Terapia w moim przypadku, czy warto? - Netkobiety.pl

Zawsze warto iść na terapię. A w Twoim przypadku na pewno. Twoim życiem za bardzo rządzą schematy. Stałaś się ich niewolnikiem. Obudowałaś się skorupą schematów, zasad, lęków przez którą nikt się nigdy nie przebije. Nie ma szans. Ludzie są tylko ludźmi. Każdy robi błędy. Nawet największy przyjaciel potrafi czasem wnerwić, zrobić coś co się nie podoba. Tym bardziej ktoś z kim się jest w związku. Życie z kimś w każdej relacji to sztuka kompromisu. Ty chyba masz z tym problem. Bardzo zachęcam do terapii i nie zrażaj się ewentualnymi niepowodzeniami na początku, bo czasem trzeba próbować kilka razy zanim znajdzie się dobrego dla siebie terapeutę.

Jak najbardziej warto.

Jestes klasycznym przypadkiem Doroslego Dziecka z rodziny Dysfunkcyjnej (DDD). Piszesz, ze w Twoim zyciu nie bylo traum, a jednoczesnie opisujesz samobojcze zachowania matki, granie Toba jak pionkiem w stosunku do ojca- typowe wyparcie. Rodzice nie dali Ci w dziecinstwie odpowiedniego wsparcia i milosci, a wiec teraz masz do innych tak krytyczny i negatywny stosunek jak oni w przeszlosci do Ciebie.

Naprawde chcesz cale zycie spedzic bedac kopia swoich porabanych rodzicow?

Z calym szacunkiem, ale z takiego goofna nie wychodzi sie czytajac nawet najlepsze ksiazki. To jest realny balast, ktory wplywa na psychike i charakter. Wiem o czym pisze, bo sama jestem DDD i zagrania moich rodzicow byly w pewnym sensie podobne. Moja matka to typowa narcyzka, ktora od malego berbecia zwalala na mnie swoje problemy malzenskie, oczekiwala wsparcia, wyzywala sie psychicznie i fizycznie jak cos bylo nie po jej mysli, obwiniala i gnoila. Moj ojciec byl za to egocentrycznym typem hipochondryka- ofiary, ktory wrzeszczal na mnie bym zauwazyla jaki to on jest biedny. W skrocie, nikt nigdy nie traktowal mnie jak dziecko. Bylam zawsze w domu pocieszycielka, organizatorka i chlopcem do bicia.

Gdyby nie terapia, na ktora poszlam jako 20- stolatka, to dzis pewnie zylabym w rodzinnym domu uslugujac kaprysnej matce. Dzieki pojsciu na nia, jestem dzis szczesliwa czterdziestka z wspanialym partnerem i udanym zyciem.

Czego zycze Autorce watku

Zapraszam do kontaktu

Nie zwracałabym uwagi na posty domorsłych psychiatrów/psychologów, którym udało się wyjść z dołka dzięki jakimś "mądrym" publikacjom i teraz im się wydaje, że schizofrenię też tym wyleczą.

Autorko, najlepiej pogadać z kimś, kto jest po podobnych przejściach. Co do pytania w poście, czy warto iść na terapię - oczywiście, że warto. Można się dowiedzieć o sobie wielu ciekawych rzeczy.
Ja osobiście nauczyłam się radzić sobie ze stresem, reagować mniej emocjonalnie. Miałam bardzo toksyczną relację z matką, nie potrafiłam przez to się z nią dogadać. Dziś mamy poprawne relacje, a na dobrą sprawę nigdy nie była dobrą matką, więc dla mnie to był naprawdę kamień milowy...

Myślę, że warto dać sobie szansę na normalne życie.
Przecież nie możesz całe życie chować się w kącie.

Nya, moze po prostu trafilas na marnych terapeutow.

Kiedy ja poszlam na terapie, mialam niesamowite szczescie. Obaj moi terapeuci byli tez psychiatrami (pani byla na NFZ, pan prywatnie) i mieli gleboka wiedze i duze doswiadczenie. Dopiero tam sie dowiedzialam, ze od lat cierpialam na depresje- wreszcie wszystko zaczelo miec sens w kontekscie mojej rodziny- na co sama kompletnie nie wpadlam, bo zylam w takim kolowrocie samozaprzeczenia i manipulacji. Bez terapii nie dokonalabym zmian w swoim zyciu i nie bylabym w tak szczesliwym miejscu w jakim jestem dzis.

Jestem jak najbardziej adwokatka terapii, szczegolnie w przypadku osob DDA i DDD, ale czasem trzeba troche pochodzic by znalezc odpowiedniego profesjonaliste.

Ot, to. Czasem jest tez tak, ze osoba, ktora na zewnatrz twierdzi, ze chce sie zmienic, tak wewnetrzenie stawia niesamowity opor. I potem kazdy terapeuta, ktorego spotyka to wg niej/ niego idiota, ktory nic nie rozumie. A tak naprawde jak uslyszy krztyne prawdy na wlasny temat, to wieje z gabinetu.

Byłam bardzo pozytywnie nastawiona, gdybym nie była to nie poszłabym nigdy do żadnego terapeuty, szkoda by mi było czasu, naprawdę. Ale też patrzyłam te terapię realistycznie, tzn. nie spodziewałam się, że w ciągu miesiąca odmieni moje życie.
Nie chodzi o to, że usłyszałam coś co mi się nie spodobało, wobec czego się buntowałam. Słyszałam po prostu same oczywistości, na które sama wpadłam autoanalizując siebie... Ja właśnie liczyłam bardzo na to, że dowiem się czegoś nowego na swój temat, ale nic takiego się nie wydarzyło. Oczywiście można uznać, że trafiłam na przeciętnych terapeutów, z tym, że jak słyszę od znajomych opowieści o tych wspaniałych terapiach, które odmieniły ich życie (powtórzę raz jeszcze, że nie podważam tego) to też mam wrażenie, że to czego oni się w tych gabinetach dowiadują to rzeczy, do których można dojść po prostu samemu zaglądając do własnej głowy.
Możliwe, że rację ma Cyngli. Być może mam taki typ osobowości, że terapii nie potrzebuję, że w pełni wystarcza mi autoterapia.

Do tej pory wiedziałam, że psychoterapia polega na pracy nad sobą samą/samym pod okiem psychoterapeuty, nie zaś na  'słyszeniu samych oczywistości'. Wiem też, że najlepszy nawet psychoterapeuta nic nie działa, gdy jego klient bezustannie stawia opór.

W Polsce syndrom DDA zostal zdefiniowany w latach osiemdziesiatych przez profesora psychologii uzaleznien Jerzego Mellibrude. Byl on wieloletnim superwizorem psychoterapii w Polskim Towarzystwie Psychologicznym. Jezeli twierdzisz, ze wiesz lepiej z jakimi problemami spotykaja sie osoby z rodzin alkoholowych czy tez dysfunkcyjnych od doswiadczonego terapeuty, to Ty chyba z choinki spadles.

Fakt, ze DSM ani ICD nie rozpoznaje tego syndromu jest wypadkowa tego, ze to NIE JEST zaburzenie psychiczne. Osoby DDA czy tez DDD maja pewna charakterystyke trudnosci w przystosowaniu sie do swiata, ale moze ona przybierac rozne formy. Wiele osob bedzie mialo depresje, inne wyksztalca zaburzenia osobowosci, ktore JUZ sa opisane w DSM czy tez ICD, wiec nie ma sensu dublowac diagnoz.

Nie pisałam ani słowa do Ciebie, ale podobno uderz w stół...

Nie wierzę w prorocze sny. Aczkolwiek lubię się bawić w interpretacje snów, bo to ciekawe. Zachwyca mnie to, w jaki sposób pracuje nasz mózg. Ciebie nie? Współczuję.

Za dużo kombinujesz.

Nie musisz.

Tak jak i Twoje teorie na temat DDA i DDD.

Milycham, czyli co? Ludzie, ktorzy dorastaja w rodzinach alkoholowych sa zupelnie wspaniale zintegrowani ze swiatem i nie cierpia na zadne zaburzenia w doroslosci?

Przestan pisac pierdoly, bo wystarczy poczytac to forum i jak na dloni bedziesz mial, ze kazda osoba, ktora pochodzi z takiego domu w ktorym byl alkohol ma w doroslym zyciu niesamowite problemy. I te problemy maja bardzo podobny schemat, stad profesora Mellibrudy klasyfikacja. Mozesz popytac terapeutow uzaleznien, bo oni takich klientow widza na codzien w realu.

Tak z ciekawosci sie zapytam, skad u Ciebie taka zaciekla negacja istnienia tego, w miare oczywistego, syndromu?

Pewnie zależy od ludzi. Pewnie też w części z tych rodzin dysfunkcyjnych, problemy przenoszą się na dalsze życie.

Opieram się na badaniach oraz oficjalnych stanowiskach. To nie moje wymysły. Także pierdołami nazywasz źródła przytoczone oraz te które z łatwością można znaleźć. Nawet coś tam przytoczyłem. Jaki cel pytania terapeutów? I chodzi o terapeutów psychologów czy terapeutów-terapeutów? Skąd przejście z DDA do uzależnień?

Niczego w tym zaciekłego nie ma. Po prostu nie ma co uprawiać bzdur wobec nauki. Oczywiste jest, że nie istnieje i takie stanowisko obecnie wspiera nauka.

Źródło do przeczytania dostałaś. Poza tym fajna pseudo diagnoza. Kolejny raz tworzyć teorię, na którą sama sobie odpowiadasz. Możesz zostać terapeutą. Przypomina to hipotezy Freuda.

Milycham, to co Ty przytoczyles, to jest OPINIA, a nie jakis w skale wykuty fakt. Kiedys opinia bylo, ze homoseksualizm to choroba psychiczna, a dzisiaj popatrz- nic takiego.

A o terapeutach uzaleznien pisze, poniewaz bycie DDA jest bezposrednia wypadkowa wychowania w rodzinie w ktorej ktos byl UZALEZNIONY od alkoholu. O takich osobach rowniez sie pisze w literaturze jako o WSPOLUZALEZNIONYCH, poniewaz ich wszystkie mechanizmy "radzenia" sobie w zyciu sa tak naprawde mechanizmami radzenia sobie w patologicznej sytuacji rodziny alkoholowej.

No i co z tych danych wynika, bo nie za bardzo rozumiem

Znasz mnie Cyngli z foruma. Ja mam cierpliwosc aligatora

Ale ten pan wcale nie twierdzi, ze DDA nie istnieje. On jedynie twierdzi, ze sa rozbieznosci w badaniach, chociaz sa wyrazne roznice pomiedzy DDA i DDD a grupa kontrolna.

Nie zgadzam sie. Jest wyrazna roznica pomiedzy DDA, a grupa testowa. Mechanizmy, ktore warunkuja wspolzaleznosc sa inne od normalnych interakcji.

Nie rozumiem po co te wywody, psychologia to tylko schematy. Ludzie których dotykają w życiu złe rzeczy, a mimo wszystko nadal trwają, są silniejsi z każdym doświadczeniem. Uwierz w siebie. Nikt od początku nie jest pewnym siebie przebojowy i otwartym człowiekiem. Takie rzeczy się nabywa często wbrew pozorom na skutek porażek. Musisz pojąć, że najważniejsze w szczęśliwym życiu jest poczucie własnej wartości. Nikt i nic cię nie zniszczy jak będziesz wiedziała, że i tak dasz sobie radę. Po tym co w życiu przeżyłam nie powinnam już stąpać po tym padole, a jestem silną, pewną siebie kobietą i nigdy nie chodziłam po psychologach.

Tylko, że mnie to oko terapeuty zupełnie nic nie dawało. A fragment o słyszeniu oczywistości odnosił się do tego, że pacjenci słyszą na terapii o sobie takie rzeczy, które im się nie podobają, których nie akceptują i dlatego buntują się i rezygnują.
Argument o oporze pacjenta albo o trafianiu na złych terapeutów jest o tyle dobry, że nie da się go obalić. Przecież zawsze można powiedzieć, że ktoś tak naprawdę wewnętrznie nie chcę albo że trafił na złego lekarza (nawet jeśli to jest już dwudziesty zły lekarz z rzędu). Sama znam zresztą więcej takich ludzi, którzy chodzili na terapię, ale zrezygnowali i samodzielnie sobie pomogli. Mnie w ogóle język psychoterapii nie odpowiada, nie trafia do mnie (i o tym się dowiedziałam w trakcie terapii). Podobne rzeczy wypowiedziane np. w języku filozofii brzmią dla mnie nieporównywalnie lepiej, bardziej przekonująco.
Żadna sesja o dystansowaniu się do rzeczy, wydarzeń, ludzi (czyli jeden z moich największych problemów) nie pomogła mi nawet w 1% tak bardzo jak moje własne, samodzielne, wymyślone przez mnie (a może odkryte?) metody.

Niektórym pomaga religia, innym terapia, a jeszcze inni radzą sobie sami

Tego stwierdzenia nie da się udowodnić, no bo jak?

Nie osłabiaj. Na dole masz podane źródła, na które autor się powołuje. Możesz to samo przeczytać sama z odnośników.

To nie są moje badania. To jest niejednoznaczne stwierdzenie?
Cytując: "Autorzy twierdzą, iż wyniki te korelują z innymi analogicznymi badaniami (Dickson i Kelly, 1985; Snyder i inni, 1977), w których również badani oceniali profile Barnuma jako istotniejsze dla siebie niż inne. 74% wszystkich badanych (79% DDA i 70% nie-DDA) z tych, którzy otrzymali losowo profile Barnuma uznało, iż opisują one ich w stopniu wysokim lub bardzo wysokim. Analogicznie 67% wszystkich badanych (71% DDA i 63% nie-DDA) uznało profile DDA za opisujące ich w stopniu wysokim lub bardzo wysokim. Te wskaźniki wyniosły 43% dla kategorii Opis ogólny ludzkiej natury , zaś kategoria opis DDA uzyskała 33% takich ocen (30% dla profili Barnuma i 37% dla profili DDA). Nie stwierdzono wpływu znajomości tematyki DDA na wyniki badań. "

Przypominasz obrońce wiary, któremu przed oczy dowody się da, a i tak swoje twierdzi. Problemy z wyrażaniem uczuć to ma wiele zwyczajnych osób, szczególnie z większą introwersją Ale cóż, efekt horoskopowy wiecznie żywy.

Ktoś bardzo wygodnie może się wykpić.

To był przykład z kapelusza, a nie z mojego życia ;') Wszystko rozbija się o to, czy ktoś chce iść do terapeuty, czy ma taką potrzebę. Ja kiedyś miałam, bo byłam młoda, nie radziłam sobie z różnymi problemami i emocjami. Zrezygnowałam, bo czułam, że terapia (jako taka) to nie to. Dorastałam, dojrzewałam, zdobywałam nowe doświadczenia, poznawałam ludzi, konfrontowałam się z różnymi sytuacjami i nauczyłam sobie sama z nimi radzić. Przez autoanalizę, obserwację innych (to dla mnie bardzo ważne), trochę pewnie intuicyjnie. Bardzo pomagają mi też moje pasje i zainteresowania, które wymagają wzniesienia się ponad swoją jednostkowość, co pozwala mi zdystansować się do wielu spraw. Pewnie, że mam swoje problemy i gorsze chwile, ale wiem, że ze wszystkim jestem w stanie sobie poradzić sama, że nikt mi lepiej nie pomoże niż ja sama.
Niestety zauważyłam, że wiele osób, którym terapia pomogła ma podobne podejście do ludzi religijnych... mianowicie zupełnie nie rozumieją, że naprawdę nie każdy ma ochotę na taką formę uzdrawiania.

My sie nie rozumiemy, Milycham.

Syndrom DDA zostal zdefiniowany w grupach ludzi radzacych sobie z ciezarem dorastania w rodzinie alkoholowej. Mieli podobne problemy, zmagali sie z podobnymi konfliktami, wiec terapeuci ustalili pewne stale takiej sytuacji. To NIE JEST jednostka chorobowa, dlatego nie jest w DSM. To jest zbior reakcji jakie maja dorosle osoby z rodzin alkoholowych.

I kazdy terapeuta uzaleznien powie Ci, ze ta klasyfikacja dziala.

Terapia jeszcze nikomu nie zaszkodziła, ale równocześnie staraj się pozytywnie siebie zaskakiwać. Zrób dla siebie coś miłego, to często pomaga.

Rodzina, w której jest (był) alkoholizm niekoniecznie musi być patologiczna. Obrażasz ... Napisałbyś - Dysfunkcyjna, ale po co? - patola i koniec.
Czasem rodzina nie mająca problemu alkoholowego, bywa rodziną patologiczną (choć nie lubię tego określenia).