jedynacy a rodzeństwo - Netkobiety.pl

Empatia i inteligencja emocjonalna to indywidualne rzeczy - tak samo zresztą jak IQ. Moge sie jedynie zgodzić, że posiadabie rodzeństwa może (ale nie musi; nie w każdym przypadku) stworzyć dobre warunki do rozwijania się pod tym względem.

Miałam w liceum świetną koleżankę. Była jedynaczką, ale nie miała w sobie egoizmu, była koleżeńska i zupełnie w porządku. Podobała mi się i podoba jej niezależność, bo świetnie potrafi spędzać czas w pojedynkę.
Ja mam troje rodzeństwa, rodziliśmy się rok po roku, a ja jestem najstarsza. Każde z nas żyje już niezależnie, ale ich obecność w moim życiu jest tak oczywista, że nawet się nad tym nie zastanawiam. Oni po prostu są i fajnie, że ich mam. Myślę, że byli dla mnie pierwszą szkołą życia wśród ludzi.
Myślę jednak, jak poprzednicy, że wiele zależy od charakteru posiadacza lub nieposiadacza rodzeństwa. Ja mimo iż kocham gwarny dom, z liczną rodziną, jestem kawał indywidualistki i lubię chodzić swoimi drogami, a samotność mnie nie przeraża. Zresztą jak można czuć się samotnie, kiedy ma się na ziemi bliskie osoby?

Są na ten temat badania ale nie będę zmyślać, bo nie pamiętam wyników. Warto zajrzeć do jakieś literatury, można ciekawych rzeczy się dowiedzieć.

Ze swojej strony powiem, że cieszę się, że w moim domu rodzinnym nie byłam sama. Mam trzech braci, z każdym mam inną, wyjątkową relację. Wiadomo, świat popchnął nas w różne strony i z jednym mi bliżej, z innym dalej - nawet patrząc po częstości kontaktów. Ale nie chciałabym być jedynaczką. Relacja z rodzeństwem jest czymś wyjątkowym i ma potencjał do bycia bardzo bliską relacją. Nie musi, nie zawsze. Ale może. Ja czuję, że wiele zawdzięczam temu, że wychowałam się z tyloma facetami.