Na skraju wytrzymałości...przez matkę - Netkobiety.pl

Hej. Widziałam tu dużo takich tematów, to może ja też spróbuję podzielić się doświadczeniami i prosić was o wsparcie i radę. Przez wiele lat mojego życia nie zdawałam sobie sprawy kto jest odpowiedzialny za to, jaka jestem, kim się stałam. Wolałam żyć w kokonie niewiedzy, wmawiać sobie, że tak powinno być, że na to właśnie zasługuję, bo nie jestem wystarczająco dobra, że to ja jestem tym złym. Teraz dopiero zaczynam dostrzegać, w jak okrutny sposób moja matka odarła mnie ze wszystkiego co było we mnie piękne, wypaczyła całe moje spojrzenie na świat i pozostawiła mnie jako pustą, cierpiącą wydmuszkę człowieka. Od wczesnego dzieciństwa byłam tresowana, a nie wychowywana. Każde skinienie jej palca było dla mnie rozkazem. W szkole tylko 5 i 6 były akceptowane. Dostałam 4? Straszliwe lanie i brak jedzenia. Sama woda. Już samo to wywoływało u mnie napady strachu, a kiedy klasówka była nie daj Boże w piątek, nie mogłam znieść 2 dni oczekiwania na ocenę. Pamiętam jak cała się trzęsłam, wymiotowałam, dzwoniłam do nauczycielki błagając, żeby sprawdziła mój test i powiedziała mi jaką dostałam ocenę. Chciałam wiedzieć jak najszybciej co mnie czeka. Każdy mój gest, który jej się nie spodobał był krytykowany na wyrost. "Tak się nie zachowuje dziewczynka. Kogo ja urodziłam?" A kiedy w końcu próbowałam się sprzeciwiać? Zrobić coś po swojemu. Spotkać się z koleżankami, które ja lubię, a nie tymi które wybrała mi matka. Wyjść z domu bez mówienia, żeby chociaż trochę wyrwać się z tego miejsca i pobawić jak zwykłe dziecko. Kończyłam skatowana na ziemi nie mając siły się podnieść. Raz płakałam po cichu, że chce umrzeć. Matka to usłyszała, zgarnęła mnie za włosy, przeciągnęła po całym mieszkaniu i wystawiła głowę za okno. "Chcesz umrzeć? Ja mogę ci w tym zaraz pomóc!". Ciągłe grożenie domem dziecka. Nie pamiętam ile razy się pakowałam. Ciągłe płakanie w poduszkę, a kiedy ona przychodziła mówiła tylko "Zamknij tą głupią mordę, bo nie mogę spać". Ciągły strach. Nie było zawsze tak źle. Kiedy chodziłam jak w zegarku była najlepszą matką pod słońcem. Szczególnie wtedy kiedy mogła się mną pochwalić przed koleżankami. Zatańcz, wyrecytuj, pokaż jaki masz ładny zeszyt, moja kochana córeczka. A później jedna malutka rysa na tafli "idealnej córki" wystarczyła żeby krzyczeć, bić, grozić. Nie chciałam się do niej przytulać ani być przez nią dotykana. To zawsze było takie fałszywe i wyrachowane. Wiedziałam, że prędzej czy później czeka mnie z jej strony ból. Dla matki jednak to było kolejnym powodem do wyzywania mnie: "Urodziłam potwora, a nie dziecko. Żmiję na własnej piersi wyhodowałam. Ciocia Marysia to swoją Anię to przytula godzinami kiedy chce i nawet za tyłek ją szczypie, a ty to jak zwykle nie dasz swojej matce się nacieszyć dzieckiem". Często obrażała mój wygląd, czasami jak gdzieś razem wychodziłyśmy otwarcie mówiła, że się mnie wstydzi i żebym szła kilka metrów za nią, albo przed nią. Kiedy dostałam pierwszego okresu w szkole, nie dość, że zostałam wyśmiana przez wszystkich, to po powrocie do domu zostałam zwyzywana za poplamienie spodni. Śmiała się ze mnie i nie raz próbowała mnie łapać za szyję, głowę, włosy i wsadzać mi twarz w poplamioną bieliznę. Traktowała mnie wtedy na tym samym poziomie jak psa, którego kiedyś kupiła. Jemu też wsadzała pyszczek w zasikany dywan. Kiedy próbowałam spotykać się z pierwszym chłopakiem, którego nie odstraszyło to jaka jestem nieśmiała i zamknięta śmiała się, że "szukam ku**sa do d*py" i że "swędzi mnie p**da". Nigdy nie zaakceptowała tej garstki ludzi, która się przy mnie kręciła. Motłoch, śmieci, gnojki. Kiedy raz jedyna dziewczyna, z którą się trzymałam w podstawówce, usłyszała to kiedy była u mnie uciekła i już nigdy więcej do mnie nie przyszła. Poszłam na takie studia na jakie ona chciała, żebym poszła. Byłam tam najnieszczęśliwszą osobą na świecie, a przebywanie z pięknymi, pewnymi siebie i lepszymi ode mnie pod każdym względem ludźmi wywoływało u mnie taki stres, że zaczęłam się jąkać kiedy próbowałam z nimi rozmawiać. W wieku 19 lat! Studia (a właściwie 2 lata) były najgorszym okresem, który w większości przepłakałam, przećpałam, przeleżałam nie mogąc wstać z łóżka. Ale opowiadałam matce jak to jest cudownie, jakie mam świetne oceny i jak to będę jej wymarzonym prawnikiem. Była taka szczęśliwa, gotowała obiadki na każdy mój przyjazd, głaskała po główce i zamartwiała się, że tak źle wyglądam nie mając pojęcia, że właśnie zdycham po odstawieniu na parę dni narkotyków. I wtedy spróbowałam rozesłać portfolio do "wymarzonej" pracy. Zostałam przyjęta natychmiast. I natychmiast zostałam wyrzucona z rodziny. Usłyszałam, że zniszczyłam jej życie, jej marzenia, że tyle lat łoiła na mnie pieniądze, że śmierdzące, obsrane pieluchy mi zmieniała, a ja się jej teraz tak odwdzięczam. Skończyłam na ulicy, musiałam szybko ogarnąć miejsce do spania, jakiekolwiek pieniądze na przeżycie do czasu dostania pierwszej pensji. Ale dałam radę, a kiedy tylko ona usłyszała od swoich poważanych znajomych, że taka jedna młoda pracuje w znajomej firmie i jest wychwalana za pracowitość po pół roku odezwała się do mnie jak gdyby nigdy nic i zapytała, czemu nie zapraszam jej do mojego nowego mieszkania na kawę i obiadki. To tylko część rzeczy jakich od niej doświadczyłam. Nie opisałam publicznych upokorzeń, zupełnego braku prywatności (może czytać moje smsy, przeglądać moje rzeczy, komputer i moje listy, bo to jest JEJ dom i tu wszystko do niej należy), robienia mi zdjęć kiedy nie miałam już siły i ryczałam na całe gardło i grożenia, że pokaże je wszystkim. Grożenia, że spotka się z matką chłopaka, z którym się widywałam i powie jej "jaka jestem naprawdę". Wypadałoby dodać, że mój ojciec uciekł za granicę, tak samo mój dużo starszy brat. Zostałam sama z matką. Najprawdopodobniej jest chora psychicznie. Nie mam pojęcia co może jej dolegać. Mam tylko przed oczami jej ciągłe huśtawki. Jej okrutny grymas twarzy pełny wściekłości i pogardy, jej bicie i wyzywanie, upokarzanie a po chwili lgnięcie do mnie, przytulanie mnie, potrzeba czułości i zaopiekowania się mną, a przede wszystkim pełnej, nieograniczonej kontroli nad moim życiem. W wieku 23 lat jestem wrakiem człowieka, niezdolnym do pozytywnych uczuć. Nic mnie nie cieszy. Moja "wymarzona" praca stała się kulą u nogi. Myślałam, że kiedy zacznę żyć własnym życiem magicznie stanę się szczęśliwa, a spotkało mnie tylko rozczarowanie. Nic nigdy nie dało mi szczęścia. Kiedy zarobiłam pierwsze pieniądze zaczęłam powoli spełniać rzeczy z mojej listy marzeń i każde z nich przynosiło mi tylko jeszcze większą pustkę w sercu. I szczerze mówiąc nie mam już siły. Nie umiem rozmawiać z ludźmi kompletnie. Nie mam nikogo. Żadnych spotkań, żadnych przyjaciół. Boję się ludzi. Panicznie boję się dotyku, przytulania, czasami reaguję gwałtownymi odruchami obronnymi na jakiekolwiek położenie na mnie ręki. Ludzie śmieją się ze mnie, nie rozumieją mnie. Kiedyś myślałam, że to wszystko jak jestem traktowana to moja wina. Teraz widzę, że to matka uczyniła mnie niezdolną do życia. Zabrała mi wszystko. Moja nienawiść do niej przeplata się z ogromnym współczuciem do niej, bo teraz widzę jaka jest słaba. Przez wiele lat kiedy próbowałam jej mówić co mi robi udawała, że nic takiego się nie stało i że to sobie wymyślam, albo mówiła mi, że na to zasługuję. Teraz też tak mówi, ale czasami, bardzo rzadko, przyznaje się, że zniszczyła mi życie i dlatego jestem taka wiecznie smutna, taka samotna i taka nieszczęśliwa i że była potwornym człowiekiem. Po czym za jakiś czas znowu wskakuje w tezę, że mi się to wszystko należało. Bardzo chciałabym być szczęśliwa, bardzo chciałabym być normalna. Chciałabym, żeby mnie ktoś pokochał, żebym ja kogoś pokochała. Fantazjuję przed snem o tym, że mam przyjaciół, że mam faceta, że jestem szczęśliwa. Ale brzydzę się sobą, brzydzę się swojej kobiecości, brzydzę się wszystkiego co wyjdzie spod mojej ręki i szczerze mówiąc nie mam pojęcia, czemu ktoś mnie zatrudnił i czemu miałby mnie ktoś kiedyś polubić lub pokochać. Nigdy nie będę dla siebie wystarczająco dobra, tak jak nigdy nie byłam wystarczająco dobra dla matki. Nie chciałabym, żeby tak wyglądało moje życie, dlatego podjęłam trudną decyzję. Za 3 tygodnie rozpoczynam psychoterapię. Dam sobie trochę czasu. Jeśli jednak nic ona nie da, albo jeśli dowiem się, że zmiany i zaburzenia osobowości zaszły u mnie za daleko to po prostu się zabiję. Nie dam rady tak żyć. Nie dam rady żyć z tym wszystkim, co siedzi w mojej głowie, z tymi wszystkimi słowami, które usłyszałam i z tym co na ich podstawie generuje mój mózg. Nie znam was, ale ufam, że jesteście dobrymi ludźmi. Proszę, trzymajcie za mnie kciuki. Bo ja już sama za siebie nie mam siły trzymać.

Bo ja już sama za siebie nie mam siły trzymać.