Co zrobić gdy kobieta mnie zostawiła i robi mi na złość - Netkobiety.pl

Zapomniełem dodać. że byłem u niej wczoraj tj środa.
Pozwoliła mi przyjechać na 30 min porozmawiać,
pojechałem rozmawialiśmy co dalej , Powiedziała że narazie chce odpocząć żyć cieszyć się
że szkoda jej tych 3 lat
Rozkleiła się troszke chciałem ją przytulić ale mi nie pozwoliła
tłumaczyłem jak to się stało i dlaczego.
Gdy od niej pojechałem napisałem żeby to wszystko przemyślała.
Doszliśmy do tego czemu tak było/
Brakowało nam rozmów bo patrzelismy w telefony
Kiedyś rozmawialiśmy w ciszy całe noce
Zapytałem ją że właśnie znaleźliśmy problem w naszym związku
Powiedziała że no i że było mineło że ja bardzo boli jest wkurzona
i na dzień dzisiejszy nie chce do tego tematu wracać
W niedziele mamy się zobaczyć i na ten temat rozmawiać
będziemy mieli tylko godzinke bo zamiast do kościoła przyjedzie porozmawiać a teściowie beda z małym
Powiedziała jeszcze że straciła do mnie zaufanie i ciężko bedzie go odzyskać
Zapytałem co w takim wypadku zrobić jak go odzyskać.
Powiedziała że nie wie ...

Och! Jakież to dorosłe i odpowiedzialne! Postanowiliscie sobie zrobic dziecko na zlosc rodzicom. A czy rowniez postanowiliscie isc do pracy i zarobic na wspolne mieszkanie, utrzymanie dziecka i wlasne?

Czy moze zrzuciliscie te odpowiedzialnosc na rodzicow dziewczyny?

Ja pracuję umowa o pracę na czas nie określony.
Ona teraz wychowuje dziecko wcześniej praca w sklepie .
Jak trzeba więcej coś na ten temat proszę pytać
I doradzić co robić w tej sprawie dać jej czasu uciekać od tematu czy nalegać nie popuszczać

Wszystkiego nie dopisałem ciągło się to 2 lata że jej nie mówiłem słodkich słowek i komplementów
nie pomagałem z małym i wgl
Tylko w koncu do mnie dotarło że tak nie może byc i nie wiem jak to mam odkręcić

To ja jej zawsze mówiłem ze chce rodzinę dziecko dom
ona w to bardzo się zaangażowała
może źle to napisałem z tym dzieckiem żeby rodzice dali świety

Domlub7576 nie stosujesz się do regulaminu! Piszesz post pod postem, za co zwróciła Ci uwagę naczelna forum, zakładasz dwa takie same tematy i robisz byki. Dostosuj się do regulaminu, bo widzę, że masz ogólnie z tym problem i może to też jest przyczyna wyprowadzki Twojej partnerki. Robisz co Ci się podoba nie zważając na konsekwencje, a potem płacz i lament, że coś Ci się w życiu pochrzaniło. Najpierw myśl, potem rób.
A co teraz masz robić? Nie wiemy, bo nie znamy za bardzo przyczyny jej odejścia. Co takiego robiłeś, że miała Cię dość?

A pisząc do niej teksty w stylu: "niedługo będziesz również moje rzeczy składać"- nie poprawiasz sobie sytuacji, tylko ją pogarszasz.

Rozumiem. Przyczyną było złe jej traktowanie przezemnie,
łudziła się 2 lata że będzie dobrze
że będzie dziecko może się zmienię.
potem że zaczniemy budowe góry też sie nie zmieniłem
powiedziała że nie będzie żyć nadzieją że się w końcu zmienię
Źle ją traktowałem byłem wredny nie pomagałem głupie moje odzywki
A w końcu dociera co straciłem i postanowiłem się zmienić

Pisałem z nią rozmawiałem. Powiedziała że może kiedyś ale nic nie obiecuje że żyje z dnia na dzień co będzie to będzie
i daleka droga do tego.
Ja jej na to że lepiej iść tą samą drogą niż nową i się stracić
W niedzielę mamy się spotkać porozmawiać o czym dokładnie mam z nią rozmawiać co pokazać wytłumaczyć ?
Ma przyjechać do mnie na godzinke zamiast do kościoła
bo też założyłem konto na fotce.
ma do mnie problem że ją kontroluje itp itd nie dam jej po prostu odpocząć pytałem czy o tym myśli powiedziała że nie

później niż ona.
Ona nie chce się spotkać a 2 jest brzydka pogoda żeby małego brać na spacer czy coś a teściowe jak się dowiedzą że jedzie ze mna porozmawiać to z nim nie zostaną bo to ja ja skrzywdziłem
Przemyślałem swoje zachowanie że czemu taki byłem co wpłynelo na tą sytuacje i wiele wiele wiecej

Noooo... tak dorosłeś autorze, że proponujesz dziewczynie opiekę nad kolejnym dzieckiem - tyle, że bardziej wyrośniętym Dziwna by jakaś była, jakby się na taką zachętę nie złapała. Toż to zaszczyt oporządzać dorosłego chłopa...

Oboje jesteście jednakowo "mundrzy" - dziecko na złość rodzicom... dziecko, by "zmienić" faceta... <kręcę z niedowierzaniem głową>

Przemyslalembsobie wszystko . napisalem do niej wiadomosc ze zrobie wszystko stane na glowie. I robiebto z wlasnej nieprzymuszonej woli zeby sie zmienic ze widze to sam po sobie i robie to nie tylko dla niej ale i tak samo dla siebie bo jak mnie kocha to na to zasluguje a wiem ze kocham i napisalem zeby to zrozumiala. Odpisala mi ze moze kiedys nie wiem jak to rozumiec.
W niedziele mam zamiar jej powiedziec ze teraz otworzyla mi oczy na swiat.
Powiem jej szczera i bolesna prawde.
Ze wtedy jak sie wyprowadzalem sam bylem zbyt pewny siebie bo wiedzialem ze do mnie wroci mowilem jej i wpieralem ze sie zmienilem a to za przeproszeniem bylo gowno prawda bo zmienile sie na 2.3 tygodnie i dalej bylo to samo i zdaje sobie z tego sprawe ze ja bardzo skrzywdzilem i ja to boli ale teraz kiedy to ona mnie zostawila czuje sie tak jak wtedy ona gdy ja to zrobilem . stracilem pewnosc siebie nie wiem co bedzie dalej chce sie zmienic otworzyla mi oczy na swiat wiem ze musze sie nia zajac zajac rodzina malym domem budowa i wszystkim po koleji
Dopiero teraz zrozumialem jak batdzo ja kocham i mi na niej zalezy.
Nie wiem czy cos jeszcze dodac czy ujac co o tym sadzicie ?

Wy się nie zachowujecie jak dorośli ludzie! Ona też! Potajemnie z Tobą się zobaczy, żeby rodzice tego nie odkryli? Jesteś ojcem jej dziecka, to chyba normalne, że potrzebuje się z Tobą spotkać, a nie udaje, że do kościoła idzie, żeby Ciebie zobaczyć. Takie akcje to ja w podstawówce widziałam, że dzieciaki zamiast iść do kościoła, to złotówkę na chipsy wydawali. ;D
Współczuję temu dziecku.

Trochę chora sytuacja. Spróbuj zapytać się tej Twojej, czy ona sobie zdaje sprawę, że największą krzywdę dziecku robi? Ja ją trochę rozumiem. Też bym się wyprowadziła z dzieckiem do rodziców, gdyby mnie facet nie szanował, ale nie pozwoliła bym rodzicom mieszać się w tą sprawę za dużo.
No chłopie walcz o nią, bo możesz stracić rodzinę.

To jej wytłumacz, że tak jej się teraz tylko wydaje. Opieka (nawet najlepsza na świecie) babć, wujków, ciotek, nie zastąpi nigdy rodziców. Powalcz kilka miesięcy. Jeśli to nic nie da zacznij z nią walczyć o dziecko, którego masz prawo widywać kiedy tylko chcesz. Ale na razie jej nie groź, że będziesz z nią walczył.
Bo tak do końca to nie wiadomo, czy ona odeszła, bo faktycznie ją krzywdziłeś, czy po prostu rodzice ją przekonali, że nie jesteś dobrym kandydatem na jej partnera. Bądź cierpliwy, rozmawiaj dużo z nią o was, czego jej w związku brakowało itd. Po miesiącu, dwóch, jeśli zauważysz, że ona ani trochę się nie zbliża do Ciebie, to zacznij walczyć już tylko o syna.

Postaw przede wszystkim na szczerość, mów jak czujesz, to co napisałeś brzmi dobrze. Porozmawiajcie ze sobą, nakreśl swój punkt widzenia, zapytaj o jej oczekiwania, ale nie naciskaj. Mów spokojnie, słuchaj co ona ma do powiedzenia. To jest ważna rozmowa, może od niej wiele zależeć. Przypuszczam, że ona nie bardzo jest teraz chętna do jakichkolwiek ustaleń, bo cierpi jej urażona duma, a żal się skumulował, dlatego dobrze jest dać sobie trochę czasu, bo ten wycisza emocje. Jesteście jeszcze bardzo młodzi (to nie jest zarzut, a stwierdzenie faktu), młodość rządzi się własnymi prawami, przez co czasem bywa po prostu trudniej.

Nie w tym sęk. Nie mam zadnych pretensji tylko boli mnie to jak mi mowi ze nie zajmowalem sie dzidzia .
I zadaje sb to pytanie ze jak nim sie zajmowalem to bylem dobry i kochany tatua.
Dzisiaj z rozmowy wywnioskowalem ze tez ja to bardzo boli i jak bedzie dobrze bede jutro mogl jechac do malucha bez problemu.
Powiedziala mi ze tego co bylo ze juz nie ma ze potrzebuje troszke czasu i jak cos bedziemy zaczynac to na pewno od nowa.
Dotarlo ze musze sie starac o nia jak to bylo na poczatku. I o to jej chodzi musze pokazac jak mi zalezy i jak bardzo ja kocham. Czas pokaze na razie chce odpoczac i zebym ja nie dreczyl sms czyli jak nie odpisze zebym nie pisal halo i nekal ja . odpisze to odpisze nie to musze cierpliwie czekac i przede wszystkim sie starac i mowic cala prawde jak bedzie dobrze jutro tez porozmawiamy

Ok, a co konkretnie robiłeś? Bo zajmować się dzidzią często dla wielu osób (szczególnie młodych chłopców) oznacza co innego. Czy: kupowałeś ubranka dla noworodka/niemowlęcia, co robiłeś gdy miał kolkę/gorączkę/odparzoną pupę, czy byłeś z nim u lekarza, jakie miał/ma pory karmienia/kiedy wstawał w nocy, na co jest uczulony, czy utulałeś go do snu/DOBROWOLNIE chodziłeś sprawdzać do łóżeczka czy wszystko jest ok, jakiego typu macie wózek (raczej byłeś przy zakupie?), kto odbierał nadanie numeru pesel/skróconego aktu rodzenia, jakie miał (a może nie miał) szczepienia, ile średnio je na dzień, na ile pkt. Apgar się urodził, jaką miał wagę urodzeniową? itp. Zatem trzymanie dziecka przez 4,5 h raz na jakiś czas, albo "zawalenie" nocki, bo tylko o tym wspomniałeś, to pikuś i tego typu twoje podejście już na początku świadczy na twoją niekorzyść. 
Dodatkowo moim zdaniem masz za mało szacunku do Jej rodziców, którzy pod swój dach wzięli ogromną odpowiedzialność. Oni już wychowali córkę i mają prawo do odpoczynku. Zamiast "kopnąć Was" obu w pośladki jeszcze dali schronienie, którego Wy jako RODZICE nie mogliście zapewnić własnemu dziecku. Do tego to jest i będzie ich mieszkanie, a zatem albo przyjmujecie ich warunki, albo droga wolna. Ja na ich miejscu w żadnym wypadku nie oddawałabym swojej części mieszkania na "przyszłość" tak nieodpowiedzialnej parze, do tego bez prawnie podjętych zobowiązań względem Siebie samych. Gdyby z ich strony wystąpiła twarda miłość to zaraz ustawiliby Was do pionu. Do tego czy pomagaliście finansowo Jej rodzicom? Zastanawiam się jak wyglądała/wygląda sprawa z Twoimi rodzicami - również pomagają, czy byli mądrzejsi, niż Jej rodzice i chcieli, abyście wypili piwo, które naważyliście?
Oczywiście Ona również nie jest lepsza, bo z "Waszymi planami na przyszłość" zwaliła się na głowę własnych rodziców - skrajnie gówniarskie i samolubne (generalnie Ty i Ona jesteście egocentrykami i do tego roszczeniowymi, bynajmniej wasze wybory to potwierdzają). Zabranianie Tobie spotkania z dzieckiem? Tak jako partner (ślubu nie macie) nie zdałeś egzaminu, ale dziecko moim zdaniem powinno mieć możliwość nawiązania więzi. W przyszłości pozna prawdę i będzie mógł podjąć samodzielną decyzję, czy chce utrzymywać z Tobą kontakt - jak stało się w moim przypadku. Jednakże nie wiem czy Jej podejście to skutek zemsty, czy być może po prostu nie ma czasu/jej rodzice nie życzą sobie Twojej obecności w Ich domu do czego mają prawo. Zatem wyciąganie dziecka w naprawdę złą pogodę jest głupotą i jako ojciec powinieneś zdawać sobie z tego sprawę. Odłożyć na bok swoje dobro (spotkanie z synem), a kierować się głównie Jego dobrem (może zachorować, lepiej nie ryzykować). Ostatecznie ustalcie kiedy Ona będzie mogła przyjeżdżać do Ciebie. No, ale ciężko zapracowaliście sobie na to co teraz macie, teraz główkujcie . Nie chcieliście prawdziwego dorosłego życia, ale ono samo zapukało do Waszych drzwi. Właśnie to jest dorosłość. Jeśli związek nie ma dobrych fundamentów - materialnych i niematerialnych - to problemy z czasem będą wychodzić jak "grzyby po deszczu".

Tak od serca radzę Ci nie przejmować się czy będziecie razem, bo nawet jeśli do Siebie wrócicie to rozstanie będzie tylko kwestią czasu z prostego powodu - miłości nie możesz włożyć do garnka. Niestety kiedyś rozsądek weźmie górę nad uczuciami o ile już w Jej wypadku to się nie stało. Najpierw uświadom sobie jak wyglądają obowiązki i koszty wspólnego życia. Zacznij od zaplanowania przyszłości - bo Wy obydwoje żyjecie z dnia na dzień licząc na pomoc Jej rodziców. Nie porywaj się z motyką na słońce jeśli nie masz argumentów, bo jeśli Ci się nie uda Ona od razu podejmie decyzję o rozstaniu. Najważniejsze, abyście dążyli do niezależności finansowej mieszkając we własnym, a nie cudzym mieszkaniu. Prawdziwe koszty mieszkania przez, które tylu ludzi decyduje się na dziecko po 25 roku życia Was ominęły. Czy stać Ciebie i Ją na opiekę nad dzieckiem - z roku na rok koszty będą tylko wzrastać? Nie możecie żyć na tzw. pasożyta i liczyć, że otrzymacie mieszkanie tylko dlatego, iż Ona jest jedynaczką. To nieuczciwe względem Jej rodziców.

Ja życzę dużo szczęścia i co najważniejsze chłopie weź się za Siebie. Nie rozpamiętuj tego co było, ale zastanów się co REALNIE możesz zaoferować. Zamiast konfliktów twórzcie porozumienia.

No to na plus, bo w razie czego będzie mogła zostawić małego pod Twoją opieką. Jednakże jeśli robiłeś tyle to DLACZEGO jak sam napisałeś i nie zanegowałeś na początku:

Naprawdę sądzisz, że Ona mówi tak po złości, czy jednak jest w tym chociażby ziarenko prawdy?

W życiu tak bywa, że są sytuacje, które bolą bardziej, niż inne. Najczęściej przykre chwile potrafią przysłonić te lepsze. Gdy jest się ze sobą parę lat (a nie tam jakiś rok) to ludzie znają się jak "łyse konie". Wiedzą przy czym i kiedy druga połówka potrzebuje większej uwagi/pomocy. Czy teraz przy dziecku macie czas, aby to naprawić? Musisz zdać sobie sprawę, że teraz ona dokonuje segregacji aspektów swojego życia na: mało istotne, mogące poczekać, ważne i najważniejsze. Od relacji, dziecka, pracy poprzez rozwój itp.. Dlatego odstawia Wasze problemy na dalszy plan, bo "na teraz" do rozwiązania są inne kwestie, które będą bardzo mocno wpływały na Jej przyszłość. Niestety będziesz musiał ubrać się w cierpliwość, bo dopóki nie poukłada sobie wielu kwestii to nie będzie w stanie na spokojnie podjąć decyzji o Waszej relacji, a tym samym będzie odkładać najważniejszą rozmowę w której będzie miała zdecydować na jak najpóźniej. Zapewniam Ciebie Ty na Jej miejscu zrobiłbyś to samo. Kwestia priorytetów w życiu.

No i widzisz tutaj masz problem: nie znasz Jej i nie potrafisz wyważyć pewnych kwestii. Jesteś jak słoń w składzie porcelany, nie potrafisz wyczuć sytuacji, albo masz niską inteligencję emocjonalną. Tak czy owak według mnie jesteś dla Niej w jakimś stopniu istotny (na początku nawet chciała się dogadać, a nie kategorycznie odcięła się od Ciebie), tylko praca nad relacją między Wami nie jest Jej priorytetem, a Ty oczekujesz "już, teraz". Ty najpierw to zrozum, bo z tego co tutaj napisałeś w temacie Ty kompletnie nie myślisz o przyszłości w szerszym aspekcie tylko o tym, abyście wrócili do Siebie. Czyli chcesz być odpowiedzialny po to, aby wróciła. Rozumiesz, Jej nie o to chodzi? Mniej gadaj, więcej działaj - słowa nic nie kosztują.
Trudno powiedzieć czy poczuła się osaczona, czy nie. Być może oczekiwała innej zmiany, takiej mentalnej? Byś może wymaga od Ciebie za dużych zmian w tak krótkim czasie? Twoje podejście teraz jest identyczne jak przed rozstaniem, tylko zmienił się temat. Kiedyś czułeś się bezpieczny "nie odejdzie", odeszła to zaczynasz słodzić.
Staraj się na spokojnie dogadać, uwierz mi lepiej czasami odpuścić i przeczekać, niż dla "honoru" gryźć się (co de facto jest żałosne). Przy czym nie bądź nachalny, daj Jej czas na przemyślenia. Nie próbuj zagłaskać na śmierć oraz zorganizuj Sobie czas, aby jak najwięcej spędzać go z synem.
Do tego nie wiem czy dobrym pomysłem nie byłoby porozmawiać z Jej rodzicami, wyciągnąć rękę i spokojnie wyjaśnić całą sytuację? Oczywiście nie wymagaj zbyt wiele od pierwszego spotkania, ale takim czymś dasz Im pozytywny sygnał. Moim zdaniem lepiej spróbować naprawić złe relacje, niż udawać ważniaka i później pluć sobie w brodę, iż nie spróbowało się rozwiązać sytuacji w inny sposób. Sama tak kiedyś miałam - nie warto unosić się honorem, szczególnie gdy samemu nie było się świętym.

Dzisiaj do niej napisalem. Czy jest jej lepiej jak do niej nie pisze.
Nie pisalismy wgl przez 2 dni.
Odpisala mi ze teski i ja to boli ale inaczej nie umie.
Czyli jak to mam rozumiec jak jej dac do zrozumienia ze sie zmienilem ze juz nigdy tego samego bledu nie popelnie?