Problem w relacjach z ludźmi - Netkobiety.pl

Myślę że powinnaś jak najszybciej skontaktować  cię z psychologiem. On cię poprowadzi dalej, być może w twojej sytuacji niezbędne są leki a więc nie zwlekaj z decyzją. Jesteś jeszcze bardzo młodą osobą a zwaliło się na ciebie mnóstwo poważnych problemów. Trudnych nawet dla ludzi doświadczonych życiem. W dodatku masz małe dziecko, któremu musisz dać miłość i uśmiech na co dzień. Nie możesz żyć: kłótnia w domu – milcząca w pracy. Musisz z kimś rozmawiać, z przyjaciółką, koleżanką lub choćby pisać tutaj. Nie możesz zamykać się w sobie bo to jest droga donikąd. Może zaczynając rozmowę z kimś pomyśl o własnym dziecku i uśmiechnij się. Może ten gest skłoni kogoś do milszej rozmowy z tobą. Nie rozpamiętuj zbytnio przeszłości, staraj  się żyć na bieżąco. Trzymam za ciebie kciuki, nie jesteś sama.

Tutaj raczej nie ma specjalistów szybciej o kogoś kto miał podobne przeżycia i może ci coś podpowiedzieć.

Z tego co piszesz wszystko na ciebie ma wpływ. Problemy matki, odsunięcie się ojca, źle układające się życie twojego brata. To co przeżywasz w pracy i w domu. Sama sobie nie poradzisz. Psycholog jest niezbędny. Dobrze, że podjęłaś już kroki w tym kierunku.

To problemy z tobą. Nie wiem jak z finansami, pewnie i to coś pisałaś, że jest niedobrze. Pewnie też jest potrzebna pomoc instytucji. Dziewczyny, które z niej korzystają lub korzystały na pewno będę ci najlepiej umiały podpowiedzieć gdzie trzeba się po nią udać. Bardzo je do tego zachęcam. Wiadomo, że MOPS jest pierwszym adresem.
Chcę żebyś sobie uświadomiła, że jesteś w sytuacji w której masz prawo oczekiwać pomocy i musisz o nią występować do instytucji. Najczęściej spotkasz tam życzliwe osoby.

Wielokropek, to wszystko prawda ale to ją przerasta.
ona jest jeszcze na etapie, że "nie rozumie", a ty chcesz żeby "działała".

Udawanie ze wszystko jest ok chroni ja wlasnie przed dzialaniem.

Patrzę na ludzi z pracy, patrzę na inne związki i widzę różnicę. Przyjaciółka i siostra doradzały mi odejscie od meza bo uwazaja ze on sie nie zmieni a tylko mnie stłamsi. Byc moze oszukujac sama siebie izoluje sie od ludzi. Uwierzyłam ze nie poradze sobie sama i jestem z nim pomimo tego ze nie czuje sie szczesliwa. Ale czy na pewno to jest główny powód? Czy moze to ze mna jest cos nie tak? Czuje ze powinnam odejsc od meza, zamieszkac sama, rozwiezc się i uwolnic sie od tej toksycznosci dookoła mnie. Mam jakas blokadę. Tłamsi mnie tez to ze widze jak moj synek jest za tesciowa i mężem, potrafi mnie ugryzc jak jest nerwowy a wtedy czuje bezsilnosc. Na razie pomyslalam sobie ze znajde prace, dziecko pojdzie do przedszkola a wtedy bede czula sie pewniej by odejsc. Na razie chce sie uspokoic, moze dziecko w przedszkolu z rowniesnikami bedzie inazej sie zachowywało, troche wyrosnie z tego buntu dwulatka. Jesli chodzi o emocje to nie miałam chyba czasu skupic sie na nich, plakałam owszem, ale mowili mi zeby nie denerwowac sie bo ciaza potem przyszlo na swiat dziecko maz duzo pracował i bylismy sami tez nie miałam czasu o tym myslec a teraz gdy mały odsuwa sie troche ode mnie, nie chce sie ze mna pozagnac, bedac z babcia jest za nią a ja jest be i mogloby mnie nie byc tak naprawdę. W domu słucha mnie itd.ale jest bardziej za tata. Wiem ze musze zmienic nastawienie do zycia, nie patrzec na to co było tylko dazyc do tego by było lepiej ale jak? Nie chce by nade mna sie litowano, by mnie traktowano jak mala dziewczynkę skrzywdzona przez los. Moze dlatego staram sie gdzies tam te problemy omijac ale gdzies tam w srodku zrzera mnie bezradnosc i smutek. Maz mowi ze duzo krzycze, ze jestem nerwowa i to tez przez to on nie raz wolal wyjsc z domu, wyjsc na piwo, jezdzial pod wpływem alkoholu i ma sprawy karne z tego powodu. Co zrobic by zaczac NORMALNIE szczesliwie zyc. Jak przełamac ta blokade. Maz wspiera mnie, ale troche tak chcialby zamiesc pod dywan to wszystko i czekac nie wiadmo na co. Mowi ze spłacimy to, ze wszystko przed nami, ze damy rade.

Poszukam pomocy u psychologa, leki i zobacze jak bede sie czuła i co powie.

Wielokropku, a Twoim zdaniem co zrobić?

Moim celem znalezienie dobrej pracy, chce zyc szczesliwie i spokojnie i taki dom chce mu stworzyc. Kupic mieszkanie, samochód.

Z jednej strony problemy meza sa tez moimi i razem powinnismy sobie z nimi poradzic z biegiem czasu a sama sprobowac sie uspokoic i opanowac. A z drugiej strony odejsc od niego zostawic wszystkie problemy i zaczac zyc od nowa. Brakuje mi tego zdecydowania, takiego bodźca który pchnie mnie do przodu. Bedac z nim jakos sobie radzimy, ma mi kto pomagac, nie czuje sie osamotniona calkiwicie w tym wszystkim. Z drugiej wiem jak czułam sie kiedys, jaka byłam. Tak mało w siebie wierzę. Ciagle mam nadzieje zejak znajde stala prace (on ma) to uda nam sie kupic mieszkanie, odchowac małego i normalnie zyc.  Przeciez on mnie obchodzi, kocham go i tez czuje sie odpowiedzilana za nasze małżeństwo i rodzinę. Powinnam sie ogarnac, wziac sie za siebie i zrobic w glowie porzade a tak nachodza mnie co jakis czas takie mysli, nie czuje sie potrzebna, wazna chodz maz zapewnia ze wcale tak nie jest. Dlatego pytam co jest ze mna nie tak co robie zle ze wychodzi jak wychodzi. Innym sie udaje a nam nie. Czuje ze to moja wina ze dalej jestesmy na stancji, ze dalej nie mamy nic. Wymagam a jednoczesnie sama nie potrafie znalezc pracy, on tez sluchajac moich narzekan uciekal na piwo bo mal dosyc sluchania mnie.

Na pewno potrzebuje wygadania się, znalezienie pracy, zlezy mi na wlasnym mieszkaniu i na tym by czuc sie kochana, wazna  i spełniona. czasami boje sie ze zachoruje jak mama. Zagubiłam sie w tym wszystkim a nie chcialabym pochopnie podejmowac decyzji a potem sobie wyrzucac ze moglo byc inaczej.
Siostra cioteczna i przyjaciolka doradzaly mi odejscie od meza bo znaja sytuacje. Ojciec stwierdzial ze sama wiedzialam co bralam, on nas nie zenil wiec umywa od tego rece i nie bedzie sie wtracał, mowia ze powinnam wziac sprawy w swoje rece i uniezaleznic sie od męża. Ale mowia to osoby które nie maja dzieci i mężów a tata w ogole znieczulil sie na wszystko chyba i ma gdzies co sie dzieje. Mam sobie sama z tym poradzic.

Bardzo Ci dziękuję Wielokropku. Mysle ze jak sama ze soba bede czuła się dobrze i pewnie to i wszystko inne uloży się. Gdzies tam mam obraz malzenstwa swoich rodzicow i moze podswiadomie sama sobie robie dokladnie to samo. Maz nie robi mi krzywdy ani fizycznej ani psychicznej to raczej ja działam destrukcyjnie na niego. On chce ze mna rozmawiac, rozmawia spokojnie, nie krzyczy (chyba ze musi), chodzi do pracy, zyjemy jak kazdy. To ja wiecznie narzekam i czegos chce. A przeciez mozna spłacic dług, wspolnie postarac sie kupno mieszkania.

Dlaczego nie moge znalezc pracy...Mierzyłam wysoko najpierw staz w banku potem staz w urzedzie. W banku nie wyszlo bo twedy zaszłam w ciaze i umowa z dniem porodu zakonczyla sie. U urzedzie nie wyszlo bo nie potrafilam sie skupic myslac o problemach, bylam zbyt przybita a przez to wygladałam jakby praca nie dawala mi radosci i satysfakcji.

Masz racje ze za duzo urzywam słów moze, powinnam, trzeba. Przestane. Dzis ide do rodzinnego po skierownaie do psychiatry i mam nadzieje ze to pomoze. Mamy tylko jedego w miescie.  I bede uczeszczała do psychologa. Czasami czuje sie jak cień, czuje sie nie pewna w pracy. Sa tu dobrzy ludzie a ja jakbym tu nie pasowała. Chciałabym sie zmienic, yc lepsza wersją siebie i osiagac sukcesy, byc dumna z siebie i z tego co robie. Z syna i z męża. Widze swoje zalety bo jestem osoba miłą, uczynną, pomagam bezinteresownie. Ale ostatnio czasami czuje sie jak osoba za dobra, nieasertywna, zamiast odpyskowac troche jak mi cos nie pasuje to ja cicho siedze i mnie gotuje. Tak jest w pracy bo w domu nie mam z tym problemu. W domu krzycze a w pracy cisza-brak rownowagi. Idac do nowej pracy, zmieniajac siebie chciałabym zaczac na nowo zyc.

Byłam. Na razie wypisał mi taki lek przeciwdepresyjny z tych słabszych, mam go brac przez dwa tygodnie rano i witaminę D3. Po tym czasie jesli nie bede czuła poprawy to wtedy bezpośreenio zapisac sie do psychiatry.

Ok. tak trzymaj. Do psychiatry się zapisz to zbyt poważne problemy. Myślę że rozmowa z Wielokropkiem trochę cię uspokoiła. I warto żebyś z niej skorzystała. Nie zapominaj jednak że te problemy nie są tylko w tobie. Praca nad sobą nie zmieni spraw zewnętrznych tylko pomoże ci je łatwiej przezwyciężać.
Powinnaś być pod stałą opieką lekarza. Sytuacja z mamą jest przestrogą. Musisz dbać by tamtej sytuacji nie powtórzyć. Ja również trzymam za ciebie kciuki

Uważam, że masz rację. Uspokojenie sytuacji domowej jest ważne dla Ciebie teraz szczególnie z wielu względów. Pamiętaj o pracy nad relacjami z dzieckiem, czemu sprzyja dobra, spokojna atmosfera w domu. Jeśli Ty się uspokoisz i wyciszysz wewnętrznie relacje z mężem na pewno poprawią się.

Popełniłam bląd ze komukolwiek z pracy powiedziałam o problemach. Teraz czuje sie jak duch, przez nikogo nie zauwazana, nie wazna i dziwna. Dzis nawet szef zapytal czy nie boje sie odezwac. Ze wygladam tak jakbym przepraszała ze istnieje. Jestem lekcewazona. Czuje sie jak wrak czlowieka.