Niepewny związek i inny mężczyzna - Netkobiety.pl

Dobre pytanie. Bardzo go polubiłam, to raz, a on mi wyznał zakochanie. Nie chciałam tracić tej znajomości, jakaś chemia też była z mojej strony, więc po trosze liczyłam, że rozwinie się jeszcze bardziej/albo to wystarczy. Nie rozwinęło i nie czuję, że wystarcza. Można to określić tak, że mogę z nim być, ale nie jest to mój wymarzony mężczyzna.

Truskaweczka, dziękuję za odpowiedź. Ja się domyślam, że jemu jest przykro, że go nie darzę takim uczuciem jak on mnie. To jest trochę patowa sytuacja, bo jednocześnie jest mu źle z tego powodu, a z drugiej strony on nie potrafiłby ze mną zerwać. Nawet rozmawialiśmy na ten temat, ja wyraziłam wątpliwość i powiedziałam, że może powinnam odejść, bo on nie zasługuje na coś takiego. On na to, że odejście byłoby dla niego najgorszą rzeczą, że sobie tego zupełnie nie wyobraża. Jest cierpienie i tak czy siak. Myślę, że on trochę żyje nadzieją - nadzieją, że w końcu się zaangażuję, nadzieją, że go mocno pokocham, że czeka nas wspólna przyszłość.

Wiem, że fantazjowanie o innym jest nie w porządku, nie czuję się z tym najlepiej. On też "nie mogę znieść myśli, że Ty o nim myślisz". Ranię go już teraz, a co będzie dalej?

Zastanawia mnie tylko jedno - dlaczego pisałam powyższe słowa, słowa o rozstaniu z ciężkim sercem. Nigdy nie byłam szczególnie sentymentalna jeśli chodzi o takie kwestie, jeden z poprzednich związków kończyłam bez najmniejszych problemów. Ale może to ta sympatia do niego i jest mi go szkoda. No i trochę jednak chwil spędziliśmy ze sobą.

Właśnie - ja nie mam do niego w żadnej "kategorii" specjalnie mocnych uczuć. W porządku, spotkamy się - jest w porządku, chociaż nie super, czasem te spotkania nawet ciut za długie mi się wydaja, i nie zależy mi nawet na tym, żeby były wybitnie często. Nie czuję motyli. Cbemia jakaś jest, wątła, ale mam wrażenie, że taka na zasadzie że "powinna jakaś być, w końcu to mój chłopak", że sama ją sobie trochę wmówiłam.

Ja zauważam, że jemu pomału i to zaczyna przeszkadzać - komunikuje mi coraz częściej "chciałbym widzieć, że ci zależy, że tęsknisz". Czyli jednak mu pewnych zachowań brakuje.

Dzieci ogólnie nie chcę mieć, więc w tej kategorii tego nie rozważam, ale jak już pisałam, czuję po prostu, że to nie facet moich marzeń. Wiem że chyba byłabym w stanie z nim być, ale to za mało, żeby poświęcić komuś całe swoje życie. Ja też zasługuję na szczęście, a nie uszczęśliwianie kogoś. Ale boli mnie to, bo on mi z kolei kiedyś powiedział, że jest pewien, że jestem tą jedyną, planuje ze mną przyszłość... Kiedyś też mówił, że wydaje mu się, że ja nie myślę o naszym związku za parę lat i jego też to martwi.

Widzisz autorko, jako kobieta powinnaś być w jakiś sposób odpowiedzialna za uczucia które kieruje facet w Twoją stronę.  Poznając go, spędzając z nim czas, mogłaś założyć jak to się potoczy dalej, i po powiedzmy miesiącu czasu powiedzieć mu coś w stylu: Nic z tego nie będzie. Ze nie czujesz tego, ze chciałaś się przekonać ale jednak nie możesz i ze wolisz zakończyć tą relacje teraz niż na potem gdy się ona rozwinie, ze nie chcesz robić czegoś wbrew siebie. Potem mogła by pójść typowa kobieca dyplomacja w stylu ze jest fajnym facetem, ze będzie miał wspomnienia waszych wspólnych chwil. Ale musisz odejść , bo mimo prób , po prostu nie poczułaś tego i nie poczujesz, a nie chcesz go skrzywdzić, ze to wszystko nie tak powinno wyglądać, ze zasługuje na kogoś więcej, nie chcesz sprawiać przykrości, ze znajdzie kogoś wyjątkowego, życzysz mu powodzenia,ze ma dobre serce a z tego co o nim mówisz ma takie. Z Twoich postów wynika ze hoc myślałaś ze z czasem to coś przyjdzie ale im dalej tym bardziej byłaś przekonana ze nie. A możne to kwestia niezgrania charakterów, różnicy osobowości, tego nie wiem. Po roku czasu będzie to już znacznie trudniejsze, szczególnie dla niego...