Rozmowa o samotności z happy endem - Netkobiety.pl

Wychodzę z założenia,że partnera się nie szuka.
Jest to takie działanie 'na siłę' .Marne szanse na powodzenie.

Cześć

Oczywiście,że szczęściu trzeba pomagać.
Należy wychodzić do ludzi ( bez spinania się,aby kogoś poznać),zawierać nowe znajomości,być otwartym i uśmiechniętym...ale nic na siłę.Nie podchodzić do każdej znajomości na zasadzie 'Czy to on/ona?'?
'Czy dzisiaj kogoś poznam?' itd.
Wtedy kiedy czegoś mocno chcemy i robimy wszystko,aby to zdobyć, to wtedy właśnie tego nie dostajemy,bo
za bardzo chcemy i wszystkie  myśli i czyny skupiamy na tym,aby to zdobyć (i nie dotyczy to tylko związków i partnerów.).
U mnie to się zawsze sprawdzało,bo ani jednego ze swoich partnerów nie poznałam wtedy kiedy szukałam, a wręcz przeciwnie.

Coś na zasadzie : Miej w....ne ,a będzie Ci dane.'

Zgadzam się-kwestia indywidualna.

Każdy sposób na poznanie jest dobry.Najważniejsze,aby się do niczego nie zmuszać .

A ja uwazam,ze jezeli w pewnym wieku jest sie samym to nalezy cos zrobic (jezeli w ogole chcemy)by tego partnera znalezc. Wraz z wiekiem mozliwosci poznania nowych osob maleja wiec czekanie w tej kwestii na szczescie jest troche naiwne mysle.

Bez względu na to kim się jest, młodym czy starym, w stanie wolnym czy w związku małżeńskim, dzieckie dwojga rodziców czy osieroconym, człowiekiem, który stracił kogoś bliskiego czy z innego powodu odczuwa samotność.
Można przezwyciężyć takie samotne odczucia. Kluczem jest robienie czegoś dla innych, pomaganie drugim, wychodzenie z inicjatywą. Myślę, że część osob na tym forum udziela się bo chce być między ludźmi. Inni mają potrzebę pomagania, bo czują się wtedy dowartościowani.

Ananasowa

Z samotnością to jest tak, że tylko chwile samotności mogą być przyjemne. Niestety coraz więcej ludzi czuje się samotnymi i to w tłumie.

Trzeba być cały czas czymś zajętym, żeby nie rozmyślać.

Picea, bardzo mi się Twoje podejście do samotności podoba, ale z tym zdaniem nieco polemizuję. Trzeba właśnie czasem porozmyślać, nawet za cenę pewnego cierpienia. W ten sposób dociera się do siebie.
Pustka jest domeną ludzi pustych (trochę może przerysowuję, bez obrazy więc), nuda - ludzi nudnych...
Trzeba dogadać się z samym sobą po prostu.
I jak słusznie zauważasz, wyjrzeć poza czubek swojego nosa. Tylu jest wokół ludzi spragnionych dobrego słowa, życzliwości, pomocy... Na przysłowiowym "chłopie" świat się nie kończy.
Zajęcie też warto mieć. Choćby czytanie książek jak w moim przypadku.

Łatwo nie jest, to jest cały proces. I nawet jeśli zaakceptuje się stan rzeczy, to nie znaczy, że samotność przestanie boleć raz na zawsze. Ale przecież życie w ogóle czasami boli.
Nie chodzi o to,żeby ból przestał istnieć, tylko żeby sobie z nim poradzić.

Wiosna i jesień są krótkie. Najlepiej by było, żeby samotność była tylko epizodem w życiu.

Nie wiem czyje to słowa, ale to nie słowa to fakt.,

   Moja córka wczoraj zdawała swój najtrudniejszy egzamin. Sporo rozmawia z koleżankami przez internet, jak to dzisiaj młodzież. Śmieje się, że zawsze biorą ją za starszą niż jest.
Wczoraj jednak musiała swoją wirtualną koleżankę odwieść od samobójstwa. To spore przeżycie dla niej. Nie wnikając w różne przyczyny prób samobójczych, jest to najczęściej wołanie o pomoc.
To, że nikomu lub najbliższym nie zależy na nas, lub za mało mamy to okazywane. Oczekiwania mijają się z ich realizacją. W tym przypadku chodziło chyba o jakieś sprawy koleżanki z jej matką. Chyba, bo nie pytałem córki o szczegóły. Zbyt dużo rozmawialiśmy o różnych sytuacjach życiowych, bym w tej trudnej sprawie prowadził ją za rączkę. Sama musi pomóc koleżance. Dodałem jej tylko, że niedawno kupiłem ci książkę o depresji. Jeszcze jej nie przeczytałaś, a teraz by się przydała. Jeszcze nie raz będziesz miła w życiu do czynienia z takimi osobami.
   Samotność  przez niezrozumienie, brak relacji, nieumiejętność budowania związków. Małe zainteresowanie drugim człowiekiem. To stopniowe budowanie samotności w naszym życiu.

W sedno!

To w sumie interesujące gdzie można w nocy zadzwonić w takiej sytuacji?

Policja nie specjalnie była zainteresowana awanturami i płaczem dziecka u sąsiadów mojej rodziny –  może mają taki głośny tryb życia, powiedzieli policjanci. Niebieski telefon, to chyba przemoc , pogotowie to chyba już po próbie samobójczej wcześniej to nieuzasadnione wezwanie?

   Tak jak pisałem próba samobójcza to najczęściej wołanie o pomoc o, zainteresowanie. Nie tak łatwo młodej dziewczynie przejść od zamiaru do wykonania. Wola życia jest w nas ogromna. Warto na niej bazować. Ale umiejętnie. Interwencja zewnętrzna wprowadza zamieszanie w i  tak już trudne stosunki rodzinne. Nawet jeśli okaże się skuteczna teraz może negatywnie wpłynąć na ewentualną podobną sytuację w przyszłości. Chcemy zapobiec sytuacji ,a zapominamy, że tu trzeba pomóc człowiekowi.
To człowiek w delikatnej sytuacji i tak trzeba z nim postępować. Najpierw pozwolić się wyżalić później pokazać sens podjęcia walki z przeciwnościami. Ja znam moją córkę i mam do niej zaufanie. Wiele spraw rozumie lepiej niż większość tych niby mądrych dorosłych. Nauczyła się szanować osobę po drugiej stronie. Córka zaczęła od piesków, które koleżanka bardzo kocha. Z kim zostaną? Kto je będzie kochał jak ty? Itd. Itp. Nie jestem zwolennikiem formalizmu, proponowanego wyżej. Niewiele tak naprawdę pomagają i przeważnie tylko na krótką metę.

To bardzo mądre słowa L.T.

Można mieć w życiu wiele,można mieć wszystko,można otaczać się ludźmi i czuć się nadal samotnym.
Samotność raczej ma mało wspólnego z obecnością drugiego człowieka,jest to raczej 'stan duszy'-tak mi się wydaje,może się mylę.

Ta moja „niby kawiarenka o samotności” to rozmowy/pogawentki o samotności,  o naszym wnętrzu. Tu można się mylić w datach, nazwiskach i faktach, ale nie można się mylić w swoich poglądach. Bo to czyjeś własne poglądy, jak ktoś będzie chciał to je zmieni. Pod wpływem czyichś słów lub własnych nowych doświadczeń. Kawiarenkę założyłem nie po to by się przekonywać i dochodzić do wspólnych prawd (najczęściej już dawno odkrytych przez innych) ale żeby się poznawać wzajemnie.
   A te cytowane słowa dla mnie inaczej znaczą, że sami się rodzimy i sami umieramy, a razem z nami umiera cały nasz intymny świat (może kiedyś uda się zapisać wszystko co mamy w mózgu ale nie dziś).  „Nie samotność ” to nie tyle fizyczna bliskość drugiej osoby ale to człowiek, którego wpuściliśmy do tego tylko naszego intymnego świata. Tylko kto chce wejść do niego? Zainteresować się drugim człowiekiem i, w dodatku jeszcze tam nic nie zniszczyć lub wyśmiać? To kawiarenka – nie bój się pokazać swojego  świata  może ktoś zechce go poznać -  to jest ten happy end z tytułu kawiarenki.
  Głupawy przykład:  spotyka się katolik z ateistą. Kto kogo przekona? Dyskusja zmieni się pewnie  w kłótnię.  A u mnie chciałbym, żeby katolik poznał punkt widzenia ateisty i odwrotnie. Nieważne kto kogo przekona, wartością samą w sobie jest poznawanie, a nie przekonanie.

   Czy samoocena może wpływać na samotność?  Oczywiście, że tak. Człowiek o niskiej samoocenie boi się wyjść do ludzi bo boi się krytyki,  stresuje się itp. a postawa wylękniona, zastraszona zniechęca ludzi.  Unikają chorych, brzydkich, innych, słabych.  Przyciągają odważni, mocni, silni, zdecydowani, pewni siebie, puści celebryci ale znani z tego, że są znani.   Forum jest miejscem, które umożliwia wyjście do ludzi bez pokazywania twarzy, słabości a daje możliwość  pokazania swoich zalet, wartości. Chciałbym, żeby tu piszący mogli pokazać się bez stresu z tej ładniejszej strony. Może to przyciągnie osoby, które się nimi zainteresują.  Wiem z doświadczenia, że w tych niby gorszych ludziach tkwi wiele piękna wewnętrznego.  To tak, jak z wejściem do ogrodu: nieraz dopiero po przekroczeniu szarego płotu widzimy, jak w środku rosną piękne kwiaty.  Często mówi się, że ktoś zyskuje przy bliższym poznaniu.

Ech, przepadla mi napisana wiadomość.

Iryd, zgadzam się z tym co napisałeś o osobach o niskim poczuciu wartości.  To prawda, że na forum można pokazać swoje wnętrze i osobowość i nie być ocenianym za wygląd. A w życiu dla wielu liczy się opakowanie a nie zawartość, bo większość to wzrokowcy. Ich strata. Może być tak, że osoba która jest lubiana w internecie za swą osobowość w realnym życiu jest samotna. I co wtedy? Żyć internetem? Uważam że bogactwo wewnętrzne warte jest zachodu i bliższego poznania.

A mam teraz takie pytanie: Czy wolicie dawać czy bardziej otrzymywać prezenty?

Ale z wiekiem odkryłam większą przyjemność w dawaniu. Czasami głowa mi puchnie od rozmyślania nad prezentem. Ale potem jak widzę czyjś błysk w oku to moja radość nie zna granic. Odczuwam zadowolenie. Część prezentów robię sama. Najłatwiej jest wiedzieć czego ktoś potrzebuje lub marzy. To prawda, że dawanie uszczęśliwia. Jezus miał rację mówiąc, że więcej szczęścia wynika z dawania niż brania.