Przygarnęłam pieska-znajdę, nie wiem co robić - Netkobiety.pl

Witaj.
ach,wiele razy byłam w takiej sytuacji bo prowadziłam dom tymczasowy.Trafiały do mnie głównie znajdy w okresie wakacyjnym lub sylwestrowym.Parę psów trafiło do mnie z łańcucha.
Za każdym razem liczyłam,że psy odkarmię,wyleczę-jeśli były chore,ogarnę nieco i pójdą do dobrych domów.Współpracowałam z dwoma fundacjami i prywatnymi ludźmi,którzy pomagali znaleźć domy.Zawsz spisywaliśmy umowę adopcyjną i umawialiśmy się na wizytę przed i poadopcyjną.
Takie działanie pomaga wyeliminować nieodpowiedzialne domy.Ale niestety,całkowicie uniknąć się tego nie da.
Dwa z moich psów nie nadawały się do adopcji-jeden z agresją lękową drugi z lękiem separacyjnym.I tak zostały u mnie do końca swych dni.
Oczywiście to Ty zdecydujesz czy zostawisz psa czy znajdziesz mu dobry dom.Ja bym na Twoim miejscu wzięła.
Wiem,wiem,że przy psie jest bałagan.
A przy kilku-dużo większy:) Jeden mój pies zjadł drzwi i wyszedł z domu.Kanapy,ściany często były pożarte.
To szczeniak-więc dasz rade na pewno dobrze go wychować.

Podpisuję się pod powyższymi wpisami!
Do Autorki:
Nigdy nie będzie właściwej pory na psa - zawsze będzie: jeszcze nie teraz, po wakacjach, za miesiąc...
Jest sytuacja teraz - zostaw go u siebie. No chyba, że zatraciłaś w sobie tą bezinteresowność i czystość, porzadek to dla Ciebie priorytety, dla których ta istotkę oddasz gdzieś tam...
Zadałaś pytanie: owszem, mając dużego psiaka (dorosłą, 3 letnią sunię owczarek belgijski), pracując we dwójkę ...przygarnęliśmy inną sunię. W drodze do pracy "zgarnąłem" ją z trasy szybkiego ruchu. Dorosła (2-3 lata) suczka owczarek niemiecki. Po dojściu jej do siebie szukaliśmy własciciela a potem nowego domku - bez efektu. Została. Mimo stresów (dwie obce sobie suki) zaprzyjaźniły się ze sobą i stanowiły potem przez ponad dziesięć lat wspaniałe stado. Potem "doszedł" jeszcze pies (znajomy z pobliskiej szkoły), którego dyrekcja po 11 latach pilnowania postanowiła oddać do schroniska). Trzy duże psy, niewielkie mieszkanie... Ale był to wspaniały okres w życiu i ani chwili nie żałowaliśmy tego, że te psiska  - w taki nieplanowany sposób - trafiły i zostały z nami.
Nie bądź ...bezduszną pedantką - psisko odda Ci więcej serca i miłosci niż sama mu poświęcisz. A to, że będzie trochę:) sierści, kurz i konieczność spacerków? Jaki to problem? Czy to jest sens istnienia: mieć sterylnie w mieszkaniu i wygodnie? I co masz wzamian? PUSTKĘ.
Ja nawet bym się na Twoim miejscu nie zastanawiał.

Heh, z takim pieskiem to trochę jak z wpadką Na początku strach i niepewność, że uporządkowane do tej pory życie zwali sie na głowę, że nowe obowiązki przytłoczą... Ale potem się okazuje, że miłość tej małej istotki wynagradza wszelkie trudy, a do nowych obowiązków dość szybko idzie się przyzwyczaić
Co do konkretnej porady, to w zasadzie masz dwa dobre wyjścia. Albo pieska zatrzymać, mimo problemów, albo jednak oddać komuś, tylko dobremu. Może komuś z rodziny? Albo z przyjaciół? Może np. rodzicom go podrzuć pod drzwi Jeśli mają dobre serce, to go wezmą, a Ty będziesz spokojna, bo wiesz, ze piesek jest u kogoś porządnego

A ja absolutnie nie zgadzam się z tym, by przyjmować pod swój dach psa, jeśli nie ma się odpowiednich warunków. Przy czym metraż może mieć mniejsze znaczenie, jeśli zapewni się psu odpowiednio dużo ruchu. Tak samo można zapanować nad porządkiem i jakoś to zgrać. Natomiast jeśli pies ma spędzać sam ponad 12 h dziennie i nie da się jakoś tego rozwiązać, to już jest obiektywna przesłanka, by się na psa nie decydować.

Moim zdaniem Trzeczsz pisze bzdury, a argumenty bazujące na emocjach i wyrzutach w takim przypadku są żenujące. Pies to nie zabawka dla odstresowania człowieka, ani miły przerywnik między pracą a snem, tylko czująca istota, która ma swoje potrzeby. Jeśli na obecną chwilę nie jesteś w stanie ich spełnić, Autorko, nie masz żadnych powodów do tego, by czuć się źle. Znajdź pieskowi kochający dom.

Masz w sumie dużo racji cslady. Choć ja z posta autorki wyczułam, ze ona by jednak chciała tego pieska raczej zatrzymać, niż oddać, tylko się boi jak to zorganizować. Miała juz takie sytuacje przecież, że znalazła jakiegoś psa, a dopiero ten piesek jako pierwszy jakoś tak ją ujął, że się waha teraz, czy oddać, czy nie. Więc nie wiem, czy jednak nie będzie żałować i tęsknić za nim, jak odda... Hm, żeby to nie był taki młody, ale np. 2-letni, to by było łatwiej, bo taki pies potrafi cały dzień czasem posiedzieć sam i nie wariuje. Z młodym jest gorzej, bo potrzebuje opieki. Choć i tak 8-miesięcy, to juz nie taki całkiem mały. Wydaje mi sie też, ze autorka tu nie napisała czegoś takiego, ze to jest regułą i codziennie tak jest, że pies byłby sam po 12 godzin, tylko napisała "zdarza się", czyli raz na czas - tak bym to rozumiała... Jeśli to by było rzeczywiście raz na czas, to można poprosić kogoś znajomego o wyprowadzenie pieska, czy nawet komuś zapłacić. A ogółem, to psy zwykle siedzą same, jak ludzie pracują, więc to nie jakiś wyjątek znowu. Pies (dorosły) przesypia ten czas, więc mu sie raczej nie dłuży. Lepsze to, niż zeby gdzies na łańcuchu u kogos wegetował, czy w schronisku w klatce.
Najgorsze chyba to mieszkanie wynajęte... Tu rzeczywiście może byc problem. Ale może warto po prostu właściciela zapytać? Może się zgodzi, albo za jakąś tam dopłatą...
Gojka, z tym podrzuceniem psa rodzicom, napisałam trochę żartobilwie to. Nie chodziło mi, zeby na serio go tam podrzucić i uciec, heh. Bardziej w stylu: puk, puk, rodzice otwierają, a tam stoi sobie mały, śliczny piesek Dopiero po chwili wychyla sie zza węgła córka i mówi "przyplątał sie taki oto piesek". Na pewno nie żeby wciskać zwierzaka siłą. Ale kto wie, jaka by była reakcja rodziców, czy przyjaciół powiedzmy Jak jest piesek ładny, to nie wiadomo, może sie spodobać, jeszcze jak sie człowiek dowiaduje, ze to taka "sierotka", porzucony, to sie nieraz aktywują jakieś takie uczucia macierzynskie w ludziach Więc można by poobserwować reakcję i jakby sie piesek spodobał, to ponamawiać na wzięcie go. Do tego byłoby dużo łatwiej sie zająć nim rodzinie, czy przyjaciołom, bo wiadomo, ze autorka wątku by pomogła, jakby wyjeżdżali na wakacje, czy zabrać na szczepienia itp, to by te różne problemy odpadały. Dużo łatwiej jest własnie, jak jest rodzina, czy znajomi do pomocy. Czasem człowiek chory, czy wlasnie wyjazd i wtedy taka pomoc jest bezcenna.
Autorko, nie wiem, zrobisz jak uważasz, ale ja bym na pierwszą kolejność własnie wzieła rodzinę bliższą i dalszą, znajomych, żeby wiedzieć gdzie piesek jest i móc go odwiedzać. Jak dasz do obcych ludzi, to trochę głupio może byc np. za 2 lata sie nagle wtrynić do nich "bo ja chciałam pieska odwiedzić". Więc jak sprawdzisz, czy mu tam dobrze? Hm, można by sąsiadów wypytać, ale jak znam życie, to sąsiedzi powiedzą, że nic nie wiedzą... No, masz na prawdę ciężki dylemat. Chętnie bym sama wzieła tego psiaka, ale ja juz mam zwierzaki i natężenie zwierzaków na metr kwadratowy u mnie by mogło spowodować katastrofę

edit
Cslady, chciałam jeszce napisać taką refleksję, odnośnie tego, co napisałaś, że pies powinien mieć spełnione warunki. Oczywiscie, ogółem zgadzam sie z tym jak najbardziej. Ale też życie nie jest idealne. I czasem własnie człowiek chce dobrze, chce żeby zwierzak miał idealne warunki, a sam wszystkich nie jest w stanie spełnić (np. dla psa byłby dobry, chodzil na spacery, dbał itp, ale za to dość długo pies siedziałby sam) więc odda pełen dobrych chęci tego psa gdzies - czy do schroniska, czy do innych ludzi. Tymczasem bywa, że tam, gdzie pies pójdzie, to wcale nie ma tych idealnych warunków, co się komuś wydawało. Np. w schronisku, to ani spacerów pies nie ma, ani więzi z człowiekiem nie stworzy, ani dobrych warunków (schroniska są przepełnione!). U obcych ludzi jak sie da nieodpowiednio, to też bywa, ze po pierwszym zachwycie (szczeniaczek słodki, poza tym poczatki zawsze miłe, bo jeszcze sie nie znudził) pies idzie w odstawke, może nawet znów zostac oddany, czy trafia na łańcuch gdzies na wsi. I juz sie nim nikt tak nie przejmuje, czy ma on wszystkie potrzeby spełnione... Ogółem zmierzam do tego, że bywa tak, że "lepsze wrogiem dobrego". Dlatego oddanie też może być ciężką decyzją...

To masz rację, najpierw trzeba mieć gdzie mieszkać w ogóle. Więc albo się dogadać w obecnym miejscu (myślę, że właściciel jakby miał jakieś mocne "ale", to warto spróbować przekonać go, np. spisać w umowie odpowiedzialność za ewentualne zniszczenia sprzetów, a nawet zaproponowac dodatkowe 50 czy 100zł co miesiac, żeby piesek mógł jednak mieszkać. No w każdym razie, jeśli komuś bardzo by zależało na tym konkretnym mieszkaniu, to można próbować tak właściciela ułagodzić. A co mu szkodzi w końcu, przecież i bez posiadania psa ludzie potrafią zniszczyć sprzęty, czy wywinąć inne numery. Znam temat mieszkań od tej drugiej strony również i nieraz jest tak, że jesli lokator jest ogółem OK, płaci na czas, jest spokojny i czysty, to często właściciel woli iść takiej osobie na rękę, niż szukać nowych lokatorów, bo to teraz dużo ludzi też jest takich, że to strach mieszkanie powierzyć...). Albo szukać innego mieszkania. Co jednak, jak wiadomo, nie należy do lekkich spraw...

Jakoś nie zauważyłam żeby autorka wątku traktowała psa przedmiotowo i jako rozrywkę. Wręcz przeciwnie.
A porównując dalsze życie w klatce w schronisku jako bezpański pies, w porównaniu do normalnego życia psa, mającego właścicieli, którego jedyną niewygodą jest posiedzenie od czasu do czasu dłuższy czas samemu w domu... To ja na miejscu tego pieska bym wolała mieć dom.
A może... piesio z kotem się zaprzyjaźni? I nie będzie mu aż tak samotnie. A nawet jak sie nie do końca zaprzyjaźni, to zawsze drugie stworzenie w domu dobrze działa, samą swą obecnością. Oby tylko nie zaczęli "żyć jak pies z kotem" Ale chyba piesek łagodny, więc pewnie kota zaczepiał nie będzie i sie po jakimś czasie zwierzaki jakoś zżyją, i przyzwyczają do siebie. Kot jesli będzie psiaka tylko/aż(?) tolerował, to już będzie wszystko OK Oczywiscie kot musi sie jakiś czas poboczyć, pozłościć i pokazać kto tu rządzi, jak to kot

Pierwszy problem z tego co wypisałaś to kwestia wynajmu- czy jeśli właściciel mieszkania dowie się o zwierzęciu to nie zrobi awantury, nie każe Wam się wynieść lub pozbyć psa? Jeśli na tym polu jest ok, to jest już dużo krok do przodu.
Sama mówisz że pies jest wyjątkowy, takie psy nie zdarzają się często, więc na Twoim miejscu bym próbowała. Małe mieszkanie to nie problem, w dni które nie masz czasu na spacer można wynająć kogoś, kto sobie dorabia spacerując z psami (jest już nawet portal zrzeszający petsitterów, mnóstwo grup na FB). Cena za wyprowadzanie psa zależy od miasta, ale nigdy nie jest to wysoka stawka. Albo po prostu wybiegaj psa kiedy możesz, lepszy dla niego brak kilku spacerów niż brak kochającego opiekuna Chyba, że masz czas na dłuższe spacery raz w tygodniu, a pies jest aktywny- wtedy faktycznie lepiej będzie spróbować mu znaleźć dom bardziej dostosowany do jego charakteru.
Co do kota- daj mu czas. Zapewnij mu przestrzeń, w której on może przebywać, a pies nie, karm go w obecności psa, żeby dobrze go sobie kojarzył, nie pozwól psu go gonić ani nawet wąchać, jeśli widzisz, że kot się go boi. Kot był pierwszy, to jego teren, a koty dużo wolniej dostosowują się do nowych sytuacji niż psy, więc staraj się zapewnić mu jak najwięcej komfortu i czekaj.

też mi się zdarzyło przygarnąć psa. Naprawdę szkoda mi takich zwierzaków…