Kłótnie - Netkobiety.pl

Fakt, to boli
Podejmę się próby przetłumaczenia słów autorki:
Hej, mam pytanie: czy waszym zdaniem warto przecierpieć częste, ostre kłótnie z partnerem dla dobra związku i późniejszych spokojnych, dobrych chwil? Takie kłótnie są dla mnie wyczerpujące i całkowicie pozbawiają mnie poczucia wartości i spokoju. Wiadomo, że w życiu nie ma samych miłych chwil - są też te trudne, bolesne - jak z tym sobie radzicie, jak potraficie przetrzymać te złe okresy by cieszyć się późniejszym spokojem? Mój narzeczony jest dla mnie wszystkim, kocham go nad życie - nie chcę, aby ktoś pomyślał, że moje wątpliwości związane są z wyrachowaniem i cynicznym podejściem do związku. Nasz związek przetrwał wiele trudnych chwil i przeszkód, wydaje się dojrzały i trwały. Jednak za każdym razem, gdy ma miejsce kolejna kłótnia  - a awantury są ostre i bardzo poważne - tracę wiarę w sens dalszego bycia z tym człowiekiem, bo cierpi na tym moje poczucie własnej wartości.
Mam nadzieję, że o coś takiego chodziło autorce
Od siebie: poniekąd kłótnie w związku są potrzebne i służą oczyszczeniu atmosfery i wyartykułowaniu nagromadzonych frustracji, żalu ...i pozwalają na nowo być ze sobą bez nieporozumień. Poniekąd Wszystko zależy z czym te kłótnie, awantury są związane - jakie są powody i jak przebiegają. Kłótnia o  "zapomnienie" kupna lekarstw dla dziecka, bo spotkało sie kolegę i poszło na piwo a kłótnia ...o źle położoną łyżeczkę, krzywo rozwieszone skarpetki na suszarce czy o kupiony "zbyt spieczony chleb" i wywołana tym awantura zakończona wyprowadzką - to dwie skrajnie różne sytuacje. Wszystko zależy od wagi problemów. Są kłótnie konstruktywne, służące wyjasnieniu problemu i pokazaniu swojego stanowiska, kłótnie z zachowaniem jakichs zasad, szacunku dla partnera i oczyszczające atmosferę. Są jednak też "kłótnie" pod byle pretekstem, służące jedynie podtrzymywaniu nerwowej atmosfery i niszczące jakikolwiek spokój w związku. Są ludzie, którzy nie nadają się do życia w związku i na każdym kroku szukają tylko pretekstu do robienia partnerowi uwag, krytyki i wzniecania konfliktów, w których nie przebierają w słowach, naruszają poczucie wartości partnera i powodują, że czuje się on osaczony i pod wieczną obserwacją. A to nie jest juz zdrowe i normalne. W takich relacjach ta "gorsza" strona traci poczucie własnej wartości, zaczyna się czuć niedoskonała, gorsza, ułomna... Nie o to chodzi w normalnych związkach. Podejrzewam, że autorka tkwi w czymś takim własnie. Jej pytanie "czy warto" jest pytaniem retorycznym. Bo nie warto dla paru późniejszych "miłych" (miłych - jeśli jest świadomość, że za chwilę będzie kolejna "połajanka"?) cierpieć każdą taką awanturę i dać się psychicznie niszczyć. Owszem, są osoby typu "ofiara", które potrzebują mieć swojego oprawcę i w normalnym związku, gdzie jest wzajemny szacunek, wyrozumiałość i serdeczność ...funkcjonować nie potrafią... Ale wówczas nie pytaja one "czy warto" - bo dla nich bycie ofiarą to sens istnienia.
Do autorki: NIE WARTO. "Mega" nie warto
Rada? Spróbuj uzmysłowić partnerowi, że taka atmosfera, takie kłótnie wyczerpują cię psychicznie i tracisz poczucie sensu takiego zwiazku. I albo partner przestanie wszczynać kłótnie, zacznie cię szanować i akceptować taką jaką jesteś, albo ten związek zakończysz. Szkoda życia na taką wieczną nerwówkę.

Partnerstwo w związku istnieje, zależy tylko od dojrzałości i stabilności emocjonalnej obojga. Każdy problem, nieporozumienie można przegadać, spokojnie uzasadnić bez podnoszenia głosu na partnera, bez wywnętrzania się, bez umniejszania jego wartości. To tylko kwestia akceptacji, wyrozumiałości i zrozumienia, że nikt nie jest doskonały i taki jakbyśmy chcieli. To co tu przytaczasz to jakieś kolejne piekiełko, w którym jedna strona jest "dominą" a druga "sługą". Niekoniecznie jest to układ, który pasowałby autorce (coś zamilkła) - przecież widać to w jej tekście... Wybacz, ale sugestia, by autorka stuliła uszy, podwinęła ogon pod siebie i dobrowolnie zgodziła się pełnić rolę ...łysej kobyły, po której jej wybuchowy (chyba?) i czepliwy partner mógłby bez oporów sobie jeździć - jest sugestią dość niefortunną. Wątpię, aby miała osobowość ofiary i podjęła się takiego zadania by ...było dobrze, by już nie było awantur. Są pewne granice w relacjach i dla niektórych (np. dla mnie) takie rozwiązanie nie jest realne. Bo przyjęcie takiej poddańczej postawy w obliczu partnera czepiającego się o bzdury i chcącego wymóc wszystko tylko tak, jak on sam sobie tego chce ...jest dobrowolne zrobienie z siebie szmaty. We własnych oczach. Warto dla uzyskania CHWILOWEGO spokoju? Chwilowego, bo wątpię, czy takie poddanie się i grzeczne robienie wszystkiego "pod dyktando" uspokoi atmosferę. Szybko znajdą się kolejne punkty zaczepienia, kolejne preteksty do dokopywania i krytyki. Kierując się twoją poradą autorka wkrótce stałaby się zastraszonym cieniem samej siebie, bez własnego zdania i wyzbyta osobowości. Związek powinien człowieka "budować" a nie - jak sugerujesz - rujnować psychicznie. Lepiej z takim partnerem - despotą się rozstać niż tkwić w czymś, w czym pełni się rolę milczącej i spolegliwej służki ...by swego pana nie urazić i nie rozzłościć. W normalnym i dojrzałym związku, w którym partnerzy się kochają, szanują i wspierają nie ma takich relacji jakie próbujesz zaszczepić autorce.