30-latka znudzona ciągłym byciem w samotności... - Netkobiety.pl

Trawo, spróbuj zająć się czymś ciekawym, czymś co lubisz lub polubisz, może sportem, fotografią, nauką języka,... tak możesz poznać ciekawych ludzi z którymi będziesz miała o czym rozmawiać.

Co zmienić? Podejście Tak jak wyżej - nie wyobrażam sobie, że dosłownie *wszyscy* są tacy okropni w tej pracy. Pewnie mówisz tak, bo sparzyłaś się  raz czy dwa, no i nie chce się próbować po raz kolejny, ale może warto? To znaczy, ja wiem, że warto, bo mam przyjaciół w różnych korpo i spoko z nich ludzie Tylko jak uważasz ich wszystkich za demony, tylko ty taka jedna nie jesteś, bo jesteś wyjątkowa i dobra, no to chyba problem leży w twoim podejściu do ludzi generalnie.

Poza tym zastanawiam się czy to nie ten sam problem co zawsze.

A ty ilu osobom poznanym na żywo zaproponowałaś spotkanie?
Czekasz. No to jeżeli czekasz i nie ma z twojej strony inicjatywy no to może tak być, że nikt sam z siebie nie przyjdzie. Skoro jesteś nieśmiała i małomówna, to niestety. Nikt nie zagaduje do ludzi, którzy się nie odzywają sami z siebie, zazwyczaj przyjmują postawę "jak chce pogadać, to przecież się odezwie, nie będę się narzucać" zwłaszcza gdy widzą kogoś nieśmiałego, kto prawdopodobnie ucieka wzrokiem...
Jeśli chcesz kogoś poznać, to czas wziąć sprawy w swoje ręce i nie czekać, aż ktoś cię zauważy taką schowaną w sobie i z tego miejsca wyciągnie. To twoje zadanie wyjść do ludzi, otworzyć się na nich, gadać do nich, proponować im spotkania, zapraszać na kawę, do siebie, do kina, proponować wyjście do teatru, dosiadać się do nich, pytać co u nich... Tak się tworzy relacje, a nie siedząc i czekając. I być może nie zadziała za pierwszym razem czy za czwartym. Ale generalnie ludzie to zwierzęta stadne i chcą poznawać nowych ludzi i spędzać czas z innymi, trafisz w końcu na kogoś.

Myślę, że za szybko oceniasz ludzi. Od razu ich kwalifikujesz do jakiejś szufladki. Niekoniecznie chcesz ich poznawać. Brakuje Ci otwartości, uśmiechu, szczerości. Zastanawiasz się co oni mają w głowach.

Co do mężczyzn... wg mnie jedynym sposobem jest hurtowe poznawanie różnych, nawet z internetu, nawiązanie wielu znajomości, wychodzenie z domu z różnymi mężczyznami, gdzieś gdzie miło spędzicie czas. Być może do któregoś narodzi się głębsze uczucie.

Każdy z Was ma po części rację. Dziękuję za cenne wskazówki.

Co do pracy... rozmawiałam z innymi osobami i kilku z nich też tak jak mnie na początku ciężko było się przyzwyczaić, że każdy milczy, boi się powiedzieć "za dużo". Panują układy (nie chcę opisywać szczegółów), które wzbudzają wzajemny brak zaufania, podejrzliwość i obawy.
Czasem zagaduję, pytam... ale ogólnie rzadko u nas ludzie pytają się wzajemnie co słychać, jak minął weekend itd.

Co do pasji... jak ja nie lubię tego słowa. Ostatnio to takie modne mieć powalającą na łopatki pasję. Nie mam talentu plastycznego ani muzycznego, nie wystąpiłam w Idolu ani Mam Talent. Jestem przeciętniakiem. Lubię to, co większość, spotkania ze znajomymi, których już właściwie nie mam, rower, kino, koncert, książki.

Byłam na kursie językowym dwa miesiące temu, zajęcia codziennie przez miesiąc. Nawiązał się taki powierzchowny kontakt, mimo, że się nie starałam. Później po jakimś czasie spotkałam dwie osoby w mieście, chwilę pogadaliśmy.
Teraz jestem na kolejnym ale oczywiście nie dlatego, żeby nawiązać znajomości, tylko polepszyć znajomość angielskiego.

Co do mężczyzn... chciałabym, żeby istniały pokłady normalnych facetów w hurtowych ilościach ale na razie Gary nie znalazł się ani jeden. Nie sądzę, żebym miała wygórowane wymagania.
Miesiąc temu spotkałam się z jednym. Idę do toalety a on do mnie z pytaniem, czy nie mam 2 zł, bo może bym zapytała barmana, czy by nie sprzedał za te 2 zł papierosa, bo on lubi do piwa. Zignorowałam prośbę milczeniem. Później propozycja, że on by poszedł nocować do hotelu (był z innego miasta) ale nie sam, oglądalibyśmy filmy. Na pożegnanie cmoknięcie w każdy policzek i niespodziewane położenie ręki na moim tyłku, śmiech, że odskoczyłam i się go boję. Kolejnego dnia wiadomość, kiedy do niego przyjadę. Gdy napisałam, że przyjadę ale pozwiedzać, pospacerować z nim, na piwo bez nocowania u niego, podsumował, że nie ma co się bawić w przedszkole i zamilknął...
Piszę z wieloma....
Kolejny kazał zaproponować termin, w którym by do mnie przyjechał. Podałam. Zapytał o facebooka, podał namiary na swój profil. Dodał do znajomych (miał ich ponad 500) i zamilknął.
Następny... umawiał się od dwóch tygodni. Też miał przyjechać. Zaproponował spotkanie dzisiaj o 19:00 ale miał dać znać rano, czy na pewno dojedzie. Napisał o 15:00. Podziękowałam.
Nie muszę być traktowana jak Królewna ale nie chcę też być popychadłem albo opcją zastępczą...
Już nie chodzi o związek ale spotkanie z kimś na kawę, piwo, "świeżego człowieka"...

Długo przeżywam te swoje małe porażki;).

Też ostatnio mam takie wrażenie, że coraz trudniej mi zawierać nowe znajomości. Ludzie mają zamkniete grupy znajomych, spotykają się w swoim gronie. Ja występuje z inicjatywą spotkań wobec poznanych ludzi, osoby zaproszenie przyjmują, jest fajnie,  ale jakby nie wychodzą zupełnie z inicjatywą. W konsekwencji ja przestaje inicjować kontakt, bo jestem zmęczona jednostronnością tych relacji. Jestem po 30 stce, moi znajomi mają w większości dzieci, więc znacznie mniej czasu na spotkania, wyjście na piwko czy kawe. Dlatego postanowiłam poznawac ludzi, którzy mają podobną sytuację życiową jak ja. Jednak to jest trudne. Każdy ma pulę znajomych, w większośc długoletnich, ze szkoły, pracy itd i tego się trzymają.
Ale nie zrażam się, może kiedyś się uda ;-)