Uderzylem swoja Dziewczyne - Netkobiety.pl

[post wulgarny, poniżej poziomu forum - usunięte przez moderację]

Czuje sie winny bo chce aby byla szczesliwa i miala we mnie wsparcie. Mam nadzieje ze uda mi sie wszystko przezwyciezyc. Bo wierze w to ze potrafie zrobic dla niej wszystko.

Na pierwsze spotkanie z psychologiem idźcie razem i wspólnie opowiedzcie jak wygląda Wasz związek. Jak to wygląda z Twojej strony i od strony partnerki. A dokładnie Wasze odczucia. Psycholog wysłucha obu stron a następnie zadecyduje jak będą wyglądały kolejne spotkania. Czy będziecie chodzić dalej razem czy będziesz chodził już sam. Najpierw psycholog musi ocenić sytuację ze swojej perspektywy w czym dokładnie leży problem. Bo może oboje potrzebujecie takich spotkań. Ważne żebyście oboje chcieli coś zmienić jeśli faktycznie Wam zależy żeby ratować związek. Życzę powodzenia

Drogi autorze tego wpisu,

może popełniam błąd bo jestem kobietą ale dopinguję Cię byś walczył o waszą miłość.
Zrobiłeś coś okropnego. Sam fakt że piszesz tu w takim miejscu świadczy o tym,
że naprawdę ją kochasz. I ja wierzę że będziecie w stanie odbudować wiarę w siebie
i lepsze dni. Terapia - idźcie oboje. Problemy w związku zawsze dzielą się na 2.
Może nie mam w tym dobrego doświadczenia bo od 2 lat jestem sama... ale mieszkam
z byłym chłopakiem, który jest moim najlepszym przyjacielem i po tym co przeszliśmy razem
mówię tylko jedno: walcz. Niedawno myślałam że go stracę. Ale jesteśmy dla siebie ogromnym wsparciem
i choć nie mówimy o sobie jak o parze to zrobilibyśmy dla siebie wszystko.

Kiedyś przychodzi w życiu człowieka taki moment
kiedy uświadamia sobie, że wszystkie przyziemne pretensje czy kłótnie
to banał. Liczy się to że mamy siebie wzajemnie.
Dbaj o to chłopie byś nigdy nie musiał żałować tego że nie przeżyłeś
życia tak jak byś chciał. Z ukochaną.

Mam jeszcze pytanie bo jutro jestem z nia umowiony na spotkanie zeby porozmawiać bo od 2tygodni sie nie widzielismy. I jezeli nie zgodzila by sie na ta wspolna terapie to mam odpuscic na jakis czas czy sam sie na nia wybrac i pokazac jej ze sie staram i daze do poprawy siebie. Z tego co wiem to teraz uzywa zycia i nie chcialbym aby to skonczylo sie zle, mam na mysli alkoholizm bo wyciaglem ja z takich uzywek wlasnie jak alkohol marihuana. I naprawde bym nie chcial zeby w to znow wpadla bo bede winil siebie choć moze i slusznie bo to ja doprowadzilem do rozpadu. Ale tak cholernie mocno mi na niej zalezy ze nie potrafie funkcjonowac. Bronie sie aby nie dzwonic niie pisac ale jest to ciezkie bo wczesnie 500smsow szlo w jeden dzien. I kilkanascie telefonow. Takze prosze was jeszcze o te porady jak zaproponowac jej ta wspolna terapie.

cobra2011, obawiam się, że jeśli ona łaskawie zgodzi sie na powrót do Ciebie, Ty i tak pójdziesz jak owca na rzeź, szczęśliwy, że dostałeś szansę, pokorny, z ogromnym poczuciem winy, gotowy na wszelkie poświęcenia.
Nie próbuję umniejszać Twojej winy, bo zachowałeś się niegodnie.
Jednak z tego, co piszesz o Waszym związku, widzę kobietę niedojrzałą, która dla własnego dobrego samopoczucia, oczekuje, że ograniczysz godziny swojej pracy (czy ona zdaje sobie sprawę z tego, że efektem będą mniejsze dochody i skromniejsze środki na życie?), kobietę, która w w sytuacji, gdy do głosu dochodzą skrajne emocje, "zabrania Ci" wyjścia z domu, zatrzymuje Cię (w jaki sposób?), jakby nie docierało do niej, że potrzebujesz wyjść, żeby opanować nerwy i nabrać dystansu.
Zdaj sobie też sprawę z tego, że uzależnienia z jakich ją wyciągnąłeś moga mieć wpływ na jej psychikę, pobudliwość itp.
Wielokrotnie powtarzasz, jak bardzo ją kochasz, więc domyślam się, że raczej rozsadek schowasz głęboko do kieszeni i obudzisz się być może wtedy, gdy całkowicie wyczerpany tym związkiem, dojdziesz do ściany.
Na ten moment, uważam, że warto nie tylko kajać się i przepraszać oraz godzić sie na wszystkie jej ewentualne warunki, ale przeanalizować Wasz związek i przekonać ją do podjęcia wspólnej terapii.

W jaki sposob mnie zatrzymywala? Zawsze zamykala drzwi od domu i je chowala gdy otwieralem je drugim kluczem zawsze mi w tym przeszkadzala. A ja poprostu chcialem wyjsc ochlonac pospacerowac w ciszy i spokoju lub pojezdzic samochodem bo to tez jest dla mnie jakis odnosnik do stresu i nerwow zawsze mi to pomagalo. Nawet jak mi sie udalo wyjsc z domu to wybiagala z domu aby stanac mi przed maska zebym nigdzie nie pojechal. Nie bronie tu siebie bo nie powinienem byl reagowac w ten sposob jak to zrobilem. A pracuje w takim zawodzie ze godzin pracy nie ogranicze. Ja pracowalem ona sie uczyla. Do domu przynosilem od 3000- 4500zl miesięcznie na czysto. Jak brakowalo nam pieniedzy to chodzilem na weekend dorobic i to robilem od rana do poznej nocy ale za 2 dni przynosilem 400zl takze zawsze mialem wyjscie zeby zapewnic jej brak zmartwien o pieniadze i ze nie bedziemy mieli za co zyc. Sama wiedziala na jaka prace sie pisze. Ostatnio sama zaczela praca i to mysle tez przelozylo sie na nasze reacje bo ja wracalem a ona zaraz wychodzila. Ona pracuje na 3zmiany. Ja na jedna ale moja zmiana czasem trwa 20h bo jest tak duzo pracy. Ostatnio nawet po nocnej zmianie wracala dosc pozno bo poprostu chodzila na piwo z kolegami po pracy. I to tez przelozylo sie na problemy i mysle ze to zadecydowalo o tym rozstaniu. Ja zwyczajnie sie martwilem a ona w najlepsze sie bawila. Ale niezmienia to faktu ze podnioslem na nia reke. Ja mam takie zdanie ze nie tylko ja jestem wszystkkemu winny ale wiekszosc winy biore na siebie. Jesli dam jej czas i pozbiera mysli w ta dobra strone wciaz widze nadzieje. Jezeli nie to nie bede naciskal.

Ja Cię nie mam zamiaru krytykować, widać, że mądry facet jesteś i bardzo dobrze, że chcesz iść na tę terapię. Świadczy to o tym, że jesteś dojrzałym facetem, który bierze odpowiedzialność za swoje czyny. Bez terapii się nie obejdzie, bo zaczął byś coraz bardziej zwalać winę na nią (tak działa nasz system obronny) i tylko terapia pozwoli Ci się z tym uporać. Poza tym, ona da Ci pewność siebie. Teraz sam się pewnie obawiasz siebie, że znów mógł byś to zrobić, skoro raz już zrobiłeś, a to kolejny stres dla Ciebie, który kiedyś mógłby wybuchnąć.

Wszystko się ułoży.

Moze 2 lata to nie duzo ale i tez nie malo. Nie bronie siebie bo ja ja uderzylem ale on tez wiedziala ze jestem nerwowy i wgl. Z tego jak mowilem zawsze zeby mnie wypuscila to nie tylko mnie trzymala i zamykla drzwi tak jak pisalem wyzej. Jak z nia o tym rozmawialem zawsze mnie wysmiewala a ja wiem ze moglbym odreagowac swoja zlosc na samochodzie na parkinkgu lub zrobic runde po miescie. Tlumaczyla mi ze sie martwila ze sobie cos zrobie i sie o mnie bala. Ale to byl tez jej duzy blad bo budzila we mnie tego dziada ktory zareagowal jak zareagowal. I tak byl pozniej placz bo i ja tez po tym wszystkim plakalem jak dziecko bo poprostu sam sie wystraszylem tego co robie. To ze podnioslem reke na nia to jest moja wina bo moglem wyladowac sie na scianie lub na czyms innym. Nie wybielam sie od niczego bo rozumiem swoje bledy i daze teraz do tego aby je naprawic. To ze sie tam czasem zobaczymy to nie znaczy tez ze sie zejdziemy choc bym chcial. Ale ta dziewczyna teraz bladzi. Prace ma ale ja teraz straci bo dzis miala isc lecz zadzwonili ze jej nie potrzebuja. Powiedzialem ze jej pomoge jakby czegos potrzebowala ale teraz tez musze pomyslec o sobie. Musze przedewszystkim naprawic wyciszyc tego dziada ktory we mnie siedzi. Mam wokol siebie ludzi ktorzy mnie w tym wespra i doradza poradza i jak bedzie trzeba poprowodza. Ona tez mowi ze ma ludzi ktorzy jej pomoga ale Ci ludzie sa od topienia smutkow w alkoholu dlatego nie zmierza ta dziewczyna w dobrym kierunku. Byc moze jest czesc mojej winy ale jesli miala by rozum to zajela by sie tym co jest wazne czyli praca bo dzieki niej mozna w jakis sposob przezyc. Ale no coz jesli bede miial jej pomoc to pomoge i w ten sposob jakos pomoge. Takze ja zaczynam pracowac nad soba. Dziękuję

Mysle ze pozostane przy relacji przyjacielskiej i to bedzie moim zdaniem najlepsze rozwiazanie. Owszem bede sie o nia martwil no ale juz nie tak jak wczesniej. Mam nadzieje ze sie ogarnie i nie bedzie niczego zalowac. A ja oddam sie specjalista aby pomogl mi z moja agresja. Takze bardzo Dziekuje.

Jesli moje dziecinstwo mozna nazwac dziecinstwem. Nie mialem go w cale. Ciagle awantury alkohol po stronie ojca. Mama byla wporzadku ale ojciec byl tyranem mnie najwiecej sie zawsze dostawalo i zawsze to ja bylem wszystkiego winny. Mame tez bil ponizal i tu wlasnie jest moj problem caly. Przez 20lat zylem w ciezkim stresie i kiedy juz tak naprawxe poczulem co moge osiagnac z mama namawialem ja do odejscia od ojca. Dostalem wtedy stala prace i moglem ja wspierac finansowo. Takze mama rozeszla sie z ojce i wtedy moglismy w jakis sposob normalnie funkcjonowac. Zdaje sobie sprawe ze te zle nawyki odziedziczylem po nim choc zawsze tego chcialem uniknac. Alkoholu unikam nie pije go chyba ze w dobrym towarzystwie czyli z moja mama z jej partnerem i z moja juz byla dziewczyna. Alkoholu nienaduzywam i nie pije codziennie lecz bardzo rzadko. Nigdy go nie znosilem i do tej pory nie znosze. Ale jedno od ojca napewno przejalem i jest to agresja. Zaluje wszystkiego i szkoda ze dopiero teraz zauwazylem swoje bledy gdy stracilem kogos naprawde mi bliskiego i bardzo waznego w moim zyciu. No mysle ze ta odpowiedz jest na tyle adekwatna do pytania.

Witaj. Na wizyty jeszcze czekam, ale z tego związku nic nie będzie kobiecie włączył się tryb imprezowy. Ja popracuje nad sobą i zajmę się soba. Może i masz racje ze jej nie odziedziczyłem a tak myśle ale napatrzyłem się trochę co robi mamie ale przyszły dni w których mogłem jej pomoc.
Byłem nerwowy i taki chodziłem ale nie było to zawsze. Czasem chciałem gdzieś się przejechać odreagować samemu ale zawsze była ona i zawsze mnie blokowała i wtedy się to pojawiało. Nie mam o sobie dobrego zdania po tym co zrobiłem i zreszta od zawsze myśle ze jestem nieudacznikiem itd. A większość osob w pracy jest ze mnie zadowolona z mojej pracy zaangażowania itp. No ale cóż Najważniejsza osoba w moim życiu poddała się bez walki i jest mi z tym zle ale i strasznie się o nią martwię bo zaczęła wychodzić ze znajomymi i imprezować. Mam nadzieje ze zmądrzeje aby nie za późno. A ja teraz zajmę się sobą i doprowadzę swoje sprawy do końca.
Ciężko jest mówić o sobie skoro ma się negatywne zdanie nie tylko przez to co zrobiłem ale i ojciec wbijał mi to do głowy.

zatroskany, doucz sie: za przemoc odpowiada sprawca - nie ma winnych obu stron
jesli uwazasz, ze ktos Cie prowokuje, to po prostu odchodzisz, a nie walisz na odlew.
zawsze tez mozna takie kwestie zglosic na policje
problem ma ten, kto stosuje przemoc

Na facetach też stosuje się przemoc, co prowadzi często do agresji i takich wątków.

Tak macie wszyscy racje to nie powinno mieć miejsca ale jeżeli ta osoba zamykała mnie w domu i nie pozwalała mi wyjść a wiedziała doskonale ze jestem nerwowy dokładnie znała moja sytuacje. I w ten sposób wyprowadzała mnie z równowagi i nwm czy było to specjalnie czy nie. Jesteśm świadom tego co zrobiłem i uwierzcie mi ze nie jest mi z tym dobrze. Mam do siebie pretensje ze to zrobiłem ale tego nie cofną i zapłaciłem za to najwyższa karę jaka był rozpad tego związku. Także ja muszę popracować nad sobą i dla siebie problem leży po mojej stronie. A to ze nie chce mi dać kolejnej szansy to rozumiem i się wcale nie dziwie. Będę nad sobą pracował i tylko nad sobą. Także jeszcze raz powtarzam ze jestem świadom swoich czynów które nie powinny mieć miejsca

Myśle ze masz w zupełności racje zawsze bałem się czegoś zrobić bo uważałem ze tego nie potrafię. A teraz już wiem ze muszę popracować nad akceptacja samego siebie i dążyć do swoich planów. Mam swoją pasje której poświęcę teraz cały swój czas zajmę się czymś co naprawdę lubię i tym co mnie wciąż fascynuje. Wcześniej tego czasu nie miałem. Poświęcałem swój cały czas pracy i dziewczynie a teraz widzę ze dokonać nie było to dobre wyszło mi jak wyszło wyciągałem z tego wnioski i czegoś się nauczyłem. Dojść jeszcze do siebie nie mogę bo to boli ale minie wszystko z czasem gdy zajmę się tym co lubię i tym co sprawia mi przyjemność. Także wiem co mam robić i poprostu muszę nad wszystkim popracować i mam wielka szanse uzyskać porządane efekty. Myśle ze mój spokój i opanowanie emocji tych złych wroci do normy i będę potrafił to zwalczać. I masz racje łatwiej z nią nie być niż było z nią być. Wydawało mi się ze ona chce się ustatkować po tych swoich wcześniejszych przeżyciach ale się myliłem także jestem teraz sam i pracuje nad sobą aby nigdy więcej się takie rzeczy nie powtorzyly

Winę za to ponoszę tylko ja to ze podniosła mi ciśnienie to nie uważam żeby była jej wina bo mogłem zareagować inaczej. No ale cóż stało się. Jak nie zrobi nic głupiego i będzie chciała spróbować to owszem moje ramiona są dla niej otwarte pomoc zawsze jej pomogę tylko sama musi chcieć tej pomocy ode mnie. Jestem pozytywnej myśli co do siebie a żeby ten związek się uratował to szans nie widzę może i to za wczesnie ale tak myśle. Każdy pójdzie teraz swoją ścieżka i bedzie pracował dla siebie i na siebie. Wszystko wymaga czasu i sporych chęci. Wiem ze potrafię osiągnąć dużo i mam wsparcie ludzi którzy mi w tym wszystkim postarają się pomoc. Dziękuje Ci bardzo

Życie mnie nie oszczędzało także musiałem sobie jakoś radzić ale wszystko zmierza teraz w jak najlepszym kierunku