Granice w związku. - Netkobiety.pl

Przede wszystkim własne podejście a nie książowe, co nie znaczy, że nie warto przeczytac ale literalnie raczej nie skorzystasz z nawet sensownie napisanej mądrości.
Hm..., zastanowiło mnie w Tobie - niechęć do dzielenia się sobą, jest tak czy źle mi się wydaje ?
A granice, trzeba być otwartym aby je poznać, czasem zobaczysz je (domyślam, że tak jak teraz) gdy ktoś je przekracza.

Moze zacznij te swoje pasje spedzac razem z nia,byc moze doceni to ze rowniez zapraszasz do swojego swiata,kazdy ma potrzebe samotnosci..wiem z autopsji ze nawet wskazana jest prywatnosc,zaborczosc,zazdrosc czy chec dominowania do niczego dobrego nie prowadzi..jedni lubia zywiol inni spokoj. Zlotego srodka nie ma...mowisz ze ona Cie sprawdza- bez zaufania nie zbuduje sie zwiazku smiem twierdzic ze ta relacja jest toksyczna dla Ciebie,zalecam szczera rozmowe.

Błahe sprawy to przecież nic złego. Moim zdaniem nie trzeba zwierzać się z każdej pierdoły niczym szeregowy przed swoim przełożonym na froncie. Natomiast jeżeli raz na jakiś czas np. 2 osoba zechce zerknąć do telefonu czy fb to co w tym złego? Przecież nic nie ukrywasz (nie mówię o notorycznym sprawdzaniu). Taka zazdrość bierze się z braku zaufania i niestabilności emocjonalnej. Gdy dwoje ludzi jest pewne swoich uczuć i faktycznie sobie ufają - takie sytuacje nie mają miejsca. Dla mnie to wygląda tak, że ona za wszelką cenę nie chce Cię stracić i zaczyna popadać w desperację (może wynika to z jej niskiej samooceny).

Powinieneś również mieć czas dla siebie (czy ona ma jakieś hobby? znajomych, z którymi wychodzi?), a nie tylko przesiadywać ciągle z 2 połową bo to w końcu może zmęczyć każdego. Ona zachowuje się troszkę jak taka przylepa (bez partnera nie ma życia, wszystko traci sens). O ile są osoby, które to akceptują i nie potrzebują nikogo innego (ale muszą się dobrać), o tyle większość potrzebuje też kontaktu z osobami poza związkiem (chociażby głupiej rozmowy).

Myślę, że stopniowe podejście jest dobre,  ponieważ rozwija znajomość, daje jasno do zrozumienia czego oczekujesz, ale jednocześnie nie robi z Ciebie desperata. Musicie popracować nad zaufaniem, więcej ze sobą rozmawiać, rozwiązywać problemy. Ona musi poczuć się stabilnie, uwierzyć też w siebie i w to, że bez partnera też może być szczęśliwa.

masz zdrowe podejście
nie daj sobie wmoeoc tego,co niektórzy tu piszą
nie   - danie jej zajrzeć do komorki nie jest dobre i niczego nie zmieni
jesli juz to na gorsze niz na lepsze
spowiadanie sie z kazdej minuty i mysli  -tez

posluchaj jednej dobrej rady tutaj - znajdź normalna dziewczynę

Sosenek jak zawsze trafiła w sedno.
Dokładnie - wszystko zależy od tego jak dobiorą się ze sobą 2 osoby. Niestety ciężko jest trafić na taką bardzo podobną do siebie (wtedy te "drobne" nieporozumienia znikają bo obie strony oczekują tego samego i im to nie przeszkadza).

Tylko, że ja bardzo chętnie chodziłem na kompromis. Każde swoje niezadowolenie, lub chęć wyrażenia dezaprobaty wyrażała fochem (większym lub mniejszym, zależnie od sytuacji). później gdy już chciała rozmawiać to zwykle ustępowałem, bo wpadłem w poczucie winy. Czułem się za wszystko winny i odpowiedzialny, że przeze mnie cierpi, chociaż i tak nigdy nie wybaczała mi tych błędów, tylko je wypominała gdy przyszła okazja.
To raczej z jej strony nie było kompromisów, nigdy nie było konfliktu w naszym związku z jej powodów. Ona ustaliła sztywno granice, a ja miałem się dostosować. Dałem jej nawet kilka razy sprawdzić telefon( niczego nie znalazła) Chodziłem na ustępstwa, ale pewnych rzeczy nie mogłem znieść, tj. utrzymywanie kontaktów z koleżanką z pracy, czy liceum, wydawało mi się niedorzeczne, żeby być aż takim pantoflem i okłamałem ją w tej kwestii. Gdy się przyznałem, lub sama się dowiedziała robiła mi sceny, że nie ma do mnie zaufania itd. Zaangażowałem się w tę relację na maksa, była dla mnie priorytetem i nic więcej dla mnie się wtedy ie liczyło.
Gdy ze mną zrywała czułem się tak ogromnie zaskoczony. Z jednej strony nie mogła przeżyć beze mnie kilku dni, była strasznie zazdrosna, jej życie kręciło się wokół mnie, a z drugiej strony tak po prostu ze mną zrywa. Zrywa w momencie kiedy podporządkowałem się jej całkowicie, kiedy już całym mną zawładnęła. Zostałem sam z poczuciem winy, że to ze mną coś nie tak, że nie potrafiłem zadowolić swojej kobiety, że ciągle ją krzywdziłem. Rozstaliśmy się w dobrych stosunkach, lecz wynikało z tego, że cała nasza relacja rozpadła się tylko i wyłącznie przeze mnie,  a ona była aniołem. Przepraszałem ją dokładnie nie wiedząc za co, prosiłem o drugą szansę, a sam nie wiedziałem w którym miejscu zawaliłem. Pewnie teraz mówi wszystkim jaki to ja byłem zły, tylko że ja sam w to nadal wierzę. Obsesyjnie czytam w internecie o osobowościach psychopatycznych, narcyzach, toksycznych ludziach by zdiagnozować u siebie te objawy. Czuję się jak ktoś gorszy, kto nie zasługuje by cieszyć się szczęściem z drugą osobą.

Po co się męczyć ze zgniłymi kompromisami?, szukać w partnerze jakiś skrzywień- ona w tobie, Ty w niej?
Różnie widzicie zwiazek, to sie rozstańcie, zanim pójdzie to dalej, znajdź pasujacą Ci bardziej dziewczynę, a Ona znajdzie innego, który nie bedzie widział w niej dziwadła,,

Troche sie pogubiłam o której Ty dziewczynie piszesz w ostatnim poscie?
Cały czas o poprzedniej? Czy o tej z która jesteś obecnie?
Bo jeśli o byłej, to mam wrażenie, że nie do końca się z nią rozstałeś,

Ładnie się dałeś tresować. Foch to karanie kogoś ciszą, ty się dałeś ukarać, dałeś się wpędzić w poczucie winy, więc ona stosowała to dalej. Trafiła na podatny grunt - ruszają cię fochy.
Nie ma niczego dobrego i chwalebnego w "kompromisach". Coraz bardziej nienawidzę tego słowa

Tak samo jak "poświęcenie". Taka martyrologia stosowana. Ludzie wybierają kogoś, kto im nie pasuje, po to, żeby go zmienić  pod siebie. Przepis na katastrofę i poranienie.

Z tego co pisałeś w pierwszym poście masz zdrową wizję granic. Z tego posta wynika, że gorzej z praktyką - z rzeczywistym stawianiem tych granic. Oczywiście, fajnie jak nie trzeba w ogóle stawiać granic, bo ma się je idealnie w tym samym miejscu co partner. Ale to rzadkość. Stawianie granic, odmawianie, spędzanie czasu samotnie, spędzanie czasu ze znajomymi, niechęć do dzielenia się telefonem (czy komputerem, czy książką, czy jakimkolwiek innym przedmiotem), to nic złego. Nie daj sobie wmówić inaczej, że jak nie chcesz spędzać 100% wolnego czasu z partnerką to jej nie kochasz, a jak nie chcesz dać jej zajrzeć do telefonu to jesteś dziwny, bo przecież powinieneś dzielić się wszystkim.

Ostatecznie granice masz tam, gdzie je masz. One po coś są. Jeśli czujesz złość albo czujesz się niekomfortowo, to  znaczy, że ktoś je narusza. Nie należy z nich rezygnować - nie musisz ich rezygnować. Albo ktoś cię szanuje w całości razem z twoimi granicami (po coś je masz), albo do widzenia.

A dlaczego ona musi zrozumieć? Wcale nie musi. I nikt z tej dwójki nie powinien się naginać i nie ma sensu komuś imputować niskiej samooceny, bo równie dobrze można jemu wmawiać niechęć do bliskosci czy inne rzeczy. Tylko po co? 
Jak On będzie miał dziesiaty zwiazek z tymi samymi problemami, będzie mógł sie zastanawiać czy cos z nim nie tak, czy VICE VERSA

Inaczej, ona tak naprawdę nic nie musi. Uważam, że jego myślenie jest bliższe normalności i tego jak powinien wyglądać zdrowy związek. Więc jeżeli chcieliby się na tym gruncie dogadać to jej zadaniem byłoby wykonanie większej pracy, ponieważ w dzisiejszej kombinacji taka znajomość nie może przetrwać.

Kinga24
Agresji u niej nie uświadczyłem nigdy. Nagminną emocją która u niej występowała był smutek, obniżony nastrój ( przeważnie z mojego powodu). Czasami też miała jakieś błahe kłótnie z siostrą, czy czasem narzekała, że rodzice jej nie rozumieją. Bardzo często grała rolę ofiary. Uważała, że za większość jej niepowodzeń, złego poczucia odpowiadają inni( tak.. przeważnie ja), a sama w sobie nie widziała żadnej winy. Naprawdę, nigdy podczas trwania naszej relacji ona nie przyznała się, że zrobiła coś źle. Kilka razy postąpiła wbrew zasadom ustanowionym przez nią samą, a gdy jej to wypomniałem, to tłumaczyła się, że ja też tak robiłem. Niby przepraszała, ale gołym okiem widać było, że nic sobie z tego nie robi, nie czuje, że źle postąpiła, a to jej przepraszanie wydawało mi się cynicznie nawiązujące do moich błędów, po to by mi o nich przypomnieć. Tak jakby postępowała źle z premedytacją, po to by pokazać jak ja jej robiłem.

Obniżony nastrój, depresja, poczucie pustki to jedne z objawów. Agresja może być, ale nie zawsze się przejawia. Czy mówiła Ci czasem zdania, że życie bez Ciebie nie ma sensu, wiesz, takie dziwne szantaże? Kłótnie z innymi mogą się zdarzać, ale osoby z borderline serio kochają i to bardzo mocno, jednak jest to pełne chwiejnych emocji. Mogą okazywać miłość, a za chwilę wywołać kłótnię, wzbudzić poczucie winy, bo uzna, że np. Twój sms był za krótki, więc już Ci nie zależy, że nie kochasz, że może masz inną (stąd taka chęć kontrolowania, odcięcia od innych i wręcz zamknięcia w klatce- przed strachem bycia porzuconym). Oczywiście nie da się na 100% tak tutaj po rozmowie stwierdzić, czy ona ma ten problem, jednak jej zachowanie jest niepokojące i do normalnego wzorca nie należy. Moim zdaniem rozstanie na lepiej Ci wyjdzie, sam się kiedyś o tym przekonasz. Nie zmieniaj tylko swojego modelu i nie pakuj się w kolejne takie związki, bo nie- normalny związek nie powinien wyglądać tak, jak ona Ci próbowała wmówić.