopiero jak obrabiali mi D****PĘ a pozniej wracalia ja nie chcialam- dziwili sie
bo uwazali mnie za nieogara ale takiego zyciowego, ktory na pewno sie nie domysli i jest mily i wybacza.

to sie skonczylo.

a jesli nie chce nawiazywac znowu relacji ( nawet po mojej zmianie charakteru) z osobami z przeszlosci kt w jakis sposób mnie odtracily lub skrzywidzily? czy to jest zle?

przypadek - chlopak ( kiedys pisalam na forum) zaczal sie ze mna spotykac, ale znajomi naopowiadali mu, ze jestem mila grzeczna, nieasertywna. ( wychodzilo po latach) on nie chcial mnie skrzywdzic , ale sprawdzal mnie nawet po rozstaniu jakim jestem czlowiekiem. jak sie komunikuje, testowal mnie. tak jakby nie mogl mi na poczatku powiedziec- hej nie wyjdzie, sorry . tylko rozciagal wszystko przez 1.5 roku.

ja chcialam byc jego dziewczyna, a on mial kilka na oku i wg niego mialam byc jedna z kilku. ja sie w takie rzeczy nie bawiłam. teraz moze bym sie pobawila bo jestem starsza i mam wiecej opcji. ale wtedy bylam na innym etapie życia.
odsunelam sie, nie wracalam. zaczelam ze wszystkimi na okolo sie komunikowac prosto, spontanicznie, milo. mialam atencje jego starych kolegów- za kazdym razem byl zazdrosny  i ''kopal pode mna dolki' , zaczal nawet na mnie mowic innym ludziom, ze trafilam do tego srodowiska bo jestem zachlanna i skora na sukces ( a nie dlatego, ze lubie to robic)

ale ja tez nie mam zamiaru bawic sie w matke teresę i nawracac każdego i mowic co jest dobre a co zle.
jesli po jakims komunikacie ze mną osoba nie rozumei czy nie ogarnia to niech spada.
a nie pozniej w grupie jest nadawanie na moją osobe, ze jestem dziwna, ze nie dam sie poznać, ze jestem taka a taka.

ludzie sobie odpuszczaja zdrady, ludzie sobie odpuszczaja rzeczy kt dla mnie sa beznadziejne.
ja tego nie trawie.
nie bede nikogo nawracac i stac z pałąkiem i mowic ze to jest A a to jest B. facet ma 29 lat to niech sie ogarnie ja nie mam zamiaru mu matkowac

no tak i tu jest problem bo ja odgórnie zakładałam, ze facet w danym wieku wie jak sie zahcowac i ze np bedzie traktowal mnie z szacunkiem i bedzie mily i  jesli ja zaczynam sie otwierac on to samo zrobi. ale oczywiscie tak nie jest i to byla iluzja.

ja rozumiem. ale chodzilo mi o to,ze myslalam, ze jednak mezczyzni, moi koledzy wiedza jak traktowac dziewczyny

ale dlaczego? dlaczego mialam sie bawic w matke terese która mowi ze biedaczek zle zrobil. jesli sam tego nie wie? ma 29 lat i nie wie?? to kiedy sie dowie? NIGDY? to co to za czlowiek :S

To wyrażanie swojego zdania można ćwiczyć i szlifować. Wiem po sobie.

Dam ci radę. Oni już się nie zmienią i tacy pozostaną do końca życia. Nie ma sensu się z nimi kłócić i coś obwiniać. Skoncentruj się na swoim życiu i swoich celach.

To tak z własnego doświadczenia powiem, że miły w stosunku do Ciebie człowiek zapyta co tam słychać, jak samopoczucie, można z nim na spokojnie podyskutować, nawet jak ma się odmienne zdanie, zapoznać się, czasem dowiedzieć się czegoś ciekawego, porozmawiać na luźne tematy itp. Generalnie samo przebywanie z takimi ludźmi jest przyjemne.
A taki typowy cham będzie przejawiał czasem swoją nachalność, uważał się za najlepszego, nawet jak mu się udowodni, że coś zrobił źle. Niektórym jak nie pokaże się granic, to traktują Cię tak jakby z góry. Czasem ma przekonanie, że wszystko mu się należy.

Nie. To by było chore, jakbyś chciała wrócić do tych dziwnych relacji. Nie wiadomo czemu. Ty się zmieniałeś, ale oni pewnie nie.

Nikt Ci nie każe być dla każdego Matką Teresą. Można czasem zwrócić komuś uwagę i go pouczyć, no ale żeby wiecznie to robić to rzeczywiście trochę bez sensu. Tam gdzie pracujesz to same takie chamy są?

Bo nie każdy ma takie głębokie spojrzenie na te sprawy. Takich ludzi to po prostu nie interesuje.

Mam dokładnie to samo wrażenie, czytając Twoje posty.
Dlatego ja bym Ci radziła jednak zrobić sobie tą terapię. Terapia to nie są takie zwykłe spotkania, jak pisałaś, że byłaś, tylko jest to seria spotkań, które mają pewną strukturę, z góry zaplanowaną i ukierunkowaną na jakieś cele. I trzeba tą serię spotkań odbyć do końca, jak się chce mieć rezultaty. A takie luźne dwie wizyty, choćby nawet u najlepszego psychologa, to za mało, żeby coś to dało na dłuższą metę.
Oczywiście, Twój wybór i jedynie Ty sama zadecydujesz co ze sobą, i swoim życiem zrobisz. Ale widać po tym, co piszesz, że się jednak męczysz jakoś, miotasz w tym życiu, spory mętlik masz w głowie, powiedziałabym... Sama raczej tego nie ogarniesz. Temu bym Ci właśnie doradzała pomoc psychologa, w postaci terapii.

Moim zdaniem tak, to widać. W każdym razie po tym co i w jaki sposób tu piszesz (może na żywo niekoniecznie, nie wiem). Wydajesz mi się taka wewnętrznie niepewna i jakby zagubiona w świecie. Pytasz obcych ludzi czy masz prawo do własnych myśli i odczuć.
Uważam, że porządna terapia dałaby Tobie ulgę i jakoś umocniła wewnętrznie. Jesteś dawno dorosła i teraz powinnaś słuchać siebie, swojego "głosu wewnętrznego", na pewno nie mamy, nie znajomych, nie obcych ludzi z netu... Sama sobie ufać i być pewna własnych spostrzeżeń, myśli i uczuć. Bo tak, masz do nich pełne prawo. Tak samo do własnych decyzji. Nikomu się z nich tłumaczyć nie musisz.