Próba związku - Netkobiety.pl

Myślę że to nie ma znaczenia czy jestem żoną czy nie. Gdybyśmy byli małżeństwem, nic by to nie zmieniło, poza tym że mielibyśmy papier.
Ale dziękuję za opinię. Na pewno będę o tym myślała..

Przerwa, która w założeniu ma wnieść do związku nowe siły i powiew świeżego powietrza zazwyczaj tego nie robi, a wręcz przeciwnie - pokazuje przynajmniej jednemu partnerowi, że istnieje inne życie i wcale nie jest takie złe.

Czytałam kiedyś artykuł o tym, że takie przerwy nie służą. Że to podkopuje zaufanie partnerów do siebie.
Jak czujesz że płomień gaśnie to wychodzisz i szukasz innego ogniska? Jak już coś jest to się o to należy troszczyc.  Nie opuszczać tego.

przerwa sprawia, że jeden z partnerów odkrywa uroki życia bez tego drugiego - i chce rozstania.

Cokolwiek jest przyczyną to z obserwacji ludzi, wnioskuję, że taka przerwa w większości przypadków tylko nasila problemy i nawet jeśli po niej do siebie wrócili, to nie na długo, ponieważ podczas tej przerwy działy się rzeczy, które po prostu przeświadczyły o rozpadzie związku. Tyle o przerwach w związkach, ale przerwach - u was jej jednak nie ma, nadal macie ciągły kontakt, umawiacie się, więc nie bardzo rozumiem po co te doświadczenia. Ale, co kto woli..

Czy nie większą satysfakcją będzie wspólne pokonanie tych demonów? - cokolwiek one oznaczają

Tygodniowe przerwy to pół biedy, ale takie  2-3 miesięczne? Dobrowolne, nie spowodowanej czynnikami zewnętrznymi (np. zarobkowy wyjazd za granicę)?
Nie, nie kupuje tego. Nie twierdzę, że trzeba się z kimś widywać 24 na dobę/ 7 dni w tyg, ale 2-3 miechy na samych sms-ach, Facebooka to już dziwne i też nie wierzę, że posłuży związkowi...

Wiem że wygląda to niedorzecznie. Ale ujmę to tak: albo tymczasowy stop, albo jak w Twojej stopce - musiałabym wybierać czy zabijać dalej siebie czy jego.
Problemem jest też to że z ogromną łatwością przychodzi nam zwalanie winy za wszelkie zło na tą drugą osobę. Wytykanie błędów, wylewany żal,wypominanie... Zazwyczaj zaczyna się od słowa do słowa a potem idzie jak lawina i brudny widelec w zlewie potrafił być przyczyną czyjejś wyprowadzki.
Zastanawia mnie też to że podobno coś się zaczyna doceniać dopiero jak się to straci. Wtedy też człowiek zaczyna inaczej myśleć
Tzw. Polak mądry po szkodzie. Często nie mamy możliwości odzyskania straty, tutaj jeszcze szansa jest.

Każde z nas musi ogarnąć sam siebie. Głównym powodem jest to że i ja i on jesteśmy typem bluszcza, więc łatwo sobie wyobrazić jak wyglądała ta relacja
Jestem tego samego zdania. Jeśli przez ten czas ktoś coś, to znaczy że nie było to to.
Jak na razie widujemy się codziennie, dużo rozmawiamy.. Z mojej strony jest nadzieja ale i też wizja że jak będę sama to świat się nie zawali. I w końcu robię coś dla siebie. Nie ukrywam że jest to jakieś poczucie ulgi w pewnym sensie...

Być może uzależnienie. Nie wiem tego ale dopóki się nie przekonam nie wejdę w to drugi raz. Może i dwoje całkiem zdrowych na umyśle a raczej emocjonalnie ludzi dałoby radę walczyć i rozwiązywać problemy wspólnie..dwojka rozchwianych emocjonalnie ludzi z zerowym poczuciem własnej wartości będzie się ratowało kosztem drugiego.Ale tu chodzi o to żeby zawalczyć przede wszystkim o siebie samego, o odzyskanie tej zdrowej niezależności i wzięcie życia we własne ręce.
Sprecyzuję może że decyzja została podjęta przeze mnie. I zastanawiam się czy tego kontaktu nie uciąć całkowicie, bo to że tylko śpimy w różnych miejscach a non stop się widzimy lub wisimy na telefonie mija się z celem..
Szczerze mówiąc myślałam że odezwie się ktoś kto przez coś takiego przeszedł ale widzę że nie jest to jednak często spotykana sytuacja..

Ja miałam taką sytuację. Z tym że mój wtedy chłopak nie wykazywał jeszcze takiej dojzalosci jakiej oczekiwałam. W głowie miał jedynie zarabianie pieniędzy a ja chciałam choć trochę wspólnych marzeń. No i te ciągle kłótnie. Więc pewnego dnia powiedziałam dość. Płakałam ale nie mogło tak być. Trwało to około 6 miesięcy. On chciał wrócić ale ja nie chciałam o tym slyszec. Oboje w tym czasie nie mieliśmy nikogo. Teraz jesteśmy szczęśliwym małżeństwem

Jezeli OBOJE macie problemy emocjonalne, to moze prawda jest taka, ze oboje na ten czas nie nadajecie sie do zwiazku ani ze soba, ani wogole. Cos mi tak pachnie, ze zwiazaliscie sie nie z wielkiej milosci, a z despreacji leczenia swoich ulomnosci druga osoba.

Niestety chyba tak to właśnie wygląda. Ale czy to z góry dyskwalifikuje wspólne bycie za jakiś czas kiedy każdy zrobi że swoją głową porządek? Praca nad sobą jest do zrobienia, owszem ale nie chce mi się wierzyć że taki krok skazuje nas na porażkę..rozstanie o którym pisałam wygląda na ten moment tak, że spotykamy się jak normalna para, pomagamy sobie,  rozmawiamy.. Natomiast nie mieszkamy ze sobą i dużo czasu spędzamy też osobno ( nie jak wcześniej 24/7) Właściwie chyba i ja i on dostaliśmy kopa na rozpęd do działania i zrobienia coś w końcu ze sobą.

Ja też miałem taką sytuację. Jej wyprowadzka by przemyśleć. Na trzy miesiące maksymalnie. Pierwszy miesiąc - częsty, ale nie codzienny kontakt. Co jakiś czas spotkania. Randka. Wypad na weekend. Wspólny wypad do mojej mamy na urodziny. Było wiele takich sytuacji, że wydawało się, że jest o włos by wszystko skończyło się dobrze. Cały czas jednak brakowało tego czegoś co przeważyłoby szalę. Potem sobie kogoś poznała i pod byle pretekstem zakończyła relację. To było pół roku temu. Niby mamy jakiś tam kontakt, ale szanse na powrót oceniam na raczej zerowe. Więc nie każda historia ma happy end, nawet jeśli początkowo wydaje się że będzie ok.

Nieprawda. Przez najbliższy czas będziesz cały czas żyć myślami o tym. Czy się uda, czy nie, czy napisze, czy się zobaczycie, co to będzie itp. Nawet jeśli nie będzie się działo nic i nie będziesz wykazywała żadnej inicjatywy to wciąż będziesz żyła w tej sytuacji zawieszenia. Być może z czasem nadzieja w Tobie będzie gasła, ale z pewnością taka myśl, że "przecież piłka wciąż jest w grze" będzie Ci się kołatała po głowie. I jeśli jednak nastąpi negatywny scenariusz i finalnie, ostatecznie się rozejdziecie to Twój świat się zawali. Nagle okaże się, że już nie masz na co czekać. O czym myśleć. Co analizować. Czym żyć. Poczujesz nagle, że przed Tobą nie ma nic. Żadnej perspektywy, żadnego punktu zaczepienia, żadnej nadziei, NIC. To jest straszne. I nie wiem czy nie gorsze niż rozstanie niespodziewane.
Życzę Ci by Twoja historia skończyła się dobrze, ale pamiętaj o prostej zasadzie - żeby odbudować sypiący się związek trzeba o to wspólnie walczyć i się starać. A nie robić sobie przerwy. To nic w praktyce nie daje, nie rozwiązuje żadnych problemów.

Wiesz ósemko, myślę że zbyt ogólnie odpisałam problem i dlatego ciężko jest się ustosunkować do tego co robię.
Być może tym opisem rozpętam burzę w szklance wody, ale napiszę o głównej przyczynie.
Mój partner (były już jak wiadomo) jest osobą która ma bardzo ale to bardzo niskie poczucie wlasnej wartości.Do tego stopnia że zakrawa to o mitomanię jeśli jeszcze nią nie jest. Wielokrotnie podawał się za kogoś innego,  kłamał tysiące razy w ciągu dnia... I co najgorsze nawiązywał internetowe znajomości z kobietami w celu poopowiadania im swoich bajek aby tylko zobaczyć ten błysk w uch oku. Niejednokrotnie angażowal się w te znajomości emocjonalnie. Ja stety bądź niestety poznałam go na wylot. Z każdego gestu bądź mrugnięcia okiem potrafiłam wyniuchać że coś się święci i zazwyczaj miałam rację. Awantury były na porządku dziennym.od jakiegoś czasu, myślę że jakoś od roku faktycznie zaczął się zmieniać ale nie na tyle aby takie sytuacje nie miały miejsca w ogóle. Ja mu obiecałam że jeśli dam radę to pomogę mu z tym walczyć,  ale niestety.  Szlag mnie trafiał po prostu za każdym razem jak coś wychodziło na jaw. Przyczyniło się to także do całkowitego obniżenia poczucia mojej własnej wartości. Czułam się tak wiele razy poniżona i nic nie warta..zaczelam wspierać,szaleć,być chirobliwie zazdrosna..nie chce taka być bo nigdy taka nie byłam i męczył sie sama ze sobą.przestałam też o siebie dbać bo nie widziałam sensu żeby to robić. Ostatnio próbowałam sobie przypomnieć kiedy byłam u fryzjera. Okazało się że tak dawno że już nawet nie pamiętam...
Do samego rozstania podświadomie się przygotowywałam myślę że cały grudzień.
W nic sylwestrową powiedziałam basta. Nie pozwolę na to żeby kolejny rok wyglądał tak jak poprzedni. Odcielam się całkowicie, usunęłam jego numery, zablokowalam z miejsca fb, zdjęcia, wszelkie ślady gdziekolwiek mogłabym na niego trafić. Przestałam dla niego istnieć.
Po tygodniu przyjechał porozmawiać i to w sumie z tej rozmowy wyszła ta próba,  jak dla mnie eksperyment.  Ja muszę stanąć na nogi, zadbać o siebie i swoje sprawy. Mieć samą siebie na pierwszym miejscu. Przestać go naciskać, kontrolować i dać mu wolność wyboru. Mam nadzieję że przez ten czas przemysłi sobie wszystko, i sam dojdzie do tego co jest dla niego ważne. On wie że może w tym czasie robić wszystko co chce (jak i ja) ale o ironio każda wolna chwilę stara się spędzać że mną a jeśli jest u siebie to wisi na telefonie.
Nie ukrywam też że chcę tego czasu też dla siebie i jak do tej pory no nie mogę narzekać. Wychodzę w końcu gdzieś z koleżankami, do fryzjera,  robię mega fajne pazury a wieczorami czytam książki. Chyba nawet się częściej uśmiecham
Tak właśnie mniej więcej to wygląda choć jak pewnie wiecie nazbierało się tego dużo więcej ale książki pisać tutaj nie będę.

Zmartwiony,  ja po to teraz to wszystko robię żeby jak się to w pi..U rozmycie właśnie nie zostać z rym NICZYM o którym piszesz. Ale chociaż że sobą - nie leżąca,,zasmarkaną i nie nadającą się do życia,  tylko z końcem w sercu, fajną fryzurą i znajomymi z którymi będę mogła zająć swój czas.

Dodam jeszcze że kocham tego człowieka bardzo. On wbrew pozorom dużo, naprawdę dużo dla mnie zrobił, poświęcił wszystko i został z niczym aby być ze mną. Po moich akcjach przeciwstawil się całej swojej rodzinie w mojej obronie i ogólnie mogę zawsze na niego liczyć jeśli potrzebuję jakiejkolwiek pomocy. No ale jest to ALE z którym trzeba coś  zrobić...

Właśnie nie wiem czy nadal chce się z tym zmagać. Bo robiłam to do tej pory zbyt dużym kosztem. On zdaje sobie sprawę z problemu ale nie na tyle żeby zasięgnąć pomocy specjalisty.bardziej chce sobie poradzić z tym sam w co jest mi ciężko uwierzyć bo to nie pierwszy raz składa taką obietnicę. Co do podłoża tego problemu mam pewne przypuszczenia ale ze względu na to że jego rodzice są dla niego bożkami,  nie ma opcji żeby się nad tym nawet zastanowił.
Dodam jeszcze że nie jestem pierwszą kobietą która z tym nie daje rady, ale na pewno najbardziej cierpliwą i wytrzymałą w tym jego szambie.
To rozstanie miało być i dla niego żeby się nad tym zastanowił i dla mnie żebym się zastanowiła czy chcę przez to brnąć. Im dłużej się nad tym zastanawiam tym bardziej jestem na nie. Dzisiaj spędził u mnie noc.rano powiedziałam mu ze tak dłużej być nie może. Że nie chcę i nie będę utrzymywała z nim kontaktu wcale i niech się odezwie jak będzie chciał za 2-3 miesiące. I nie wiem czy w ogóle chcę aby się odezwał.zaczynam dostrzegać że też jestem coś warta, tego aby mnie ktoś kochał, dbał o mnie i się starał.. A nie tylko on on i on... A ja, jak takie koło ratunkowe, bo żadna inna by na to nie pozwoliła więc warto mieć mnie, bezpieczny port ale przy tym żeglować sobie po oceanach i tworzyć nadal swoją wymyśloną rzeczywistość. Dramat.

Święta racja. Jestem tego świadoma. Dlatego też to rozstanie i niemożność rozwiązywania problemów wspólnie jak wszyscy powyżej radzili. Ja już nie wierzę że moja miłość go zmieni- mam/miałam nadzieję że jak zostanie sam to SAM będzie chciał się zmienić bez przymusu z mojej strony.
Wiesz ósemko, wiele razy tak właśnie robiłam jak piszesz..zapowiadała zero kontaktu po czym miękklam jak tylko stawał zaplakany w drzwiach. I właśnie chyba moja niekonsekwencja mnie zgubiła.
W ogóle im więcej mija czasu tym bardziej widzę że całkiem mi dobrze z samą sobą jak już był na jakąś chwilę to nastawal moment kiedy nie mogłam się już doczekać aż wyjdzie, żeby zająć się sobą i swoimi sprawami.
I wogole z perspektywy czasu to śmieje się z samej siebie co ja sobie głupia myślałam? Że co?  Że będziemy mieszkać oddzielnie, a on w każdej chwili jak będzie miał ochotę na bzykanko,  obiad czy co tam innego będzie zjawial się kiedy dusza zapragnie?  a z drugiej strony będzie sobie prowadził swoje kawalerskie wolne życie.. Aż mi to zaczęło pachnieć friends with benefits gdzie ja jestem tą co te benefity daje
Poprzedni post podpisałam jako dramat,ten chyba powinnam podsumować jako kabaret..

Na tym polega paradoks..że ja doskonale o tym wiem.. O tym że ciągnie mnie w dół, że mnie nie szanuje..i że szanse na jego zmiany są nikłe. decyzję o wyeliminowaniu go podjęłam ostatecznie wczoraj, ale nie wiem czy będę na tyle silna by wytrwać. Na razie idzie mi całkiem dobrze bo od 3 dni się nie kontaktujemy wcale. Jeśli on uszanuje moje zdanie to wiem że się uda bo jestem osobą która na pewno pierwsza się nie odezwie. Jeśli jednak będzie mnie nachodzil może to się różnie skończyć. Myślę poważnie o wyjeździe. Trzymajcie kciuki.