Terapia - obojętność, brak celu w życiu mimo młodości: czy jest sens? - Netkobiety.pl

Kilka słów, które zapadły mi w pamięć po przeczytaniu Twojej opowieści- nigdy nie czułeś się szczęśliwy- miewasz ataki paniki- masz niskie poczucie wartości- zachowania neurotyczne- czujesz, że ciągle czegoś Ci brak- to jak najbardziej wystarczające powody, by szukać pomocy specjalisty.
Potrzeba dużej odwagi, by podjąć decyzję o pracy terapeutycznej- to może być dla Ciebie dobry początek do nowego JA.

Właśnie kończę 6letnią terapię i mimo, że bywało bardzo ciężko, nie żałuję ani jednego spotkania i uważam, że praca nad sobą to jest coś tak wartościowego, coś czego nikt nigdy Ci nie odbierze, coś co Cię wzmocni, da siłę, nauczy szukania oparcia w sobie...ale to dopiero za jakiś czas
Robisz pierwszy krok i tego się trzymaj.
Nie zawsze terapia jest płatna ( poradnie zdrowia psychicznego- tam popytaj), a nie zawsze płatna oznacza- lepsza.
Szukaj kogoś kto wzbudzi w Tobie zaufanie.
powodzenia !

Każdy przez to przechodzi. Tylko każdy inaczej z tym walczy. Może raczej uświadom sobie czego chcesz i dąż do tego? Terapia swoją drogą. Tylko jaka? Może niech terapią będzie dla Ciebie pomoc innym? Ludzie, którzy są w hospicjach potrzebują pomocy i wierz mi nigdzie nie zdobędziesz tego co tam.

Pytanie czy Ty chcesz terapię czy chodzi Ci o znalezienie sensu i siebie samego w życiu? Ja mam bardzo dużo zajęć i dzięki temu nie dopadają mnie takie myśli. Są po prostu tacy jak my ludzie i innym cięzko zrozumieć, że czegoś szukamy. Po prostu znajdź coś, jakąś pasję i w tym działaj. Mi pomogło i cieszę się z tego co mam,  nie gonię cieni gdzieś tam w przestrzeni no i spokój. Jedno pamiętaj, nic na siłę, nawet związku nie układaj na siłę bo kiedyś wybuchniesz i zranisz niepotrzebnie osobę Ci bliską. Ja oprócz pracy pomagam ludziom, zajmuję się ogrodnictwem i żałuję, że muszę spędzić noc śpiąc. Bo szkoda mi na spanie czasu. Trzym się

Jeśli cierpisz na nerwicę lękową, masz poczucie braku czegoś bliżej nieokreślonego to żadne zastępcze środki (nawet te najbardziej "wzniosłe', pozytywne i pewnie też wartościowe ) nie spowodują, że przyczyna tego stanu zostanie rozpoznana -przepracowana- zaakceptowana itp.
Pewnie, warto mieć cel, warto mieć marzenia, pomagać innym, ale czy to wystarczy ?? Ja tak walczyłam przez większość swojego życia, w końcu zajęłam się sobą.
Jest kilka nurtów terapeutycznych, poczytaj sobie o nich, nie każdy będzie odpowiedni akurat dla Ciebie- o tym decyduje terapeuta i Ty sam.
Zanim umówisz się na spotkanie- dowiedz w jakim nurcie pracuje dana osoba, a na spotkaniu dowiesz się wszystkiego.
Jeśli chodzi o terminy spotkań- są dopasowane do pacjenta, więc tym póki co nie przejmowałabym się.

Przeanalizowałem wszystkie odpowiedzi i pójdę w myśl rady od Monoceros - idę na terapię. Czytałem już wiele książek itp itd, ale taka wiedza daje kopa na chwilę i po głębszym zastanowieniu się, wiem że nie odzyskam równowagi, szczęścia samemu. Ktoś musi mi pomóc i musi to być osoba z zewnątrz: terapeuta. W poniedziałek umawiam się na wizytę. Wiem, że czeka mnie bardzo długa droga, jednak mam nadzieję, że będzie warto. Dziękuję za pomoc.

Serdecznie życzę powodzenia. Myślę, że jak trafisz na dobrą osobę, a motywację już widzę - masz - to będzie dobrze. Nie łatwo, nie przyjemnie, ale to krok  do przodu.

Ja miałam dosłownie te same przemyślenia: ktoś musi mi pomóc, bo sama nie daję rady. I to jest słuszne podejście. I dobry terapeuta wcale nie dał mi odczuć, że to on za mnie rozwiąże moje problemy. Ale sama świadomość tego, że jest ktoś, kto nie zdziwi się moimi problemami, nie odwróci się, nie skomentuje ich... to pomaga. Samo to, że wiem, że jest ktoś, kto jest  w 100% dla mnie przez ten czas, że jest po mojej stronie, że to co ja  mówię i czuję ma sens i jest ważne - nie da się opisać ulgi, jaką poczułam. To część, bardzo ważna część procesu terapeutycznego. I sorry, żadna przyjaciółka i żaden przyjaciel nie zastąpią terapii. Oczywiście, warto mieć jedno i drugie.
Myślę, że autor nie ma problemu z motywacją, przynajmniej nie brzmi na osobę, która pójdzie i powie "ulecz mnie".

Autorze, jeszcze poruszyłeś temat rodziców, którzy by cię wyśmiali. Miałam tak samo, dlatego im w ogóle nie powiedziałam, że chodzę na terapię. Dopiero po kilku miesiącach od skończenia, gdzieś przy okazji mi się wyrwało, że terapeuta to mi powiedział cośtam. Matka była zawsze przeciwna, mówiąc, że chyba nie jest ze mną tak źle... A gdy się dowiedziała, to się bardzo zdziwiła, ale potem była po prostu szczęśliwa, że mi to pomogło.
Pomagało mi też rozmawianie z innymi o mojej terapii - gadałam z przyjaciółką, gdy miałam jakieś wątpliwości, gadałam z inną znajomą, która też chodziła na terapię, jak nam jest.

Ja osobiście nie uważam, że wkraczanie w dorosłość do moment na szukanie wsparcia u rodziców. Raczej w drugą stronę - to czas uniezależniania się od nich, odseparowania się od ich życia, poglądów, ich wpływu na siebie. To całkowite przejście do bycia osobną jednostką. Zobaczenia, co dobrego się wzięło z dzieciństwa i odżałowanie tego, czego nie było, albo pogodzenie się z tym, co było złe. I pójście dalej. Moim zdaniem powrót do rodziców w tym momencie byłby krokiem w tył. W końcu to nasze problemy obecne najczęściej są wynikiem tego, jak było w domu rodzinnym. Uzdrowienie nie może nastąpić w tym samym miejscu, w którym zaczęła się choroba - nie, jeśli nic się tam nie zmieniło.