Kocham czy nie kocham ..... - Netkobiety.pl

Dziękuje za odpowiedz. Ja sama tego nie rozumiem nic nigdy nie było pierw chciałam zakończyć sprawe z mężem a potem sama nie wiem co by było potem nie miałam żadnych planów bycia z tym kolega poprostu myślalam żeby ułożyc wszystko z mężem rozstać się i życie by pokazało co by było dalej .... A teraz czuje się okropnie bo nie wiem czy dobrze zrobiłam czuje że go nie kocham a z nim jestem i co dalej jak żyć .... być z mężem dla dzieci (bo one dużo widziały w naszych kłotniach i wiem że starszy syn nie chciał by żebyśmy się rozstali) Już nie wiem nawet co czuje co powinnam zrobić tylko wielką niepewność czy dobrze wybrałam i to że na pewno nie kocham męża tak bardzo to wiem bo gdyby było inaczej to by nie było tych myśli innych prawda .....

Myśle ze te awantury zniszczyły dużo między nami oczywiscie nie mówie że to tylko jego wina bo wina nigdy nie jest po jednej stronie ale to nas oddaliło bardzo i czy można to uratować nie wiem ja się boje że źle zrobiłam sama nie wiem ale takie mam odczucia i ciągle wątpliwosci raz mi się wydaje że ok a raz zadaje se pytanie czy to nie był znak do jakiejś zmiany i tak w kółko.

evalougo- nie wiem czy jestem szcześliwa i nie bardzo wiem jak sie dowiedzieć nie wiem też czy jak się rozstaniemy to mi to przyniesie ulge czy też nie czy lepiej się poczuję czy nie. Już nic na prawde nie wiem niczego nie jestem już pewna gdybym wiedziała jaki krok i w którą strone zrobić to bym go zrobiła ale zupełnie jestem rozbita. Jak siedze sama w domu to ciągle męczą mnie myśli pytania a jak wrócą wszyscy domownicy to to zniknie bo się czyms zajmę ale czasami jak nic nie robie wieczorem to to powraca i tak ciągle. Mąz powiedział tylko że jakbym była z tym "kolegą" to ona napewno by mi dzieci zabrał i nie wiem czy mnie to blokuje a nie jestem osobą lubiacą kłotnie czy jakieś walki czy coś w tym stylu raczej spokojną. Już nie wiem czy to mnie blokuje przed zmianą czy co dziewczyny ja na prawde już nic nie wiem i najgorsze że nie wiem jak mam się dowiedzieć gdzie szukać odpowiedzi nie wiem czy ta milosc do męża wróci i kiedy. Wiem że trzeba podejmować decyzje czasem okazują sie zle ale ja się boje nie wiem co robić .... strasznie się czuję to uczucie jest okropne takiej nie wiedzy i nikomu tego nie życzę

Z zabraniem dzieci- bujda na resorach.
Może powinnaś zacząć od powrotu do pracy? Jeśli nie tej, z której odeszłaś- to innej?

A nikt z nas nie poda Ci gotowego przepisu na szczęście. Sama musisz się zastanowić czego od życia/ szczęścia oczekujesz i to realizować. Nie ma, że boli. A definicja szczęścia bywa dość indywidualna.

Ty nie wiesz co zrobić. Może się wstrzymaj z drastycznymi krokami? Ja tu widzę panikę. Pierwszeństwo należy się mężowi a więc popieram Twoją decyzją odnośnie walki o rodzinę. Natomiast jeśli byś poszła za kolegą z pracy mogłabyś szybko dostać lekcję od niego, że... nie wszystko złoto co się świeci :] Nie napalaj się więc tak na kolegę, bo być może to pic na wodę fotomontaż, iluzja i tęsknoty za czymś niesamowitym. Rozejrzyj się dookoła siebie czy szczęście nie leży pod Twoim nosem. A potem decyduj.

yyy... Co to znaczy pierwszeństwo należy się mężowi?? To ona jest niewolnicą, czy jak?

Mężowi puściły nerwy nie z powodu nowego kolegi( którego- wedle słów autorki- jeszcze tak blisko nie miała), ale z powodu... No właśnie, ponoć pan powodu nie miał.

A tam zaraz męża zostawiać. Póki co wybrała jego- ok, jeśli tego właśnie chciała. Ale do pracy (jeśli nie do tamtej, to do innej) mogłaby wrócić.

ja myślę, że mąż mógł wyczuć, że się emocjonalnie od niego oddalasz i stąd ta jego zazdrość..

Dla mnie z opisu autorki sprawa wygląda tak: mąż był spoko do czasu aż nie poszła do pracy i zauroczyła się miłym, pomocnym i wyznającym "kocham Cię" uczucia kolegą. Od czasu kiedy go poznała jej mąż zamienił się w bestię. Pewnie zniuchał sytuację, gdyż to sztampa powielana, powielana i powielana... do znudzenia przez ludzi. Nihil novi. Bestia próbowała przywołać żonę do porządku lub przestrzec przed konsekwencjami romansu... cholera go wie. Też człowiek! Też ma emocje. I głupi widać nie jest. Żonie odpowiada fakt, że mąż stał się bestią bo to świetny powód, żeby go rzucić i pójść za kolegą. Ale gdzieś tam w środku chyba wie dlaczego jednak wybrała męża. Teraz by chciała mieć ciastko i zjeść ciastko... i o rety... jakie to typowe. Mąż walczył o żonę groźbą... potem prośbą... na terapii byli ale nic po niej... ciekawe kto ma klapki na oczach i odmawia współpracy... niech pomyślę... hmm.. kto tu ma bajzel w głowie od fantazjowania... hmmm... Tak! Zdecydowanie powinna wziąć rozwód. Oż ten mąż niedobry. Tak się opatrzył, że aż pawia idzie puścić. A miłość tuż za rogiem... trzeba skorzystać co by się nie rozmyślił kolega i nie poszedł do innej.

Nie wiem. Pewnie złośliwie mi to wyszło ale tak to widzę. Dlatego cieszę się, że jednak jak na żonę przystało wróciła do wspólnie uwitego z mężem gniazda, bo... jest za nie odpowiedzialna. Co dalej powinni wspólnie podjąć decyzję, bo to ich rodzina, ich życie, ich dzieci i mąż powinien tu mieć conajmniej połowę głosu. A ten pan kolega to na cholerę w tym wszystkim? Trochę balast... chociaż wydaje się miły... a jakie szkody narobił... rzeczywiście złoty facet

Dodam że mąż się zmienił ( nie wiem na jak długo ) jest całkiem inny niż kiedyś ale zobaczymy jak pójdę do innej pracy nie wiem. Napisałam tu bo nie wiem co robić jestem rozdarta dopadły mnie myśli czy to jest szczęście czy nie nie wiem kompletnie co mam robić czy miłośc przyjdzie z czasem czy jak bo ja już nie wiem. I to nie jest tak że ja bym była z tym kolegą nie po prostu życie by pokazało co by było na pewno na początku bym sama była nawet się nad tym specjalnie nie zastanawiam bo to nie ma znaczenia puki co myślę co tu zrobić nad tymi wątpliwościami wybrałam rodzinę bo wtedy tak czułam a te wątpliwoście przyszły myśli co by było gdyby i tak dalej i to mnie męczy starsznie

Ekhem... Napiszę wprost. Ten fragment nie trzyma się kupy. Piszesz, że nie zastanawiasz się "jakby to było z kolegą bo życie by pokazało" a jednak ZADRĘCZASZ się rozmyślaniem "co by było gdybym była wolna i mogła z nim spróbować". Ekhem..  takie bicie piany bez sensu. Nie ze mną te numery Równie dobrze mogłabyś napisać "wcale nie przejmuję się tym, że jestem gruba ale nie mogę patrzeć na swoje wielkie cielsko". Sens ten sam. Być może Ci odbija.

Masz wątpliwości czy dokonałaś słusznego wyboru. Serio, miałaś wybór? Tak daleko zaszła ta znajomość z kolegą, że stała się ona opcją na inne życie? Fiu, fiu...
Wiesz co? Jeśli Ci źle z mężem czemu go znowu wybrałaś? Przecież mogłaś odejść sama kiedy Cię bił i wyzywał. Kij z niebieską linią. Chyba nie jest tak źle aby sztucznie nabijać statystyki. Możesz odejść bez eskorty policjantów. Spakować walizki, wyjechać w nieznane, zostawić list mężowi, że zaczynasz nowe życie bez niego... Ale nie. Wolisz się męczyć. Męczyć nie tylko w małżeństwie ale i w fantazjach o koledze "jakby to było, jakby było jakby". Twoje hobby? Pogadaj z mężem, że Ci odbija z nudów, że chcesz coś robić a w domu już nie czujesz się potrzebna, żeby Ci zaufał... Powinnaś go powoli oswajać z nową sytuacją, mądrze, skutecznie, jak na dorosłą kobietę przystało. Znasz męża, wiesz jaki jest, jakie ma wady... może znasz też na niego jakieś sposoby? Ale nie... kolega wybawiciel uratuje biedną owieczkę. Tak widzisz samodzielność? Nie oszukuj się, że o to Ci chodzi. Ciekawi Cię jak jest z innym, bo nigdy innego nie miałaś a mąż chyba się tego właśnie najbardziej boi i mu też odbija. Ot, historia ma ręce i nogi teraz. A Ty o samodzielności coś gadasz... serio, potrzebny Ci do tego gach z roboty? No po cholerę, to nie wiem. Nie kupuję bajki o samodzielności
Musisz pozbierać te myśli i coś zdecydować SAMODZIELNE a co to oznacza? To czego się najbardziej boisz... a mianowicie... brać na klatę KONSEKWENCJE. Stać Cię na to?

To było tylko takie jednorazowe nigdy wcześniej ani póżniej mnie nie uderzył  już o tym nie chce pamiętać nie wiem czy dobrze czy też nie.

A o wybór mi chodziło czy zostać z mężem czy zostać sama może źle to tam ujęłam. Oczywiście nie ukrywam że było miło z kolegą i być może jest tak że teraz mi po prostu brakuje tych rozmów nie wiem ja na prawdę nie wiem dlatego tu napisałam bo kompletnie nie wiem co robić Wybrałam rodzinę bo wtedy czułam że tak trzeba ale z biegiem czasu zastanawiam się czy ja jestem szczęśliwa i te myśli te pytania nie chce ich a jednak powracają ....

Cyngli też tak myśle tylko nie wiem co mam teraz zrobić może to głupie może ja jestem nie dojrzała nie wiem nie zdecydowana możecie nazywać mnie jak chcecie  ale nie wiem co robić ostatnio postanowiliśmy że spróbujemy on cały czas mi mówi i robi wszystko że mnie od nowa kocha i to bardzo (mąż) i z jednej strony nie chce go zranić nawet nie wiem jakbym miała to zrobić powiedzieć od tak że się rozstajemy?. A po za tym ciągle myślę o jego rodzinie jak zareagują wcześnej jak u nas było już blisko rozstania z mojej strony też o nich myślałam może to idiotyczne na pewno ale jakoś nie potrafie sobie z tym poradzić nie wiem jak na to zareagują czy by dzieci nie nastawiali przeciwko mnie nie wiem mnóstwo mam też myśli takich. Nie powinnam o tym myśleć i oglądać się na ludzi ale taka już jestem może jest tak jak nazwała to "deepandblue" boje się stawić czoła konsekwencją dużo ławiej by mi było gdyby to była jego decyzja albo żeby znalazł sobie kogoś albo gdyby znowu nie uderzył to byłby definitywny koniec i było by i łatwiej.

Mam takiego doła z tego wszystkiego nic mi się nie chce siedze i tylko rozmyślam i te myśli pytania wracają jakbym nie miała dzieci to bym się spakowała i wyjechała i tyle a tak to to nie jest takie proste