Jak porozmawiać z kuzynką o jej otyłości? - Netkobiety.pl

Jeśli rodzice nie widzieli w tym problemu, pewnie ona nie widzi... i raczej nie zobaczy nawet po Twojej rozmowie. Gdyby było inaczej, już dawno by to zauważyła sama i podjęła działania. W końcu nie żyła na odludziu... do szkoły chodziła, spotykała się z rówieśnikami. Pewnie dawali jej to odczuć, wiemy jak jest z młodzieżą.
Ja bym raczej nie mówiła nic.... chyba, że sama coś zacznie na ten temat. Noooo ewentualnie ... jeśli jesteście w dobrych relacjach, to bluzka moze być dobrym pretekstem. Ja bym jednak nie miała odwagi.

Tez bym nie zaczynala tematu. Ma 17 lat, slepa nie jest, wie jak wyglada.

Co proszę?
Brak kultury to byłby gdyby CatLady jej powiedziała: "aleś ty gruba, zrób coś ze sobą", a jak sądzę nie tak zamierza

Znów.
Nie zauważyłam żeby CatLady kierowała chęć "dowalenia" jej. Zresztą pisze już jakiś czas na forum i nie zauważyłam aby kierowała nią złośliwość (choć nieraz nie zgadzam się z jej poglądami ).
Nie wiem skąd taki pomysł.
Każdą, nawet najtrudniejszą rozmowę da się poprowadzić tak aby nie zranić drugiej osoby.

Ja zauważam troskę o dziewczynę. Troskę zasadną.
Oczywiście, że dobrze wie jak wygląda. Lustro zapewne ma i także pewno nieraz słyszała epitety pod swoim adresem od rówieśników.
Natomiast może nie wiedzieć jak sobie z tym problemem poradzić. Nie samym schudnięciem, bo w dobie internetu, to żaden problem, tylko z problemem, który ma. A jakiś niewątpliwie ma skoro doprowadziła się do takiego stanu. Takie osoby potrzebują przyjaznej osoby, która im pomoże w jakikolwiek sposób.

Wszyscy wyżej oceniacie sytuację jakby chodziło o dorosłą osobę, a przecież to jest nastolatka. To zmienia ogląd sytuacji.
Podtrzymuję swoje zdanie, że spróbowałabym rozmowy. Delikatnie i nie wprost.

Zaczęłabym od sprawdzenia, czy problem autorki wątku - tusza kuzynki - faktycznie jest problemem nastolatki. Zdarza się, że coś co dla kogoś problemem do tej pory nie było, staje się nim po, sugerowanej tutaj, rozmowie.

ano,jakos w innych tematach, szczegolnie o zdradzie,ludzie pisza, ze szczerosc jest przereklamowana

a tutaj proszę! wszyscy nagle tacy szczerzy są i wspieraja autorkę w byciu szczera

przypomne jeszcze watek,gdzie pani sie zastanawiala, czy powiedziec zonie przyjaciela, ze ten ja zdradza - chyba wszyscy jak jeden maz odradzili taka szczerosc, argumentujac, ze nie wolno sie wtracac w cudze zycie  i ze to ich sprawa

a tu, wobec biednego grubaska, trzeba byc absolutnie szczerym i ratować za wszelka cene

Może więc dziewczyna akceptuje siebie taką, jaka jest.

A może i dla niej tusza córki nie jest problemem?

Skąd pomysł, że będzie chciała schudnąć?

Nie muszę sobie tego wyobrażać. Miałam kilka koleżanek podobnych do Twej kuzynki. Były zadowolonymi z życia (i kontaktów z innymi, w tym chłopakami) nastolatkami, później dorosłymi kobietami. Ani jednej nie przyszło do głowy odchudzanie. Wszystkie za to miały po dziurki w nosach rozmów nt. negatywnych skutków otyłości.

Jestem przeciwna, jak zawsze, generalizowaniu, stąd przykład z podanym wątkiem mnie nie przekonał. Uważasz, że Twoja kuzynka jest niedojrzałą osobą?

Znam/znałam sporo samodzielnych i odpowiedzialnych 17-latek i sporo niesamodzielnych i nieodpowiedzialnych 40-latek. Wniosek? To nie metryka decyduje o dojrzałości.

Wielokropku,
Z czasem to może nie być kwestia "chcenia" tylko musu.

Tyle się dziś mówi i w TV i w prasie o otyłości młodzieży - chwytliwy temat, gdy gadamy ogólnie, ale gdy przychodzi co do czego, by zmierzyć się z problemem konkretnej osoby, to nagle nie wolno, bo się obrazi, albo może jej z tym dobrze, i skoro nikt - tutaj rodzice - nie widzą problemu, to go nie ma. Nagle się robi temat tabu, którego nie wolno poruszyć.

Dla matki tusza córki nie jest problemem, bo ona sama jest szczupła, więc to nie ona ma fizyczny problem na razie z doborem ciuchów i wyglądem a potem hipotetycznie ze zdrowiem.

Wielokropku, czy Twoje koleżanki były puszyste, czy faktycznie otyłe?

Nie wiem, czy uważam moją kuzynkę za niedojrzałą. Wydaje się ona rozsądną, mądrą dziewczyną, ale to tylko nastolatka. Nawet jeśli jest mądra jak na swój wiek, to to jest tylko na jej wiek, pewnych rzeczy może nie dostrzegać przez brak doświadczenia. Pewnych tematów moze unikać właśnie z chęci unikania problemu - nie mówię o tym, więc go nie ma. Druga sprawa, że gdybym ją miała za niedojrzałą albo głupią, to nawet przez myśl by mi nie przeszło, by rozmawiać z nią o tym. Jeśli chcę z nią o tym porozmawiać, to liczę na to, ze zrozumie o czym jest mowa i jeśli zdecyduję się z nią rozmawiać, to postaram się zrobić to tak, by jej nie urazić ani nie sugerować niczego, że coś powinna, czy że coś jest nie tak. Czy czasem nie ma takich sytuacji, że dobrze komuś zrobi popchnięcie go w danym kierunku?

No właśnie też mi się wierzyć w to nie chce. Dookoła panuje ogromne parcie na wygląd zewnętrzny, gorzej niż kiedyś, koleżanki są szczupłe... a taka samoakceptacja wymaga pewnej dojrzałości, której nastolatka nie ma.

Ależ wolno. Ważne, by zdawać sobie sprawę z konsekwencji tejże rozmowy, które ponosić będzie... owa nastolatka. Ważne, by mieć świadomość informacji przekazywanej pod "stołem" - braku akceptacji nastolatki takiej, jaką jest.

Były otyłe. Problemem była dla nich 'troska' otoczenia i kupno ubrań... do czasu znalezienia sklepów przeznaczonych dla osób otyłych.

Ta nastolatka czy żadna?

Niby poza tematem. Niby.
Sporo w tym wątku stereotypów, uogólnień, stawiania znaku równości między swoimi przypuszczeniami a myśleniem i uczuciami ludzi będącymi obiektem owych przypuszczeń.

CatLady,co miałam na myśli? ano to, ze zdecydowana wiekszosc ludzi pomaga nie po to, zeby komus pomoc, ale po to, zeby zrealizowc swoje cele i poczuc sie lepiej.

po drugie: puszyste to są kotki,a nie kobiety

po trzecie: skoro chcesz jej to przedstawić tak, ze nie ma problemu, to po co ta cala rozmowa?

A ja te 10 lat temu dałabym wiele, żeby ktoś naprawdę szczerze zainteresował się tym, co ja o tym myślę, czy zdaję sobie sprawę z konsekwencji, czy ja wiem, co powinnam zrobić, jeśli chcę schudnąć, jakie są opcje, wady, zalety. Żeby ktoś tak bezinteresownie chciał dowiedzieć się, czy to jest problem dla mnie i czy może trzeba mi pomóc. Zaoszczędziłoby mi to wielu, wielu problemów później. Mając te 17 lat i lekką nadwagę naprawdę nie miałam ZIELONEGO pojęcia o tym, co jest ni tak, co z tym zrobić, czy w ogóle można, że odchudzanie to nie są te wszystkie "cud diety", o których mi opowiadały wszystkie ciotki, ani "cudowne rady ojca", który mi mówił, że jak on chce zrzucić 3 kilo, to na tydzień jedzie do sadu pracować i je tylko śniadania (wow, super rada dla dorastającej dziewczyny chodzącej do szkoły...), albo matka, która zawsze mówiła "oj tam, takie bieganie to nic nie da, musiałabyś biegać 2x więcej...".

Więc nie zgadzam się z tym, że ta 17-letnia dziewczyna "to wszystko wie". Może jej się tak wydawać.

Jako nastolatka miałam zaburzony obraz siebie - patrząc w lustro widziałam dziewczynę z ogromną otyłością, mimo że to była lekka nadwaga. Słodycze były dziwnym tematem w moim domu i nie potrafiłam się hamować, matka je chowała po szafkach z pościelą, ja szukałam i zjadałam, co wpadło mi w ręce... najczęściej był to "środek na uspokojenie". Nie miałam zielonego pojęcia, czym jest racjonalne odżywianie, bo jadłam to, co moi rodzice kazali, tyle, ile kazali, wtedy, kiedy kazali. Nie miałam pojęcia, czy jestem głodna czy nie, wiedziałam, że mam do zjedzenia to, co jest na talerzu i ani mniej, ani więcej. Nie miałam nic do powiedzenia na temat zawartości mojego talerza, więc dostawałam takie jedzenie, co moi dorośli bracia - najczęściej ociekające tłuszczem kotlety i pół ogórka i kupa kartofli. Jadłam zawsze wtedy, kiedy oni - 7, 14, 19, no chyba że byłam w szkole. Na śniadanie i kolację ZAWSZE były kanapki z wędliną, serem lub dżemem.

I mimo że nie żyłam w "puszczy pod kamieniem" to wiedza, że "otyłość jest niezdrowa" nic dla mnie nie znaczyła. Dlaczego? Bo kwestia jedzenia to nie tylko kwestia "wiem" ale wielu innych rzeczy. Jak myślę o sobie z tamtego okresu, to wiem, że byłabym wdzięczna za odrobinę zainteresowania i pokierowania mną.

no to ja się wypowiem...
Ja jako dziecko miałam nadwagę, a potem poszło to w otyłość. W wieku 15 lat lekarz zasugerował, że może przeszłabym na dietę - olałam go. Temat w liceum dla mnie nie istniał, dziewczyny miały diety, a mnie to wogóle nie interesowało. Wiedziałam, że jestem gruba no ale przyjęłam to jest jak jest (do tego moja mama była też otyła (coś 1 stopień), a ja zawsze słyszałam od małej dziewczynki, że jestem kopią mamy więc tak jakby ktoś na mnie postawił kreskę. Fakt faktem moja waga była większa od mojej mamy (stopień 3 - otyłośc kliniczna)). Potem pojawiły się problemy zdrowotne i w wieku 21 lat usłyszałam, że musze się odchudzić. Zostałam skierowana do poradni dla osób otyłych. Czy jednak podeszłam do tego rozsądnie, i powiedziałam oki to zaczynam. Nie, ja w wieku 21 lat przechodziłam bunt, że musze się odchudzać. Byłam wściekła, zła i wybuchałam złością. Wogóle nie byłam przekonana do tego, ale zanim poszłam do tej poradni jakoś zmienić nastawienie pomógł mi kolega ze studiów (wiele osób próbowało: rodzina, przyjaciółka, bliscy znajomi). Kiedyś po zajęciach wziął mnie na rozmowę i już nie pamiętam co takiego powiedział, ale dał mi taką siłę, że poszłam do tej poradni z pozytywnym nastawieniem.

Teraz znów jestem otyła, zmagam się z kompulsywnym objadaniem. Dodam jeszcze, że jestem DDA.

Luc próbuj ale nie nastawiaj się na jakieś zmiany, albo na pozytywny wydźwięk Twoich działań. Jednak pokaż, że jesteś obok i może na Ciebie liczyć.
Możesz nie tylko mówić o wyglądzie jako wyglądzie, ale o problemach zdrowotnych - ja w wieku 21 lat miałam zespół metaboliczny, nadciśnienie, 3 lata bez okresu.

Albo po prostu nic z tym nie robi, bo jej się nie chce. I tę opcję obstawiam.

Moim zdaniem problem ze zlym odżywianiem zaczyna się w glowie i to tylko w niej lezy jego rozwiązanie. To prawda, że kazda osoba z nadwagą zdaje sobie sprawę ze swojego stanu i bardzo chciałaby schudnąć, jestesmy ze wszystkich stron epatowani zasadami zdrowego odzywiania i prawidłowej sylwetki,  więc kazda myśląca osoba, nawet mloda, nie moze wymówić sie niewiedzą i zwalić winy na zaniedbanie ze strony rodziców, lub co najwyżej braki emocjonalne. I każdy z zaburzeniami chcialby stracić nadwyżkę bez wysiłku i wyrzeczeń,  a to jest oczywiście niewykonalne.  Niemniej bez zmiany myślenia nie ma szans. To jest nałóg.  Tak jak alkohol, papierosy,  narkotyki mają poprawiac nastrój ,  pomagać w zapomnieniu o problemach, tak tu takim środkiem jest jedzenie. Daje szczęście,  a nie tylko paliwo do życia.  O ile używki można,  a nawet trzeba, odstawić całkowicie, to jedzenia sie nie da. Trzeba mieć lub wyrobić w sobie hamulec , który różnicuje rzeczywista potrzebę od kompulsywnego objadania.  Nawet chwilowe schudniecie bez zmiany podejscia do jedzenia niczego nie da. Efekt jo-jo co najwyżej.  Potrzebna jest terapia pomagajaca poprawić samoocene i ucząca rozwiązywać trudności,  mierzyć sie z nimi,  zamiast uciekać w uspokajacze i wpadać  w błędne kolo uzależnień i nadwagi jeszcze bardziej obniżających pewność siebie. Lub przynajmniej bliskość , prawdziwa troska i zainteresowanie kogos życzliwego,  wspierające,  jak już tu napisano, w naprawie szkód poprzez pomoc w zmianie odzywiania i trybu życia,  a kończąc na podbudowaniu psychiki i zaspokojeniu potrzeb emocjonalnych. Ale to proces długofalowy i chcąc faktycznie pomóc nie wystarczy tylko porozmawiać.

Jesoo proszę. Co ty wiesz o życiu ?!
Musiałam, musiałam to napisać.
Mam koleżankę. Zawsze była otyla (nawet bardzo).  Może i z tym walczyła. Nie wiem. Jesli nawet to bezskutecznie. Zaakceptowała się. Jest pogodna, wyszczekana i silną kobieta. Ma faceta i żyje jak chce. I nie wyobrażam ani ja ani nikt kto ja zna, że może być szczupła.
Jestem uczulona Na dzisiejsze czasy w których to jesteś super kobieta, super matka i wogole wszędzie super. A jak nie jesteś to się dostosuj.
Niektórzy mają taką naturę ze tyja z byle czego. Jeśli to nie wpływa na zdrowie to po co ich przekonywać ze mają schudnąć.
Laska ma 17 lat. Co miała przejść w szkole ma już prawie za sobą. Jeśli będzie chciała schudnąć to będzie jej decyzja. Jej i tylko jej. A Ty autorko jeśli faktycznie kierujesz się tylko dobrem kuzynki to tak jak napisałam spedzaj z nią czas aktywnie A nie dlatego ze ma schudna  Bo Ty tak chcesz.

O życiu pewnie wszystkiego nie, ale o nadwadze, nawet otyłości,  wiele. Też akceptuję siebie,  jestem silna i mam faceta,  a mimo to chcialabym mieć rozmiar 40. I założe sie, ze Twoja koleżanka majac taką możliwość tez by chciala. Estetyka,  kondycja czy samopoczucie są ważne.   W poradniach ortopedycznych na przyklad, czy nawet diabetycznych jest tak samo sporo chudzielcow  jak z nadwagą, więc nie do końca teoria o zdrowiu przy normalnej wadze jest prawdziwa. Ale  nie ma opcji, by tyło się z "byle czego" Hormony mozna wyleczyć,  trawienie poprawić odpowiednim żywieniem. Naprawdę nie móc schudnąć to bardzo rzadki przypadek. Tycie to jest nadmiar spozytych  kalorii w stosunku do wydatku energetycznego. A nie je się ponad miarę tak od niechcenia. Pewnie  że dziewczyna musi tego chcieć,   nikt tego za nią nie zrobi. Ale większy zysk z tego niż sie wydaje. Tyle że schudnąć i utrzymać wagę jest niełatwo.

Zaczynam powoli rozumieć, czemu autorzy wątków czasem wkurzają się, że odpowiadający nie potrafią czytać ze zrozumieniem. Powyżej wkleiłam fragmenty swoich wypowiedzi, w których wyjaśniam, jaki jest cel ewentualnej rozmowy. Po raz kolejny: nie jest nim walenie wprost między oczy, że powinna coś zrobić ze sobą. Nie mam zamiaru niczego jej wytykać ani ratować na siłę, ani mówić jej, że jest nieestetyczna.

@Cyngli i Adiaphora myślę, że w tym, co mówicie jest sporo sensu. Możliwe, że dziewczynie się nie chce i że nie ma sensu nawet zaczynać rozmowy. Wiem, że zdarzy jej się pójść na siłownie, ale to tak z doskoku, nieregularnie, raczej jak ją koleżanka jakaś wyciąga. Wynika z tego, ze jakaś tam świadomość jest, ale brak konsekwencji w działaniu, może brak motywacji i dojrzałości do decyzji. Miałam znajome, jak sama byłam nastolatką, były siostrami, obie otyłe, ta starsza nie tak bardzo, młodsza gorzej. W wieku około nastu lat, nie pamiętam dokładnie, ta młodsza poznała chłopaka i zaczęła się odchudzać. Nie wiem dokładnie jak i co robiła, ale konsekwentnie, bo schudła sporo - nie tak, zeby być chuda, nadal miała trochę ciałka, ale nie była już otyła.

@gagatkateż masz rację - cukier uzależnia i na to są dowody. Spożywanie cukru wywołuje w mózgu reakcję podobną do tej po spożyciu narkotyku. Później mózg chce więcej i więcej tej natychmiastowej gratyfikacji.

Kolejna sprawa, ktorej nie rozumiem, to czemu zwrócenie uwagi grubasowi, nawet życzliwej jest tak strasznie bulwersujące? Grubasy się obrażają, jaki to wielki nietakt. A z drugiej strony nie ma problemu z doradzaniem chudzince: zjedz kanapeczke, Ty taka chudziutka... Ty takie chucherko, zaraz wiatr Cię porwie, powinnaś więcej jeść, pewnie dietę trzymasz, jedz, jedz, bo kobita powinna mieć czym oddychać i na czym usiąść (to było do mnie)... Różne i częste komentarze, które sama słyszałam, mimo iż chudzinką nie jestem, słyszała moja chuda koleżanka i nikt z tego nie robił afery. A spróbuj do grubasa powiedzieć podobny, tylko odwrotny komentarz: lepiej odłóż kanapeczkę, taka jesteś tłuściutka, przy Twojej tuszy wichura nie straszna, powinnaś mniej jeść, przejść na dietę, nie jedz tyle, bo grubej żaden chłop nie zechce... Afera na 30 fajerek. Chudym można doradzać, chude można komentować, a grubym nie można nic powiedzieć, nawet lekarze muszą teraz uważać na słowa, bo inaczej afera.

PS. zapomniałam o najważniejszym. Odpuszczę sobie tę rozmowę, bo jak wynika z tego wątku, bardzo łatwo o niewłaściwą interpretację, o niezrozumienie pobudek, o przekręcenie intencji, a tego bym nie chciała. Nie chcę urazić kuzynki. Sama musi dojrzeć do danej decyzji. Generalnie może z tym być więcej problemu niż co warte...

Nietakt (by nie użyć bardziej dosadnego słowa) pozostaje nietaktem bez względu na osobę, która stała się jego celem. Bardzo łatwo urazić kogoś, dla tejże osoby i jej uczuć wszystko jedno, czy zostało to zrobione przypadkiem czy z rozmysłem. Rany psychiczne są zwykle doskonale kamuflowane.

Na słowa:

odpowiem cytatem:

pytanie dlaczego chce koniecznie schudnac?
dlaczego juz dziewczynki sie glodza, zeby byc szczuple?
dlaczego jedzą, a potem wymiotuja?

ludzie tak naprawde robia o wiele wiecej rzeczy, ktore szkodza zdrowiu, niz jedzenie
np. palenie - dlaczego palaczy nikt personalnie nie uswiadamia? ze np. smierdza jak popielniczki? dlaczego nikt personalnie nie uswiadamia kierowcow,ktorzy wsiadają po pijaku za kolko? albo jak uprawiaja seks bez zabezpieczenia?

czy jak bys wiedziała,ze Twoj kuzyn uprawia seks bez gumki to tez bys planowala rozmowe z nim? albo jakby sie wspinal na osmiotysieczniki - tez bys mu chciala suszyc glowe, ze to niedobre dla jego zdrowia i zycia?

Nie zgodzę się, MrSpock. Żeby jeść normalnie, musiałaby zobaczyć, że ma problem, chcieć coś z nim zrobić i pójść na terapię i systematycznie pracować. Nie zaszkodziłoby wsparcie ze strony najbliższych i dietetyk.
Dzięki temu poznałaby przyczynę oraz sposoby na zmianę zachowania. Ale oczywiście, wszystko to jej własna praca.

Antydepresanty to nie jest zawsze najlepszy kierunek, nie zawsze skuteczny, i jest sporo efektów ubocznych. I nie zawsze rozwiązaniem musi być "zastąpienie" uzależnienia. Można się po prostu uwolnić.

Hej, Mr Spock, ona nie jest szurnięta ani nie jest wariatką, żeby wpadać w szał i potrzebować psychiatry. Depresji też nie ma.

Ona ma złe nawyki żywieniowe i tyle.

Jej schudnięcie zależy tylko od chęci. Na razie dziewczyna nie dostrzega problemów z otyłością, bo ich po prostu jeszcze nie ma. Jak zacznie odczuwać fizyczne dolegliwości, to jest szansa, że zacznie zdrowo jeść. Albo zwyczajnie jak jej się zachce mieć chłopaka... Bo i taki przypadek znam.

Ona częściowo ma na pewno złe wzorce z domu, złe nawyki żywieniowe, miała zawsze zbyt łatwy dostęp do słodyczy.

Jedna z ciotek powiedziała, że proponowała jej wizytę u dietetyka, ale młoda nie była zainteresowana.

Jak będzie chciała, jak znajdzie motywację, to schudnie - sama musi chcieć. Ja już zdecydowałam się nie mieszać w to.